Ξέχνα την Παρί Σεν Ζερμέν του σήμερα και πάρε μια γερή «τζούρα» νοσταλγίας, με την παρέα του Ροναλντίνιο στο Παρίσι τη σεζόν 2001/02.
Ιούνιος, 2001. Η ιστορία μας μπορεί να εξελίσσεται στο Παρίσι, όμως ξεκινά από το Λονδίνο. Ο Ρομπέρτο ντε Ασίς Μορέιρα βρίσκεται στα γραφεία του Χάιμπουρι ώστε να συναντηθεί με τον Αρσέν Βενγκέρ ώστε να διαπραγματευτούν την μεταγραφή του αδερφού του, Ροναλντίνιο, στην Άρσεναλ. Μόλις ο Αλσατός ζητά μία αναλυτική λίστα των συμμετοχών του Βραζιλιάνου με το εθνόσημο, αυτός τον ενημερώνει ότι ανέρχονται στις 13 – ένας αριθμός κάπως γρουσούζικος για τους «Κανονιέρηδες», αφού δεν είναι αρκετός να εξασφαλίσει στον ανερχόμενο αστέρα άδεια εργασίας στην Αγγλία. Οι δύο άνδρες ψάχνουν ώρες για κάποια λύση, μεταξύ των οποίων προτείνεται κι ο δανεισμός στη σκωτσέζικη Σεντ Μίρεν με «πλαστό» διαβατήριο, όμως η συνάντηση λήγει ανεπιτυχώς. Έναν μήνα αργότερα ο «Ρόνι» θα προσγειωθεί σε μία άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, το Παρίσι…
Η Παρί Σεν Ζερμέν του θρυλικού Λουί Φερναντέζ, που έχει επιστρέψει στην ομάδα που δοξάστηκε μόλις εφτά μήνες νωρίτερα, έχει τερματίσει 9η την περασμένη σεζόν, στη χαμηλότερη θέση της στο πρωτάθλημα μετά το 1988. Ο πρόεδρος, Λοράν Περπέρ, ελπίζει σε ολική επαναφορά και φέρνει σε ένα ήδη λαμπερό ρόστερ τους Ούγκο Λεάλ, Γκάμπριελ Χάινζε, Αλοΐζιο και τον 16χρονο (!) Μπαρτολομέου Ογκμπέτσε από τη Λόμπι Σταρς της Νιγηρίας. Το αποτέλεσμα είναι στους τρεις πρώτους μήνες της νέας χρονιάς, και σε 23 συνολικά αγώνες, η ομάδα να γνωρίσει μόλις μία ήττα και να κατακτήσει, τον τελευταίο της ευρωπαϊκό -ας πούμε- τίτλο ως σήμερα, το Κύπελλο Ιντερτότο.
Παραπάνω μιλήσαμε για λαμπερό ρόστερ και όπως μάλλον προδίδει ο τίτλος, αρκετά γνώριμο στο αγγλικό ποδοσφαιρικό κοινό. Πέραν λοιπόν των Χάινζε και Ογκμπέτσε, σε εκείνη την ομάδα μπορούσαμε να βρούμε τους «Άγγλους» για κάποια στιγμή στην καριέρα τους Νικολά Ανελκά, Τζέι-Τζέι Οκότσα, Ταλάλ Ελ Καρκουρί (με πέρασμα και από τον Άρη), Ντιντιέ Ντομί (με πέρασμα και από τον Ολυμπιακό), Εντουάρντ Σισέ και Μπερνάρ Μεντί. Φυσικά δεν θα ήταν δίκαιο να αφήσουμε εκτός αναφοράς τον βασικό πορτιέρε της ομάδας, Λιονέλ Λετιζί, που φόρεσε τη φανέλα της Ρέιντζερς, ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τότε, όπως και σήμερα από διαφορετικό πόστο, οι Μικέλ Αρτέτα και Μαουρίσιο Ποτσετίνο!
We'll bet some of you never knew Mikel Arteta played with the likes of Ronaldinho, Pochettino and Jay Jay Okocha at PSG.
— Football Factly (@FootballFactly) June 7, 2020
Mad times. 😎🇫🇷 pic.twitter.com/KjWs2gh8xP
Με λίγα λόγια μιλάμε για μία πλήρη ενδεκάδα, σε μία εποχή που οι συνεχείς μετακινήσεις δεν ήταν και τόσο συχνό φαινόμενο, με τη λίστα μας να περιλαμβάνει πέρα από Γάλλους, δύο Νιγηριανούς, δύο Αργεντίνους, έναν Μαροκινό κι έναν Ισπανό. Μάλιστα εκείνο το καλοκαίρι οι τρεις ηχηρότερες αποχωρήσεις από το Παρίσι ήταν προς την Πρέμιερ Λιγκ με τους Λοράν Ρομπέρ, Σιλβάν Ντιστέν και Αλί Μπενάρμπια να πηγαίνουν στις Νιουκάστλ (οι δύο πρώτοι) και Μάντσεστερ Σίτι αντίστοιχα.
