Στις 17 Μαΐου ο 17χρονος Τζέικ Ντάνιελς της Μπλάκπουλ έγινε ο πρώτος εν ενεργεία επαγγελματίας στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, που δηλώνει ανοιχτά πως είναι ομοφυλόφιλος.
Πριν περίπου τρεις εβδομάδες (7 Μαΐου) στο 81ο λεπτό του αγώνα της Πιτέρμπορο με την Μπλάκπουλ στο Γουέστον Χομς, ο φωτεινός πίνακας σηκώθηκε για να σημάνει την είσοδο του 17χρονου Τζέικ Ντάνιελς, ενώ το σκορ ήταν ήδη στο 3-0. Μέχρι το σφύριγμα της λήξης ο νεαρός φορ ακούμπησε ελάχιστα την μπάλα και η ομάδα του… πρόλαβε να δεχθεί άλλα δύο τέρματα, όμως η παρουσία του δεν ήταν διόλου αδιάφορη. Πέρα από το ότι έγινε ο 6ος νεότερος συμμετέχων της φετινής Τσάμπιονσιπ, αυτό το συμβάν ξεκίνησε μία αλληλουχία γεγονότων, που έμελλε να επηρέασουν το αγγλικό ποδόσφαιρο στο σύνολό του.
Λίγες ημέρες αργότερα η Μπλάκπουλ έκανε τον Ντάνιελς επαγγελματία, δείχνοντας έμπρακτα ότι βλέπει στο πρόσωπό του ένα μελλοντικό -τουλάχιστον- σταθερό μέλος της πρώτης ομάδας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως μόνο φέτος ο 17χρονος επιθετικός μετρά 30 τέρματα με τις Κ-17 και Κ-19, όντας μακράν ο πρώτος σκόρερ στις ακαδημίες του συλλόγου. Το νέο συμβόλαιο προφανώς του προσέφερε αμέτρητη χαρά, αλλά παράλληλα του δημιούργησε και μία συνθήκη, έναν προβληματισμό, που εκείνη την στιγμή μόνο ο ίδιος γνώριζε.
«Είναι ένας τρελός χρόνος. Είμαι 17 χρονών, έχω σκοράρει 30 τέρματα φέτος κι έκανα το ντεμπούτο μου στην Τσάμπιονσιπ. Υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο και τώρα αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να δηλώσω πως είμαι ομοφυλόφιλος. Το κάθε πράγμα συμβαίνει όταν πρέπει. Στην αρχή της σεζόν, μοναδικός μου στόχος ήταν να αποδείξω την αξία μου ως ποδοσφαιριστής και νομίζω τα κατάφερα καλά. Μέσα μου όμως ήξερα πως υπήρχε και κάτι άλλο για μένα που έπρεπε να ξέρει ο κόσμος για να δει τον πραγματικό εαυτό μου. Να είσαι ομοφυλόφιλος είναι ακόμα ταμπού στο ποδόσφαιρο, καθώς θεωρείται αδυναμία ή κάτι για το οποίο μπορεί να σε πειράξουν ή να σου επιτεθούν. Έπρεπε όμως να το κάνω».
Για κάτσε καλά ρε Ντάνιελς. Τι πάει να πει «έπρεπε»; Εγώ δεν βγήκα να δηλώσω ετεροφυλόφιλος. Στην τελική… εμάς δεν μας νοιάζει. Σίγουρα όταν ο 17χρονος Ντάνιελς έκανε αυτές τις δηλώσεις δεν είχε στο μυαλό του το ελληνικό κοινό. Είμαστε μία χώρα οριακά θεοκρατική, με έντονα στοιχεία παλαιοχριστιανικού και πουριτανικού χαρακτήρα, που θεωρούμε μιασματικό ακόμα και να ασχοληθούμε σοβαρά με ένα τέτοιο θέμα. Εμάς δεν μας νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του ή τουλάχιστον δεν μας νοιάζει μέχρι να το δηλώσει ο ίδιος.
Μην κοιτάτε την τεράστια απήχηση που λαμβάνουν τα άρθρα για τις «καυτές» WAGS και συνοδεύονται με αισθησιακές φωτογραφίες από τα social media τους, ξεχάστε εκείνο το viral άρθρο με τον «μύστη» Ντίνο Ντρπιτς που δωροδόκησε τον επιστάτη για να κάνει μαραθώνιο σεξ στο κέντρο του γηπέδου και μην ψάχνετε ξανά και ξανά να βρείτε τις «θεογκόμενες» από την Ισλανδία, που έφεραν κρυφά στο δωμάτιό τους οι παίκτες της εθνικής Αγγλίας.
