Ο χρόνος μπορεί να σβήσει πολλές αναμνήσεις και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε ασεβείς σχεδόν υβριστικές απόψεις για πράγματα και γεγονότα. Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο, με μια ομάδα που έβαλε όσους γεννήθηκαν στην δεκαετία του ’80 και του ’90 στον κόσμο του αγγλικού ποδοσφαίρου, να θεωρείται πια ανίκανη και να λοιδωρείται. Αξίζει όμως η Arsenal κάτι τέτοιο;
Η αφορμή για αυτό το άρθρο είναι μάλλον ακούσια. Ίσως από συσσωρευμένη αγανάκτηση, ίσως από ισχυρή ανάγκη για αναδρομή στο παρελθόν. Ίσως και λόγω ευθιξίας του -πριν 18ετιας- εαυτού μου. Αυτό που πρέπει να διευκρινιστεί από την αρχή είναι πως δεν υποστηρίζω την Arsenal. Όμως η, της μοδός, συνεχιζόμενη απαξίωση του ονόματός της, τα κοσμητικά επίθετα από οπαδούς άλλων ομάδων (μικρή ομάδα, φανέλα-πούπουλο κτλ.) αλλά και η υφέρπουσα ηττοπάθεια όσων την υποστηρίζουν και έχουν γεννηθεί κοντά στο 2000, σχεδόν με υποχρέωσε σε ένα πολύ νοσταλγικό childhood flashback.
Καταρχάς να πω πως, παρότι υποστηρίζω την Liverpool, οι «πορτιέρηδες» που με έβαλαν στον φαντασμαγορικό και διόλου exclusive, κόσμο του αγγλικού ποδοσφαίρου ήταν η Manchester United και η Arsenal. Με δεδομένη την αγάπη μου για τον Παναθηναϊκό, οι ευρωπαϊκές πορείες (αρχές 2000) σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές του εμφανίσεις, εισήγαγαν στην ζωή του 10χρονου εαυτού μου το φανταχτερό ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και μαζί την ναυαρχίδα του -στα μάτια μου-, το αγγλικό πρωτάθλημα. Βλέπετε στα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να παρακολουθώ δεν υπήρχε αποκωδικοποιητής της Nova στο σπίτι και κατ’ επέκταση ούτε τα κανάλια Supersport. Ο μόνος ανοιχτός δίαυλος προς την «Γη της Επαγγελίας» ήταν το Champions League, τα βράδια της Τρίτης και της Τετάρτης.
Μια από τις πρώτες εικόνες που με στιγμάτισαν ήταν ένα από τα πιο ρομαντικά, old-school, αλλά και τελευταία στο είδος τους γήπεδα επί αγγλικού εδάφους, το ιστορικό Highbury, με την χαρακτηριστική λήψη κάμερας σχεδόν δίπλα στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν Οκτώβρης του 2001, σε ένα αξέχαστο Arsenal-Παναθηναϊκός 2-1. Το deal με τους γονείς ήταν προαπαιτούμενο για να μείνω ξύπνιος μέχρι τις 12 και περιελάμβανε διάβασμα για επικείμενο διαγώνισμα (ναι χρειαζόταν deal γι’ αυτό, διότι τα έπιανα από την παράδοση δεν χρειαζόμουν homework, τι θέλετε τώρα;).
Η εμφάνιση των «Πράσινων» ήταν τόσο καλή, που παρά την ήττα, την επόμενη μέρα στο σχολείο καμάρωνα σαν το κοκκόρι! «Παίξαμε στα ίσα την Arsenal», έλεγα και ξαναέλεγα. Καλά δεν συζητάμε για το τι έγινε 20 μέρες πριν, στην νίκη με 1-0 στην Λεωφόρο, ούτε φυσικά όταν αυτή η εκπληκτική ομάδα πήρε το double εκείνης της σεζόν. Σε οποιαδήποτε πρόσκληση για μπάλα ή για οτιδήποτε άλλο η απάντηση ήταν: «Κερδίσαμε την Arsenal ρε συ, τι να έρθω να κάνω με εσάς;», με μια διάθεση χιουμοριστικής έπαρσης. Εννοείται πως αμέσως μετά η πρόσκληση γινόταν αποδεκτή και η προσφώνηση προς τους συμπαίκτες με τα μικρά ονόματα των παιχτών της Arsenal, αναγκαία.
