Ο Diego έφυγε και μαζί του και ένα τεράστιο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι ψέμα, όμως τα δάκρυα και ο θρήνος στους δρόμους της Νάπολης επαναφέρουν στο προσκήνιο την «ωμή» αλήθεια. Το 2020 μας την έφερε ξανά, κι αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να το ντριμπλάρει ούτε ο «Θεός της μπάλας». Πλέον, θα ανταλλάζει πασούλες με τον George Best, τον Eusebio, τον Cruyff και τους λοιπούς αστέρες των ουρανών, την ίδια στιγμή που λίγο πιο πέρα ο Kobe Bryant θα βαράει τριποντάκια παρέα με τη κόρη του, Gianna.
Ο Diego Armando Maradona απεβίωσε, χθες, σε ηλικία 60 ετών, βυθίζοντας μία χώρα και εκατομμύρια.. μπάλες στο πένθος. Θεωρώ ότι αν το τόπι είχε συναισθήματα και ανθρώπινη μορφή, σήμερα, οικειοθελώς, θα τραβούσε χαρακιές σε όλο του το κορμί. Ο μεγαλύτερος του μάγος σταμάτησε να το κλωτσά και αυτό το σπάνιας ομορφιάς χάδι θα λείψει σε όλους μας. Κάθεσαι και παλεύεις να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά. «Τι να πρωτογράψω», αναφωνείς και σκύβεις το κεφάλι. Πέρασαν 6 ώρες, αλλά ακόμα μου είναι δύσκολο. «Φαντάσου πως νιώθουν αυτοί οι 40άρηδες και οι 50άρηδες που πρόλαβαν να τον ζήσουν», σου ξαναλές. Δεν χρυσώνει το άτιμο το χάπι με τίποτα. Έφυγε ο παιδικός τους ήρωας, τους χτυπάς στην πλάτη για παρηγοριά, δεν τους λέει κάτι. Εμείς που μεγαλώσαμε στα early 90΄s, προλάβαμε τα βίντεο, τις αφηγήσεις, τις εικόνες και τα βουρκωμένα μάτια των άλλων, κάθε φορά που μας μιλούσαν για τη Napoli του Maradona ή για το έπος του 86’. Κι’ όμως, ακόμα κι έτσι, τον ξεχωρίζουμε ως τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που (δεν) είδαν ποτέ τα μάτια μας. Πόσο – ακόμα – πιο σπουδαίο τον καθιστά αυτό το γεγονός. Πόσο μεγαλείο να χωρέσει μέσα σε ένα 1 μέτρο και 65 εκατοστά. Την απάντηση δεν χρειάζεται να τη δώσουμε εμείς. Θα μας τη δώσουν οι εικόνες που θα «σκάνε» σαν αντίδοτο, από εδώ και στο εξής, μπροστά μας και τα χρόνια που έρχονται, μέσα στα οποία η φανέλα με το νούμερο 10 θα μας γυρίζει πάντα πίσω στο 1980 και τη δεκαετία που ο Dieguito κατάφερε να «συνεργαστεί» με το Θεό!
Αν κάποιος μου έδινε τη δυνατότητα να αναβιώσω τα παιδικά μου χρόνια σε μία άλλη εποχή, δίχως πολλά πολλά, θα επέλεγα αυτή των 80’s. Όχι για τα μακριά παντελόνια και τη σπάνια καλτίλα της εποχής, ούτε για τους Queen και τις disco. Απλά γιατί θα ήθελα να δω, έστω για μια φορά, τον Diego από κοντά. Να ζήσω τον παλμό του κατάμεστου San Paolo, να αποθηκεύσω λίγη από τη μαγεία και ας φύγω. Την αμέσως επόμενη μέρα, θα έπαιρνα την κλασσική ασπρόμαυρη μπάλα της εποχής, 4-5 φίλους και θα τρέχαμε όλη μέρα στα σοκάκια. «Maradona, Maradonaaa, Maradonaaaa.. και η μπάλα γκολ», διαβάστε το με τη φωνή του Μανώλη Μαυρομμάτη, κλείστε τα μάτια και μεταφερθείτε για λίγο σε εκείνα τα χρόνια. Ναι, τώρα ίσως πήρατε μία μικρή γεύση για το πως ένιωθαν οι σημερινοί πατεράδες ή παππούδες σας στα χρόνια της δικής τους νιότης. Για να είμαι ειλικρινής, ήδη έχω χάσει τον ειρμό μου, άλλα ήθελα να γράψω και άλλα μου ήρθαν στη πορεία. Όπως, πιθανώς, έχετε ήδη καταλάβει αυτό δεν θα είναι ένα κείμενο – αφιέρωμα στα αγωνιστικά επιτεύγματα του Maradona. Κάποια στιγμή σίγουρα κάτι σχετικό θα μου ξεφύγει, αλλά σε γενικά πλαίσια, επικεντρωνόμαστε στο background success story του Diego που τον καθιστά δίχως ίχνος υπερβολής.. αθάνατο!
