Το ποδόσφαιρο έχει τα πάνω, αλλά και τα κάτω του. Fulham, Wimbledon, Bradford και Maidenhead προέρχονται από συνεχόμενα «χαστούκια» στο πρωτάθλημα και ψάχνουν τον βαθμό, που θα δώσει τέλος στο αρνητικό σερί και θα τους ενισχύσει στην μάχη της παραμονής στις κατηγορίες τους.
Όταν είσαι πεσμένος στο έδαφος, κάθε χτύπημα που δέχεσαι δεν σου προκαλέι μόνο πόνο, αλλά παράλληλα σου στερεί και το ψυχικό σθένος να σηκωθείς. Το αυτό ισχύει είτε αγωνίζεσαι στην διάσημη Premier League, στην League One ή ακόμα και στην ταπεινή National League, αφού οι ομάδες που θα αναλύσουμε μετρούν μόνο ήττες τον τελευταίο ενάμισι μήνα και «τρέχουν» τα χειρότερα σερί στην Αγγλία. Διοικητικά λάθη, κακές προπονητικές επιλόγές, απειθαρχία ή απλά ατυχία έχουν κάνει τους παρακάτω συλλόγους να «βυθίζονται» χωρίς σανίδα σωτηρίας.
Fulham
Θεωρείται το πιο δύσκολο πρωτάθλημα του κόσμου και όχι άδικα, όμως κανείς δεν περίμενε την Fulham να είναι τόσο κακή στην φετινή Premier League. Οι «Cottagers» ανέβασαν κατακόρυφα πέρυσι την δημοφιλία τους με την παρουσία τους στην Championship και με ένα εξαιρετικό ρόστερ ξεπέρασαν κάθε εμπόδιο, κερδίζοντας την άνοδο στα play-offs απέναντι στην Aston Villa. Μάλιστα, με την παραμονή του μεγάλου αστεριού της ομάδας, Ryan Sessegnon, και την πολυέξοδη ενίσχυση στην θερινή μεταγραφική περίοδο κάποιοι έφτασαν να κάνουν μέχρι και ευρωπαϊκά όνειρα.
Εκτός αυτών ο Slavisa Jokanovic διένυε τον τρίτο του χρόνο στον πάγκο και ήξερε τους παίκτες του με κλειστά μάτια, αφού μοναδική ουσιαστική αποχώρηση ήταν αυτή του Ryan Fredericks. Όσον αφορά τις προσθήκες, πάρε και διάλεξε. Έμπειρες (Mitrovic, Schurrle), ποιοτικές (Vietto, Mawson, Seri), ταλαντούχες (Bryan, Zambo Anguissa) και πάνω απ’ όλα καλές εκ του αποτελέσματος, αφού τα «πρώτα βιολιά» έχουν τουλάχιστον ικανοποιητικές επιδόσεις (Mitrovic/5 γκολ, Schurrle/4 γκολ, Vietto/4 ασίστ).
Τότε τι πάει τόσο στραβά; Η απάντηση είναι πραγματικά δύσκολη. Η Fulham έχει έξι σερί ήττες στο πρωτάθλημα, έχει κερδίσει μόλις τρεις φορές φέτος -μία μόνο στην Premier League με 4-2 εναντίον της Burnley- και βρίσκεται φυσιολογικά στον πάτο της βαθμολογίας. Σε αυτά τα έξι ματς έχει 3-20 σε γκολ υπέρ-κατά και ο τελευταίος βαθμός της ήταν στις 22 Σεπτεμβρίου απέναντι στην Watford (1-1). Λογικότατα έχει την χειρότερη άμυνα στην κατηγορία (31 γκολ) και αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό θα γράψει «μαύρη σελίδα» στην ιστορία της, αφού αναλογικά θα δεχθεί 105 τέρματα ως το τέλος της σεζόν, κάτι που συνιστά χειρότερη επίδοση από δημιουργίας Premier League -χειρότερη τώρα είναι της Swindon με 100 από 1994/95-.
Ποια είναι τα κύρια προβλήματα; Άμυνα και βαθμοθηρία. O Jokanovic πειραματίστηκε αρκετά με την αμυντική διάταξη της ομάδας, όμως κανείς δεν κατάλαβε πως και γιατί μπήκε τόσο αμείλικτα στον «πάγο» ο Mawson μετά τους αγώνες με Brighton, Manchester City και Watford, που η ομάδα παραδόξως πήρε δύο από τους πέντε φετινούς βαθμούς της. Για να φανταστείτε την απόγνωση του Σέρβου τεχνικού αρκεί να σκεφτείτε πως στην ήττα απέναντι στην Huddersfield, επιστρατεύτηκε ως αριστερό μπακ ο Sessegnon, θέση που είχε να παίξει σχεδόν 15 μήνες!