Η σύνθεση της ήταν εντυπωσιακή. Ένα απαύγασμα ποιότητας, λειτουργίας σαν σύνολο και το κυριότερο συστατικό που λείπει από τις νεότερες φουρνιές των «Κανονιέρηδων»: Προσωπικότητα! Η γραμμή άμυνας απαρτιζόταν από τον νεοφερμένο «προδότη» Sol Campbell, τον νεαρό Matthew Upson (ο Martin Keown ήταν στον πάγκο), το 21χρονο next big thing στην θέση του αριστερού μπακ Ashley Cole και τον σταθερότατο Lauren στο δεξί άκρο. Στην μεσαία γραμμή δέσποζε η επιβλητική μορφή του Patrick Vieira, με την μαγική ενέργεια του οποίου άνοιξε ο δρόμος προς την νίκη. Δίπλα του ήταν σε μια επιλογή έκπληξη ο Giovanni Van Brockhorst (ο Ray Parlour και ο μύθος Dennis Bergkamp πέρασαν αργότερα σαν αλλαγή), με τους Freddie Ljungberg εκ δεξιών και τον Robert Pires εξ ευωνύμων να δίνουν πλάτος και να είναι οι βασικοί εκφραστές της τρομακτικής επιθετικά Arsenal του Arsene Wenger. Εκείνο το βράδυ, κάτω από τα δοκάρια έκατσε ο Richard Wright (ο μέγιστος David Seaman έπαιξε στην Λεωφόρο), ο οποίος έπιασε και το πέναλτι του Άγγελου Μπασινά με το ματς στο 0-0, ενώ σε ρόλο περιφερειακού επιθετικού ήταν ο ταχύτατος Sylvain Wiltord.
Για τον κύριο με το νούμερο «14» στην πλάτη, που εκείνη την ημέρα πέτυχε και τα δυο τέρματα, δεν μπορούσε να μην υπάρξει ξεχωριστή μνεία. Μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Ένας οργασμός για τα μάτια κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Ένας από τους πλέον ποιοτικότερους ποδοσφαιριστές, που έχουν αγωνιστεί στην Premier League, με αξιοθαύμαστη τεχνική κατάρτιση και την αυτοπεποίθηση (με μια μικρή essence αλαζονείας) να φαίνεται σε κάθε του κίνηση στο γήπεδο. Τα πλασαρίσματα του, «ποιήματα» σπουδαίων νοημάτων, αν το ποδόσφαιρο εκφραζόταν με γραπτό, έμμετρο λόγο. Όταν έπεσε στα χέρια μας ένα βίντεο λίγων δευτερολέπτων που μας αποκάλυπτε ένα γκολ αριστούργημα του Thierry Henry, κόντρα στην Manchester United, που είχε επιτευχθεί το 2000, μας έβαλε στο μυαλό την ιδέα. Σε όλα τα διαλείμματα εκείνης της ημέρας στο σχολείο διαγωνιστήκαμε, μαζί με δυο συμμαθητές, στο ποιος θα το κάνει καλύτερα. Το αποτέλεσμα λυπηρό και ταυτόχρονα αποδεικτικό της δυσκολίας του εγχειρήματος (καλά ίσως να ήμασταν απλά άμπαλοι, who cares!). Δεν κέρδισε κανείς και αφού δεν σπάσαμε και κανένα παράθυρο καλά ήταν!
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=8iBMW1wThlU[/embedyt]
Τρεις σεζόν αργότερα και ενώ η προσαρμογή μου σε γυμνάσιο διαφορετικής περιοχής έχει προχωρήσει μάλλον ομαλά, η προ πέντε μηνών αήττητη πρωταθλήτρια Arsenal διασταυρώνεται ξανά με τον Παναθηναϊκό. Σε σχέση με την τελευταία φορά που συναντήθηκαν, ο Wenger, κατά την προσφιλή συνήθειά του είχε φροντίσει να ενισχύσει την ομάδα του με μια νέα φουρνιά πολλά υποσχόμενων νεαρών, συν τον Gilberto Silva. Αυτοί ήταν ο 23χρονος Kolo Toure, οι 21χρονοι Jose Antonio Reyes και Robin Van Persie, αλλά και ο 18χρονος Cesc Fabregas. Είχε μάτι ο Αλσατός. Και τόλμησαν να τον αποδοκιμάσουν αργότερα…
Οι δυο αγώνες λήγουν ισόπαλοι και το «κοκκόρι» εμφανίζεται εκ νέου, ωστόσο η παιδική πλάκα είχε δώσει την θέση της στις εφηβικές παρεξηγήσεις. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με την περιοχή που βρισκόταν το σχολείο δεν ήταν για να μπλέκεις, αν και το γεγονός πως μεγάλωσα σε μέρος που έχει δυσανεξία στο πράσινο, με έκανε εξαιρετικά ετοιμόλογο για κάθε περίσταση. Όπως και να έχει η αίγλη της Arsenal ήταν στο peak της. Ήταν στο κλειστό κλαμπ των κορυφαίων ομάδων, που σου έρχονταν στο μυαλό αν υπήρχε σχετική ερώτηση και ας μην είχε κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο, πέρα από ένα Κύπελλο Εκθέσεων. Στο τελευταίο μας slideshow με φωτογραφίες του παρελθόντος, ένας διαολεμένος Σουηδός θα αλλάξει την ιστορία και δεν θα επιτρέψει στους «Κανονιέρηδες» να γευτούν αυτό που, ίσως, να άξιζαν.
