Rise Above Harry… για τη μικρή Renee

Στη ζωή για να πετύχεις, μας έλεγαν οι δικοί μας, πρέπει να έχεις την υπομονή και το πείσμα να ξεπερνάς τα εμπόδια που εμφανίζονται. Σε κάποιους η ζωή, όμως, φέρεται πιο σκληρά από άλλους και τους αναγκάζει, συχνά, να ξεπερνούν τον εαυτό τους… και όλα αυτά για ένα όνειρο.

 

Όλα για όλα… για ένα όνειρο

Πίσω στο μακρινό, πλέον, 2007. Τότε ένα νεαρό παιδί με όνειρα να διαπρέψει στον κόσμο του ποδοσφαίρου υπογράφει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Charlton Athletic. Δεν ήταν δύσκολη απόφαση. Ο Harry ήταν μέλος των ακαδημιών των «Addicks» από το 1996, από τότε που ήταν ένα 7χρονο παιδί. Μάλιστα, ο Arter είχε δει πολλές προσφορές για το όνομα του από μεγαλύτερα club, όμως δε σκέφτηκε στιγμή να αποχωρήσει από το Valley και την αγαπημένη του Charlton. Βλέπετε, το όνειρο του ήταν να φορέσει μία μέρα τα κόκκινα της ομάδας που υποστήριζε από μικρό παιδί και το κατάφερε. Στις 25 Σεπτέμβρη του 2007 ο τότε 16χρονος Harry Arter αγωνίστηκε ως αλλαγή στον αγώνα για το League Cup απέναντι στη Luton.

 

 

Δυστυχώς, όπως θα καταλάβετε και στη συνέχεια αυτού του κειμένου, τίποτα δεν του ήταν «στρωμένο με ροδοπέταλα». Λίγες ημέρες μετά την αναμέτρηση, οι γιατροί της ομάδας του μετέφεραν ένα νέο που έμελλε να του αλλάξει τελείως την καριέρα. Ο Arter είχε διαγνωστεί με χρόνιο πρόβλημα στον αχίλλειο τένοντα και σαν να μην έφτανε αυτό, λίγες μέρες μετά, σε μία προπόνηση και ενώ είχε ξεκινήσει να περιποιείται το πρόβλημα του, ο αχίλλειος του «ενέδωσε». Κάπως έτσι οι δυσκολίες στη ζωή του Arter ξεκίνησαν και όσο αυτός ήταν ακόμη ένα παιδί…

 

Η αποθεραπεία και το πρώτο «heartbreak»…

Ο Arter αναγκάστηκε να χάσει έναν ολόκληρο χρόνο αγωνιστικής δράσης. Ήταν όμως αποφασισμένος να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να επιστρέψει στις προπονήσεις και να αγωνιστεί ξανά για την ομάδα που αγαπούσε. Ο κόσμος δεν ήταν, όμως, το ίδιο διατεθειμένος να πιστέψει σε αυτόν. Ήδη, τοπικές εφημερίδες μιλούσαν για ένα ακόμα ταλέντο για το οποίο θα υπάρχουν απορίες για το «τι θα μπορούσε να γίνει». Ακόμα και οι οπαδοί της ομάδας είχαν χάσει τις ελπίδες τους για τον τότε 17χρονο μέσο. Οι προπονητές όμως όχι… τουλάχιστον όχι όλοι.

«Στην Charlton, όσο είχα επαγγελματικό συμβόλαιο είχαμε πολλούς προπονητές. Πέρασαν οι Iain Dowie, Les Reed και Alan Pardew. Με όλους τα πήγαινα καλά και όλοι πίστευαν στην επιστροφή μου. Αυτό ίσχυε μέχρι να έρθει ο Phil [Parkinson]».

Ο Arter μόλις είχε γυρίσει από τον τραυματισμό του και μέσα σε έξι μήνες πάλευε να αποδείξει ότι αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία. Όμως ο Parkinson είχε άλλη γνώμη για αυτό. Αφού οι δυο τους τσακώθηκαν, με τον Arter να νιώθει προδομένος από το γεγονός ότι ο νέος προπονητής δεν του έδωσε ευκαιρίες να αποδείξει τι αξίζει, ήρθε η λύση της συνεργασίας των δύο πλευρών.

«Υποτίθεται πως, επειδή είχαμε πέσει στη League One είχε πίεση να κόψει από τους μισθούς. Όμως αυτά είναι δικαιολογίες, διότι εγώ πληρωνόμουν ελάχιστα για τα δεδομένα της εποχής. Απλά δε με γούσταρε». 

