Προικισμένος με ωμή σωματική δύναμη και τρέλα, ο Βίνι Τζόουνς τρομοκράτησε για μια δεκαετία τους επιθετικούς στην Αγγλία, πριν φύγει για το Χόλιγουντ.
Ο Βίνι Τζόουνς κατόρθωσε να «υποδυθεί» με απόλυτη επιτυχία και εχεμύθεια για 12 ολόκληρα χρόνια τον αθλητή, προτού κάνει πράξη το όνειρο του και βρεθεί σε κάτι για το οποίο προοριζόταν από την αρχή, τη «μεγάλη οθόνη». Δεν δυσκολεύτηκε και πολύ. Ο τύπος το είχε μέσα του! Σε κάθε του βλέμμα απορούσες για το τι συναισθήματα τον περικλείουν. Αυτά του θυμού ήταν και τα πιο συχνά.
Για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται τα κατορθώματα του στο χορτάρι, οι παρακάτω αληθινές ιστορίες θα τους κάνουν την ίδια στιγμή να ψάξουν τη βιογραφία του. Όσοι τον προπόνησαν ή τον είχαν για συμπαίκτη κατά σειρά στις Γουίμπλεντον, Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, Λιντς, Τσέλσι και ΚΠΡ γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην κακή του μέρα θα τους «έκοβε» κάτι παραπάνω από μία καλημέρα, στα κέφια του όμως θα τους χάριζε μέχρι και το FA Cup.
Αυτό που σήκωσε η Γουίμπλεντον πίσω στο 1988, επικρατώντας με 1-0 της Λίβερπουλ στο μεγάλο τελικό, καταγράφοντας ένα από τα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά παραμύθια εκείνης της εποχής. Το «Crazy Gang», όπως χαρακτηρίστηκε στο τότε το σύνολο του Μπόμπι Γκουλντ, είχε για μπροστάρη του τον Τζόουνς και η επιλογή μόνο τυχαία δεν ήταν. Το μότο της ζωής του είναι: «Να αγωνίζεσαι μέχρι να φτάσεις στα όρια σου και πάντα για τη νίκη, με κάθε κόστος».
Αυτό, ναι, το απέδειξε περίτρανα σε κάθε ποδοσφαιρική του παράσταση, ανεξαρτήτου χρώματος φανέλας ή αντιπάλου. Δεν φοβήθηκε ποτέ κανέναν, ούτε τον ίδιο του τον εαυτό που πολλές φορές προσπάθησε να τον ξεγελάσει. Η αυτοπεποίθηση του χτυπούσε κόκκινο, είχε φτάσει σε άλλο level. Ένα επίπεδο που ίσως να μην του έκανε καλό, αλλά ο ίδιος δεν το μετανιώνει.
Μία καριέρα γεμάτη… ψέματα
Μεγαλωμένος στην -όχι και τόσο καλόφημη- πλευρά του Γουότφορντ, με ρίζες από την Ουαλία, είχε από πολύ μικρός τις ανησυχίες ενός ενήλικα. Τα γάντια του μποξ και η αφίσα του Μοχάμεντ Άλι δεν έλειπαν στιγμή από το δωμάτιο του, λάτρευε τις πολεμικές τέχνες και εν τέλη, κατά κάποιο τρόπο, ήταν αυτές που τον ανέδειξαν κιόλας.
Ξαφνικά, στα 12 του χρόνια η μοίρα του πέταξε το τόπι και αυτός άρχισε να το κλωτσά. Εκκίνηση από τις ακαδημίες της Μπέντμποντ, για να ακολουθήσει η Γουίλντστοουν και ένα απροσδόκητο ταξίδι στην Σουηδία και την ΙΦΚ Χόλμσουντ (!) μέχρι να τον «καπακώσει» η Γουίμπλεντον που με το πέρασμα των χρόνων έγινε το δεύτερο του σπίτι!