Πάμε τώρα στην βαθμοθηρία και τι εννοούμε με αυτό. Τα μεγαλόπνοα σχέδια του Shahid Khan και η υπέρμετρη αισιοδοξία των φιλάθλων φαίνεται πως παρέσυραν παίκτες και προπονητή, κάνοντάς τους να αγνοήσουν πλήρως τα περυσινά λαμπρά παραδείγματα των Brighton και Huddersfield. Αποτέλεσμα είναι η Fulham να παρουσιάζεται πρόθυμη να παίξει, να ελέγχει τον ρυθμό, να έχει την κατοχή (8η καλύτερη σε όλο το πρωτάθλημα), αλλά να μην παίρνει… αποτέλεσμα. Η απομάκρυνση του Jokanovic ήταν μονόδρομος, όμως η ματαιοδοξία των «Cottagers» δεν σταμάτησε. Πριν ο Πακιστανός ιδιοκτήτης της ομάδας προσλάβει τελικά τον Ranieri, που είναι ικανός όπως γνωρίζουμε για το καλύτερο και το χειρότερο, εισέπραξε αρνητικές απαντήσεις από ονόματα με υπερεγώ μεγαλύτερα του συλλόγου, όπως αυτά των Jardim, Villas-Boas και Wenger!
Bradford
Άλλη μια ομάδα με φιλόδοξα σχέδια, που την «έπνιξαν» πριν γίνουν πράξη, είναι η Bradford της League One. Προερχόμενη από μια περίεργη χρονιά, όπου είχε ως στόχο την είσοδο στην πρώτη εξάδα, αλλά τελικά κατέληξε 11η, παίζοντας όμως αρκετά καλά, ελάχιστοι περίμεναν τους «Bantams» φέτος να καταρρεύσουν έτσι. Αυτήν την στιγμή η ομάδα προέρχεται από έξι σερί ήττες, έχει να κερδίσει από τις 2 Οκτωβρίου (1-0 στην έδρα της Wimbledon) και είναι τελευταία στον βαθμολογικό πίνακα. Σε αυτό το διάστημα τα γκολ υπέρ-κατά είναι 4-16 και η ψυχολογία είναι στο ναδίρ, αφού ακόμα και στο FA Cup απέναντι στην Aldershot της National League χρειάζεται επαναληπτικός για την πρόκριση μετά το μάλλον κολακευτικό 1-1 του πρώτου αγώνα!
Όπως και στην περίπτωση της Fulham κι εδώ πρωταγωνιστές είναι δύο νεοφερμένοι, με τους δανεικούς George Miller και Jack Payne να έχουν μεταξύ τους 6 γκολ και 7 ασίστ ως τώρα. Ακόμα κι έτσι το κενό του καταλυτικού πέρυσι Charlie Wyke (15 γκολ/8 ασίστ) δεν φαίνεται να μπορεί να αναπληρωθεί, την στιγμή που η ομάδα έχει συνολικά άσχημη αγωνιστική εικόνα με την δεύτερη χειρότερη άμυνα κι επίθεση της κατηγορίας. Επιπλεόν από το περυσινό κορμό πέραν του Wyke, που μετακόμισε στην Sunderland, μοναδική ουσιαστική αποχώρηση είναι αυτή του Colin Doyle, που αποκτήθηκε ως δεύτερος τερματοφύλακας από την Hearts.
Τότε τι πάει τόσο στραβά; Όπως προείπαμε η Bradford χάθηκε ανάμεσα στα μεγαλόπνοα πλάνα της, που κατέφθασαν στο «Valley Parade» με την πώληση της ομάδας στους Γερμανούς Edin Rahic και Stefan Rupp τον Μάιο του 2016. Ίσως βέβαια οι φιλοδοξίες να αυξήθηκαν με το τέλος της πρώτης σεζόν, όταν ο Stuart McCall δημιούργησε ένα ελκυστικό σύνολο, που έφτασε μια ανάσα από την πολυπόθητη άνοδο στην Championship. Το «ευχαριστώ» ήταν πέρυσι τον Φεβρουάριο ο Σκωτσέζος τεχνικός να πληρώσει το «μάρμαρο» μετά από έξι διαδοχικές ήττες -ω τι σύμπτωση!-, έχοντας όμως την ομάδα έκτη στην βαθμολογία και συνολικό ποσοστό νικών 45,8% από τότε που ανέλαβε προπονητής.
