Όλες οι ομάδες θέλουν να πετυχαίνουν συμφωνίες που θα είναι συμφέρουσες και θα συνδυάζουν προσφορά, αλλά και… τσέπη – και κατά τη γνώμη μας, οι παρακάτω δέκα μεταγραφές είναι οι πιο «έξυπνες» στην ιστορία της Premier League.
Αλλά πρώτα απ’ όλα, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: η συγκεκριμένη λίστα είναι ένας συνδυασμός ποδοσφαιρικών ικανοτήτων και χρηματικής αξίας. Πολλοί από τους συλλόγους αγόρασαν σε χαμηλή τιμή, ενώ κατάφεραν να πουλήσουν σε πολύ υψηλότερη. Κάποιοι βρήκαν «λαβράκια», την ώρα που αντίπαλοί τους έριχναν τεράστια ποσά σε παρόμοιους παίκτες. Κάποιοι άλλοι, απλώς απολάμβαναν το ποδοσφαιρικό ταλέντο που απέκτησαν και ανταμείφθηκαν με χρόνια επιμελούς προσφοράς. Κάποιοι πιο τυχεροί, κατάφεραν να τα συνδυάσουν και τα τρία μαζί.
Λοιπόν, δίχως άλλη καθυστέρηση…
10. Tim Cahill – Millwall -› Everton, 2004 (1.5 εκατομμύρια λίρες)
Αφού βοήθησε την Millwall να φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 2003/04, ο Cahill μεταπήδησε στο πρωτάθλημα της Premier League, για λογαριασμό της Everton. Ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν ως ο κορυφαίος σκόρερ του συλλόγου, κερδίζοντας μάλιστα και το βραβείο του «Παίκτη της Χρονιάς». Μέχρι τη στιγμή της αποχώρησής του το 2012, ο Αυστραλός είχε παίξει 278 παιχνίδια, σημειώνοντας 68 γκολ για τα «Ζαχαρωτά».
Ένας εξαιρετικός μέσος, ο Cahill είχε επιθετικογενείς τάσεις, κάτι που το χρησιμοποίησε στο έπακρο ο προπονητής του, David Moyes, καθώς ήταν τεράστια απειλή από το ύψος του πέναλτι. Ο πρώην παίκτης της Millwall, που δεν είχε ύψος ούτε 1.80, ήταν ένας από τους καλύτερους κεφαλοσφαιριστές που έχει δει η Premier League.
9. Jay-Jay Okocha – PSG -› Bolton, 2002 (ελεύθερος)
Ήταν ίσως το πιο περίεργο ζευγάρι. Η… παλιομοδίτικη Bolton του Sam Allardyce και ένας φαντεζί Νιγηριανός playmaker, που μόλις είχε καθοδηγήσει τον Ronaldinho στην PSG. Ωστόσο, τα ετερώνυμα, ως γνωστόν, έλκονται. Στη παρθενική του σεζόν, παρά το γεγονός ότι υπέφερε από τραυματισμούς, έγινε ο αγαπημένος των οπαδών της Bolton, οι οποίοι εκτύπωσαν και μπλουζάκια με την επιγραφή: «Jay-Jay – τόσο καλός που τον ονόμασαν δύο φορές».
Οδήγησε την ομάδα μακριά από τον υποβιβασμό με εφτά γκολ, συμπεριλαμβανομένου και του καθοριστικού της σεζόν, στη ζωτικής σημασίας νίκη στο πρωτάθλημα εναντίον της West Ham. Την επόμενη σεζόν ανέλαβε περισσότερες ευθύνες, καθώς του δόθηκε το περιβραχιόνιο του αρχηγού! Ως αρχηγός οδήγησε τη Bolton στον πρώτο τελικό Κυπέλλου σε εννιά χρόνια, χάνοντας στον τελικό από την Middlesbrough. Όμως, οι ασύλληπτες δεξιότητες του ενθουσίαζαν όχι μόνο τους θαυμαστές, αλλά και τους αντιπάλους του που… καμιά φορά «ψαχνόντουσαν» (ρωτήστε τον Ray Parlour για αυτό), κατά τη διάρκεια της μαγευτικής τετραετούς περιόδου του στα βορειοδυτικά της Αγγλίας.
