Οι επιθετικοί συχνά ξεχωρίζουν, όντας οι «γκολτζήδες» της εντεκάδας, ενώ κατά γενική ομολογία πολλοί είναι εκκεντρικοί. Σε αυτήν την κατηγορία ακράδαντα ανήκει και ο Ντάνι Οσβάλντο.
Ο Αργεντινός έπαιζε από πολύ μικρή ηλικία ποδόσφαιρο, ευρισκόμενος στις Λανούς, Μπάνφιλντ και Ουρακάν. Στην τελευταία, έγινε και επαγγελματίας στα 19 του. Στη δεύτερη κατηγορία της Αργεντινής, ο Οσβάλντο έμεινε μόλις ένα χρόνο, με το δυναμισμό του να τον κάνει να «ξεχωρίζει» και να οδηγείται στην Ιταλία.
Εκεί, βρέθηκε νωρίς-νωρίς υπό το καθεστώς συνιδιοκτησίας, πράγμα πολύ συχνό για τις ιταλικές ομάδες. Αρχικά η Αταλάντα ήταν αυτή που τον απέκτησε, όμως στη συνέχεια βρέθηκε στο δρόμο του η Λέτσε, στην οποία και τον έστειλαν οι «Μπεργκαμάσκι», για να παίξει περισσότερο. Η επιλογή αυτή του βγήκε σε καλό, καθώς στη Σέριε Β σκόραρε οκτώ φορές, όντας βασικό «γρανάζι» της ομάδας. Φυσικά οι γείτονές μας δεν άφησαν το ταλέντο του να πάει «στράφι» και η Φιορεντίνα τον απέκτησε εξ ολοκλήρου, πληρώνοντας σχεδόν πέντε εκατομμύρια ευρώ. Ενάμιση χρόνο παρέμεινε στους «Βιόλα», δίχως να ξεχωρίζει. Ξεχωριστό του επίτευγμα ήταν μονάχα ένα γκολ επί της «μισητής» Γιουβέντους, που έδωσε τη νίκη στην ομάδα του, ενώ ο ίδιος αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη κατά τους πανηγυρισμούς. Τι έκανε; Έβγαλε τη φανέλα του και παρίστανε πως πυροβολεί, φέρνοντας στο «θρύλο» Γκάμπριελ Μπατιστούτα.
Τον Ιανουάριο του 2009, ο Αργεντινός αναζήτησε νέα ποδοσφαιρική στέγη και βρέθηκε στη Μπολόνια ως δανεικός. Παρά την «αφλογιστία» του, η Μπολόνια τον εμπιστεύτηκε και τον απέκτησε με κανονική μεταγραφή. Ξεκίνησε με γκολ τη σεζόν, εναντίον της Φιορεντίνα μάλιστα, αλλά δεν έμεινε για πολύ ακόμα, με την Εσπανιόλ να τον παίρνει σαν δανεικό για το επόμενο εξάμηνο. Οι δανεισμοί εξακολούθησαν να είναι το φόρτε του, καθώς υποχρέωσε την ισπανική ομάδα να ανανεώσει το δανεισμό του για την επόμενη, ολόκληρη χρονιά. Βέβαια, με τους «μνηστήρες» να μαζεύονται, πλήρωσε και περίπου πέντε εκατομμύρια ευρώ, για να τον αποκτήσει με μεταγραφή.
Καθόλου άδικα, με τον Οσβάλντο να βρίσκει δίχτυα 21 φορές στην παρουσία του στη Λα Λίγκα. Η οποία, δεν αποδείχθηκε τόσο μακρά. Η Ρόμα μπήκε στην ποδοσφαιρική ζωή του εκκεντρικού φορ, ενώ η Εσπανιόλ καρπώθηκε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 15 εκατομμυρίων ευρώ. Η μεταγραφή του συνδυάστηκε και με τις πρώτες κλήσεις στην εθνική Ιταλίας, ελέω των απουσιών των Μπαλοτέλι και Πατσίνι. Το ξεκίνημά του ήταν αρκετά θετικό, όμως δεν έλλειψαν και τα «ευτράπελα». Σε μια ήττα από την Ουντινέζε, ο Οσβάλντο τσαντίστηκε τόσο με τον συμπαίκτη του, Ερίκ Λαμέλα, επειδή δεν του έδωσε σε μια φάση την μπάλα, που τον χτύπησε στο πρόσωπο. Έκανε μια πολύ δυνατή σεζόν, βέβαια, βάζοντας έντεκα γκολ και μοιράζοντας πέντε ασίστ, ενώ η θέση του δεν ήταν ποτέ σταθερή, παίζοντας στα πλάγια ή στην κορυφή.
