Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα κάνατε αν πέφτατε στο χαμηλότερο «πάτωμα» της ζωής; Θα τα παρατούσατε ή θα υψώνατε ανάστημα, στην πιο μεγάλη στιγμή σας; Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η ιστορία των «Rangers» της Γλασκώβης, που όταν έπιασαν… «πάτο», δεν το έβαλαν κάτω και επανήλθαν στην κορυφή.
Αν νομίζετε ότι αυτό που θα διαβάσετε πρόκειται για το τέλειο παραμύθι, μάλλον έχετε έρθει σε λάθος μέρος. Αυτό που θα διαβάσετε, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι μια ιστορία με χρονικές «αγκύλες» που αγγίζουν περίπου τα δεκατρία χρόνια και αποτελείται από πτώση, δάκρυα, εξευτελισμό, συσπείρωση, αυταπάρνηση, κουράγιο, λατρεία και τελικά, εξιλέωση. Στο χέρι των «Rangers», είναι το αν θα έχει συνέχεια το όμορφο παραμύθι που ζουν τον τελευταίο καιρό οι φίλοι της ομάδας, ή θα υπάρξει η επιστροφή στους εφιάλτες. Αλλά, ας μη λέμε άλλα προς το παρόν, ελάτε να τα δούμε μαζί. Το ταξίδι στον χρόνο, ξεκινάει…
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΝΔΟΞΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
15 Μαΐου 2011: Το Rugby Park της Kilmarnock έχει «βαφτεί» μπλε, κατάμεστο από τους φίλους της Rangers, που θέλουν νίκη της ομάδας τους για να κατακτήσουν το 54ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Οι «Προτεστάντες» μπαίνουν μέσα με τα… «χίλια» και ήδη στο έβδομο λεπτό, προηγούνται με – το εντυπωσιακό για το χρονικό σημείο – 0-3. Στο 53′, ο δείκτης του σκορ έχει ανέβει στο 0-5 (1-5 τελικό σκορ) και το πάρτι έχει ήδη ξεκινήσει στο East Ayrshire, αφού η Rangers είναι και τυπικά πρωταθλήτρια, τερματίζοντας μόλις ένα βαθμό μπροστά από τη Celtic! Η σεζόν «κλείνει» με ένα ακόμα νταμπλ, αφού έχει ήδη κατακτηθεί το League Cup, επίσης κόντρα στους «Καθολικούς», στις 20 Μαρτίου. Όλα μοιάζουν ιδανικά, δε νομίζετε; Λάθος…
Λίγους μόλις μήνες μετά, η κατάσταση έχει αρχίσει να δυσκολεύει στον βρετανικό βορρά και τα (πολύ) άσχημα, «αχνοφαίνονται» στο βάθος του «τούνελ». Τα άσχημα, όμως, δεν ήρθαν τόσο ξαφνικά… Οι ηλικίας 25-30 και άνω, θα θυμάστε λογικά την αξιοθαύμαστη πορεία των «Gers» μέχρι τον τελικό του UEFA Cup το 2008 (προτελευταία χρονιά της τέως ονομασίας του), εκεί όπου ηττήθηκαν από τη «νεόπλουτη» Zenit της Αγίας Πετρούπολης, με σκορ 2-0. Πολλές φορές, κάποια γεγονότα ξεγελούν τον κόσμο που είναι στην «απ’ έξω» και «θολώνουν το τοπίο», το οποίο στην πραγματικότητα έχει αρχίσει να «μαυρίζει» για τα καλά. Τα οικονομικά προβλήματα στο σύλλογο είχαν αρχίσει να διογκώνονται με γοργούς ρυθμούς και ήταν ξεκάθαρο, πως αν δεν άλλαζε κάτι δραματικά, το «τρένο» χωρίς «φρένα», που άκουγε στο όνομα “Rangers F.C”, μοιραία θα «εκτροχιαζόταν». Πάμε, ξανά, λίγο πιο πίσω…
ΥΒΡΙΣ-ΑΤΙΣ-ΝΕΜΕΣΙΣ-ΤΙΣΙΣ
