Περίπου ένα χρόνο μετά την στυγνή δολοφονία του Άλκη Καμπανού, ξεκινάει η δίκη στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Θεσσαλονίκης. Ένα χρόνο μετά, το eyap.gr αναδημοσιεύει ένα κείμενο σχετικό με τα γεγονότα της 1ης Φεβρουαρίου του 2022.
Σήμερα η ομάδα της αρθρογραφίας του site δεν θα ασχοληθεί με κάποια όμορφη ιστορία από τον κόσμο του αγγλικού ποδοσφαίρου, όσο κι αν βλέπετε το όνομα της Θάτσερ στον τίτλο. Σε αυτό το άρθρο του eyap.gr δεν θα αναλυθούν οι κινήσεις των αγγλικών ομάδων τη τελευταία μέρα των μεταγραφών. Σήμερα το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα πενθεί. Και θα μας πείτε, εμείς για το αγγλικό ποδόσφαιρο σας διαβάζουμε. Σωστά. Και εμείς το αγγλικό ποδόσφαιρο λατρεύουμε. Ξέρετε τι δε μπορούμε να χωνέψουμε; Τους δολοφόνους. Τους ηθικούς αυτουργούς. Εκείνους που διώχνουν τον κόσμο από τα γήπεδα, γιατί νομίζουν ότι το άθλημα τους ανήκει.
Να μας συγχωρέσετε, αλλά κάποια πράγματα, μας αγγίζουν και πρέπει να τα σχολιάσουμε. Ειδικότερα, όταν γίνονται έξω από την πόρτα μας. Στη Βέροια κηδεύτηκε ένα 19χρονο παιδί που του άρεσε να βλέπει ποδόσφαιρο. Που του άρεσε να βλέπει μπάσκετ. Που υποστήριζε τον Άρη. Ένα παιδί το οποίο δολοφόνησαν διότι μερικοί είναι πεπεισμένοι ότι αυτό ήταν το σωστό. Ότι το χρώμα της φανέλας που φοράει κάποιος είναι λόγος για να τον μισεί μια μερίδα ανθρώπων. Ότι η πόλη δεν τους χωράει όλους.
Κάνοντας scroll down στο διαδίκτυο μπορούσε κανείς να διαβάσει πολλά πράγματα. Άλλοι εξέφραζαν τη θλίψη τους για τον αδικοχαμένο Άλκη. Κάποιοι ζητούσαν δικαιοσύνη. Άλλοι απαντούσαν στο μίσος με μίσος. Άλλοι έγραφαν: «Ε ρε μια Θάτσερ που μας χρειάζεται». Αλήθεια σε αυτό το διαλυμένο ποδόσφαιρο της χώρας που ζούμε και που έσπρωξε πολλούς με μαθηματική ακρίβεια στο να παρακολουθούν αποκλειστικά αγγλικό ποδόσφαιρο, μία «τιμωρός» θα μας είχε σώσει;
Κι αφού η κουβέντα πηγαίνει στη Μάργκαρετ Θάτσερ, αξίζει να ειπωθεί πως απ’ όλα όσα ακούγονται, πολύ λίγα έγιναν με τη δική της κρίση. Καμία «Σιδηρά Κυρία» δεν έδρασε κατά της εξάλειψης της βίας στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Η κυρία Θάτσερ έστειλε τον χουλιγκανισμό έξω από τα γήπεδα. Δεν οδήγησε στην εξάλειψή του. Toν oδήγησε στους δρόμους, στις παμπ, στις γειτονιές.
Η Θάτσερ αντιμετώπισε ακόμα και τον απλό φίλαθλο που πήγαινε στο γήπεδο ως προβληματικό. Η πολιτική της έμοιαζε περισσότερο με επίθεση προς το ίδιο το άθλημα. Μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια στους καθηγητές φυσικής αγωγής στα σχολεία και παράλληλα περιορίζοντας τις ώρες που οι μαθητές έπαιζαν ποδόσφαιρο στο μάθημα της γυμναστικής, ουσιαστικά έκανε μία προσπάθεια να προσβάλλει το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι με αυτά τα μέτρα η Θάτσερ σκότωσε το άθλημα. Ο Σαμ Άλανταϊς σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε δηλώσει πως εκείνη φέρει μεγάλη ευθύνη για το ότι δεν βγαίνουν αρκετοί σπουδαίοι Άγγλοι ποδοσφαιριστές. «Η Θάτσερ σκότωσε το ποδόσφαιρο. Καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Από τότε που η Θάτσερ σταμάτησε να πληρώνει δασκάλους και γυμναστές να μένουν στο σχολείο πέρα από τις κανονικές ώρες λειτουργίας του, για να κάνουν τα παιδιά προπονήσεις, ο αριθμός των ταλέντων που βγάζουμε έχει πέσει στο μισό. Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα της μεσαίας τάξης σε αυτήν τη χώρα, και σήμερα μόνο στα πλούσια ιδιωτικά σχολεία μπορούν τα παιδιά να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τον αθλητισμό».