Και αυτό το βρίσκουμε μόνο στις προσωπικές μας σκέψεις κάθε φορά που ακούμε αυτό το όνομα. Στους λόγους που τον αγαπήσαμε και στο χθες, που καθόμασταν σαν μικρά παιδιά και κλαίγαμε, πάλι με αφορμή μία μπάλα και έναν από τους μεγαλύτερους πρεσβευτές της. Και τώρα που είπαμε για μπάλα, πόσο την αγαπούσε ρε παιδιά; Δεν λέω, της το έδειχνε συχνά στους αγωνιστικούς χώρους, όμως, τι τρέλα και ,κυρίως, πόσος έρωτας χρειάζεται για να την θέλει μέχρι και στον τάφο του. Δεν τα λέω εγώ, ο ίδιος τα είχε πει στη συνέντευξη με τον εαυτό του, πίσω στο 2005. «Θα ήθελα να περάσω την τρίτη ηλικία με τα εγγόνια μου και να έχω έναν ήρεμο θάνατο. Χαχα, τι θα έλεγα στον Maradona στον τάφο; Εμένα ρωτάς; Θα του έλεγα ευχαριστώ που έπαιξα ποδόσφαιρο γιατί είναι το άθλημα που μου έδωσε περισσότερη χαρά, ελευθερία, είναι σαν να άγγιξα τον ουρανό με τα χέρια. Ευχαριστώ την μπάλα. Εάν έβαζα μία επιγραφή πάνω στην ταφόπλακα θα ήταν αυτή: Ευχαριστώ την μπάλα». Τόσο τραγικά επίκαιρο στο σήμερα. Μεταξύ μας, και εσύ ανατρίχιασες. Είναι φορές, στιγμές, ιστορίες που σε δικαιώνουν για τις αποφάσεις σου και η δική μας απόφαση να αφιερώσουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας σε αυτή τη μπάλα βρίσκει αντίκρισμα, δικαιολογία, πρόφαση, όπως θέλετε πείτε το, στη παραπάνω πρόταση του μύθου. Με λίγα λόγια, ποδόσφαιρο: κάτι παραπάνω από ένα άθλημα. Maradona: κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιριστής!
Football, per sempre
Προτού ξεκινήσω να γράφω, σκεφτόμουν «Τι ωραία θα ήταν να τους γυρίσεις πίσω στο σλάλομ του αιώνα κόντρα στην Αγγλία, στο χέρι του Θεού ή στο τελευταίο του αντίο». Έπειτα είπα, football romantic είσαι, αυτά τα μαθαίνεις από το δημοτικό. Ούτως ή άλλως όλα τα παραπάνω εκτυλίσσονται με ήχο και εικόνα στο ντοκιμαντέρ της ζωής του, “Diego Maradona”, το οποίο κυκλοφόρησε μέσα στο 2019 και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Spoiler Alert, κερδίζουν το παγκόσμιο του 86’. Δεύτερο και σοβαρότερο spoil: Δεν θα γλυτώσεις το κλάμα. Πάμε παρακάτω. Προτίμησα, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας μία ιστορία, που ομολογώ ότι δεν γνώριζα, αλλά την έμαθα για τα καλά μέσα σε αυτές τις ώρες που η σκέψη μου δεν μπορεί να (ξε)φύγει από το golden boy της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου.