Πολλοί θα γνωρίζετε το περιεχόμενο, της παραπάνω συμπαντικής νομοτέλειας. Η πιο σύγχρονη και θρησκευτικά απαλλαγμένη εκδοχή της, σημαίνει πως όταν πράττεις βίαια και άδικα, στη συνέχεια έρχεται το σφάλμα, ύστερα η τιμωρία και τελικά, η απόλυτη καταστροφή. Κάπως έτσι, θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε και την κατάσταση στο θρυλικό Ibrox, για περίπου μια τετραετία.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-08, που είχε καταστροφικές συνέπειες για αρκετές χώρες, «πλήγωσε» και τη Σκωτία. Έτσι, μέσα στο 2009, ένα χρόνο μετά τον τελικό του Μάντσεστερ απέναντι στη Zenit, το χρέος της Rangers προς το Lloyds Banking Group (βρετανικό οικονομικό ίδρυμα, που είχε αναλάβει το λογαριασμό της ομάδας από την Τράπεζα της Σκωτίας), έφτανε ήδη τα 30 εκατομμύρια λίρες. Ακολουθεί η διαμάχη με την HMRC (Her Majesty’s Revenue and Customs), η οποία εκτίμησε πως το χρέος της ομάδας έφτανε το 2010, τα 50 εκατομμύρια λίρες. Τελικά, το 2011 ο ιδιοκτήτης και πρόεδρος των «Μπλε» της Γλασκώβης, David Murray, πουλάει το 85.3% των μετοχών του στη Wavetower Limited, εταιρεία υπό τον πλήρη έλεγχο του Craig Whyte, έναντι μόλις ενός εκατομμυρίου λιρών.
Από εκεί και έπειτα, υπήρξε μόνο κατάρρευση και καταστροφή. Ο Whyte αποδείχθηκε, τουλάχιστον, ανεπαρκής, αν θέλουμε να είμαστε επιεικείς προς τον χαρακτηρισμό μας. Ψεύτικες δηλώσεις, απόκρυψη στοιχείων, οικονομικές ατασθαλίες, «βούτηγμα» από τα ταμεία της ομάδας, ήταν μόνο μερικά από τα εγκλήματα του Σκωτσέζου επιχειρηματία. Αποτέλεσμα: η ομάδα μπαίνει σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης τον Φεβρουάριο του 2012, αφαίρεση δέκα βαθμών και στο τέλος της σεζόν, η σοκαριστική αποκάλυψη. Το συνολικό χρέος της Rangers ήταν κοντά στα 135 εκατομμύρια λίρες (!), κάτι που μόνο καλά μαντάτα δε σήμαινε.
Η αποτυχία στην επίτευξη συμφωνίας με τους πιστωτές, οδήγησε το σωματείο σε πλήρη εκκαθάριση. Το Ibrox και όλα τα περιουσιακά στοιχεία του συλλόγου, πέρασαν στη Rangers Scotland Limited, εταιρεία που άνηκε σε ένα consortium, καθοδηγούμενο από τον Charles Green. Ο Wylde πούλησε άρον άρον έναντι δύο εκατομμυρίων λιρών και έγινε «καπνός». Ήταν ο μόνος υπαίτιος, αυτής της απόλυτης καταστροφής; Ίσως όχι, αλλά έφερε ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης.
ΙΔΡΩΤΑΣ-ΔΑΚΡΥΑ-ΑΙΜΑ
Η νέα εταιρεία που σχηματίζεται, μετονομάζεται σε Rangers Football Club Limted, και αιτείται τη συμμετοχή της στην Premier League της σεζόν 2012/13, αίτημα το οποίο απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες. Η Football League ενέκρινε τη συμμετοχή της ομάδας στις τάξεις της, αλλά, στην τέταρτη κατηγορία. Απόφαση-«εκτέλεση», όπως χαρακτηρίστηκε, αφού η αυστηρότητα εξαντλείται (μέσω ψηφοφορίας, 25 προς πέντε) και μία εκ των ιστορικότερων ομάδων του Ηνωμένου Βασιλείου, πιάνει «πάτο». Το σοκ στα ενδότερα του συλλόγου, στους οπαδούς της ομάδας, αλλά και τον φίλαθλο κόσμο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είναι μεγάλο. Και εκεί ακριβώς, έρχεται το «σταυροδρόμι» το οποίο συναντά ο οργανισμός της Rangers στο σύνολό του, όπως σας αναφέραμε στις πρώτες σειρές του κειμένου. Η απόφαση που παίρνουν όλοι, είναι μια τεράστια «κραυγή» προς πάσα κατεύθυνση.
