Ο μεγάλος τελικός του φετινού Champions League έφερε την Liverpool σε μια ώρα δικαίωσης που τόσο καρτερούσε, ωστόσο και τα «Σπιρούνια» μπορούν να «φουσκώσουν» από περηφάνια, για πολλαπλούς λόγους.
Στο Wanda Metropolitano χθες βράδυ δεν έγινε κανείς σοφότερος από τον αγγλικό «εμφύλιο». Ενδεχομένως να έγινε και εκείνο που οι πιο σώφρονες περίμεναν να δουν. Βέβαια μιλώντας για το φετινό «παρανοϊκό» Champions League, ένας νους μπορούσε να κατεβάσει πολλά, ωστόσο η Liverpool έκανε πράξη το τσιτάτο «οι τελικοί δεν παίζονται, κερδίζονται». Μοιραία οδηγηθήκαμε σε ένα νωθρό παιχνίδι με ελάχιστο θέαμα και συγκινήσεις, κάτι στο οποίο έπαιξε σαφώς καταλυτικό ρόλο και το γρήγορο πέναλτι που επέδειξε ο Damir Skomina στον Sissoko. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά…
Παρασύρθηκε ο Pochettino, τον «πούλησε» η εξέλιξη του ματς
Αν ρωτούσε κανείς τον Mauricio Pochettino πριν το παιχνίδι ποιο θα ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν θα ήθελε να δει να συμβαίνει στον τελικό, η απάντηση του Αργεντινού θα αφορούσε το να αποφύγει η ομάδα του να φάει γκολ νωρίς. Η αγωνιστική απραξία που μεσολάβησε μέχρι το ματς της Μαδρίτης, ήταν σοβαρό ζήτημα και για τους δύο τεχνικούς, αμφότεροι θα ήθελαν μια ήρεμη εκκίνηση στο παιχνίδι, ωστόσο τα πλάνα ανατράπηκαν πάρα πολύ γρήγορα και για τους δύο.
Πριν όμως φτάσουμε στην φάση που σε σημαντικό βαθμό έκρινε την οικονομία του αγώνα, ο Mauricio Pochettino προέβη σε ένα σημαντικό ατόπημα στην κατάρτιση της ενδεκάδας του. Επέλεξε να ξεκινήσει στο ματς τον Harry Kane που ήταν εκτός αγώνων σχεδόν δύο μήνες, άφησε στον πάγκο τον Lucas Moura και αποφάσισε να παίξει ουσιαστικά χωρίς μεγάλη δύναμη στα άκρα της επίθεσης του, την ώρα που ένα σημαντικό όπλο της Liverpool φέτος είναι τα πλάγια μπακ της. Πιθανόν αν έδινε έμφαση και ταχύτητα εκεί, να έβρισκε περισσότερους χώρους ο Αργεντινός.
Η Liverpool ευτύχησε να προηγηθεί με το «καλησπέρα», οι ισορροπίες άλλαξαν αυτόματα πριν καν δούμε ματς, και ο Klopp έφερε το παιχνίδι εκεί που ήθελε. Οι «Κόκκινοι» πρέσαραν κατά κύματα και κατά περίπτωση, όχι μανιωδώς όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ή όπως έγινε κόντρα στην Barcelona στο Anfield, σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την Tottenham να κυκλοφορήσει πολύ τη μπάλα και να κάνουν επιθετική άμυνα. Όλα αυτά για το πρώτο ημίχρονο, όπου και το πλάνο του Klopp απέδωσε άριστα, «έσβησε» το ματς και το έστειλε στην ανάπαυλα με σημαντικό προβάδισμα.
Έδωσε τη μπάλα στα «Σπιρούνια», με την ελπίδα να τα «σκοτώσει»
Στο δεύτερο μέρος, είδαμε μιαν άλλη όψη της αγωνιστικής φιλοσοφίας τους Jurgen Klopp. O Γερμανός τεχνικός αποφάσισε να παίξει με περισσότερο βάθος στην άμυνά του, να αφήσει την μπάλα στην Tottenham ένα κλικ περισσότερο και μόλις «μυριστεί αίμα» στην κόντρα, να την «σκοτώσει» και να τελειώσει την διαδικασία. Εξ ου και η αλλαγή του Firmino με τον Origi στο 58′ (ο Βραζιλιάνος αντιμετώπιζε και θέματα τραυματισμού το περασμένο διάστημα), με τον Βέλγο να είναι σαφώς ταχύτερος σε τέτοια συνθήκη αγώνα. Λίγο μετά δε, ο «Normal One» έβαλε στο ματς τον James Milner αντί του υποτονικού Wijnaldum, για να βγάλει ένταση στα χαφ και να «τρέξει» λίγο παραπάνω η ομάδα, να κλέψει μπάλες.
Ο Pochettino είχε πλέον εγκλωβιστεί, καθώς ο Harry Kane ήταν εξαφανισμένος ανάμεσα στο δίδυμο Van Dijk – Matip (εξαιρετικό ματς χθες ο Καμερουνέζος), παρά ταύτα δεν μπορούσε να τον αποσύρει, παρά μόνο να τον βοηθήσει. Ανακάτεψε την «τράπουλα» όσο γινόταν, έβαλε τον Lucas Moura για να γίνει πιο επιθετική η ομάδα του, η οποία κυκλοφορούσε ανούσια την μπάλα. Η Tottenham είχε τις δικές της στιγμές, ο Alisson ήταν εκεί, ωστόσο το πλάνο που επεδίωκε ο Klopp να εφαρμόσει φάνηκε στην ευκαιρία του James Milner, όταν οι «Κόκκινοι» κατέβηκαν με ταχύτητα στην κόντρα.