Δεκέμβρης του 84’ και ο Dieguito είχε ήδη μετακομίσει στη Νάπολη. Ένας απεγνωσμένος πατέρας έρχεται σε επαφή με ένα μέλος του τότε αγωνιστικού τμήματος της ομάδας και ευγενικά του ζητάει να μεταφέρει στη διοίκηση το αίτημα του για τη διοργάνωση ενός φιλικού αγώνα. Ο λόγος; Να συγκεντρωθούν χρήματα για τον γιο του, του οποίου η ζωή κινδύνευε και χρειαζόταν χειρουργική επέμβαση το συντομότερο δυνατό. Έκανε την απέλπιδα προσπάθεια για να εξασφαλίσει το μέλλον του παιδιού του. Ο τότε πρόεδρος της Napoli αρνείται, φοβούμενος τυχών τραυματισμό κάποιου παίκτη. Υπολόγιζε, όμως, χωρίς τον ηγέτη Maradona που ο λόγος του, εκείνη την εποχή, είχε μεγαλύτερη βαρύτητα ακόμα και από αυτόν του δημάρχου της πόλης. Ο Αργεντινός σταρ «επαναστάτησε» κατά του προέδρου και πλήρωσε μία ρήτρα αξίας 12 εκατομμυρίων λιρέτων στην ασφαλιστική εταιρία Lloyd’s που ήταν υπεύθυνη για τα πόδια των Ναπολιτάνων. Λίγες μέρες αργότερα δήλωνε: «Δε πάει να γα…εί και η Lloyd’s, ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει για χάρη του παιδιού»! Τον Γενάρη της επόμενης χρονιάς η επιθυμία του πατέρα έγινε πραγματικότητα. Ο αρχηγός Diego μάζεψε τους συμπαίκτες του και όλοι μαζί ταξίδεψαν έως την Accera του ιταλικού νότου, όπου σε ένα γήπεδο πραγματικό βάλτο έπαιξαν, πάλεψαν και το κυριότερο, χάρισαν χαρά και ζωή σε αυτό το παιδί που έμαθε να μην το βάζει κάτω. Πολλά κιλά.. ανθρωπιάς για σούπερ σταρ, έτσι; Απόλαυση. Ποδόσφαιρο. Diego. Συνώνυμα είναι όλα αυτά, διαλέγετε και παίρνετε.
Κι επειδή οι ιστορίες που προκύπτουν από τη ζωή του «El Pibe» γεμίζουν βιβλίο ολόκληρο, θα πω μία ακόμη. Αυτή είναι πιο γνωστή, αυτή όντως θα μπορούσε να ακούγεται μέχρι και στα σχολεία, αν δεν έχει ακουστεί ήδη στον ιταλικό νότο, αλλά παραμένει διαχρονική και αντικατοπτρίζει πλήρως την ιδιοσυγκρασία και το κοινωνικό προφίλ ενός comandante του ποδοσφαίρου. «Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα, όταν ήμουν στη Napoli. Τσακώθηκα, επειδή όταν επισκέφθηκα το Βατικανό, είδα ταβάνια να περιβάλλονται από χρυσό. Τότε είχα ακούσει ότι ο Πάπας ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Ε, τότε πουλήστε τα χρυσά ταβάνια, ρε (όλοι ξέρουμε τη συνέχεια). Κάντε κάτι». Χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο και το ταλέντο του για να φέρει κάτι καλύτερο στο κόσμο. Δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του. Έβαζε τον εαυτό του στη θέση των άλλων. Δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Ήξερε πως είναι να ζεις στη φτώχεια. Παλαιότερα δήλωνε: «Όταν δεν είχαμε πολύ φαγητό την μάνα μου την έπιανε στομαχόπονος. Όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως ήταν ψέματα, το έκανε για να τρώμε εμείς». Το δίδαγμα; Football, per sempre ή αλλιώς: Diego Armando Maradona, per sempre!
Τον εαυτό του δεν τον πρόσεχε τόσο. Τον εκτιμούσε, αλλά δεν τον πρόσεχε. Τη μπάλα όμως. Τη μπάλα την κοιτούσε και έλιωνε. Δεν τη πρόδωσε ποτέ! «Το ποδόσφαιρο είναι το πιο υγιές άθλημα του κόσμου. Γι’ αυτό να μην έχει τη παραμικρή αμφιβολία κανείς. Αν κάποιος κάνει ένα λάθος, δεν πρέπει να τη πληρώσει το ποδόσφαιρο γι αυτό. Εγώ έκανα λάθος και το πλήρωσα. Αλλά η μπάλα.. Η μπάλα δεν λεκιάζεται.» Δεν χορταίνεις να διαβάζεις τις σκέψεις του, εκτοξεύει τον ποδοσφαιρικό σου ρομαντισμό στα ουράνια, θες ν’ αρχίσεις να τρως τριαντάφυλλα. «Το να βλέπω τη μπάλα, να την κυνηγάω στο χορτάρι, με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη.» Και εμάς, Diego, κι εμάς.
Napoli, amore mio!