Πράγματι, ο Arter ζήτησε να παραμείνει στην ομάδα ακόμη και χωρίς να πληρώνεται, αρκεί να του δοθούν ευκαιρίες να αποδείξει τι αξίζει, κάτι που δεν έγινε δεκτό από τον Parkinson και έτσι το όνειρο του νεαρού καταστράφηκε.

 

Woking και μία μηχανή κουρέματος γρασιδιού… οι σωτήρες μίας καριέρας

Έχοντας μείνει χωρίς ομάδα ο Arter πήγε για δοκιμαστικά στις Gillingham και Ipswich, όπου απέτυχε, όμως, ο επί σειρά ετών προπονητής του στις νεαρές ομάδες δεν τον άφησε έτσι. Ο Steve Avory, προπονητής των νεαρών της Charlton, πήρε με δική του πρωτοβουλία τον Ιρλανδό στα τμήματα υποδομής της ομάδας και υποσχέθηκε να τον προπονεί, έως ότου αυτός έβρισκε ομάδα. Και έτσι έγινε. Στις 2 Ιουνίου του 2009 o Steve Dack, πρώην προπονητής της Welling (στην οποία είχε αγωνιστεί με μορφή δανεισμού πριν τον τραυματισμό του ο Harry) και τότε βοηθός προπονητή της Woking υπέγραψε τον Arter για ένα χρόνο, κάνοντας τον νεαρό εκ νέου περιζήτητο, μιας και υπό τις οδηγίες του, ο Harry, αναγεννήθηκε.

Ο δρόμος ως εκεί δεν ήταν εύκολος όμως. Ο Arter ήταν αποφασισμένος να παρατήσει το ποδόσφαιρο όταν αφέθηκε ελεύθερος από την ομάδα της καρδιάς του. Τότε όμως, «φύλακας άγγελος» του ήταν ο άντρας της αδερφής του.. ο Scott Parker. Ναι σε αυτόν τον Parker αναφερόμαστε. Στον πρώην διεθνή μέσο της εθνική Αγγλίας και νυν προπονητή της Fulham. Ο Parker δε δεχόταν να αφήσει τον Arter να τα παρατήσει και για να το πετύχει αυτό του ανέθετε μικρές δουλειές, με σκοπό να του αποσπά την προσοχή, να του δίνει ένα χαρτζιλίκι, αλλά και να του υπενθυμίσει τις απαιτήσεις της ζωής. Το πιο συχνό πράγμα που έκανε για τον Scott ο Harry; Ας σας το πει αυτός…

«Με βοήθησε πάρα πολύ να επανέλθω στα κανονικά μου και τον σέβομαι για αυτό. Κάποτε δεν έβγαζα αρκετά λεφτά από το ποδόσφαιρο και εκείνος μου ανέθετε μικρό-δουλειές για να βγάζω χαρτζιλίκι και να αποσπάτε η προσοχή μου. Συνήθως του έπαιρνα τα παιδιά από το σχολείο και του κούρευα το γρασίδι. Είχα γίνει πολύ καλός σε αυτό. Ήταν ιδιαίτερος ο τρόπος που με βοήθησε, αλλά τα κατάφερε και αυτό είχε σημασία».

Όσο δεν ήταν απασχολημένος με το κούρεμα του γρασιδιού, ο Harry Arter «μάγευε» στην έκτη κατά σειρά εθνική κατηγορία του «Νησιού» και αυτό φαίνεται και παρακάτω, σε έναν αγώνα με τη Hendon, όπου σημείωσε τα τρία τελευταία τέρματα μίας θριαμβευτικής νίκης για την ομάδα του, σε μία σεζόν, που η Woking δεν πήρε την άνοδο στις λεπτομέρειες (είναι ο παίκτης με το νούμερο 8).

 

 

Η Bournemouth και το «μυθικό» ταξίδι στη «Γη της Επαγγελίας».