Η Liverpool θα μπορούσε και να το έχει πληρώσει στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα, όταν τα «Σπιρούνια» απείλησαν με Alli, Son και Lucas, χωρίς ωστόσο καμία εξ αυτών να είναι κλασική ευκαιρία. Τελικά το γκολ ήρθε σε μια περίεργη φάση, ο «ουρανοκατέβατος» φετινός ήρωας Divock Origi τελείωσε άψογα και υπέγραψε το «game over».
Η δικαίωση δεν είναι πλεονέκτημα μόνο του νικητή
Από χθες το βράδυ ο Jurgen Klopp έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει ευτυχής. Μπορεί άνετα να τραγουδάει «lets talk about six babe», όπως αρκετά απολαυστικά τον είδαμε να κάνει στην μικτή ζώνη μετά το παιχνίδι. Το χθεσινό είναι μια δική του προσωπική δικαίωση, εξ ολοκλήρου.
Προσοχή στις λέξεις. Όχι επίτευγμα, δικαίωση. Δικαίωση γιατί πίστεψε στο πρότζεκτ από την αρχή, πόνταρε σε ορισμένους από τους παίκτες που βρήκε στο Melwood όταν ήρθε, πίστεψε κάποιους άλλους και «ίδρωσε» για να τους φέρει στο Anfield. Ξεκίνησε να χτίζει από την αρχή έναν νέο χαρακτήρα σε μια ομάδα υπό αποδόμηση μετά τον χαμένο τίτλο του 2014. Την πρώτη σεζόν με τα «ψέματα», έχασε δύο τελικούς, Europa League και Carabao Cup. Την δεύτερη, έβγαλε την ομάδα στο Champions League. Τη τρίτη, την έστειλε στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και έφτασε να καταλήγει στο «σμίλευμα» του χαρακτήρα της ομάδας. Φέτος, ένα χαμένο πρωτάθλημα 97 βαθμών και κορυφή της Ευρώπης. «Κρυστάλλινη» δικαίωση δική του, που άκουσε πολλά, λοιδορήθηκε, χαρακτηρίστηκε «looser», αλλά τα κατάφερε. Επίτευγμα όμως όλων. Δικό του και των ποδοσφαιριστών του, που διαρκώς «ψηλώνουν». Ο δρόμος ωστόσο είναι ακόμα μακρύς.
Ο Mauricio Pochettino στον αντίποδα, δεν έχει λόγους να λυπάται. Βέβαια, εύκολα γράφεται αυτή η φράση στο γραφείο, δύσκολα μπορεί να «χωνευτεί» από έναν άνθρωπο που έφτασε μιαν ανάσα από ένα όνειρο. Ωστόσο υπάρχει ένα «κλισέ» που μιλάει περί ταξιδιού και προορισμού και τα σχετικά. Αν το ερμηνεύσεις σωστά, έχει αξία. Η παρουσία λοιπόν της Tottenham στον τελικό από μόνη της, συνιστά επιτυχία, δικαίωση, για μια ομάδα που αγνοεί εδώ και πολλά χρόνια κάποιον τίτλο ή μια σοβαρή διάκριση.
Ο Αργεντινός τεχνικός πορεύεται δίχως ενίσχυση εδώ και ενάμιση χρόνο, έχει βγάλει πολλούς «λαγούς» από το «καπέλο» του, προσπάθησε να χωρέσει στη «μασχάλη» του οτιδήποτε μπορούσε να πιστωθεί ως επιτυχία. Μπορεί η Tottenham του Pochettino να κάνει διαρκώς βήματα προόδου, ωστόσο «ζαλίζεται» όταν φτάνει κοντά σε κάτι μεγάλο. Αυτό είναι και το πιο μεγάλο ζήτημα προς επίλυση για τον «Poch». Παρά ταύτα, χθες έζησε μια δικαίωση, κι ας ηττήθηκε. Δικαιώθηκε γιατί είδε μια ομάδα εξ ολοκλήρου δική του, να φτάνει μιαν ανάσα από το ποδοσφαιρικό «έβερεστ». Γιατί μάλιστα την είδε εκεί, μετά από μια καθόλα παλικαρίσια φετινή πορεία. Γιατί έβαλε «πλάτη» στην σφιχτή πολιτική του Daniel Levy ελέω γηπέδου, δεν χτύπησε το χέρι στο τραπέζι απαιτώντας, δεν μάζεψε τη βαλίτσα του για αλλού (αναμφίβολα μπορούσε), δεν χαμήλωσε τον πήχη. Η επόμενη δική του «πίστα», η αντοχή σε υψηλές «πτήσεις». Αν φυσικά παραμείνει στο τιμόνι της ομάδας.
Η Liverpool και η εξέλιξή της, μπορεί να γίνει σημαντικό μάθημα για την Tottenham, αρκεί φυσικά να ανοίξει λίγο η οικονομική πολιτική των «Σπιρουνιών». Οι «Κόκκινοι» την έπαθαν μία, την ξαναέπαθαν δύο, αλλά έμαθαν. Το «σκληρό» περσινό Κίεβο, μετατράπηκε στο φετινό κυνικό «μπαίνω, κερδίζω, παίρνω τίτλο». Αν χτίσει στο φετινό της ταξίδι, η Tottenham έχει σημαντικό μέλλον. Μέχρι τότε, και στα του χθες, έχουμε έναν νικητή, έναν χαμένο και δυο δικαιώσεις…