Άλλωστε δεν είναι το ίδιο. Μεταξύ μας τώρα το δίπτυχο στιβαρό αρσενικό και παθιασμένο πρωτόγονο ποδόσφαιρο είναι απόλυτα επιτυχημένο για περισσότερο από έναν αιώνα. Βέβαια για κάποιον περίεργο λόγο μας ένοιαξε λίγο παραπάνω όταν είδαμε τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να φορά τα εσώρουχα της γυναίκας του μέσα από το σορτσάκι του ή τους Ζεράρ Πικέ και Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς σε τρυφερά τετ-α-τετ μετά από προπόνηση της Μπαρτσελόνα. Ίσως τελικά μας νοιάζει και μας… παρανοιάζει αν είναι ομοφυλόφιλοι, όμως δεν θέλουμε να μας το πουν οι ίδιοι, δεν θέλουμε να αποδεχθούμε ότι ισχύει, δεν θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε ως πραγματικότητα.
Λοιπόν, η στατιστική λέει ότι το 2,7% του αγγλικού πληθυσμού είναι ομοφυλόφιλο ή αμφιφυλόφιλο, κάτι που σημαίνει επαγωγικά πως στους 5,000 και πλέον επαγγελματίες άνδρες ποδοσφαιριστές θα πρέπει να υπάρχουν περισσότεροι από 135, όμως από το μακρινό 1888 και τον πρώτο επαγγελματία ποδοσφαιριστή έως και το coming out του Ντάνιελς, κανένας ποτέ δεν το είχε δηλώσει ανοιχτά. Τα νούμερα φυσικά δεν λένε πάντα την αλήθεια, γιατί πρώτον μέχρι το 1967 η ομοφυλοφιλία ήταν αδίκημα στο Ηνωμένο Βασίλειο και προφανώς κανένας δεν θα το παραδεχόταν και κατά δεύτερον η δομή και η μορφή του ποδοσφαίρου είναι τέτοια που είτε φοβίζει είτε απωθεί είτε έστω αποθαρρύνει τους ομοφυλόφιλους από την ενασχόληση με το άθλημα.
Για μία ακόμα φορά τα διαθέσιμα στοιχεία μας δίνουν μια «θολή» εικόνα επί του θέματος. Το 2009 η FA οργάνωσε μία εκτεταμένη δημοσκόπηση σε φιλάθλους έξω από τα γήπεδα και οργανωμένους συλλόγους, σχετικά με την αντίδρασή τους (θετική, αρνητική ή ουδέτερη) αν κάποιος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής δήλωνε ομοφυλόφιλος. Τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά υπέρ (σχεδόν 60%) της θετικής αντίδρασης, όμως δεν είχαν την ίδια «αντανάκλαση» μέσα στα γήπεδα. Σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις, το 2005 και το 2010, όταν η ομοσπονδία ζήτησε από προπονητές και παίκτες της Πρέμιερ Λιγκ αντίστοιχα να ενισχύσουν καμπάνιες κατά της ομοφοβίας (η δεύτερη ήταν με σε σχολεία σε όλη την χώρα) όλοι ανεξαιρέτως αρνήθηκαν ευγενικά!
Μην σκεφτείτε ότι απλά η ποδοσφαιρική κοινωνία δεν ήταν τόσο ευαισθητοποιημένη 15 χρόνια πριν, γιατί και φέτος, λίγες εβδομάδες πριν, ο πρώην παίκτης της Έβερτον, Ιντρίσα Γκέιγ, αρνήθηκε να φορέσει μια φανέλα στήριξης στο LGBT+ κίνημα κατά την διάρκεια ενός αγώνα της Παρί Σεν-Ζερμέν, με τους Σεϊκού Κουγιατέ και Ισμάιλα Σαρ να σπεύδουν να τον υπερασπιστούν, τονίζοντας πως «είναι ένας πραγματικός άνδρας και πιστός μουσουλμάνος». Για μια ακόμα φορά η θρησκεία αποδεικνύεται ανίκητη απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητας, όμως άλλος να το πράττει ένας φανατικός σουνίτης μουσουλμάνος, που μπορεί απολύτως νόμιμα να έχει τέσσερις συζύγους, κι άλλο ο θεωρητικά «ελεύθερος» λαός στο Νησί.