Ο σύλλογος ΔΕΝ θα πεθάνει. Όσοι μείνουν, θα παλέψουν με ότι έχουν, ώστε να επιστρέψει η ομάδα εκεί που ανήκει. Τα λεφτά παύουν να έχουν πια νόημα. Τα τρόπαια επίσης. Η -πάλαι ποτέ- ευρωπαϊκή διάκριση το ίδιο. Εκείνη η στιγμή, είναι όπου διοίκηση, προπονητής, παίχτες, φίλαθλοι και οπαδοί, επιλέγουν να μην τα παρατήσουν. Επιλέγουν, αν και «γονατισμένοι», να βρουν το ψυχικό σθένος και να κάνουν τα πάντα ώστε η Rangers να επιστρέψει εκεί που της ανήκει.
ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΗ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ο Αύγουστος του 2013, βρίσκει τους «Gers» στα «χωράφια» της Division Three (τέταρτη τη τάξει κατηγορία του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου). Με ένα αρκετά καλό ρόστερ για τα δεδομένα της κατηγορίας (στο οποίο υπήρξε και ο Έλληνας αμυντικός, Ανέστης Αργυρίου) και πρωταγωνιστές τους Lee McCulloch, Andrew Little, David Templeton και Dean Shiels, η ομάδα προβιβάζεται με ευκολία στην τρίτη κατηγορία. Άξιοι αναφοράς, οι Goian, Bocanegra, McCulloch,Wallace (έμεινε ως το 2019, σύμβολο στις τάξεις των οπαδών), Alexander, Perry, Little, Hutton, Hemmings, Mitchell και McKay, που έμειναν στην ομάδα, αλλά και φυσικά, οι πιστοί φίλαθλοι και οπαδοί, που γεμίζουν το Ibrox κάθε Σαββατοκύριακο και «σπάνε» τα ρεκόρ προσέλευσης για τόσο χαμηλή κατηγορία. Στην τρίτη κατηγορία, η Rangers είναι ακόμη πιο δυνατή και με 33 νίκες και τρεις ισοπαλίες, ανεβαίνει σαν «σίφουνας» στη δεύτερη κατηγορία και αρχίζει να «γλυκοκοιτάζει» ξανά τα «μεγάλα σαλόνια». Τη σεζόν 2014-15, στην πρώτη της απόπειρα για επάνοδο στην πρώτη κατηγορία, η ομάδα της συνοικίας του Govan δεν τα καταφέρνει, αφού τερματίζει τρίτη, πηγαίνει στα μπαράζ με τη Motherwell και εκεί, οι «Dossers» αφήνουν τη Rangers με το… παράπονο (6-1 το συνολικό σκορ).
Όμως, και επειδή το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, η επόμενη χρονιά άνηκε στους «Rangers». Martyn Waghorn, Kenny Miller (επέστρεψε το 2014) και James Tavernier (ναι, αυτός που νομίζετε, ο νυν αρχηγός της ομάδας, που αποκτήθηκε έναντι 200 (!) χιλιάδων από τη Wigan), οδήγησαν την ομάδα εκ του ασφαλούς προς την πρώτη κατηγορία της Σκωτίας. Αξίζει να σημειωθεί, πως από το 2014 έως το 2016, σε χρονική σειρά, οι «Gers» έφτασαν σε έναν ημιτελικό Κυπέλλου (ήττα 1-3 από τη Dundee United), έναν ημιτελικό League Cup (ήττα 0-2 από τη Celtic) και έναν τελικό Κυπέλλου (ήττα με 2-3 από τη Hibernian). Η επιστροφή, πάντως, ήταν πια γεγονός. Ο Αύγουστος του 2016 θα έβρισκε ξανά τη Rangers στην πρώτη κατηγορία!