8. Jurgen Klinsmann – Monaco -› Tottenham, 1994 (2 εκατομμύρια λίρες)
Μία από τις πιο σημαντικές ξένες εισαγωγές των πρώτων χρόνων της Premier League, μαζί με τον Eric Cantona, τον Ruud Gullit και τον Juninho. Ο Klinsmann φτάνει στο Λονδίνο για λογαριασμό της Tottenham, όμως οι Άγγλοι δεν τον υποδέχονται και με τον καλύτερο τρόπο. Ο χαρακτήρας του, το χιούμορ του, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τους κριτές και τους επικριτές του, αλλά φυσικά και η απόδοσή του και η παρουσία του στα αγγλικά γήπεδα, σύντομα τον έκαναν πολύ αγαπητό και δημοφιλή στο νησί.
Ο Γερμανός κατάφερε να σημειώσει 21 γκολ στο πρωτάθλημα και συνολικά 30 σε όλες τις διοργανώσεις, οι φανέλες του καταφέρνουν να κάνουν ρεκόρ πωλήσεων ενώ το 1995 κερδίζει το βραβείο του «Καλύτερου Παίκτη της Χρονιάς» για την Αγγλία, από την «Ένωση των Δημοσιογράφων Αθλητικού Τύπου». Επιστρέφει στη Γερμανία, αυτή τη φορά για λογαριασμό της Bayern, έχοντας μετατραπεί ένας «cult hero» για τους «Spurs». Όχι κι άσχημα για δύο εκατομμύρια λίρες, σωστά;
7. Ole Gunnar Solskjaer – Molde -› Manchester United, 1996 (1.5 εκατομμύρια λίρες)
Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, αφού τότε μόνο οι συμπατριώτες του τον γνώριζαν, την πρώτη του σεζόν στο «Old Trafford», ο Σκανδιναβός κατορθώνει να οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση του τίτλου, πετυχαίνοντας 18 γκολ στο πρωτάθλημα! Έχοντας υπογράψει για μόλις 1.5 εκατομμύρια λίρες το 1996, ο Νορβηγός «δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο», αποδείχθηκε ένας από τους καλύτερους σκόρερ που έχει δει η Premier League.
Οι τραυματισμοί πάντως, κυρίως στο γόνατο, δεν έλεγαν να τον αφήσουν σε ησυχία, με αποτέλεσμα ο χρόνος συμμετοχής του να μειώνεται σταδιακά στις τελευταίες του σεζόν στους «Μπέμπηδες». Ωστόσο, καταφέρνει να γράψει τη δική του ιστορία καθώς φορώντας την φανέλα της United, για έντεκα ολόκληρα χρόνια, σκόραρε 126 τέρματα σε 366 αναμετρήσεις, σε όλες τις διοργανώσεις, κατακτώντας παράλληλα έξι πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Αγγλίας και φυσικά το Champions League της σεζόν 1998/99, μαζί με την καθολική αναγνώριση του κόσμου.
6. Sami Hyypia – Willem II -› Liverpool, 1999 (2.6 εκατομμύρια λίρες)
Η καλύτερη μεταγραφή του Gerard Houllier; Πολύ πιθανόν. «Μεταμόρφωσε το αμυντικό μας ρεκόρ», είπε ο Jamie Carragher. Η Liverpool δέχτηκε 49 γκολ στο πρωτάθλημα ένα χρόνο πριν υπογράψει ο Hyypia. Και αυτό δεν επαναλήφθηκε ποτέ ξανά, κατά τη διάρκεια της δεκαετούς παραμονής του Φινλανδού στο Anfield, φορώντας τη φανέλα των «Reds» για 464 παιχνίδια.
Ο Φινλανδός «κούμπωνε» εξαιρετικά στις χαμηλές αμυντικές γραμμές του Houllier και του Rafa Benitez και παρά την έλλειψη ταχύτητας, είχε κάθε άλλο χαρακτηριστικό που απαιτούσε η θέση του στο κέντρο της άμυνας: εξαιρετικό πειθαρχικό ρεκόρ, την ικανότητα να σκοράρει χρήσιμα γκολ -όταν αυτό ήταν αναγκαίο- και φυσικά οι 58 εμφανίσεις ως βασικός, τη χρονιά των τριών τροπαίων, τη σεζόν 2000/01.
