Η τελευταία νίκη των «αλεπούδων» κόντρα στην Liverpool, μας αναγκάζει να ασχοληθούμε για μία ακόμη φορά με την φοβερή και τρομερή Leicester του Brendan Rodgers η οποία ίσως πραγματοποιεί την καλύτερη σεζόν μετά από αυτή του πρωταθλήματος. Το eyap.gr αναλύει.
Αν ανατρέξει κανείς στην βαθμολογία του Ιανουαρίου της Premier League, θα διαπιστώσει ότι η Leicester είχε μόλις 1 βαθμό λιγότερο από το 2016, όταν και μας έκανε να πιστέψουμε ξανά στα θαύματα, κάτι για το οποίο θα πρέπει να ευχαριστούμε τον αείμνηστο ιδιοκτήτη της, ο οποίος πραγματικά είχε ένα όραμα. Σίγουρα, κάπου εκεί ψηλά, ο Vichai βλέποντας (και) φέτος την ομάδα του, γνωρίζει πως η κληρονομιά που άφησε πίσω του είναι τεράστια.
Οι «αλεπούδες» φέτος λίγο μετά τα μέσα της σεζόν, είναι μέσα σε όλους τους στόχους τους και φαίνονται ότι η περσινή… αποτυχία του αποκλεισμού από το Champions League, έχει πεισμώσει τον Brendan Rodgers και τους ποδοσφαιριστές του. Το σύνολο του Άγγλου τεχνικού έχει βαλθεί να επιστρέψει στην «ελίτ» της Ευρώπης, να κατακτήσει επιτέλους το FA Cup (η ομάδα με τις περισσότερες παρουσίες στον τελικό, χωρίς κατάκτηση) ή να κυνηγήσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ας δούμε όμως τους λόγους για τους οποίους η φετινή Leicester είναι «καταδικασμένη» να πρωταγωνιστήσει.
O Brendan Rodgers
Με την Liverpool έφτασε πιο κοντά από τον καθένα (πριν τον Klopp) στο να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Με την Celtic κέρδισε τα πάντα. Όμως αμφότερες οι παρουσίες του στις προαναφερόμενες ομάδες του αφήσαν «σημάδια», επικριτές και μπόλικό χλευασμό.
Η αλήθεια βρίσκεται στο ότι ο Rodgers, είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς προπονητές της γενιάς του. Σε συνάρτηση με τον προβιβασμό της Swansea στην Premier League και τα παραπάνω επιτεύγματα, είναι προφανές ότι δεν μιλάμε για έναν τυχαίο τεχνικό.
Επιπροσθέτως, ο Rodgers έχει δουλέψει σε κάτι το οποίο φαίνεται να αποδίδει: την ψυχολογία του ποδοσφαιριστή. «Πρέπει να είμαι σε θέση να καταλάβω τους παίκτες μου και σε θέση να καταλάβω ποιο είναι το σχέδιό τους », είπε o ίδιος σε συνέντευξή του το 2019.. «Αυτές οι καριέρες είναι σύντομες, οπότε πρέπει να κατανοήσω τι θέλουν να επιτύχουν. Μόλις το διαπιστώσουμε, η δουλειά μου είναι να βοηθήσω και να οργανώσω ένα πλάνο ώστε να φτάσουν εκεί».
«Βρήκα το ψυχολογικό μέρος του παιχνιδιού συναρπαστικό, όσον αφορά την καλύτερη δυνατή απόδοση των ανθρώπων. Πάντα πιστεύω ότι αν ένας παίκτης μπορεί να τρέξει μία απόσταση σε μισό δευτερόλεπτο, τότε αυτό είναι υπέροχο…αλλά τι τον κάνει να το πετυχαίνει; Αυτό είναι το διανοητικό μέρος του παιχνιδιού»
Στον Rodgers πιστώνεται από τον ίδιο τον Raheem Sterling η νοοτροπία πρωταθλητή που έχτισε ο μεσοεπιθετικός της Manchester City, ενώ ο προπονητής της Leicester έχει αποκαλύψει ότι πολλές φορές εξοργίζει επίτηδες μέσα στο παιχνίδι τον Barnes, γιατί υποστηρίζει ότι ο νεαρός Άγγλος είναι πολύ καλύτερος στο παιχνίδι όταν, γίνεται πιο επιθετικός, κάτι το οποίο δεν είναι στην φύση του.