Δύο χρονιές γεμάτες αμφιβολία, κατάθλιψη, απανωτές καθημερινές δυσκολίες είχαν φτάσει στο τέλος τους και ο ταλαντούχος νεαρός ήταν έτοιμος να πάρει μία ανάσα από τη ζωή. Το καλοκαίρι του 2010 ο Eddie Howe, στο πρώτο του, τότε, διάστημα με τη Bournemouth, δαπάνησε το ευτελές, για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα ποσό των 4.000 λιρών για να κάνει τον κάνει δικό του. Και τότε ξεκίνησε… μία από τις πιο ιδιαίτερες ιστορίες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Βλέπετε η Bournemouth, τότε, ήταν «πνιγμένη» στα χρέη. Τη σεζόν 2008-2009 ευρισκόμενη στη League Two είχε χάσει 17 πόντους λόγω των χρεών της, όμως κατάφερε να σωθεί τελευταία στιγμή από αφανισμό. Έχοντας ξεκινήσει μία μικρή ανάκαμψη με νέο επιτελείο, κατάφερε να ανέβει στην League One την αμέσως επόμενη σεζόν, εξαιτίας ενός ρόστερ πεινασμένου για διάκριση. Και σε αυτό εντάχθηκε ο Harry Arter. Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους. Μετά από τρεις σεζόν, η Bournemouth ανέβηκε στην Championship, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Εκεί όμως δεν έμεινε πολύ, όχι όμως γιατί δεν ήταν αντάξια των περιστάσεων. Κάθε άλλο, το πείσμα παικτών όπως ο Arter και με ένα κορμό από παίκτες όπως ο Callum Wilson, ο Andrew Surman, ο Matt Ritchie, ο Steve Cook και ο Tommy Elphick η άγνωστη για το ευρύ κοινό Bournemouth πέτυχε το αδιανόητο. Κατέκτησε την Championship. Αυτό το «κολαστήριο», στο οποίο μεγάλοι σύλλογοι όπως οι Leeds United, Nottingham Forest, αλλά και η ομάδα της καρδιάς του Arter, Charlton μπήκαν και δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν. Και το κατάφεραν αυτό μόλις στη δεύτερη τους σεζόν εκεί.

 

 

Ο Arter ήταν καταλυτικός σε αυτή τη «μαγική» πορεία των «Κερασιών». Σκόραρε εννιά φορές ως ανασταλτικού χαρακτήρα μέσος στη σεζόν 2014/15 και συμμετείχε σε 43 αγώνες από τους 46 του πρωταθλήματος. «Μάτωσε» για τους συμπαίκτες του και για την ομάδα που του έδωσε την ευκαιρία να αποδείξει τι αξίζει, όσο οι υπόλοιποι τον είχαν, ήδη, ξεγραμμένο. Δείτε παρακάτω τα πέντε ομορφότερα γκολ του Harry Arter με τη φανέλα της Bournemouth.

 

 

Harry… δυστυχώς η ζωή δε σε ξέχασε

Πολλές φορές αστειευόμαστε ότι στη ζωή, αν όλα πάνε καλά, τότε κάτι μας περιμένει «στη γωνία», αργά ή γρήγορα. Δυστυχώς, έτσι ήταν για τον Arter. Στην πρώτη του σεζόν στην Premier League, στο απόγειο της καριέρας του, ο Arter και η γυναίκα του Rachel έζησαν τη μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής τους, σε μία μέρα που θα έπρεπε να μνημονεύεται από αυτούς για τους άκρως αντίθετους λόγους. Στις 10 Δεκεμβρίου του 2015 η οικογένεια Arter περίμενε το πρώτο της παιδί, όταν η ζωή ενός ταλαιπωρημένου νέου ξαναχτύπησε την πόρτα. Λίγο πριν τη γέννα, η κόρη του ζευγαριού δεν τα κατάφερε σκορπώντας τον θρήνο στον Harry και τη Rachel. Τα μηνύματα υποστήριξης για τον ποδοσφαιριστή της Bournemouth ήταν άπειρα, όμως τίποτα δε θα έφερνε πίσω την αδικοχαμένη κόρη του Ιρλανδού.

«Είχε έρθει η ώρα. Η Rachel ένιωθε έτοιμη. Η γιατρός είχε κάνει εξετάσεις και είχε πιάσει χτύπο κανονικά. Πήγα να παρκάρω και από τη χαρά μου πήρα τη μάνα μου τηλέφωνο να της πω να έρθει αμέσως στο Bournemouth. Η μικρή μου Renee ερχόταν στη ζωή, ήμουν ενθουσιασμένος. Και τότε έγινε. Επέστρεψα στο δωμάτιο που ήταν η Rachel και την είδα να κλαίει. Δε μπορούσα να καταλάβω τι έγινε μέχρι που μου είπαν πως ο χτύπος που έπιασαν ήταν της Rachel και πως το μωρό ήταν νεκρό. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Η Rachel αναγκάστηκε να γεννήσει το παιδί για να μην επηρεαστεί κάπως το σώμα της. Έμεινε 10 ώρες στην εντατική για να γεννήσει ένα βρέφος που δε θα ζούσε. Δε ξέρω ακόμα τι κάνει τις γυναίκες τόσο δυνατές. Οι επόμενες ώρες ήταν φρίκη. Έπρεπε να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου να την ενημερώσω τελικά να μην έρθει. Ο Simon [Francis] και ο Charlie [Daniels] έσπευσαν να με βοηθήσουν να μαζέψω τα πράγματα της Renee, από το σπίτι γιατί δεν άντεχα να τα βλέπω. Τους είμαι ευγνώμων για όλα όσα έκαναν εκείνες τις μέρες». Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίον περιέγραψε το θάνατο της κόρης του ο Arter, σε μία αποκλειστική συνέντευξη του Sky Sports, δύο χρόνια αργότερα.