Και άντε να δεχθούμε πως η πρώτη επιλογή ήταν ασφαλής, έστω κι αν ο Simon Grayson τα πήγε ακόμα χειρότερα στο λίγο διάστημα που έμεινε στον πάγκο των «Bantams». Φέτος το καλοκαίρι ήρθε το χάος, αφού κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να προωθηθεί ως πρώτος, ο part-time προπονητής της Κ-18, Michael Collins, που στον ελεύθερο χρόνο του πέρυσι έκανε και 22 συμμετοχές με την Halifax στην Conference! Τουλάχιστον τον Σεπτέμβριο οι ιθύνοντες σοβαρεύτηκαν και προσέλαβαν έναν κανονικό (;) τεχνικό, φέρνοντας τον πρώην παίκτη της ομάδας και ως τότε προπονητή της Livingston, David Hopkin. Όπως καταλαβαίνετε τα αποτελέσματα δεν έχουν αλλάξει, όμως ο Σκωτσέζος χαίρει την αμέριστη στήριξη διοίκησης και φιλάθλων, σαρώνει την αγορά για ικανούς free-agents και έπεισε μέχρι και τον πρώην πρόεδρο, Julian Rhodes, να ενεργοποιηθεί ξανά για να σωθεί η κατάσταση.
Maidenhead
Όσο λάτρης του αγγλικού ποδοσφαίρου κι αν είσαι, δεν έχουμε την απαίτηση να παρακολουθείς τακτικά την National League, όμως εμείς που το κάναμε για σένα μπορούμε να σε διαβεβαιώσουμε πως η Maidenhead είναι εδώ από σπόντα. Όχι μόνο παρά τις τραγικές τις επιδόσεις πρόσφατα δεν είναι τελευταία, αλλά βρίσκεται και κάτω από την ζώνη του υποβιβασμού στην ισοβαθμία. Φυσικά μιλάμε για έναν μικρό σύλλογο, άπειρο ακόμα και για την Conference όμως μοιάζει πραγματικά να βρίσκεται σε κακό «φεγγάρι», πληρώνοντας τον ερασιτεχνισμό που ακόμα δεν έχει αποτινάξει από πάνω της.
Όπως και οι προηγούμενες ομάδες, έτσι και η Maidenhead, προέρχεται από έξι σερί ήττες, μην έχοντας βαθμό από τις 25 Σεπτεμβρίου (3-1 εκτός την Chesterfield) και όντας στην 21η θέση της βαθμολογίας. Επιπλέον οι «Magpies» σε αυτό το διάστημα έχουν σκοράρει μόλις μια φορά, ενώ έχουν δεχθεί 23 τέρματα. Κι όμως αν ρωτήσεις οποιονδήποτε οπαδό της ομάδας, οι δύο τελευταίες ήττες για το πρωτάθλημα είναι ότι χειρότερο έχουν ζήσει όσο καιρό την υποστηρίζουν. Μην εκπλαγείτε, αλλά απέναντι σε Fylde (6-0) και Havant & Waterloovile (7-0) είδαν την εστία τους να παραβιάζεται 13 (!) φορές, παίζοντας σε αμφότερες αναμετρήσεις με παίκτη λιγότερο από το ημίωρο (25′ και 33′ οι κόκκινες κάρτες στα δύο ματς αντίστοιχα).
Αν σε αυτά προσθέσουμε και τα τέσσερα γκολ που της έβαλε η Portsmouth για το FA Cup, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί η ψυχολογία της ομάδας βρίσκεται στα «τάρταρα» και γιατί έχει την χειρότερη άμυνα (41 γκολ) σε ολόκληρη την Αγγλία. Όμως εδώ θέμα προπονητή δεν υπάρχει, αφού ο Alan Devonshire έχει περάσει στα όρια του θρύλου μετά την εντυπωσιακή άνοδο την σεζόν 2016/17, ως πρωταθλήτρια μάλιστα πάνω από την επαγγελματική Ebbsfleet, και την σχετικά άνετη παραμονή πέρυσι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως πριν ξεκινήσει αυτό το αρνητικό σερί, η ομάδα βρισκόταν με άνεση στο πάνω μισό της βαθμολογίας.
Τότε τι πάει τόσο στραβά; Λογικά η αποδυνάμωση του ρόστερ. Μην φανταστείτε πως έγιναν κοσμοϊστορικές αλλαγές το Καλοκαίρι, όμως όταν ένας σύλλογος επιπέδου έκτης κατηγορίας καταφέρνει να πουλήσει τρεις παίκτες σε ομάδες τουλάχιστον της League One, τότε είναι σίγουρο πως κάποιες πολύτιμες μονάδες χάθηκαν. Μιλάμε για τους Harry Pritchard, Sam Barratt και Max Kilman, που μετακινήθηκαν σε Southend, Blackpool και Wolves αντίστοιχα, όντας σχεδόν σίγουρο πως δεν θα αντικατασταθούν από ποδοσφαιριστές ίσης αξίας. Όπως ήταν αναμενόμενο οι «Magpies» προσπάθησαν να αναπληρώσουν την ποιότητα με την ποσότητα, όμως από τους πολλούς νέους παίκτες μοναδική αποτελεσματική κίνηση είναι αυτή του Herson Alves από τις ρεζέρβες της Brentford.