O δαιμονιώδης ρυθμός στο κέντρο
Στα φετινά 11 παιχνίδια που έχουν αγωνιστεί μαζί ως βασικοί οι Maddison-Tielemans-Ndidi η Leicester μετράει 9 νίκες και 2 ισοπαλίες. Ο Wilfried Ndidi είναι πραγματικά παντού, ήταν ίσως ο κορυφαίος παίκτης της περσινής σεζόν κι αν θέλετε να μιλήσουμε αριθμούς στο σήμερα, ο Νιγηριανός μέσος ανέκτησε 19 φορές τις χαμένες μπάλες της ομάδας του κόντρα στην Liverpool. Προφανώς και αποτελεί τον κορυφαίο του πρωταθλήματος στην σχετική κατηγορία.
Ο Μaddison έχει ωριμάσει ως παίκτης και η αυτοπεποίθηση, που θεωρείται ως αλαζονεία από ορισμένους, τον έχει έχει οδηγήσει στον ρόλο του δημιουργικού μέσου της Leicester.Είτε σε ρόλο δεκαριού, είτε αριστερά, είτε λίγο πιο πίσω, έχει την ικανότητα να κρίνει το παιχνίδι. Αυτή η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, είναι κάτι το οποίο στερούνταν η Leicester από τη φυγή του Mahrez και μετά.
Ποιος μπορεί όμως να παραλείψει τον πιο έμπειρο παίκτη της ομάδας στα ευρωπαϊκά παιχνίδια; Όταν βρίσκεται στο γήπεδο ο Youri Tielemans (για τον οποίο σύντομα θα υπάρξει αφιέρωμα) «ελευθερώνει» τους παίκτες που βρίσκονται μπροστά τους ώστε να ανοίξουν το γήπεδο. Με τον Tielemans, ξέρουν ότι έχουν πίσω τους έναν παίκτη που μπορεί να πασάρει γρήγορα και με ακρίβεια.
Τα στατιστικά του μιλάνε από μόνα τους: είναι στo top-5 (των μέσων) στις προσπάθειες για πάσα αλλά και στις επιτυχημένες πάσες τόσο γενικά όσο και στο αντίπαλο «τρίτο» του γηπέδου, στις αναχαιτίσεις, στα κλεψίματα, στα κοψίματα και στην κατοχή της μπάλας στο ίδιο μέρος του αγωνιστικού χώρου (αντίπαλο τρίτο).
Μέχρι στιγμής όμως στη σεζόν, αυτός που έχει κερδίσει μία θέση επάξια στο βασικό σχήμα της Leicester, λόγω της βελτίωσης του, είναι ο Harvey Barnes. Μαζί με τον μεγάλο άτυχο James Justin αποτελούσαν τις αποκαλύψεις της φετινής σεζόν. Ο Barnes έχει σημειώσει 10 γκολ σε 22 παιχνίδια και ισοφάρισε την ήδη την καλύτερη του επίδοση. Η πρόκληση ήταν να γίνει πιο ουσιαστικός στο παιχνίδι του κι εκείνος τα καταφέρνει υπέροχα μέχρι στιγμής.
Δυναμισμός & Ισορροπία
Οι «αλεπούδες» έχουν την τύχη να διαθέτουν τρεις πολύ ταλαντούχους και δυναμικούς αμυντικούς. Ο λόγος Wesley Fofana, Jonny Evans και Caglar Soyuncu, οι οποίοι σύμφωνα με την στατιστική αποτρέπουν από κοινού 1,7 σουτ στην εστία, δηλαδή περίπου το 37% των προσπαθειών των αντιπάλων που πάνε προς τον στόχο. Το κενό στα τελευταία παιχνίδια στα οποία απουσίασε ο Fofana, κάλυψε επάξια ο έμπειρος Amartey.