Στις πρώτες του επίσημες εμφανίσεις με τα χρώματα της ομάδας, μπερδευόσουν. Δεν μπορούσες να εξηγήσεις τον τρόπο παιχνιδιού του, θαρρείς και είχε μπερδέψει την πάλη με το ποδόσφαιρο. Απορούσες με την εξέλιξη και την επιλογή του προπονητή του να τον ρίχνει σε κάθε «μάχη». Ναι, οι μάχες του ταίριαζαν, όμως στο γρασίδι τα πράγματα είναι αλλιώς. Σαν ψέμα. Προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι μέσα σε όλα, ξέρει και μπάλα.
Με τα χρόνια, αποδείχθηκε ότι είχαν δίκιο. Πρώτα, όμως, χρειάστηκε να αποδεχθεί την αλήθεια μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο… ψέματα. «Σου αρέσει το ξύλο; Χρησιμοποίησε το για να ξεχωρίσεις», του είχε πει ο προπονητής του, Μπόμπι Γκουλντ και αυτή η συμβουλή μας έκανε να τον μνημονεύουμε μέχρι και σήμερα. Όχι για την ποιότητα του, τα στατιστικά ή την αφοσίωση στην ομάδα, όσο για αυτή την αστείρευτη τρέλα, χάρη της οποίας έκανε μέχρι και τον Πολ Γκασκόιν να τρέμει κάθε φορά που βρισκόταν μαζί του στον αγωνιστικό χώρο!
Ο μεγαλύτερος φόβος του Γκασκόιν κατέληξε σε φιλία!
Ήταν Απρίλιος του 1986. Η Νιούκαστλ φιλοξενούσε την Γουίμπλεντον και εκείνο το ματς θα το θυμόμαστε για πάντα. Για να σας προλάβω, όχι, δεν έγινε κάτι το συνταρακτικό όσον αφορά την έκβαση του σκορ ή τις καταστάσεις στις κερκίδες. Όλο το «ζουμί» ήταν στην… ευαίσθητη περιοχή του Πολ Γκασκόιν, την οποία και εκμεταλλεύθηκε με τον πλέον ευρηματικό αλλά και βίαιο τρόπο ο Βίνι Τζόουνς.
Εκείνη η φωτογραφία κάνει μέχρι και σήμερα τον γύρο του κόσμου και εν πολύς κρύβει μέσα της τους εξωγηπεδικούς λόγους για τους οποίους λατρέψαμε τη σπάνια «καλτίλα» της Πρέμιερ Λγικ! «Είμαι ο Βίνι Τζόουνς και είμαι τρελός. Βγάζω πολλά φράγκα και σκοπεύω να φάω το αυτί σου και να το φτύσω στον αγωνιστικό χώρο». Τόσο ωμά αλλά και συνάμα γεμάτα αυτοπεποίθηση ήταν τα λόγια του προς τον Γκασκόιν που όπως καταλαβαίνετε εκείνο το βράδυ δεν ακούμπησε μπάλα.
«Ξέχασα να σου πω ότι εγώ εκτελώ τα κόρνερ. Οπότε κάτσε εδώ και περίμενε με μέχρι να γυρίσω». Το trash talking σε όλο του το μεγαλείο! Λες και είχε μεταπτυχιακό στο «νταηλίκι». Εκείνο το βράδυ, ο πάλαι ποτέ «θρύλος» των «Σπιρουνιών», αποχώρησε με πάγο, σημάδια σε όλο το κορμί του και μερικά ψυχολογικά προβλήματα. Έσκυψε το κεφάλι και αποδέχθηκε το αδυσώπητο «bullying» που δεχόταν επί δύο ώρες από τον αντίπαλο του, κι ας ήξερε τόνους μπάλας.
Μπορεί να ήταν μία κακή μέρα στη δουλειά για τον ίδιο αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα του, το όλο σκηνικό του έδωσε θάρρος για τις επόμενες χρονιές. Ουσιαστικά μόλις είχε δώσει τα credits της επιτυχίας του στον μεγαλύτερο «εχθρό» του. Το πείραγμα του Τζόουνς, το ποδοσφαιρικό θράσος που επέδειξε έστω και με αυτό τον τρόπο, του προσέδωσε την εκτίμηση και τη φιλία του Γκασκόιν, όσο περίεργο κι αν ακούγεται.