Από ένα τέτοιο κείμενο δεν θα μπορούσε να λείπει η Napoli, η μεγάλη του αγάπη. Στο σπουδαιότερο λιμάνι του Ιταλικού νότου, ο Maradona βρήκε τη δική του Ιθάκη. Όπως προείπα, θα κρατηθώ και δεν θα αναφερθώ στα αγωνιστικά του κατορθώματα, θα μου χρειαστεί ολόκληρη.. βίβλος και μπόλικη δική σας υπομονή για να τα αναφέρω όλα. Περισσότερο βάζω αυτή τη «στήλη» για να αναδείξω και πάλι τους λόγους για τους οποίους ο Dieguito δεν έφυγε ποτέ. Θα ζει για πάντα μέσα στα στενά της Νάπολης, που από το 82’ και μετά θυμίζουν έντονα αυτά του Μπουένος Άιρες. Από τους Ναπολιτάνους αγαπήθηκε όσο κανείς και όχι αδίκως. Έγινε ο «Θεός» τους, η αιτία στο χαμόγελο τους, τα δάκρυα, ο θυμός, η θλίψη και η πίστη τους. Συνήθως, τους έβγαζε στους δρόμους για πανηγύρια. Χθες, έζησαν τον θρήνο που εδώ και τόσα χρόνια φοβόταν να σκεφτούν, πόσο μάλλον να τον κοιτάξουν στα μάτια. Χιλιάδες κεράκια, βεγγαλικά, πυροτεχνήματα και ένα βασικό σύνθημα στα χείλη. «Δεν θα βγει άλλος σαν τον Diego, ποτέ κανείς σαν τον Diego». Μπορεί να τραγουδούν γιατί έτσι τους έμαθε αλλά η καρδούλα τους το ξέρει τι κλάμα θα ρίξουν μόλις γυρίσουν σπίτι και συνειδητοποιήσουν το τι έχει συμβεί. Σήμερα, οι ιαχές που έρχονται από την πόλη της Νάπολη είναι σπαρακτικές, είναι μελαγχολικές, μα δεν παύουν να έχουν τη «ζωντάνια» και την ειλικρίνεια μιας αληθινής αγάπης. Τα φώτα του Diego Armando Maradona – San Paolo, όπως πλέον ονομάζεται η έδρα της ομάδας, θα παραμείνουν ανοιχτά. Ούτως ή άλλως δεν θα κοιμηθεί και κανείς αυτές τις μέρες. Θα περιμένουν μήπως και πάλι ο αγαπημένος του Ντιεγκίτο προκαλέσει ένα θαύμα από το πουθενά. Φανταστείτε σε ένα άκρως ποδοσφαιρικό σενάριο η Napoli, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, να σηκώσει το Scuddeto φέτος και να το αφιερώσει στο δικό της παιδί. Τι χαρά θα πάρει από εκεί ψηλά. Αν υποστηρίζεις τη Milan, τη Juve ή την Roma, κανείς χαρακίρι, “χαλάλι για αυτή τη χρονιά”, λες. Το ίδιο το ποδόσφαιρο θα κερδίσει πολλά περισσότερα. Αυτή τη φορά γνωρίζουν ότι είναι δύσκολο, η μπάλα δεν βρίσκεται πλέον στα δικά του πόδια. Οι εικόνες από το χθεσινό πρόωρο «μνημόσυνο» της πόλης σε γεμίζουν με συναισθήματα και σε κάνουν να νιώθεις μέρος της. Ο καθένας (μας) επιλέγει πως και αν θα τα χρωματίσει. Δύσκολη απόφαση…
Η σχέση του με τον Θεό ήταν πάντοτε έντονη. Αφιέρωνε τα πάντα σε Εκείνον και συχνά τον άκουγες να λέει: «Όποτε ο Θεός κρίνει ότι είναι η ώρα, νομίζω ότι θα έρθει για εμάς». Τελικά, πρόλαβε πρώτα να πάει αυτός σε Εκείνον και με πόνο ψυχής του επέστρεψε το χέρι που εδώ και 34 χρόνια είχε δανειστεί. Είμαι σίγουρος ότι αυτή τη συνάντηση την περίμενε καιρό. Ο πιο θνητός Θεός.. Αυτός ήταν ο Diego!
