Για μια ακόμη χρονιά η Norwich θεωρείται το απόλυτο φαβορί για υποβιβασμό από την Premier League, παρά την άνετη άνοδό της και κατάκτησης του «δυσκολότερου» πρωταθλήματος του κόσμου, της Championship. Μερικές δεκαετίες πίσω, όμως, στην απαρχή της νέας πανίσχυρης λίγκας, τα «Καναρίνια» ονειρεύτηκαν μία υψηλή πτήση ως την κορυφή, φτάνοντας μια ανάσα από έναν ανέλπιστο τίτλο. Ναι, ίσως περισσότερο κι από αυτόν της Leicester.
Πριν από περίπου μία εβδομάδα η Telegraph γνωστοποίησε στο αγγλικό ποδοσφαιρικό κοινό τις αποδόσεις των ομάδων της Premier League, τόσο για τον τίτλο, όσο και για την υπόθεση παραμονή. Θα περίμενε κανείς η πρωταθλήτρια της Championship, μια ομάδα με αξιόπιστο προπονητή, εμφανή χημεία και σπουδαίες μεταγραφικές κινήσεις, με την απόκτηση των Rashica, Lees-Melou και Gilmour, να παρουσιάζει μία προοπτική ή τουλάχιστον να μην θεωρείται το «μαύρο πρόβατο» της λίγκας. Δυστυχώς αν αυτή λέγεται Norwich η μοίρα της είναι αναπόφευκτη και με απόδοση γύρω στο 1,80, τα «Καναρίνια» είναι το απόλυτο φαβορί για να επιβεβαιώσουν τον τίτλο του «ασανσέρ». Ήταν όμως πάντα έτσι;
Η σεζόν πριν την ίδρυση της Premier League (1991/92) δεν επιφύλασσε εκπλήξεις για τον σύλλογο από το Νόρφολκ. Η «αφάνεια» του μέσου της βαθμολογίας που έχαιρε η ομάδα μέχρι και τον Μάρτη έδωσε την θέση του σε ένα εφιαλτικό δίμηνο κατά το οποίο η μοναδική νίκη ήρθε σε έναν αγώνα-θρίλερ κόντρα στην Everton (4-3), με την Norwich να σώζεται μαθηματικά την τελευταία αγωνιστική. Το βάρος των εννέα ηττών σε έντεκα αγώνες και η τραγική κατάρρευση εντός γηπέδου έφερε μάλιστα την παραίτηση του αγαπητού Dave Stringer από τον πάγκο μετά από μία πενταετία!
Σαν να μην έφτανε αυτό η επιλογή του αντικαταστάτη του εξόργισε τους ήδη απογοητευμένους οπαδούς, αφού αντί για κάποιο επιφανές όνομα στην θέση του προωθήθηκε ο τεχνικός της ομάδας νέων, Mike Walker. Παράλληλα η Norwich αποφάσισε να υποκύψει στις οικονομικές πιέσεις των «μεγάλων», πουλώντας για περισσότερα από δύο εκ. λίρες (ρεκόρ της εποχής) τον αρχισκόρερ Robert Fleck στην Chelsea, αλλά και τον δουλευταρά Tim Sherwood στην Blackburn. Ακόμα κι αυτά τα έσοδα όμως δεν έμοιαζαν ικανά να βοηθήσουν ουσιαστικά τον σύλλογο, που είχε δει τους μέσους όρους προσέλευσης στο Carrow Road να χάνουν περισσότερους από 2,000 κόσμο, με τον πιο κρίσιμο αγώνα της χρονιάς, απέναντι στην Wimbledon, να προσελκύει μόλις 11,000 φιλάθλους, όταν στην πρεμιέρα είχαν εμφανιστεί περισσότεροι από 16,000!
Τότε, όπως και τώρα, τα «Καναρίνια» έμοιαζαν ανίκανα να πετάξουν, με την πλειοψηφία να θεωρεί πως θα είναι η πρώτη ομάδα που θα αποχαιρετήσει την νεοσύστατη Premier League. Στην γενική απαισιοδοξία ήρθε να προστεθεί και η δυσοίωνη πρεμιέρα, αφού η κληρωτίδα έστειλε την Norwich στο αφιλόξενο Highbury για να αντιμετωπίσει ένα από τα φαβορί για τον τίτλο, την Arsenal. Μέχρι το ημίχρονο του αγώνα του Βόρειου Λονδίνου οι φόβοι είχαν αρχίσει να επιβεβαιώνονται, με τους «Κανονιέρηδες» να προηγούνται με άνεση 2-0 και να βομβαρδίζουν σε κάθε επίθεση τον μετέπειτα θρύλο της ομάδας, Bryan Gunn. «Ένα εντελώς διαφορετικό ποδόσφαιρο», έλεγε ο Chris Sutton στο διάσημο σποτάκι της Sky Sports για την εισαγωγή της Premier League. Για την ομάδα σου όχι και τόσο, Chris.
Στο 58ο λεπτό εκείνης της αναμέτρησης όμως, όλα έμελλε να αλλάξουν. Ο Walker αποφάσισε να αντικαταστήσει τον επιθετικό του αστέρα με τον νεοφερμένο Mark Robins, που είχε κριθεί «ανίκανος» πριν μπει στο γήπεδο, όταν είχε έρθει ως διάδοχος του Fleck για λιγοστά χρήματα από την Manchester United. Ο νεαρός φορ χρειάστηκε μόλις δέκα λεπτά για να δώσει την απάντησή του και με το brace του βοηθούσε την Norwich σε μία απίστευτη ανατροπή, που έφυγε από την πρωτεύουσα με το πανάξιο 2-4. Ο ενθουσιασμός που κατέκλυσε το Νόρφολκ μπορεί αρχικά να ήταν συγκρατημένος, όμως αυτή η νίκη σηματοδοτούσε την έναρξη της κορυφαίας σεζόν στην ιστορία του συλλόγου.
Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου τα «Καναρίνια» είχαν μόλις μία ήττα (στην έδρα της Manchester City) και οδηγούσαν την κούρσα του πρωταθλήματος, αφήνοντας πίσω τα σενάρια υποβιβασμού και προκαλώντας σοκ σε όλο το Νησί. Οι βαριές ήττες από τις Blackburn (7-1) και Liverpool (4-1) προσγείωσαν προς στιγμήν το άφοβο σύνολο του Walker, όμως ένα σερί με μόλις δύο ήττες σε εννέα παιχνίδια ως το τέλος του 1992, ανακήρυξαν την Norwich πρωταθλήτρια χειμώνα μπροστά από όλες τις παραδοσιακές δυνάμεις της χώρας. Αν το Sky ήθελε μια καλή διαφήμιση του νέου του πολύτιμου προϊόντος, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη, αφού η απρόβλεπτη πρωτοπόρος είχε «νοστιμίσει» την πολλά υποσχόμενη λίγκα και όλα τα βλέμματα είχαν συγκεντρωθεί πάνω της.
Η «ένεση» ηθικού που προσέφερε ο άτυπος τίτλος, δυστυχώς δεν κράτησε πολύ. Μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου η Norwich είχε παραδώσει τα πρωτεία στην Manchester United, παρουσιάζοντας ελκυστικό μεν, ασυνεπές δε ποδόσφαιρο. Έναν μήνα μετά μάλιστα, και μετά την ήττα από την Wimbledon με 3-0, τα «Καναρίνια» υποχώρησαν μία ακόμα θέση, δίνοντας την ευκαιρία στην Aston Villa να τα ξεπεράσει. Συγκυριακά τα δύο επόμενα παιχνίδια ήταν απένατι στις μοναδικές ομάδες που βρίσκονταν υψηλότερα στην βαθμολογία (Villa και United), με τους αγώνες αυτούς να αποτελούν το απόλυτο crash test για το αν το «ασανσέρ» είναι ικανό να φτάσει και να… μείνει στο ρετιρέ.
Στο θρίλερ του πρώτου ματς απέναντι στο ισχυρό σύνολο του Ron Atkinson, με αστέρες όπως οι McGrath, Yorke και Regis, η Norwich τα έδωσε όλα κι έφτασε σε μία σπουδαία νίκη με 1-0, χάρη σε ένα από τα λίγα γκολ της καριέρας του John Polston, την ημέρα μάλιστα που η γυναίκα του έφερνε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Στον δεύτερο αγώνα απέναντι στην Manchester United, στο ντέρμπι των πρωτοπόρων πια, το Carrow Road έζησε μία ιστορική στιγμή συγκεντρώνοντας τον αριθμό-ρεκόρ τότε των 20,582 θεατών. Το παιχνίδι μάλιστα έπεφτε Δευτέρα και ήταν στην κατηγορία «Monday Specials» του Sky Sports, καθηλώνοντας το αγγλικό τηλεοπτικό κοινό, που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως κατά πλειοψηφία επηυφημούσε για την έκπληξη της σεζόν απέναντι στο απόλυτο φαβορί.
Δυστυχώς η τριάδα των Giggs, Kanchelskis και Cantona ήταν ασταμάτητη και τα «Καναρίνια» βρέθηκαν πίσω στο σκορ με 3-0 από το 20λεπτο, πριν ο πρώην «Κόκκινος Διάβολος», Mark Robins, σημειώσει το γκολ της τιμής και 14ο του για εκείνη την χρονιά (φυσικά αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας). Αυτό το «ντέρμπι» έκρινε ουσιαστικά τον τίτλο, με την ομάδα του Sir Alex Ferguson να τον κατακτά τελικά με 12 βαθμούς διαφορά από τους αντιπάλους της. Παρ’ όλα αυτά η ομάδα του Walker δεν άφησε την απογοήτευση να την καταβάλλει, προσπαθώντας ως το τέλος έστω για την έξοδο στην Ευρώπη, που τότε περιοριζόταν μόλις στην πρώτη τριάδα. Οι νίκες απέναντι στις Liverpool και Leeds ως το φινάλε, έδωσαν τελικά στην Norwich την πολυπόθητη 3η θέση, που αποτελεί και την υψηλότερη στην μακραίωνη (119 χρόνια γαρ) ιστορία της.
Ακόμα και αν αυτό το «θαύμα» τελικά έμελλε να επιτευχθεί από την Leicester περίπου 25 χρόνια μετά, η σεζόν θα μείνει αξέχαστη για τα «Καναρίνια». Ο ταπεινός και συνάμα θαυματουργός Mike Walker στον πάγκο, ο νεαρός Mark Robins στην μακράν καλύτερη επίδοση της καριέρας του, ο ανερχόμενος Σκωτσέζος διεθνής πορτιέρο Bryan Gunn (390 συμμετοχές στην Norwich!), ο ακούραστος David Phillips εννέα τερμάτων και έξι ασίστ και ο εμβληματικός αρχηγός Ian Butterworth, φορώντας μία από τις πιο αγαπημένες καλτ φανέλες που σίγουρα κάπου έχετε δει, έφτασαν μια ανάσα από την απόλυτη καταξίωση και έπαιξαν στο UEFA Cup, όπου απέκλεισαν την Bayern Munich (!) και ανάγκασαν τον θρυλικό John Motson να πει: «This is almost fantasy football».