Πλέον οι δυο τους πάνε μαζί για δείπνο, παρακολουθούν μπαλίτσα, θυμούνται τα παλιά και γελούν. Στο κάτω κάτω αμφότεροι κουβαλάνε μία τρέλα ασυνήθιστου κάλλους, δεν τους χωρίζουν και πολλά. Για την ακρίβεια, πέρα από εκείνη τη βραδιά, τίποτα. Να γιατί αγαπάμε τόσο το αγγλικό ποδόσφαιρο και τις ιστορίες του.
Μία καρφίτσα, το πιο ισχυρό του «όπλο»
Επιστρέφουμε στα πεπραγμένα του Τζόουνς, εντός και εκτός γηπέδων, που μεταξύ μας δεν ήταν λίγα και ως ένα βαθμό του άνοιξαν την πόρτα του Χόλιγουντ. Το αγαπημένο του ποτό ήταν το ουίσκι. Κλασσικός Ουαλός. Ήταν και είναι παραδοσιακός, βάζει την οικογένεια αλλά και τον εαυτό του πάνω απ’ όλα. Είναι αυτός που εσκεμμένα θα χτυπήσει τον εαυτό του, αν διαπιστώσει ότι δεν έχει ματώσει για κάτι που κέρδισε.
Ωστόσο πολλές φορές δεν δίσταζε να κάνει κακό και στους αντιπάλους. Σύμφωνα με αξιόπιστες γηπεδικές μαρτυρίες της εποχής, ο ίδιος κουβαλούσε σε κάθε ματς μια καρφίτσα, την οποία και χρησιμοποιούσε κάθε φορά που το έκρινε απαραίτητο μέσα στη ροή του αγώνα. Συμπερασματικά, δεν έμενε στα λόγια. Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι και την… καρφίτσα του για να μην σκοράρουν οι αντίπαλοι επιθετικοί.
Τελικά μήπως οι σημερινές τακτικές των αντίστοιχων «δολοφόνων» των γηπέδων πρέπει να θεωρηθούν soft; Ο Τζόουνς, πάντως, σίγουρα τα βλέπει και γελά. Για αυτόν μία επιτυχημένη μέρα στη δουλειά θεωρείτο το σπασμένο χέρι του αντιπάλου ή ο τρόμος του διαιτητή. Άλλες εποχές, μεγαλύτερη καλτίλα και μια προσωπικότητα που οι περισσότεροι λάτρευαν να μισούν.
Προς επιβεβαίωση των όσων προηγήθηκαν, το ασυνήθιστο ρεκόρ που έσπασε το 1992, όταν και δέχθηκε την πιο γρήγορη κίτρινη κάρτα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Τρία δευτερόλεπτα μετά τη σέντρα, τόσα χρειάστηκαν. Λες και είχε προηγούμενη βεντέτα με τον διαιτητή και ο τελευταίος ήθελε να τον εκδικηθεί με αυτό τον τρόπο. Καθόλου απίθανο. Παρόλα αυτά, περισσότερο ήρωα τον έκανε, παρά δυστυχισμένο. Συνολικά 104 κίτρινες κάρτες και 12 αποβολές στην καριέρα του. Μόνο ο Ρόι Κιν μετράει περισσότερες (13) στην ιστορία της πρώτης κατηγορίας!
Πάντως οι ασυνήθιστες συμπεριφορές του Ουαλού δεν περιορίστηκαν μόνο στο χορτάρι. Το 1995 του επιβλήθηκε βαρύ πρόστιμο και εξαναγκασμός για κοινωνική εργασία από το δικαστήριο του Λονδίνου. Ο λόγος; Η λεκτική και σωματική βία προς τους γείτονες του, σε μία περίοδο που κυριολεκτικά «έβραζε» το αίμα του! Και οι κάφρικες ιστορίες του δεν σταματάνε εδώ.
Παραδέχθηκε δημόσια ότι κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο βασιλικό παλάτι και γνωριμίας με τη Βασίλισσα Ελισάβετ ήταν μεθυσμένος και την πέρασε για τη θεία του. Άλλα επίπεδα τρέλας! Για να μην αναφερθούμε αναλυτικά σε καβγάδες σε μπαρ και τα σχετικά. Θα χρειαστεί διαφορετικό άρθρο για να τα προσθέσουμε όλα. Σίγουρα θα τον ήθελες στην παρέα σου, αλλά μέχρι εκεί!
