Η «χρυσή» χρονιά των ιστορικών «Dons»!

«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», θυμίζει αυτή η ανασκόπηση, για την χρονιά που οι «Dons» κατάφεραν να βρεθούν στο πάνθεον, νικώντας το φαβορί.

 

Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά οι μνήμες μένουν «ανεξίτηλες» στο μυαλό των απανταχού φίλων της Wimbledon. Ένα σωματείο, που έχει μάθει να παλεύει και να «γεννιέται μέσα από τις στάχτες του». Μία ομάδα, που διαλύθηκε, λόγω οικονομικών προβλημάτων και οι αγαπημένοι της «οδοιπόροι» κατόρθωσαν να την επαναφέρουν εν ζωή. Σήμερα, μεταφέρουμε πίσω στον χρόνο, για να «αναζωπυρώσουμε» τον άθλο της ιστορικής Wimbledon, εν όψει του FA Cup.

 

 

 

 

Το ημερολόγιο έγραψε 14 του Μάη, τριάντα χρόνια πίσω. Η χρονιά 1987-1988 έφερε την ομάδα του Νότιου Δυτικού Λονδίνου στην κορυφαία κατηγορία. Τα παιδιά του Bobby Gould, έχοντας πάρει την άνοδο, μία season νωρίτερα, ήταν έτοιμα να αντεπεξέλθουν στα δύσκολα. Ο γνωστός σε όλους μας «σκληρός» των αγγλικών γηπέδων, Vinnie Jones και η παρέα του κατόρθωνε να βάζει δύσκολα, σε κάθε αντίπαλο.

Στο highlight της συγκεκριμένης χρονιάς, αλλά και της ευρύτερης ιστορίας της, η Wimbledon φτάνει μέχρι τον τελικό του FA Cup. Οι West Bromwich Albion, Mansfield Town, Newcastle United, Watford και Luton Town δεν στάθηκαν εμπόδιο στους «Dons». Οι «Wombles», όπως λεγόντουσαν και διαφορετικά, βρέθηκαν, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, στο επιβλητικό Wembley. Αντίπαλοι τους, η παντοδύναμη και θρυλική Liverpool.

 

 

 

 

Το ακλόνητο φαβορί εναντίον του πρωτάρη ή αλλιώς «Δαυίδ εναντίον Γολιάθ». Περίπου 98.000 κόσμος περικυκλώνει το στάδιο και δεν «πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα». Στο ηλιόλουστο Λονδίνο, όλοι ανέμεναν την σέντρα του τελικού, του αρχαιότερου θεσμού. Το παιχνίδι ξεκινάει και όλο κυλάνε στο «στείρο» 0-0. Οι «Κόκκινοι», όντας φαβορί, προσπάθησαν να κοντρολάρουν την αναμέτρηση, χωρίς ωστόσο να δημιουργήσουν προβλήματα στον Dave Beasant.

Ενώ το πρώτο ημίωρο «έφυγε», η Wimbledon πατούσε όλο και καλύτερα, λαμβάνοντας αυτοπεποίθηση στις ικανότητες της. Αυτό έμελλε να «σφραγιστεί» και με πράξεις, μιας και στο 37ο λεπτό, ο Lawrie Sanchez θα άνοιγε το score, δίνοντας προβάδισμα στο αουτσάιντερ. Το «Κόκκινο» κοινό πάγωσε, ενώ αντίθετα, οι οπαδοί των «Dons» ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς.

 

 

 

 

Το goal του Βόρειου Ιρλανδού μέσου θα ήταν και αυτό, που θα έκρινε τον σπουδαίο τελικό. Στα εναπομείναντα λεπτά, ο John Barnes και η παρέα του δεν κατάφεραν να φτάσουν στην ισοφάριση και είδαν να πέφτουν «θύμα» τεράστιας έκπληξης. Ο Dave Beasant, αρχηγός της ομάδας, σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο στον ουρανό του Λονδίνο και έστειλε χιλιάδες φίλους της Wimbledon «στον έβδομο ουρανό».

Αυτός ήταν, και παραμένει μέχρι σήμερα, ο μοναδικός σπουδαίος τίτλος, που έχει να επιδείξει ο σύλλογος του Λονδίνου. Άλλωστε, να υπενθυμίσουμε, πως το 2004, όπου ήρθε και η διάλυση, την θέση του πήρε η MK Dons. Φυσικά, αυτό, ακόμα και στις ημέρες, δεν μπορεί να «χωνευτεί» από τους αυθεντικούς «Dons», οι οποίοι, με πείσμα και σκληρή δουλειά, έφεραν την ομάδα τους εν ζωή. Πλέον, έχουν να υπερηφανεύονται, πως η original Wimbledon είναι μία κατηγορία υψηλότερα.