Προφανώς σε τριτοκοσμικές αφρικανικές και ασιατικές χώρες, που μαστίζονται συχνά πυκνά από πολέμους κι επιδημίες, μία τέτοια επιμόρφωση δεν θα συμβεί από ένα «καλλωπισμένο» happening εντός των γηπέδων και οι προσδοκίες δικαίως είναι χαμηλές. Η ομοφοβία όμως έχει πολύ γερά θεμέλια στο Νησί και δυστυχώς δεν περιορίζονται σε μεμονωμένα περιστατικά ήσσονος σημασίας. Η κιτρινισμένη Sun δεν έχει διστάσει να βάλει στο στόχαστρό της αστέρες όπως οι Άσλεϊ Κόουλ και Κριστιάνο Ρονάλντο, αφού «φωτογράφισε» τον πρώτο ως οργανωτή γκέι οργίου (πλήρωσε αποζημίωση για συκοφαντική δυσφήμιση), ενώ αποκάλεσε τον δεύτερο nancy boy (=αδερφούλα), μετά τον αγώνα μεταξύ Αγγλίας και Πορτογαλίας για το Μουντιάλ του 2006!
Παρόμοια ομοφοβικά δημοσιεύματα από διάφορα «έγκυρα» μέσα έχουν βάλει στην συζήτηση παίκτες όπως οι Σολ Κάμπελ, Τζιμπρίλ Σισέ και Φρέντι Λιούνγκμπεργκ, τον καθένα για διαφορετικούς γελοίους λόγους. Για τον Άγγλο αμυντικό μάλιστα η κατάσταση είχε λάβει και ποινική μορφή, αφού κατά την διάρκεια ενός αγώνα του με την φανέλα της Πόρτσμουθ, ένας πιτσιρικάς ούρλιαζε ένα ομοφοβικό σύνθημα κι έγινε πρωτοσέλιδο, με τον αδερφό του Κάμπελ να δέχεται την επόμενη μέρα επίθεση στο σχολείο του και να τραυματίζει σοβαρά έναν συμμαθητή του στον διαπληκτισμό, δεχόμενος τελικά ποινή φυλάκισης!
Όσον αφορά τον Γάλλο επιθετικό, που λατρεύτηκε σαν θεός στα μέρη μας, έχει παραδεχθεί πως είχε συνήθεια να φιλάει (όχι ερωτικά προφανώς) τους συμπαίκτες του κατά τους πανηγυρισμούς τερμάτων στην χώρα του, όμως έκοψε την «κακή» συνήθεια λόγω των αντιδράσεων πριν καν φτάσει στην Αγγλία. Η καλύτερη αντίδραση ανήκει φυσικά στον Σουηδό «Κανονιέρη», που μετά τους πάμπολλους υπαινιγμούς για ομοφυλοφιλία λόγω της συνεργασίας του με οίκους μόδας και διαφόρων τρελών κομμώσεων, είχε τονίσει: «Λατρεύω την μόδα και πολλοί γκέι έχουν απίστευτη αίσθηση του στυλ. Όταν γράφουν έτσι για μένα, προσωπικά το παίρνω ως κομπλιμέντο».
Δυστυχώς αυτά τα περιστατικά είναι τα πιο… light, καθώς οι ομοφοβικές ιστορίες γίνονται πιο εμφατικές, όταν έχουν ως δημιουργούς, τους πρωταγωνιστές εντός των γηπέδων. Το 1999 ο Γκρέιαμ Λε Σο είχε «κατηγορηθεί» πολλάκις ότι είναι ομοφυλόφιλος, επειδή είχε συλλογή από αντίκες (!) και του άρεσε να χαζεύει με τις ώρες εκθέσεις ζωγραφικής, με τους οπαδούς να βρίσκουν κάθε φορά ευρηματικούς τρόπους να τον προσβάλλουν. Το αποκορύφωμα ήταν ένας αγώνας της ομάδας του, Τσέλσι, εναντίον της Λίβερπουλ εκείνη την χρονιά, όταν σε ένα απίστευτο σκηνικό ο Ρόμπι Φάουλερ (έκτοτε έχει απολογηθεί δημόσια) είχε πάει από πίσω του κατά την εκτέλεση ενός φάουλ, δείχνοντας στους οπαδούς τον κώλο του αντιπάλου του!