Μόλις 20 χρονών ο Fofana αλλά είναι ήδη ο πιεστικότερος αμυντικός της Leicester City. Πραγματοποιεί τα περισσότερα τάκλιν, έχει τα περισσότερα κλεψίματα, αναχαιτίσεις και μπλοκ από οποιονδήποτε άλλο κεντρικό αμυντικό στην ομάδα ανά 90’. Επίσης προσπαθεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη έχοντας την αλλαγή του παιχνιδιού αρκετά στο μυαλό του.
Johny Evans, ο άνθρωπος που κάνει την βρώμικη δουλειά. Το παιχνίδι του δεν αντανακλάται τόσο στην στατιστική, αλλά κυρίως στο πόσο σημαντική είναι η εμπειρία του στην Premier League, αλλά και στην πλήρη αντίληψη του πλάνου του Brendan Rodgers. O Evans έχει 71,1% ποσοστό επιτυχίας στις εναέριες μονομαχίες – το καλύτερο ανάμεσα στην ομάδα. Και προ πάντων, πολύ δύσκολα θα ρισκάρει στην πάσα του.
Όσον αφορά τον Caglar Soyuncu το alter Ego, του Evans, αξίζει να αναφερθεί κανείς στις 26 περίπου πάσες που κάνει προς την επίθεση της ομάδας. Σε συνδυασμό με την δυναμική του άμυνα, είναι ο συνδετικός κρίκος με το κέντρο της Leicester. Η ποδοσφαιρική του αξία έχει εκτοξευθεί κι αυτό είναι απόρροια των εκπληκτικών του εμφανίσεων.
Δυστυχώς, ο κορυφαίος κατά πολλούς παίκτης της φετινής Leicester, James Justin σε μία τρομερή χρονιά για εκείνον έπαθε ρήξη χιαστών. Ένα βήμα πριν την κλήση στην εθνική, έχοντας αγωνιστεί σε όλα τα παιχνίδια της Premier League, η ικανότητα του να αγωνιστεί με ευκολία και στις δύο πλευρές της άμυνας, παραμένοντας το ίδιο ουσιαστικός, τον έκανε να ξεχωρίσει. Ένα ισχυρό πλήγμα για τον Rodgers, ακριβώς όπως ήταν και πριν ένα χρόνο περίπου, o τραυματισμός του Ricardo.
Oι παλιοσειρές
Δεν χρειαζόταν η αναφορά σε αυτό το άρθρο για να καταλάβει κανείς ότι οι Jamie Vardy & Kasper Schmeichel είναι ήδη θρύλοι της Leicester. Χρειάζεται όμως να αναφερθεί κανείς στο ότι 5 χρόνια μετά από τον θρίαμβο του 2016, η ομάδα αρχίζει και τελειώνει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από αυτούς, ακόμα.
Aπό τα τέσσερα παιχνίδια της Premier League στα οποία δεν αγωνίστηκε φέτος ο Vardy, η Leicester κέρδισε μόνο το ένα. Πέρα από τα γκολ (εχθές έφτασε τα 40 κόντρα στο BIG-6) η Leicester χωρίς αυτόν χάνει σε επιθετικότητα, αλλά χάνει και την επιμονή του που θέτει τον ρυθμό για την ομάδα. Το πρέσινγκ του είναι αδυσώπητο, πραγματικός εφιάλτης για κάθε αμυντικό. Πρέπει να είναι εξαντλητικό διανοητικά όσο και σωματικά για κάποιον να προσπαθεί να τον σταματήσει. Αυτή είναι η δουλειά του για 329 παιχνίδια σε εννέα σεζόν. Έχει γίνει το επίκεντρο της ομάδας και μέρος της ταυτότητας του συλλόγου. Είναι μοναδικός και αναντικατάστατος.