Wimbledon
Αφήσαμε τελευταία την Wimbledon και είχαμε καλό λόγο, αφού έχει την χειρότερη φόρμα στο Νησί και μετράει εφτά διαδοχικές ήττες! Ο ιστορικός σύλλογος έχει να πάρει βαθμούς από τις 29 Σεπτεμβρίου (2-1 εντός την Oxford), έχει την χειρότερη επίθεση στην κατηγορία και δείχνει να είναι πάντα λίγο χειρότερη από κάθε αντίπαλό της. Το 2-12 στα γκολ υπέρ-κατά αποδεικνύει πως αρκετές από αυτές τις εφτά ήττες ήρθαν στις λεπτομέρειες και τουλάχιστον οι «Dons» ξεπέρασαν το εμπόδιο της ερασιτεχνικής Haringey στον πρώτο γύρο του FA Cup, ανακτώντας λίγη από την αυτοπεποίθησή τους.
Κι όμως τίποτα από την περυσινή σεζόν δεν προμήνυε τέτοια καταστροφή. Καταρχάς ο σύλλογος μέσα στο 2019 θα μπει στο νέο του γήπεδο, προέρχεται από μια χρονιά που πανηγυρίστηκε σαν να πήρε το πρωτάθλημα, αφού η μισητή αντίπαλος MK Dons υποβιβάστηκε και η ίδια θα αγωνιζόταν πρώτη φορά σε μεγαλύτερη κατηγορία από τον σύλλογο που της «έκλεψε» την ταυτότητα και στον πάγκο της βρισκόταν ο τρίτος μακροβιότερος προπονητής σε πάγκο μιας ομάδας στην Αγγλία, ο Neal Ardley, που με ένα αήττητο σερί οκτώ αγώνων είχε επαναφέρει την σιγουριά και είχε διώξει μακρυά τα «φαντάσματα» του υποβιβασμού.
Τότε τι πάει τόσο στραβά; Η ευχαρίστηση από τον πόνο του άλλου μοιάζει να έφερε άσχημο «κάρμα» στην Wimbledon, που αγνόησε τα υπάρχοντα προβλήματα και άφησε τον Ardley και τους οπαδούς να βγάλουν για άλλη μια φορά το «φίδι από την τρύπα». Πέρυσι ο Άγγλος τεχνικός είχε ξεκινήσει παρομοίως με πέντε μόλις νίκες σε 20 αγωνιστικές και κατάφερε να σώσει την ομάδα την προτελευταία αγωνιστική, με τους παίκτες και το κοινό τους να αποκτούν «υπεράνθρωπες» δυνάμεις μετά τον μαθηματικό υποβιβασμό της MK Dons.
Παρ’ όλα αυτά πολλοί από αυτούς τους ποδοσφαιριστές έφυγαν το Καλοκαίρι, μεταξύ των οποίων και ο υπερ-απαραίτητος ρέκορντμαν του συλλόγου Lyle Taylor (9 γκολ και 4 ασίστ ήδη φέτος στην Charlton), με τα πάρε-δώσε να μην έχουν τελειωμό με παίκτες αμφιβόλου αξίας. Από τις έντεκα προσθήκες μόλις τέσσερις έχουν κερδίσει θέση βασικού, με παραγωγικότερο όλων τον 31χρονο James Hanson των δύο τερμάτων. Φέτος μέχρι και ο Ardley δεν άντεξε και πριν λίγες μέρες αποχώρησε κοινή συνεναίσει, μετά τις δέκα ήττες ως τώρα στο πρωτάθλημα.
Τι έκανε λοιπόν η διοίκηση για να αλλάξει την κατάσταση; Έβαλε αγγελία στο διαδίκτυο με συγκεκριμένες απαιτήσεις στο βιογραφικό, όπως ιστορικό ανάπτυξης νέων ταλέντων και εμπειρία σε καταστάσεις παραμονής και πρωταθλητισμού, «τρελαίνοντας» το Twitter, που γέμισε από screenshots του Football Manager και επίδοξους προπονητές-τρολλ, που θέλουν αναλάβουν τα ηνία από τον υπηρεσιακό -πρώην παίκτη και προπονητή- Simon Bassey. Το αρνητικό ρεκόρ των 14 συνεχόμενων ηττών της Chester από την σεζόν 1993/94 δεν μοιάζει πια τόσο μακρινό, όμως τουλάχιστον το πρώτο συνετό βήμα έγινε με την πρόσληψη του έμπειρου Steven Reid, μέλος του τεχνικού επιτελείου του Roy Hodgson στην Crystal Palace, ως βοηθού προπονητή.
