Εκείνο το ταξίδι-εφιάλτης, που έκανε η Gillingham το φθινόπωρο του ’61, δεν θα το ευχόταν ούτε στον χειρότερο εχθρό της.
Το ποδόσφαιρο την δεκαετία του ’60 ήταν πολύ διαφορετικό από το σημερινό. Όλος ο κόσμος, βασικά, ήταν εντελώς διαφορετικός. Και ειδικά τα μέσα μεταφοράς. Τα σύγχρονα αεροπλάνα, τρένα και αυτοκίνητα δεν θυμίζουν εκείνα που χρησιμοποιούσαν τότε οι επαγγελματικές ομάδες ποδοσφαίρου για τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις και τα ταξίδια τους σε άλλες έδρες. Η τεχνολογία στις μεταφορές ήταν πιο απλοϊκή, όπως και τα οδικά δίκτυα. Και άμα οι καιρικές συνθήκες ήταν λιγάκι περισσότερο δυσμενείς, τότε ήξερες ότι θα ζούσες μια μικρή «Οδύσσεια» για να φτάσεις στον προορισμό σου. Ένα τέτοιο «έπος», γεμάτο συμφορές και εμπόδια, έζησε η Gillingham το φθινόπωρο του 1961.
Ήταν ένα βροχερό πρωινό τον Οκτώβριο του 1961 και συγκεκριμένα την ένατη ημέρα του μήνα. Η Gillingham FC αντιμετώπιζε την Barrow, ομάδα στην πόλη του Μπάρρου-ιν-Φέρνες στα βόρεια του βρετανικού νησιού, για αγώνα της τέταρτης κατηγορίας. Τις δύο πόλεις χώριζαν 483 χιλιόμετρα και το ταξίδι με λεωφορείο ήταν απαγορευτικό. Έτσι η ομάδα του Τζίλιγχαμ επέλεξε τον πιο ασφαλή και γρήγορο μεταφορικό μέσο που υπήρχε διαθέσιμο εκείνη την εποχή. Το τρένο.
Η ομάδα άρχισε να συγκεντρώνεται στον λεωφορειακό σταθμό της πόλης την ημέρα του αγώνα. Βλέπετε, το τρένο αναχωρούσε από το Λονδίνο και τον Σιδηροδρομικό Σταθμό του Γιούστον. Το λεωφορείο έφτασε και οι παίχτες των «The Gills» που να φανταζόντουσαν ότι θα ξεκινούσαν το δυσκολότερο ταξίδι της ζωής τους! Η βροχή δυνάμωνε και οι δρόμοι της μικρής πόλης άρχισαν να ξεχειλίζουν από λασπόνερα. Στην άσχημη κατάσταση των δρόμων που οδηγούσαν στο Λονδίνο, ήρθε να προστεθεί και η κίνηση. Ήταν νωρίς το πρωί και ο κόσμος κατέβαινε από τα γύρω χωριά στην μεγαλούπολη της Αγγλίας για το μεροκάματο. Τα 50 χιλιόμετρα για τον σταθμό φαίνονταν σαν 150. Τελικά η αποστολή της ομάδας θα φτάσει με καθυστέρηση μιάμισης ώρας στο Λονδίνο.
Φυσικά και είχε χάσει το τρένο. Φυσικά και αυτό σήμαινε προβλήματα. Ήταν 10:30 το πρωί και το τρένο των 09:00 θα πήγαινε την ομάδα της Gillingham μια ώρα πριν τον αγώνα των 17:15. Πανικός έπιασε το τεχνικό επιτελείο της ομάδας. Πως θα καλυπτόταν τώρα ένα ταξίδι εφτά ολόκληρων ωρών;
Θα έλεγε κάποιος ότι θα μπορούσε να πάρει το επόμενο τρένο. Όμως εκείνο θα τους οδηγούσε στο Μπάρροου ένα λεπτό μετά την έναρξη του αγώνα. Οι υπεύθυνοι του συλλόγου τα βάλαν κάτω και προσπάθησαν να βρουν εναλλακτικές. Το λεωφορείο θα ήταν μια λύση, αλλά θ’ αργούσε πάρα πολύ, ενώ ένα ταξίδι με αυτοκίνητα ή ταξί θα ήταν ριψοκίνδυνο, λόγω των πολύ κακών καιρικών συνθηκών. Μια ήταν η επόμενη λύση. Το αεροπλάνο.