Παραδείγματα όπως αυτά των διεθνών ποδοσφαιριστών Ρόμπι Ρότζερς και Τόμας Χιτσλσπέργκερ, που αναγκάστηκαν να αποσυρθούν σε νεαρή ηλικία, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν την ζωή τους ως ομοφυλόφιλοι χωρίς την κατακραυγή του σύγχρονου ποδοσφαίρου, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν το πόσο δύσκολο είναι αυτό το οποίο έπραξε ο Ντάνιελς, καταδικάζοντας ίσως την καριέρα του στο άθλημα, με το που έγινε επαγγελματίας. Μην κρυβόμαστε άλλο όμως, ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» δεν είναι άλλος από τον Τζάστιν Φάσανου, με την τραγική του ιστορία να είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ποδοσφαιρικής ομοφοβίας.
Ο Άγγλος επιθετικός, που χαρακτηρίστηκε ως ο «γκέι ποδοσφαιριστής του ενός εκατομμυρίου», στοχοποιήθηκε, θυματοποιήθηκε με απόλυτο τρόπο κι εκδιώχθηκε από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο πριν καν κλείσει τα 30. Το 1998, έχοντας περάσει από 22 ομάδες στην καριέρα του, συνευρέθηκε σεξουαλικά με έναν 17χρονο στην πολιτεία του Μέριλαντ στις ΗΠΑ. Δυστυχώς γι’ αυτόν η ομοφυλοφιλία ήταν ακόμα αδίκημα εκεί, ο νεαρός για να την γλιτώσει δήλωσε βιασμό και αποτέλεσμα ήταν ο Φάσανου να κρεμαστεί σε ένα γκαράζ στο Λονδίνο, έχοντας διαφύγει της σύλληψης στην Αμερική!
Πολλοί θα πείτε (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ότι ο Άγγλος διεθνής με την Κ-21 ήταν θύμα της εποχής του, ότι έπραξε κάτι παράνομο στο μέρος που βρισκόταν, ανεξάρτητα από το ηθικό πλαίσιο του νόμου. Η αυτοκτονία του όμως δεν είχε απλά έναν εξιλεωτικό χαρακτήρα από μία ποινή που θεωρούσε άδικη, αλλά πολύ περισσότερο από την ίδια του την ζωή που δεν επιτρεπόταν να ζήσει. «Που πας για ένα καρβέλι ψωμί;». «Στον φούρναρη, υποθέτω». «Που πας για ένα αρνίσιο πόδι;». «Στον χασάπη». «Τότε γιατί συνεχίζεις να πηγαίνεις στο γαμ@@ένο γκέι μπαρ;». Αυτό που μόλις διαβάσατε είναι ο διάλογος του 21χρονου Φάσανου με τον προπονητή του στην Νότιγχαμ Φόρεστ, Μπράιαν Κλαφ, μπροστά σε όλους τους συμπαίκτες του!
Γιατί λοιπόν μας νοιάζει η «ντουλάπα» ενός ομοφυλόφιλου ποδοσφαιριστή; Ίσως με αυτόν τον τρόπο αντισταθμιστεί η εικόνα του «κακού παιδιού», του άπιστου αστέρα, του βιαστή και παιδόφιλου διασήμου. Ίσως στην επόμενη γενιά ποδοσφαιριστών να ντρέπεσαι να λέγεσαι Γκιγκς, Γκρίνγουντ και Μεντί, αλλά όχι Ντάνιελς. «Μπορείς να βγεις έξω, να μεθύσεις, να σακατέψεις την γυναίκα σου και να την απατήσεις αν είσαι ποδοσφαιριστής, όμως δεν είναι αποδεκτό να είσαι ομοφυλόφιλος. Αυτό είναι γελοίο», θα τονίσει ο πρώην άσσος των Λιντς και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άλαν Σμιθ.
Συμπερασματικά, μπορεί για τους περισσότερους να περνά αδιάφορη η κίνηση του Ντάνιελς ή ακόμα και να τους ενοχλεί, όμως δεν αποτελεί ένα trend, δεν έγινε για δημοσιότητα. Όταν είσαι από εφτά ετών σε μία ακαδημία και μόλις έχεις λάβει το «χρίσμα» του επαγγελματία, θέλει κότσια να παραδεχθείς κάτι τέτοιο, κάτι ανεπανάληπτο που σίγουρα σε τρομάζει σαν προοπτική. Ανεξάρτητα από το πως βλέπουμε εμείς με την… αντροπαρέα μας από την ασφάλεια του καναπέ μας, ο 17χρονος μάλλον θα μείνει στην ιστορία πιο γενναίος απ’ ότι γκέι. Όπως έχει δηλώσει και ο πρώην πορτιέρε των Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπέρνλι, Άντερς Λίντεγκααρντ, «και οι ομοφυλόφιλοι χρειάζονται έναν ποδοσφαιρικό ήρωα» και μάλλον τώρα τον βρήκαν!