5. Edwin van der Sar – Fulham -› Manchester United, 2005 (2 εκατομμύρια λίρες)
Η νεοφώτιστη Fulham, κατάφερε το καλοκαίρι του 2001 να πραγματοποιήσει μία τεράστια μεταγραφική έκπληξη, ξοδεύοντας εφτά εκατομμύρια λίρες για να αποκτήσει τον Ολλανδό τερματοφύλακα της Juventus, Edwin Van Der Sar. Ήταν μία κατάληξη που δεν περίμενε κανείς, ενώ ο ίδιος ο Van Der Sar χρόνια αργότερα δήλωσε: «Αν είχα πρόταση από τον Sir Alex Ferguson ή τον Arsene Wenger, δεν θα πήγαινα στη Fulham». Τελικά η πολυπόθητη πρόταση από τους «Κόκκινους Διαβόλους» έρχεται το 2005, οι οποίοι είχαν δαπανήσει μόλις δύο εκατομμύρια λίρες για να τον αποκτήσουν.
Ο Ολλανδός ήταν εκπληκτικός στο Old Trafford, με την United να βρίσκει τελικά κάποιον, ικανό να γεμίσει τα ένδοξα γάντια του Peter Schmeichel. Κατάφερε να κερδίσει τέσσερις τίτλους πρωταθλήματος, το Champions League και το Κύπελλο Αγγλίας με τους «Μπέμπηδες», έγινε ο γηραιότερος πρωταθλητής στην ιστορία της Premier League και ο γηραιότερος τερματοφύλακας που έχει κατακτήσει το Champions League. Την σεζόν 2008/09 κατάφερε να συμπληρώσει 14 ματς χωρίς να δεχτεί γκολ (1.311 λεπτά), καταρρίπτοντας το ρεκόρ του Petr Cech στο πρωτάθλημα.
4. Patrick Vieira – Milan -› Arsenal, 1996 (3.5 εκατομμύρια λίρες)
Η ικανότητα του Arsene Wenger στην αγορά νεαρών ταλαντούχων παικτών, την ανάδειξή τους και η μεταπώληση σε πολλαπλάσιο τίμημα, ήταν λίγο πολύ γνωστή και ο Patrick Vieira ήταν το πρώτο και ίσως το καλύτερο παράδειγμα. Ο 20χρονος τότε Γάλλος, έπαιζε για την Μίλαν, κυρίως όμως για την… δεύτερη ομάδα, καταγράφοντας μόλις δύο συμμετοχές με την πρώτη ομάδα, όταν οι «Κανονιέρηδες» αποφάσισαν να τον αποκτήσουν. Ο επιβλητικός Γάλλος, θα γίνει γρήγορα ένα πρότυπο, για αυτό που κάθε σύλλογος της Premier League θα ήθελε σε έναν μέσο.
Ο Vieira, δεν ήταν απλώς ένας δυνατός ποδοσφαιριστής που μπορούσε να καλύψει το γήπεδο και να κερδίσει την μπάλα με τα τηλεσκοπικά του πόδια: μπορούσε να ξεκινήσει επιθέσεις, είχε τακτική ευφυΐα και εξαιρετικές μεταβιβάσεις, ενώ οι επιθετικογενείς τάσεις στη μεσαία γραμμή, του επέτρεψαν να πετύχει μερικά πανέμορφα γκολ. Ηγέτης στο γήπεδο, πανηγύρισε αρκετά τρόπαια με την Arsenal, πριν αναχωρήσει για το Τορίνο και τη Juventus, για 13.5 εκατομμύρια λίρες το 2005.
3. Nicolas Anelka – PSG -› Arsenal, 1997 (500.000 λίρες)
Η συμφωνία που, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, καθιέρωσε τη φήμη του Arsene Wenger ως του μεγαλύτερου οικονομολόγου του ποδοσφαίρου. Μια επένδυση 500.000 λιρών, η οποία μετατράπηκε σε πώληση 22.3 εκατομμυρίων λιρών, μέσα σε διάστημα δύο μόλις χρόνων! Ο Αλσατός χρειάστηκε να ξοδέψει μόλις το μισό από αυτό το ποσό, για να πάρει έναν ακόμα καλύτερο ποδοσφαιριστή, τον Thierry Henry!
Αλλά το κέρδος, δεν θα πρέπει να επισκιάζει τη σημασία του Anelka, ως ποδοσφαιρική αξία. Αντικαθιστά τον Ian Wright, ως τον παρτενέρ του Dennis Bergkamp στην κορυφή της επίθεσης, στην πορεία για την κατάκτηση του νταμπλ της σεζόν 1997/98 και σκοράρει στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Πετυχαίνει 19 γκολ το επόμενο έτος, μπαίνοντας παράλληλα στην καλύτερη εντεκάδα της Premier League, για να προσελκύσει τελικά την προσοχή και το ενδιαφέρον της Real Madrid.