Κι αν δεν σας έπεισαν όλα τα παραπάνω, το «brutal» και γεμάτο… fatality τάκλιν στον Ερίκ Καντονά, μπορεί από μόνο του να καθρεπτίσει την ιδιοσυγκρασία του. Όπως και πολλά ακόμη που ακολούθησαν και βρίσκονται στο παρακάτω βίντεο. Παρακολουθείτε με δική σας ευθύνη.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=qBAfN_AySac[/embedyt]
Ο Μπραντ Πιτ, το X-Men και οι ομοφυλόφιλοι
Τον Μάιο του 1998 αποχαιρέτησε την αγαπημένη του Γουίμπλεντον (για δεύτερη και τελευταία φορα). Στα 33 του, θεώρησε ότι έπρεπε να πέσουν τίτλοι τέλους στο «act» του, στους αγωνιστικούς χώρους, όπου μεταξύ άλλων φόρεσε με επιτυχία τις φανέλες των Λιντς και Τσέλσι. Του είχε φύγει η «κάψα» ή πιο απλά ήθελε να δοκιμάσει κάτι άλλο. Κάτι για το οποίο το ίδιο το ποδόσφαιρο τον ετοίμαζε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Το 2000 ήρθε το τηλεφώνημα από τον Γκάι Ρίτσι που στο πρόσωπο του Τζόουνς «είδε» τον νέο συμπρωταγωνιστή τον μεγάλων αστέρων σε ταινίες δράσης και επιστημονικής φαντασίας. Χρειάστηκε μόλις ένα απλό τηλεφώνημα! Η «αγριάδα» του ταίριαξε από τη πρώτη στιγμή με τον ιδιόμορφο και ξεχωριστό κόσμο του Χόλιγουντ, όσο οι προτάσεις για το supporting role σε μεγάλης παραγωγής ταινίες έσκαγαν συχνότερα και από τις αντίστοιχες μεταγραφικές που έχει ο Λίο Μέσι κάθε καλοκαίρι.
Ξαφνικά το προφίλ του στο IMDb ήταν πιο «γεμάτο» σε σχέση με αυτό στο Transfermarkt, τα όνειρα του έπαιρναν σάρκα και οστά. Στην αρχή ήρθε η συνεργασία με τον Μπραντ Πιτ (Snatch), εκεί όπου ουσιαστικά είδαμε τον Βίνι Τζόουνς να υποδύεται τον… Βίνι Τζόουνς! Τότε επήλθε και η απογείωση του, όπως με τη Γουίμπλεντον το 88′ ένα πράμα.
Όπως είπα και στην αρχή, δεν του ήταν δύσκολο, από τη στιγμή που ήταν γεννημένος για αυτό. Ακολούθησαν κατά σειρά οι επιτυχίες των: «Lock», «Gone in 60 seconds», «Mean Machine» (του ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος), «Eurotrip» και «X-Men: The last stand» (πρέπει να το δείτε!). Σε όλες έπαιζε τον εαυτό του. Έμφυτο ταλέντο ή απλά ακολουθούσε την πεπατημένη; Μόνο ο ίδιος ξέρει. Στους σκηνοθέτες πάντως αρέσει, περισσότερο απ’ ότι άρεσε στους προπονητές. Fact.
«Για να μπεις στο Χόλιγουντ πρέπει να είσαι είτε λίγο γκέι, είτε λίγο Εβραίος. Εγώ μαζεύω λεφτά για να γίνω Εβραίος». Σε μία φράση του για το Χόλιγουντ, έγινε viral. Όσοι τον γνώριζαν από τα ποδοσφαιρικά του χρόνια, εικάζω ότι δεν έμειναν έκπληκτοι. Αυτός είναι ο Βίνι Τζόουνς. Με όλα τα καλά και τα κακά του, παρέμεινε σε όλη τη διαδρομή αληθινός, ακολουθώντας πιστά το ένστικτο και την καρδιά του, ακόμα και σε περιπτώσεις που η τελευταία τον παρότρυνε να σταματήσει…