Ο Arter όμως είχε αποδείξει ότι είχε ψυχή από ατσάλι. Μόλις 48 ώρες μετά τον άδικο θάνατο της κορούλας του, φόρεσε κανονικά τα χρώματα της ομάδας του, αφού επέμενε να αγωνιστεί και ανακηρύχθηκε ο άνθρωπος του αγώνα σε μία από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία της Bournemouth. Τα «Κεράσια» επικράτησαν της Manchester United με 2-1, σημειώνοντας δεύτερη σερί νίκη επί ομάδας του «big 6», αφού την προηγούμενη εβδομάδα είχαν κάμψει την αντίσταση της Chelsea με 1-0. Σε εκείνη την αναμέτρηση ο Arter αγωνίστηκε 86′ κάνοντας μία από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του και όταν βγήκε αλλαγή αφέθηκε στην αγκαλιά του μέντορα του, Eddie Howe, ξεσπώντας σε κλάματα για τα όσα είχε υποστεί μερικές ώρες πριν.

 

 

Η συνέχεια σε μία δύσκολη σεζόν και η Raine

Η σεζόν του Arter συνέχισε με τον ίδιο σκληρό τρόπο. Παρά την εξαιρετική του χρονιά με τη Bournemouth, η ζωή δεν έλεγε να του κάνει το χατίρι, καθώς, ενώ είχε καλεστεί στην εθνική Ιρλανδίας για το Euro 2016, που θα ήταν η πρώτη του διοργάνωση με την εθνική του ομάδα, λίγες μέρες πριν την έναρξη αυτής, τραυματίστηκε. Ο τραυματισμός αυτός του στέρησε μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της ταλαιπωρημένης καριέρας του, μιας και δε μπόρεσε να επιστρέψει έγκαιρα στη δράση, ώστε να προλάβει τη διοργάνωση.

Από τότε η ζωή, ευτυχώς, δε του δημιούργησε άλλα σοβαρά προβλήματα. Μπορεί να έχασε τη θέση του στη Bournemouth, πέρυσι, και να αγωνίστηκε ως δανεικός στη Cardiff, όμως πλέον έχει ένα λόγο να βλέπει τα θετικά. Το Φεβρουάριο του 2017 και μετά το σοκ που η οικογένεια του ποδοσφαιριστή είχε περάσει, η Rachel έφερε στον κόσμο τη Raine, ένα υγιέστατο κοριτσάκι, που αναπτέρωσε το ηθικό στην οικογένεια και έκανε άπαντες να αφήσουν πίσω τους την ασύλληπτη τραγωδία που είχαν περάσει.

Πλέον, ο Arter αγωνίζεται υπό τις οδηγίες του γαμπρού του, Scott Parker, στη Fulham, πίσω στο Λονδίνο, εκεί που μεγάλωσε και ονειρεύτηκε για πρώτη φορά να γίνει ποδοσφαιριστής. Έχει, επίσης, καθιερωθεί στην εθνική του ομάδα και μετρά, πλέον, 15 εμφανίσεις με τα πράσινα της Ιρλανδίας. Μπορεί η πορεία του ως το 2019 να ήταν δύσκολη, όμως προσπαθεί να θυμάται τα καλά. Εξάλλου, όπως είπε και ο ίδιος, σε συνέντευξή του, κάποιες φορές νιώθει ως ένας «κανονικός άνθρωπος», γιατί αναγνωρίζει πως όλοι μας αναγκαζόμαστε να προσπεράσουμε πολλά μεγάλα εμπόδια στη ζωή μας.

Ποτέ όμως δε θα ξεχάσει. Κρατάει την αδικοχαμένη του κόρη πάντα μαζί του, σε ένα τατουάζ στο δεξί χέρι, το οποίο αναγράφει «setbacks gave the way for comebacks» και συνοδεύεται από ένα σταυρό, το γράμμα R, καθώς και από την ημερομηνία, που αντιπροσωπεύει τη δυσκολότερη ημέρα της ζωής του.

 

 

Από εμάς τίποτα παραπάνω, απλά ένα.. well done Harry, you rose above, για τη μικρή σου Renee.