Don’t cry for me Argentina
Αυτός ο «ύμνος» της Madonna προς τιμήν της Αργεντινής και του λαού της, θα «γεμίζει» την αρχική μας στο Youtube για πολύ καιρό ακόμα, θυμίζοντας μας τον Diego και φανερώνοντας μία καλά κρυμμένη αλήθεια. Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Πρώτον, δεν γίνεται να μη συγκινηθείς ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Από τη μία η υπέροχη και διαπεραστική ερμηνεία της Madonna και από την άλλη το πάθος, η τρέλα, οι θυσίες και η ιδιαιτερότητα αυτού του λαού. Μέσα σε όλα αν προσθέσουμε και τη χθεσινή μέρα, πλέον θα το ακούμε και θα ανακαλούμε τον «Θεό της μπάλας». Δεύτερον είναι φύσει αδύνατο για τους Αργεντινούς να εφαρμόσουν, στο σήμερα, τους παραπάνω στίχους. Θα κλάψουν, θα θρηνήσουν, θα πονέσουν, θα φωνάξουν. Είναι το λογικό και οτιδήποτε άλλο θα ήταν «προσβολή» προς τον δικό τους «βασιλιά». Πολλοί από αυτούς, υπομονετικά, θα αναμένουν το άνοιγμα των γηπέδων για να πάρουν τα παιδιά, τις γυναίκες και τα εγγόνια τους, να τους φορέσουν το κασκόλ και να ανηφορίσουν προς το «La Bombonera». Εκείνο το βράδυ, Θεού θέλοντος και κορονοϊού επιτρέποντος θα φωνάξουν το όνομα του Maradona τόσο δυνατά, ώστε να ακουστούν μέχρι τον ουρανό. Αυτός, με τη δική του τρέλα, όλο και κάποιο τρόπο θα βρει να τους απαντήσει, ένα σημάδι, κάτι. Εξάλλου, ποτέ δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα συναισθήματα του, γιατί να το κάνει τώρα που το σπίτι του τον καλεί;
Το αναμενόμενο έγινε. Και το λογικό αν θέλετε. Κηρύχθηκε 3ημερο πένθος, σε ολόκληρη τη χώρα, στη μνήμη του δικού τους Diego. Σίγουρα θα βρεθεί κάποιος που θα σχολιάσει «Μα πένθος για κάποιον που κλωτσούσε μία μπάλα;». Μην του δώσετε σημασία, το πολύ να μην γνωρίζει ή να μην έχει βρεθεί ποτέ σε γήπεδο. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις θα κοιτάμε την εικόνα του Maradona και θα λέμε «ευχαριστώ». Ευχαριστώ που μας απέδειξες ότι η μπάλα είναι πολλά παραπάνω από ένα στρόγγυλο πράγμα με βαμβάκι στο εσωτερικό του.
Και επανερχόμαστε στο τραγούδι της Madonna. Πολλοί μένουν στο βασικό κομμάτι του ρεφρέν και ξεχνούν τους άλλους στίχους. Ήρθε η ώρα να τους αποδείξουμε ότι η συνέχεια ήταν προφητική μέχρι και στη περίπτωση του Maradona. «Dont cry for me Argentina. The truth is I never left you». Το πιάσατε; Αθάνατος.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=KD_1Z8iUDho[/embedyt]
Φτάσαμε στο κλείσιμο. Αν έφτασες μέχρι εδώ, τότε ναι ακόμα δεν έχεις ξεπεράσει το χθεσινό συμβάν και θα σου πάρει χρόνο. Πρώτες πρωινές ώρες της 26ης Νοεμβρίου. 2020 πάντα. Εγώ, ακόμα εδώ πάνω από το pc μου, ψάχνω να βρω ένα τρόπο, το κίνητρο για να το κλείσω. Τζίφος. Εν τέλη, καταλήγω, όπως είμαι σίγουρος και πολλοί από εσάς, να βλέπω παλιά βιντεάκια με τα μαγικά του Θεού και να διαβάζω τα αποχαιρετιστήρια μηνύματα των άλλων «μεγάλων» προς τον αξεπέραστο Αργεντινό. Όλοι μιλούν για το μεγαλείο του, άλλοι τον κατατάσσουν στην κορυφή της ποδοσφαιρικής εγκυκλοπαίδειας, όσο ο πολύ καλός του φίλος και επίσης θρύλος, Pele, ονειρεύεται από τώρα τη στιγμή που θα ξαναπαίξουν μαζί ποδόσφαιρο. Εμείς λυγίζουμε, αυτοί κάτι παραπάνω θα ξέρουν.
Ο Diego Maradona απεβίωσε στις 25 Νοεμβρίου, όπως και ο σπουδαίος George Best αλλά και ο ομοϊδεάτης του Fidel Castro. Τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή, εμείς τα περιπλέκουμε όλα.
Με μία σίγουρη σκέψη, 2020 μάζεψε τα και φύγε σιγά σιγά. Κούρασες.
Προσέξτε το ρήμα πιο πάνω. Απεβίωσε. Δεν έφυγε. Γιατί και σε 50 χρόνια από τώρα, τα παιδιά της εποχής πάλι τη φανέλα του θα φοράνε. Το αγαπημένο μας «10». Όσο η μπάλα κυλάει στο χορτάρι, ο Diego θα είναι εδώ μαζί μας…
Rest In Power, Dieguito.