Μπορεί ο Ροναλντίνιο να μοιάζει πια το μεγαλύτερο όνομα εκείνης της ομάδας, και κατά πολύ να καθόρισε την πορεία της, όμως οι Αρτέτα και Ποτσετινό ήταν εξίσου σημαντικοί, μαζί με τον Χάινζε, ίσως οι πιο σημαντικοί μετά τους γηγενείς Ντεού και Λετιζί. Ο Βάσκος, νυν τεχνικός της Άρσεναλ, σε ηλικία μόλις 19 ετών ήταν ο νεαρότερος βασικός και βρισκόταν στην Γαλλία με 18μηνο δανεισμό από την Μπαρτσελόνα, που θα έπειθε την Ρέιντζερς να τον κάνει δικό της μόλις αυτός έληγε. Από την άλλη ο «Ποτς», που θα καθοδηγήσει φέτος την τρίτη του αγγλική ομάδα (Τσέλσι) μετά τις Σαουθάμπτον και Τότεναμ, όχι μόνο ξεχώρισε με την εντυπωσιακή του κόμη, αλλά διακρίθηκε για τα ηγετικά του προσόντα και φόρεσε ήδη στην πρώτη σεζόν το περιβραχιόνιο!
Είχαμε μείνει πριν στους τρεις πρώτους μήνες και τη μόλις μία ήττα σε όλες τις διοργανώσεις. Φαινομενικά η ομάδα τα πήγαινε τέλεια, όμως αυτό δεν ήταν ολόκληρη η αλήθεια. Η Παρί είχε παράλληλα έντεκα ισοπαλίες ως τότε και στο πρωτάθλημα βρισκόταν στην 7η θέση. Παράλληλα ο Ροναλντίνιο είχε φέρει βαθμούς σε μόλις δύο παιχνίδια, μετρώντας σε έντεκα αγώνες ένα τέρμα και δύο ασίστ. Ο αυστηρός Φερναντέζ είχε αρχίσει ήδη να κρατά μία σκληρή στάση απέναντί του, κατακρίνοντας ανοιχτά τον τρόπο ζωής του και την… αδυναμία του στη νυχτερινή ζωή της γαλλικής πρωτεύουσας!
Μάλιστα στα τέλη Νοεμβρίου και μετά την εντός έδρας ισοπαλία (0-0) στο ντέρμπι με τη Μαρσέιγ, ο Βραζιλιάνος πήρε ολιγοήμερη άδεια να επιστρέψει στην πατρίδα του και (ψιλο)ξέχασε να γυρίσει, με τον Γάλλο τεχνικό να τον αφήνει εκτός αποστολής για τους επόμενους αγώνες. Φυσικά όταν μιλάμε για τον «Ρόνι» τέτοια καψώνια δεν ήταν αρκετά για να του στερήσουν τη χαρά του παιχνιδιού, έτσι κατά την επιστροφή του στο αρχικό σχήμα, σε έξι συμμετοχές σημείωσε τέσσερα τέρματα και τρεις ασίστ, δείχνοντας ψήγματα του απίθανου ταλέντου του.
Το 2002 ήρθε και βρήκε τους Παριζιάνους εκτός συνέχειας Κυπέλλου UEFA, αν και δεν έχασαν κανένα παιχνίδι στη διοργάνωση, και χωρίς τον «πολύ» Ανελκά των μόλις πέντε γκολ, που αποφασίστηκε να δοθεί δανεικός στη Λίβερπουλ. Ο Ροναλντίνιο, μαζί με τον συμπατριώτη του Αλοΐζιο, βγήκαν μπροστά, όμως με 24 τέρματα αθροιστικά σε όλη τη σεζόν δεν κατάφεραν να οδηγήσουν την ομάδα σε κανέναν μεγάλο θρίαμβο. Παρά το γεγονός πως η Παρί έφτασε στα ημιτελικά του Κουπ ντε λα Λιγκ και απέκλεισε τη Μαρσέιγ στο Κύπελλο, η χρονιά έκλεισε σε γενικότερη απογοήτευση. Στην τελευταία αγωνιστική μάλιστα, η εκτός έδρας ήττα από την αδιάφορη Λιλ, της στέρησε για μόλις έναν βαθμό την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ!
Αυτό το τρελό παρεάκι δεν έμελλε να μείνει για καιρό μαζί. Όπως αναφέραμε παραπάνω ο Αρτέτα την έκανε πρώτος για τη Σκωτία, ενώ στο Νησί μετακόμισαν και οι Ανελκά (μόνιμα πια στη Μάντσεστερ Σίτι) και Οκότσα, που θα γινόταν cult-hero στην Μπόλτον, έχοντας ήδη επηρεάσει βαθιά τον νεαρό ακόμα Ροναλντίνιο. Ο Βραζιλιάνος, όπως και ο Ποτσετίνο, θα παρέμεναν για άλλη μία «μαρτυρική» σεζόν, κατά την οποία η Παρί τερμάτισε 11η, δεν βγήκε ούτε καν Ιντερτότο και αναγκάστηκε να τους πουλήσει αμφότερους, σε Μπαρτσελόνα και Μπορντό αντίστοιχα.
Τόσο ο «Ποτς», όσο και ο «Ρόνι», είχαν λάβει και κάποια δημοσιότητα (αρνητική ο πρώτος, θετική ο δεύτερος) πριν τη δεύτερη χρονιά τους στο Παρίσι, στο Μουντιάλ του 2002, αφού αμφότεροι κόντρα στην εθνική Αγγλίας είχαν κρίνει τα παιχνίδια, με τον Αργεντίνο να υποπίπτει σε πέναλτι και τον Βραζιλιάνο να πετυχαίνει ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα γκολ (με εκτέλεση φάουλ) στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Έχουν αναμφίβολα υπάρξει πολλά «λαμπερά» ρόστερ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όμως θεωρώ οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι θα έδιναν τα πάντα για μια τρελή νύχτα στο Παρίσι το 2002, παρέα με τον 19χρονο Αρτέτα, τον μακρυμάλλη Ποτσετίνο, τον βιρτουόζο Οκότσα, τον γλεντζέ Ροναλντίνιο και τα άλλα παιδιά…