WAIT FOR IT, WAIT FOR IT
Τα πρώτα δύο χρόνια, η ομάδα έμεινε τρίτη στο πρωτάθλημα, ενώ στα εγχώρια κύπελλα έφτανε μέχρι τα ημιτελικά, αλλά… μέχρι εκεί. Το καλοκαίρι του 2018, ήρθε ένας κύριος στη Γλασκώβη, σχετικά… γνωστός στο ποδοσφαιρικό κοινό. Φυσικά, μιλάμε για τον Steven Gerrard, ο οποίος υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο στο Ibrox και ξεκίνησε το πλάνο του, ώστε να φέρει ξανά τη Rangers στην κορυφή. Οι συμμετοχές στο UEFA Europa League άρχισαν να γίνονται συνήθεια και τις τελευταίες σεζόν οι «Gers» να φτάνουν έως τους «16» της διοργάνωσης. Πέρυσι, χάθηκε το League Cup στον τελικό από τη Celtic και η απογοήτευση είχε αρχίσει να γίνεται έκδηλη στις τάξεις των οπαδών. Ήταν πια ξεκάθαρο, φέτος ήθελαν ένα τρόπαιο!
Οι «Κυανόλευκοι» μπήκαν στη σεζόν, αποφασισμένοι και με το μάτι τους να «γυαλίζει». Τι είχε αυτό ως αποτέλεσμα; 28 νίκες σε 32 αγώνες στο πρωτάθλημα έως σήμερα, χωρίς να έχει υπάρξει ήττα έως τώρα (τέσσερις ισοπαλίες τα άλλα αποτελέσματα). Στο Europa League, τα προημιτελικά φάνταζαν ως ένα αρκετά πιθανό ενδεχόμενο, πριν το βράδυ της Πέμπτης, όμως η Slavia Prague «άλωσε» το Ibrox (με εννιά παίχτες για αρκετή ώρα, πάντως, οι γηπεδούχοι) και τους «χάλασε» ένα ακόμη πάρτι. Και λέμε ένα ακόμη, γιατί όπως μάλλον θα καταλάβατε από τους αριθμούς που διαβάσατε πριν λίγο, η Rangers έχει κατακτήσει ήδη το 55ο πρωτάθλημα της ιστορίας της! H Celtic δεν τα κατάφερε την προηγούμενη αγωνιστική απέναντι στη Dundee (0-0) και το αυριανό Old Firm, έχει χαρακτήρα φιέστας για τη Rangers και… αγγαρείας για τους «Καθολικούς».
ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ – ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ – ΕΞΙΛΕΩΣΗ
Με την ιστορία μας να φτάνει στο τέλος της, θα επιστρέψουμε λίγο στον τίτλο και την εισαγωγική παράγραφο του κειμένου. Το 2012, ο σύλλογος γνώρισε την απόλυτη ταπείνωση. Όμως, ενώ θα μπορούσε, θεωρητικά, να είχε «σβήσει» και να είχε χαθεί κάπου στην ποδοσφαιρική «άβυσσο», έδειξε αυταπάρνηση. Κανείς δεν τα παράτησε, για ένα χρόνο, για δύο, για τρία, μέχρι φέτος. Εννιά χρόνια μετά το «καταραμένο» 2012. Φέτος, η Rangers εξιλεώνεται και επίσημα. Επιστρέφει στη θέση της, την κορυφή. Αυτή, δεν ήταν μια ιστορία, «στρωμένη με ροδοπέταλα». Ήταν μια ιστορία που ξεκίνησε εφιαλτικά και εξελίχθηκε αρκετά όμορφα και «ρομαντικά». Όπως είπαμε, στο «χέρι» του συλλόγου είναι η συνέχεια αυτής της ιστορίας από εδώ και στο εξής. Αν αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος και στηριχθεί περαιτέρω το έργο του Steven Gerrard, μάλλον τα καλύτερα για τη Rangers είναι μπροστά.