Tι να πρωτοπεί κάποιος για τον Kasper Schmeichel; Εχθές έφτασε τις 100 συνεχόμενες συμμετοχές στην Premier League. Πάνω από 400 συμμετοχές με τα χρώματα της Leicester, αμέτρητες αποκρούσεις και σε πολλά παιχνίδια μοιάζει πραγματικά ανίκητος. Στα 34 του χρόνια, έχει να καυχιέται πως είναι αρχηγός σε έναν σύλλογο που γιγαντώθηκε με αυτόν σε μία νευραλγική θέση και πως ποτέ δεν υπήρξε αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του. Όσο για φέτος; Η απόκρουση στην χθεσινή προσπάθεια του Firmino, είναι ενδεικτική της σταθερότητάς του για ακόμη μία σεζόν.
Kλείνοντας, πρέπει να σημειωθεί η άνοδος της Leicester σε όλα τα επίπεδα. Για παράδειγμα το υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο, βγαλμένο πραγματικά από την φαντασία του πιο απαιτητικού ποδοσφαιρόφιλου. Ακόμη η γιγάντωση στα social media (7η πίσω από το big-6 σε ακόλουθους) δείχνει την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στο τμήμα μάρκετινγκ της ομάδας.
Η Leicester ανέκαθεν προσπαθούσε να προστατεύσει τα περιουσιακά της στοιχεία υπογράφοντας μαζί τους μακροχρόνια συμβόλαια. Η τακτική αυτή κάνει τους παίκτες να αισθάνονται ασφαλείς και αποτιμημένοι, όμως ακόμα κι αν θέλει ο παίκτης να αποχωρήσει, αυτό θα γίνει έναντι ενός μεγάλου ποσού, όπως συμβαίνει ήδη με τους Maddison-Ndidi, ενώ δεν αποκλείεται να ακολουθήσει και ο Tielemans.
Oι «αλεπούδες« μπορεί να μην είναι πάντα σε θέση να κρατήσουν τους καλύτερους παίκτες τους μακριά από το «Big Six», αλλά καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια. Και τις φορές που αυτό δεν κατέστη δυνατό (Kante, Drinkwater, Mahrez, Maguire & Chilwell) στα ταμεία της ομάδας μπήκαν περίπου 250 εκατομμύρια Λίρες. Καθόλου άσχημα, αν αναλογιστεί κανείς πως ποτέ η ομάδα δεν αποδυναμώθηκε ανά μεταγραφική σεζόν με παραπάνω από μία «δυνατή» αποχώρηση.
Στην Ελλάδα, όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο θα είναι πάντα φυλακισμένοι σε ένα αν. Τι θα γινόταν αν οι ιθύνοντες έχτιζαν στην επιτυχία του 2004 και δεν αρκούνταν στο ν’ «αρπάξουν» ότι προλάβουν από αυτό το τεράστιο επίτευγμα. Έχω την αίσθηση, ότι κανείς μπορεί να διαπιστώσει το τι θα μπορούσε να συμβεί αν κοιτάξει την ομάδα, στην οποία ανήκει δικαιωματικά από το 2016, το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό «θαύμα» του κόσμου. Αυτή που διαδέχτηκε στην κορυφή των «θαυμάτων» την εθνική Ελλάδος. Αυτή φυσικά, είναι η Leicester.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά γι’ αυτό το επίτευγμα, όμως τα περισσότερα τα έχετε διαβάσει. Αυτό που έχει αξία να γράψει κανείς ωστόσο σήμερα, είναι οι λόγοι για τους οποίους η Leicester έχει δημιουργήσει ένα νέο BIG-7 στο αγγλικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Η κατακλείδα φανερώνει ότι οι λόγοι δεν είναι μόνο αγωνιστικοί.
Ο δρόμος προς την καταξίωση, δεν είναι αγώνας ταχύτητας, δεν έχει μόνο επιτυχίες, έχει πολλές απώλειες μα αυτό που μετράει είναι η διάρκεια. Φέτος, η Leicester αποδεικνύει σε όλους ότι δεν ήταν ποτέ ένα πυροτέχνημα.
