Η ώρα που γράφονται γραμμές που μιλούν για την πρωταθλήτρια Liverpool, είναι εδώ. Οι «Κόκκινοι» τα κατάφεραν, 30 ολόκληρα χρόνια μετά. Μέσα στον κυκεώνα γιορτής, δικαίωσης και λύτρωσης όμως, υποκρύπτεται μια νέα, άκρως ενδιαφέρουσα «αυγή»…
To μέχρι πρότινος διαφαινόμενο, είναι πλέον γεγονός. Η Liverpool ζούσε στον αστερισμό της κατάκτησης του τίτλου καθ΄όλη τη χρονιά, τα έφερε έτσι άλλωστε και η συγκυρία. H κούρσα απεδείχθη πως ήταν για έναν δρομέα και μόνο, συνεπώς το σύνολο του Klopp περίμενε απλώς. Νίκη με την νίκη, αγώνα με τον αγώνα, πότε θα έρθει η στιγμή της επισφράγισης. Η ήττα από την Watford κατέλυσε τον στόχο του αήττητου πρωταθλήματος, ο αποκλεισμός από την Atletico Madrid στο Champions League απομάκρυνε τον έτερο μεγάλο στόχο, αφήνοντας για… επιδόρπιο τα τυπικά των εορτασμών, στο κλείσιμο μιας εξαιρετικής σεζόν.
Ο κορωνοϊός παραλίγο να βάλει «φωτιά» στο πολυπόθητο παγώνοντας τα πάντα γύρω του, ωστόσο το χαρμόσυνο μαντάτο της επανέναρξης προανήγγειλε τα όσα ζουν αυτές τις ημέρες άπαντες στο Merseyside. Ή τουλάχιστον η κόκκινη πλευρά του, για να γινόμαστε περισσότερο ακριβείς. Η Liverpool του Klopp είναι και επίσημα πρωταθλήτρια, ως επιστέγασμα με βουλοκέρι πλέον, της εξαιρετικής δουλειάς που κάνει ο Γερμανός τόσα χρόνια στο Melwood.
Η μετάλλαξη του ρόστερ, η αλλαγή αγωνιστικής νοοτροπίας, η εξέλιξη ποδοσφαιριστών, είναι τρεις μικρές φράσεις που περικλείουν πολύ λακωνικά όλα όσα πέτυχε ο Γερμανός, από τον Οκτώβρη του 2015 και έπειτα. Η Liverpool χρόνο με τον χρόνο εξελισσόταν, από πέρσι ξεκίνησε να δρέπει και τους καρπούς όλη αυτής της δουλειάς. Το πρωτάθλημα είναι ο κολοφώνας της όλης προσπάθειας. Τουλάχιστον για την ώρα.
ΕΜΑΘΕ ΝΑ «ΟΣΜΙΖΕΤΑΙ ΑΙΜΑ»
Η αφέλεια ήταν το κύριο συστατικό της πρώιμης εποχής Klopp στους «Κόκκινους». Την πρώτη σεζόν, η Liverpool έμαθε σε σημαντικό βαθμό να παίζει σετ παιχνίδι, να περιμένει και να γίνεται «κόμπρα» στους χώρους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως εξέθεσε σχεδόν κάθε μεγάλο αντίπαλο που αντιμετώπισε, και πως έφτασε στον τελικό του Europa League, αποκλείοντας τις Manchester United, Borussia Dortmund και Villarreal. Την ίδια στιγμή, ήταν ικανή να ηττηθεί από την χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος, ή να κάνει «γκραν γκινιόλ» ένα φαινομενικά εύκολο ματς (όπως το αδιανόητο 4-5 κόντρα στην Norwich τον Ιανουάριο του 2016).