Οι παράγοντες των «The Gills» έψαξαν και βρήκαν ταχύτατα δύο πτήσεις για Νιούκασλ. Και οι δύο για κακή τους τύχη ήταν πλήρεις. Κρύος ιδρώτας άρχιζε να λούζει τα μέλη της ομάδας. Η επόμενη λύση ήταν η ενοικίαση ενός ιδιωτικού αεροπλάνου. Κι εκεί όμως διαπιστώθηκε ότι υπήρχε εμπόδιο. Το μόνο διαθέσιμο μικρό αεροπλάνο θα έπρεπε να φτάσει από την πόλη του Γκάτγουικ στο αεροδρόμιο του Λονδίνου. Αυτό σήμαινε έξτρα χρόνο αναμονής και έξτρα έξοδα. Ειδικά το δεύτερο απασχόλησε πολύ την ομάδα, μιας και ήταν ένας μικρός σύλλογος της τέταρτης κατηγορίας. Πεντακόσιες λίρες ήταν το ποσό (τότε τεράστιο ποσό) και δεν υπήρχε χώρος για τέτοιες πολυτέλειες. Δεν υπήρχε όμως και άλλη επιλογή. Η ομάδα έπρεπε να φτάσει στον προορισμό της.
Εντωμεταξύ, η Gillingham επικοινώνησε με την Football League και ζήτησε έστω μια μικρή καθυστέρηση της έναρξης του αγώνα κατά 15 λεπτά. Η ομοσπονδία δέχτηκε, αλλά απαίτησε να μην γίνει ημίχρονο στον αγώνα. Οι παίχτες αγανάκτησαν, αλλά αναγκάστηκαν να το παραβλέψουν. Και ενώ φαινόταν ελπίδα στο βάθος αυτού του «Γολγοθά», φυσικά και θα εμφανιζόταν από το πουθενά ένα ακόμα εμπόδιο.
Οι άνθρωποι του κλαμπ είχαν την ιδέα να προσγειωθούν στο Μπλάκπουλ. Το αεροδρόμιο της πόλης όμως θα απείχε ακόμα 112 χιλιόμετρα από την έδρα της Barrow. Αυτό σήμαινε ένα ακόμα ταξίδι. Τα κατάλληλα τηλέφωνα έγιναν και κανονίστηκε ένα λεωφορείο να βρίσκεται ήδη εκεί, ώστε να παραλάβει τους παίχτες από το αεροδρόμιο «Squires Gate». Όλα φαινόντουσαν θετικά. Το αεροπλάνο, που κουβαλούσε τους αγχωμένους ποδοσφαιριστές, προσγειώθηκε. Κάποιοι πετούσαν και πρώτη φορά και πέσαν στα γόνατα για να «νιώσουν» την ασφάλεια της γης. Το λεωφορείο όμως δεν ήταν εκεί. Το τηλέφωνο χτύπησε. Ο προπονητής της ομάδας δεν μπορούσε να το πιστέψει. Το όχημα, που θα μετέφερε την αρμάδα του, έπαθε βλάβη! Δεν άξιζε να περιμένουν. Το αεροπλάνο είχε φύγει από το Λονδίνο στις 14:31 και φυσικότατα, όπως αρμόζει σε μια σωστή αλυσίδα ατυχών γεγονότων, η πτήση καθυστέρησε σε μια «ουρά» αεροπλάνων, που περίμενε να προσγειωθεί. Αισίως, πάτησαν έδαφος στις 15:25. Ο χρόνος κυλούσε πια επικίνδυνα. Έπρεπε να βρουν μια άλλη λύση. Και αυτή ήταν τα ταξί!