Σεζόν 2005/06 λοιπόν. Ο Vieira έχει αποχαιρετήσει, όπως αντίστοιχα και η Arsenal τις ελπίδες της για πρωτάθλημα από νωρίς. Αυτό που πετυχαίνει όμως στο Champions League είναι ασύλληπτο. Φτάνει ως τον τελικό αποκλείοντας διαδοχικά, την Real Madrid, την Juventus και την Villarreal, χωρίς να δεχτεί γκολ! Και τα δυο που δέχθηκε στην φάση των ομίλων από Thun και Ajax, εκτός από άνευ σημασίας, ήταν ή εκπληκτικά ή τυχερά! Οι εντονότερες μνήμες έρχονται από τον δεύτερο ημιτελικό στο El Madrigal. Ως μόνιμος υποστηρικτής των αουτσάιντερ είχα στηθεί στην τηλεόραση υποστηρίζοντας φανατικά την Villarreal, η οποία είχε ηττηθεί με 1-0 στο Highbury, έξι βράδια πριν. Η πιο έντονη εικόνα που μου έρχεται είναι να έχω οριζοντιοθεί στο πάτωμα πιάνοντας το κεφάλι μου στο χαμένο πέναλτι του λατρεμένου μου Juan Roman Riquelme στο 90′. Ενδόμυχα ήξερα ότι η Arsenal άξιζε να περάσει. Επίσης, ήξερα και ποιον θα υποστηρίξω στον τελικό.
Στο τέλος του πρώτου μέρους του τελικού με θυμάμαι μπερδεμένο. Η αποβολή του Jens Lehmann στο 18′ έδειχνε να καταδικάζει την Arsenal, όμως το προβάδισμα ήταν δικό της από την κεφαλιά του Campbell στο 37′. Η εξαιρετική της αμυντική λειτουργία έδειχνε να κρατάει σχετικά άνετα το προβάδισμα και μόνο ένας «X-Factor» μπορούσε να αλλάξει το «γραμμένο». Αυτός ήρθε από τον πάγκο στο 60ο λεπτό. Όχι κύριοι μην μπερδεύεστε, ο Belletti μπήκε στο 70′, αλλά ο πραγματικός MVP του ματς (και όχι ο Samuel Eto’o που ανακηρύχθηκε στο τέλος ως τέτοιος) μπήκε 10 λεπτά νωρίτερα.
Ένας από τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές ως πιτσιρικάς, βγαλμένος από τα ISS Pro Evolution και τα FIFA, ο Henrik Larsson, στην τελευταία του εμφάνιση με τα «blaugrana», γίνεται ο απόλυτος game changer και αποτελεί, στα δικά μου μάτια, τον λόγο που ο Wenger δεν έφερε το «Ιερό Δισκοπότηρο» στο Highbury. Οι κραυγές του 15χρονου μαντράχαλου «Ε όχι και από τον Belletti ρε φίλε» δεν είχαν ως αποδέκτη τον Βραζιλιάνο, αλλά κάποιον έπρεπε να κατηγορήσω. Δεν μπορούσα να βάλω τον Larsson σε αυτήν την φράση, δεν του άξιζε. Τέλος πάντων. Περασμένα, αλλά ποτέ και για κανένα λόγο ξεχασμένα.
Η αφήγηση αυτή έγινε για να γίνει απολύτως κατανοητό για τι ομάδα μιλάμε και πως την έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια τότε. Μια ομάδα -από τις πολλές- που με μεγάλωσε ποδοσφαιρικά, παρότι δεν την υποστήριξα ποτέ. Εντούτοις για όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ο ορισμός του θεάματος και του όμορφου ποδοσφαίρου. Μια ομάδα που πήρε αήττητο πρωτάθλημα. Ακούγεται απλό και πολλές φορές χρησιμοποιείται στις μέρες μας η έκφραση: «Αυτό σας έχει μείνει μόνο». Μπορεί να μην έχω καθαρή εικόνα (το Supersport και το, άσχετο αλλά αξέχαστο, K-TV ήρθαν λίγο αργότερα στο σπίτι), αλλά ναι ψηλέ μου είναι από τα πιο σπουδαία επιτεύγματα που μπορεί να πετύχει ομάδα στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου.
Και ξέρεις κάτι; Το ποδόσφαιρο κάνει συχνότερους κύκλους από την ζωή και η Arsenal μοιραία θα επιστρέψει για να κερδίσει τον χαμένο σεβασμό. Μην χαθείς εσύ που την κράζεις χωρίς αύριο, εκεί να είσαι. Όπως και εσύ νεαρέ φίλε της Arsenal. Υποστηρίζεις μια ομάδα, που έχει προσφέρει πολλά στην εξέλιξη του σύγχρονου ποδοσφαίρου και ας μην έχει ξεπληρωθεί το «γραμμάτιο» με τίτλους. Την επόμενη φορά που θα σε πιάσει ηττοπάθεια σε ποδοσφαιροσυζήτηση διάβασε αυτό το άρθρο, ίσως σε βοηθήσει.
Συντάκτης: Πάνος Κομματέας