O Klopp άρχισε να το αντιλαμβάνεται νωρίς, η Liverpool δεν είχε πολύ μέλλον αν συνέχιζε να δείχνει τέτοια αντιμετώπιση στα παιχνίδια. Διορθώθηκε σημαντικά την επόμενη σεζόν, όταν και κέρδισε την επάνοδό της στο Champions League, μια συμμετοχή που ήταν άκρως διδακτική. Στο πρώτο μισό της σεζόν 2017-2018, η Liverpool κλήθηκε να υπηρετήσει τον ρόλο του «διπλού ταμπλό», παίζοντας με ένταση και υπηρετώντας άρτια το περιβόητο «gegenpressing» του Γερμανού. Ο όμιλος με Σεβίλλη, Maribor και Spartak Moscow ήταν ίσως ιδανικός από πλευράς δυσκολίας, και μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν ηλίου φαεινότερον το τι έλειπε από τον οργανισμό της. Ισορροπία γραμμών.
Η άφιξη του Virgil Van Dijk ήταν ο καταλύτης στον κυνισμό της ομάδας. Ένας αμυντικός με εξαιρετική ικανότητα στο να κατευθύνει, να παίζει ψηλά, εγκεφαλικά και πολύ καλά στον χώρο. Η Liverpool άρχισε να αποκτά εμπιστοσύνη στην πίσω γραμμή της και σε συνδυασμό με τις «αποκαλύψεις» Robertson και Alexander-Arnold, οδήγησε το «gegenpressing» σε ανηλεή επίπεδα. Έδειχνε ικανή να συνθλίψει οποιονδήποτε στην καλή της ημέρα, την ώρα που καθάριζε με σχετική άνεση τους μικρότερους αντιπάλους. Πλέον το σύνολο του Klopp έπαιζε σε πολύ υψηλό ρυθμό, μεγάλα κομμάτια των αγώνων της, έμενε να μάθει να επιβάλλει αυτόν τον ρυθμό στον αντίπαλο, όποτε αυτό κρινόταν απαραίτητο. Αυτή η «αποστήθιση» του αγωνιστικού στυλ, την οδήγησε και στον -τραυματικό- τελικό του Κιέβου το 2018.
Ο οξυδερκής Γερμανός αντιλήφθηκε πως αν η ομάδα του θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα, πρέπει να μάθει να κάνει «on-off» μέσα στο παιχνίδι. Να μάθει να «μυρίζει αίμα» ανά πάσα στιγμή και κόντρα σε κάθε αντίπαλο. Έτσι συνέβη, αρχής γενομένης από την περσινή σεζόν, οι «Κόκκινοι» σκούπιζαν παιχνίδια με δυνατά 20λεπτα ή μισάωρα, «σβήνοντας» τα με κυνισμό και ασφάλεια. Οι έξτρα επιλογές που πρόσφεραν οι μεταγραφές, οι κατά συνθήκη λύσεις που έδιναν παίκτες όπως ο Origi ή ο Sturridge, η σταθερότητα του Alisson, οδήγησαν την Liverpool «αγκαζέ» με την Manchester City στην άνευ προηγουμένου μάχη του περσινού τίτλου, αλλά και στην τεράστια επιτυχία της κατάκτησης του Champions League. Ο χαρακτήρας των «Κόκκινων» έδειχνε πια από πέρσι ολοκληρωμένος.
Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ
Παρά την όλη «τρέλα» που τον διέπει, ο Klopp μέσα σε αυτά τα 4,5 σχεδόν χρόνια έδειξε πως η μεθοδικότητα και τα ποδοσφαιρικά «μαθήματα», είναι κρίσιμα στοιχεία για να χτίσεις μια ομάδα από την αρχή. Η Liverpool έδειξε πως μπορεί να παίξει σε υψηλούς ρυθμούς ακόμα και όταν το ρόστερ της «έμπαζε» σημαντικά, η διάρκεια ωστόσο αποκτήθηκε όταν «έδεσαν» όλα τα κομμάτια του παζλ. Η ομάδα έμαθε πρώτα να παίζει στα θέλω του προπονητή, ο ίδιος ξεσκαρτάρισε όσους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν σε αυτό το ποδοσφαιρικό στυλ παρά τα κόστη (όπως η περίπτωση Benteke).