2. Sol Campbell – Tottenham -› Arsenal, 2001 (ελεύθερος)
Ο Arsene Wenger θαυμάζεται μέχρι σήμερα για τα… διαμάντια που εντόπιζε κατά καιρούς από το εξωτερικό, όμως κατάφερε να «σφραγίσει» αυτή του την ιδιότητα και με συμφωνίες εγχώριων ποδοσφαιριστών. Ο Campbell ήταν ίσως ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός της χώρας το 2001 και το White Hart Lane ζούσε στον ρυθμό ενός άψογου και αδίστακτου ηγέτη της άμυνας. Ο Άγγλος αμυντικός έμενε ελεύθερος εκείνο το καλοκαίρι και η Tottenham προσπαθούσε να τον κρατήσει με όλες της τις δυνάμεις. Θέλοντας, μάλιστα, να του δείξει πόσο τον υπολογίζει, του πρότεινε ένα συμβόλαιο που θα τον έκανε αυτομάτως τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη στην ιστορία των «Σπιρουνιών».
Για τον ίδιο, ήταν αναγκαίο να βρει ομάδα που αγωνιζόταν στο Champions League, επιλέγοντας τελικά να μη φύγει από το βόρειο Λονδίνο και να πάει στην Arsenal, γεγονός που δε του συγχώρεσαν έκτοτε οι οπαδοί της Tottenham. Η πιο τοξική μεταγραφή στην ιστορία της Premier League; Όσοι βρίσκονταν εκεί, κατά την επιστροφή του στο White Hart Lane – όταν χιλιάδες μπαλόνια με την λέξη «JUDAS» απελευθερώθηκαν στον ουρανό του βόρειου Λονδίνου- μάλλον δεν θα υποστήριζαν το αντίθετο. Για τους Κανονιέρηδες, όμως, ο 45χρονος σήμερα, Sol Campbell, ήταν ανεκτίμητος για πολλούς περισσότερους λόγους από έναν.
1. Eric Cantona – Leeds -› Manchester United, 1992 (1.2 εκ. λίρες)
Το καλοκαίρι του 1992, ήρθε το πιο σημαντικό τηλεφώνημα που έγινε ποτέ στην Premier League. Ο τότε τεχνικός διευθυντής της Leeds, Bill Fotherby, τηλεφώνησε τον προπονητή της Manchester United, Sir Alex Ferguson, για να αποκτήσει τον αριστερό μπακ, Denis Irwin. Ο Sir Alex αρνήθηκε να τον πουλήσει, αλλά πρότεινε να ανταλλάξουν τον Irwin με τον Cantona. Τελικά, η United κατάφερε να αποκτήσει τον «King Eric» και να μην κάνει ο Irwin την αντίθετη διαδρομή, υπογράφοντας σε μία ομάδα που δεν είχε γευτεί τον τίτλο του πρωταθλητή για 25 χρόνια.
Ο Cantona άλλαξε την ιστορία της ομάδας εκείνη την περίοδο. Κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Αγγλίας, μετρώντας 182 εμφανίσεις και 82 γκολ την πενταετία 1992-1997. Ο Eric δήλωνε πάντα: «Μπορείς να αλλάξεις γυναίκα, πολιτικές πεποιθήσεις και θρησκεία, αλλά ποτέ την ομάδα σου». Το 1995 βρίσκεται στην πιο κρίσιμη κατάσταση της καριέρας του, καθώς η αγγλική ομοσπονδία του επέβαλε αποκλεισμό οκτώ μηνών από όλες τις αγωνιστικές δραστηριότητες της United, ύστερα από την «Kung Fu» κλωτσιά σε οπαδό της Palace, ο οποίος του φώναζε ρατσιστικά συνθήματα.
Σοκαρισμένη η Αγγλία «κρέμεται» από τα χείλη του. Οι δημοσιογράφοι ανυπομονούν να τον κατακεραυνώσουν. Περισσότερο επειδή έχει την τρέλα να κάνει ότι εκείνοι ουδέποτε διανοήθηκαν, παρά για την κίνηση αυτή καθαυτή. Εκείνος βγαίνει, στέκεται για λίγα δευτερόλεπτα και με τη βαριά χαρακτηριστική προφορά του, λέει: «Όταν οι γλάροι ακολουθούν την τράτα, είναι γιατί νομίζουν ότι θα πεταχτούν σαρδέλες στη θάλασσα». Και φεύγει. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο «bargain» στην ιστορία της Premier League.
Συντάκτης: Σεραφείμ Χατζηχαραλάμπους