Όπως και να έχει η «επιτυχία» της Θάτσερ είναι ένα ψέμα το οποίο θα πρέπει να σταματήσει να αναπαράγεται. Οι δολοφόνοι είναι ένα πρόβλημα της κοινωνίας. Δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου. Κανείς δε θέλει τους δολοφόνους στο ποδόσφαιρο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι πρέπει να σκοτώσουμε ένα άθλημα με εκατομμύρια θαυμαστές για να καλύψουμε τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνίας μας.
Μετά από κάθε τραγωδία, μετά από κάθε σκηνικό τυφλής οπαδικής βίας, μοιάζουμε να είμαστε περισσότεροι οι «ποδοσφαιρόφιλοι». Μετά από τη δολοφονία του Άλκη μοιάζουμε να είμαστε ενωμένοι. Το θέμα είναι όμως είμαστε πάντα περισσότεροι ή μόνο όποτε «πέφτουμε από τα σύννεφα» θυμόμαστε τι πραγματικά μας ενώνει; Eίμαστε κατά της τυφλής οπαδικής βίας επειδή θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στο στενό που άραζε ο Άλκης ή επειδή κατανοούμε ότι ο αθλητισμός πρέπει μόνο να ενώνει;
Στη σύγχρονη κοινωνία, στη σύγχρονη Ελλάδα, είναι πάρα πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν. Σίγουρα ωστόσο δεν χρειαζόμαστε «τιμωρούς». Σε σένα που το διαβάζεις και λησμονείς την Θάτσερ πρέπει να σε ενημερώσει κανείς ότι είχε εισηγηθεί ηλεκτροφόρα σύρματα. Αν πιστεύεις ότι η λύση είναι τα ραντεβού θανάτου εκτός γηπέδου, λυπάμαι αλλά είσαι συνένοχος.
Όπως συνένοχα είναι και τα media εκείνα τα οποία δίνουν feedback στον φανατισμό. Τα site και τα ραδιόφωνα τα οποία υποδεικνύουν «ποιος είναι ο εχθρός». Ποιοι είναι αυτοί που δεν θέλουν το καλό της ομάδας που υποστηρίζεις. Που τρέφουν μίσος για λίγα κλικς. Να μην πέφτετε σε αυτή την παγίδα. Αν θέλετε να παραμείνετε η «υγιής πλειοψηφία» μη ξεχάσετε άμεσα τι έγινε προχθές στη Θεσσαλονίκη. Γιατί υπάρχουν καλοθελητές που βολεύονται από τις συγκυρίες και μπορεί να βιαστούν να συγκαλύψουν.
Η εξάλειψη της βίας μόνο από τους πολλούς μπορεί να ξεκινήσει. Γιατί τους λίγους τους βολεύει. Η δολοφονία του Άλκη είναι προσωποποιημένη αποτυχία της κοινωνίας μας. Σήμερα ο Άλκης έπρεπε να έχει πάει να δώσει μάθημα. Θα έπρεπε να είναι ζωντανός. Τι να πρωτογράψεις για τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου; Στην τυφλή βία είμαστε όλοι απέναντι. Αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι πράξεις και όχι τα λόγια. Τώρα θα δείξουμε αν θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τη βρωμιά.
Και σαν eyap.gr είμαστε κάθετοι σε αυτό. Στη σελίδα μας δεν χωρούν ούτε ρητορικές μίσους, ούτε λεκτική βία, ούτε μας τυφλώνουν τα χρώματα. Το ποδόσφαιρο δε μαχαιρώνει, ενώνει.
Διαβάστε ακόμα στο eyap.gr: Γουίλιαμ Στιλ: Ο 30χρονος προπονητής που «ανδρώθηκε» στο Football Manager