Σε όλη τη διάρκεια αυτού του διαρκούς χτισίματος, η Liverpool πήρε ποικίλα μαθήματα. Ο χαμένος τελικός με τη Σεβίλλη, τα «χαστούκια» από τους θεωρητικά μικρότερους, ο οδυνηρός τελικός κόντρα στην Real Madrid στο Κίεβο, το χαμένο πρωτάθλημα στο νήμα από την City. Σε κάθε περίπτωση, κάτι άλλαξε για να πάει ένα βήμα παρακάτω. Πλην της περσινής περιπέτειας. Ο Klopp σκέφτηκε συνετά, ορθολογικά. Η ομάδα του πραγματοποίησε μια ονειρώδη σεζόν πέρσι, κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης -υποτάσσοντας μάλιστα την Barcelona με τρόπο ανεπανάληπτο στον ημιτελικό- και έχασε το πρωτάθλημα με μόλις μία ήττα και μιαν ανάσα από τους 100 βαθμούς. Δεν υπήρχε λόγος για πολλές αλλαγές. Και η συνταγή ευοδώθηκε.
Το οικοδόμημα του Klopp «λάμπει» δια του ορθολογισμού. Δεν έχουν ξοδευτεί υπέρογκα ποσά για το χτίσιμό του (τουλάχιστον όχι δυσανάλογα των εσόδων), έχουν δουλευτεί όλοι οι παίκτες στον βαθμό του δυνατού, έχτισε χαρακτήρα μέσω των επιτυχιών αλλά και των αποτυχιών του. Έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά παράλληλα και να διαφυλάσσει το αποτέλεσμα. Χαλυβδώθηκε μέσω ενός winning spirit, το οποίο δεν προέρχεται από έναν ή δύο ποδοσφαιριστές, αλλά από το κράμα παικτών-προπονητή.
ΗΜΕΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ Η ΕΠΟΜΕΝΗ
Λένε, πως το πιο δύσκολο είναι να κρατηθείς στην κορυφή, όχι να φτάσεις σε αυτήν. Κλισέ, υπερβολικά κλισέ. Αλλά ολωσδιόλου ρεαλιστικό. Και σε τούτη την ιστορία, ταιριάζει γάντι. Μέσα σε μια τετραετία, η Liverpool έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης και της Αγγλίας. Στόχος μεγαλεπήβολος, που πλέον κατακτήθηκε. Η επόμενη ημέρα για τους «Κόκκινους» του Merseyside, είναι ημέρα ευθύνης. Μια ευθύνη που αφορά τα κεκτημένα, την διατήρηση σε υψηλές πτήσεις.
Συνήθως ο πήχης ορίζεται με δύο τρόπους. Ο ένας τρόπος είναι να τεθεί με δεδηλωμένους στόχους. Ο άλλος, με κατακτημένους. Για την Liverpool ορίζονται «αυτεπάγγελτα» από φέτος. Η επόμενη «πίστα», είναι ένα δεύτερο σερί πρωτάθλημα, με ταυτόχρονη προσπάθεια επανάκτησης των ευρωπαϊκών σκήπτρων. Και γιατί όχι, να χωρέσει εκεί ανάμεσα και κάποιο κύπελλο, άλλωστε η Liverpool δεν είναι ομάδα χορτασμένη από τίτλους τα τελευταία 30 χρόνια.
Υπάρχουν δεδομένα, υπάρχουν και ζητούμενα. Ο Klopp έχει την ευτυχία να κοιτάζει μια πληρέστατη ενδεκάδα στο χορτάρι, και τον ταυτόχρονο προβληματισμό ενός πάγκου που χωλαίνει. Είναι δεδομένο πως η ομάδα έτρεξε τη σεζόν με 13-14 ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής, η κούραση άρχισε να βγαίνει έντονα το τελευταίο διάστημα πριν τη διακοπή της πανδημίας. Μιας και πέρσι αποφασίστηκε να μην αλλάξει τίποτα σε αγωνιστικό επίπεδο, φέτος πρέπει να ληφθεί η απόφαση για γενναία ενίσχυση για να αποκτηθεί βάθος.