Στα επόμενα είκοσι λεπτά, τέσσερα ταξί καλέστηκαν και μετά από συνεννόηση με τις τοπικές αρχές, θα υπήρχε αστυνομική συνοδεία της αποστολής. Τα μέλη της ομάδας, μαζί με τον εξοπλισμό τους, στριμώχτηκαν στα αυτοκίνητα. Είχαν μπροστά τους ένα ταξίδι 112 χιλιομέτρων και 105 λεπτά στην «κλεψύδρα» τους. Το τελευταίο κομμάτι του επεισοδιακού ταξιδιού τους μόλις ξεκινούσε.
Κοιτάξτε, δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι στην βορειοδυτική Αγγλία το 1961. Οι δρόμοι γύρω από τις ακτές του Μόρκαμ είχαν την φήμη των χειρότερων δρόμων της Αγγλίας, ειδικά μετά από έντονη βροχόπτωση. Οπότε, η διάσχιση τους με τεράστιες ταχύτητες, σε υπερφορτωμένα Beardmore Mk7 Paramount Taxicab του ’60, μέσα στις λάσπες και τις λακκούβες, ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης. Τελικά, στις 17:30 ακριβώς, η αποστολή της Gillingham φτάνει στο «Holker Street»!
Οι παίκτες έπρεπε να αλλάξουν. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, δεν ήταν ιδανικά προετοιμασμένοι για να παίξουν ένα παιχνίδι της 4ης κατηγορίας. Είχαν ξυπνήσει νωρίς, κόλλησαν στην κίνηση σε ένα λεωφορείο, αναγκάστηκαν να περιμένουν σε έναν σταθμό και ένα αεροδρόμιο για πολλές ώρες, να πετάξουν με ένα αεροπλάνο (πρώτη φορά για μερικούς), να οδηγήσουν γρήγορα στην ύπαιθρο και τώρα, έτσι απλά, τους είπαν να αλλάξουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Στο ημίχρονο ήδη είχαν δεχτεί πέντε γκολ από την Barrow. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σαν να μην αρκούσε η σωματική και ψυχική καταπόνηση, ο αγωνιστικός εξευτελισμός και η καταιγίδα που τους έλουζε αδιάκοπα, ήρθε η τελική «τιμωρία». Άρχιζε να νυχτώνει. Η έδρα των «The Ziggers» δεν είχε προβολείς! Το πρόβλημα τώρα ήταν το φως. Στο 74ο λεπτό, και ενώ η Barrow οδηγούσε το σκορ με 6-0, ο διαιτητής του αγώνα. κ. Jobling από το Μόρκαμ, θεώρησε ότι ήταν πολύ σκοτεινά για να παιχτεί ποδόσφαιρο. Άφησε επιπλέον δυο λεπτά κάτω από τα φώτα προπόνησης των γηπεδούχων, που ήταν λιγοστά και το φως τους ισχνό, με αποτέλεσμα το έβδομο γκολ του αγώνα και η ολοκλήρωση του πλήρη εξευτελισμού των «The Gills». Λίγο μετά τις εφτά, ο διαιτητής σφύριξε την πρόωρη λήξη του «θεοσκότεινου» αγώνα. Match abandoned!
Η Football League έκρινε ότι το 7-0 έπρεπε να μετρήσει ως τελικό αποτέλεσμα. Αυτή θα ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία των «Gills». Κι όμως, ένας παίκτης που ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος που ο αγώνας δεν επαναλήφθηκε, ήταν ο Billy Jervis της Gillingham. Εκείνος θα ήταν ο μόνος αγώνας της Football League που έπαιξε ποτέ με την φανέλα της ομάδας του Kent, καθώς θα έχανε τη θέση του από τον ο Ronnie Waldock αργότερα στη σεζόν και θα έπαιρνε μεταγραφή το καλοκαίρι του 1962 στην Stalybridge Celtic. Οπότε, αν το παιχνίδι είχε αναβληθεί και ξαναπαιζόταν από την αρχή, όπως συνήθιζε να κάνει η ομοσπονδία τότε, η μία και μοναδική του εμφάνισή θα είχε διαγραφεί από τα βιβλία της ομοσπονδίας.
Το επόμενο εκτός έδρας παιχνίδι της Gillingham περιλάμβανε ένα ακόμα μεγαλύτερο ταξίδι, στην έδρα της Carlisle United.
Ξεκίνησαν δύο μέρες νωρίτερα. Κέρδισαν 2-1.