Στο δια ταύτα, η Liverpool χρειάζεται πέντε με έξι μεταγραφές. Δύο ακραίους αμυντικούς, αναντίρρητα. Οι «βιονικοί» Arnold και Robertson τράβηξαν το κουπί και φέτος, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το rotation έγινε με λύσεις ανάγκης όπως ο Milner και ο Gomez, με τον τελευταίο να χαραμίζει την εξέλιξη που δείχνει να έχει δίπλα στον Van Dijk. Δύο καλές λύσεις, φθηνές και με προοπτική χρειάζονται χωρίς αμφιβολία. Ο ανταγωνισμός άλλωστε είναι ένα καλό «τονωτικό» στο να συνεχιστεί η εξέλιξη των δύο εξαιρετικών πλάγιων μπακ που «έπλασε» ο Klopp.
Απαιτείται επίσης λύση μεσοεπιθετικά, σε έναν πιο δημιουργικό ρόλο. Αυτόν τον χαρακτήρα υπηρέτησε πέρσι ο Shaqiri με σχετική επιτυχία, ο Ελβετός φέτος «θάφτηκε». Με δεδομένο και το ότι δεν υπολογίζεται ο Lallana, προκύπτει αριθμητικό και ποιοτικό κενό εκεί, με τον ίδιο πάντως να μην έχει καταφέρει να επανακάμψει από τους τραυματισμούς του. Χρειάζονται δύο λύσεις στην μπροστά γραμμή. Αυτό δείχνει να το αντιλαμβάνεται και ο Klopp, ο Timo Werner «όνειρο ήταν και πάει», και πρέπει να εστιάσει αλλού. Η τριάδα Salah-Mane-Firmino είναι φοβερά αποτελεσματική, το ζήτημα προκύπτει όταν καλείται να γίνει rotation ή να καλυφθεί κάποια απουσία. Ο Minamino χρειάζεται χρόνο αλλά μπορεί να βοηθήσει, ο Origi έχει συγκεκριμένο ταβάνι. Δύο καλές προσθήκες all around επιθετικών παικτών, είναι καταλυτικές.
Τέλος, ένας κεντρικός αμυντικός. Ένας ποδοσφαιριστής που δεν θα κοστίσει πολλά, αλλά θα ταιριάζει με τον Van Dijk και θα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να προσφέρει. Με δεδομένη την ευπάθεια του Gomez σε τραυματισμούς, το γεγονός πως ο Matip έχει αγωνιστικό όριο στις ικανότητές του και πως ο Lovren δεν πείθει εδώ και καιρό, μια επιπλέον λύση εκεί φαντάζει σημαντική.
Η Liverpool έχει το πακέτο. Έχει το σωστό αγωνιστικό πνεύμα, την αυτοπεποίθηση των τίτλων, το άρρηκτο δέσιμο ανάμεσα σε παίκτες-προπονητή-κόσμο. Διαθέτει επίσης τον κατάλληλο αγωνιστικό κορμό, χρειάζεται όμως ενέσεις ποιότητας και επιλογών. Αυτό είναι ίσως το μοναδικό προαπαιτούμενο αυτή τη στιγμή για να κρατηθεί εκεί όπου με κόπο αναρριχήθηκε, και για να μπορέσει να αναπτύξει περαιτέρω όσα δημιουργεί τα τελευταία χρόνια. Η ευθύνη της απέναντι στον εαυτό της πρωτίστως, είναι να προστατεύσει τα κεκτημένα της. «Σήμερα» μπορεί να γιορτάζει και να το απολαμβάνει, τα 30 χρόνια «φαγούρας» άλλωστε είναι υπερβολικά πολλά για το βεληνεκές της. «Αύριο», την περιμένει πολλή και επίπονη προσπάθεια, την περιμένει βαριά «ευθύνη», μια «ευθύνη» που δημιούργησαν τα πεπραγμένα.