Η επόμενη χρονιά δεν εξελίχθηκε για τη Ρόμα σε συλλογικό επίπεδο όπως θα ‘θελε, αφού για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τερμάτισε έβδομη στη Σέριε Α. Για τον Οσβάλντο, όμως, δεν ήταν τόσο άσχημα, αφού σκόραρε 17 φορές σε όλες τις διοργανώσεις και μονιμοποιήθηκε στην κορυφή της επίθεσης. Τότε πήρε και αρκετά παιχνίδια ως βασικός με την εθνική Ιταλίας, καθώς συμμετείχε σε επτά αγώνες κι έβαλε τέσσερα γκολ. Θα μπορούσε μάλιστα να είχε κερδίσει και τον πρώτο τίτλο της καριέρας του, αφού οι «Τζιαλορόσσι» έπαιξαν στον τελικό κυπέλλου με τη «μισητή» Λάτσιο. Η δεύτερη γεύτηκε το «νέκταρ» του τίτλου κι ο Οσβάλντο «ξεσπάθωσε» κατά του προπονητή του, Αουρέλιο Αντρεατζόλι, που τον έβαλε σαν αλλαγή στο τελευταίο τέταρτο.
Έτσι «έσπασε» το γυαλί ανάμεσα στην ιταλική ομάδα και τον παίκτη, που βρήκε τη νέα ποδοσφαιρική του «στέγη» στη Σαουθάμπτον. Αποτέλεσε μάλιστα επιλογή του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, με τον οποίον είχαν συνεργαστεί και στην Εσπανιόλ. Το «γλυκό» στο Σεν Μέρις δεν έδεσε όμως. Σε ένα ματς με τη Νιουκάστλ, πλακώθηκε με τον Άντι Γούντμαν, δεχόμενος έτσι ποινή 40 χιλιάδων λιρών και τριών αγώνων εκτός. Λίγες εβδομάδες μετά, τιμωρήθηκε και από την ομάδα του, καθώς καβγάδισε ξανά, αυτή τη φορά με τον συμπαίκτη του Ζοσέ Φόντε. Ο ίδιος δικαιολόγησε τις πράξεις του, αργότερα, υποστηρίζοντας πως το αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν πολύ σκληρό και δεν προσαρμόστηκε ποτέ.
Αναζήτησε λοιπόν ένα νέο σύλλογο και βρέθηκε στην Ιταλία ξανά, αυτή τη φορά για λογαριασμό της Γιουβέντους του Κόντε. Δεν πήρε το χρόνο συμμετοχής που θα ‘θελε όμως, σκοράροντας μόλις μια φορά, εναντίον της «πρώην», Ρόμα. Ο δανεισμός του έληξε αλλά η θητεία του στα ιταλικά γήπεδα όχι, αφού πήγε αυτή τη φορά ως δανεικός στην Ίντερ. Παράπονο εκεί δεν είχε, τουλάχιστον όχι εξ αρχής, αφού έπαιρνε κανονικά χρόνο και σκόραρε. Όχι για πολύ όμως. Διατηρούσε κακές σχέσεις με τον έτερο βασικό επιθετικό της ομάδας, Μάουρο Ικάρντι, με τον οποίο φήμες υποστήριζαν ότι αντάλλαζαν «γαλλικά» σε καθημερινή βάση.
Αυτό και σε συνδυασμό με την αδικαιολόγητη, διήμερη απουσία του από τις προπονήσεις, τον έθεσαν εκτός ομάδας, σε μια Ίντερ που αντιμετώπιζε και πολλές αγωνιστικές δυσκολίες. Εν τω μεταξύ, είχε ρίξει γροθιά και στον τότε προπονητή του, Ρομπέρτο Μαντσίνι, μετά από ένα ντέρμπι με τη Γιουβέντους, ενώ μετά το επεισόδιο πήγε στο γραφείο του και απολογήθηκε κλαίγοντας, με το συμβάν να διαδραματίζεται μπροστά σε όλη την ομάδα! Έτσι, ο δανεισμός του διακόπηκε και βρέθηκε στην Αργεντινή, για λογαριασμό της Μπόκα Τζούνιορς. Στα 29 του πια, δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του. Αυτό φάνηκε και στις εμφανίσεις του και στη γενικότερη εικόνα του, ενώ με την Μπόκα κέρδισε το νταμπλ. Δεν έλλειψαν κι από εκεί οι «ομορφιές», με τον Οσβάλντο να τιμωρείται σιωπηλά, αφού παραμονές αγώνα έκανε πάρτι. Ο δανεισμός του μετά από σχεδόν έξι μήνες έληξε, ενώ και οι «Άγιοι» τον άφησαν ελεύθερο.
Η νέα του ομάδα, ήταν η Πόρτο. Στην Πορτογαλία όμως, ο Οσβάλντο δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Ίσως και να μη θέλησε, εδώ που τα λέμε, εμφανιζόμενος σε άσχημη φυσική κατάσταση. Μετά από μόλις έξι μήνες το συμβόλαιό του λύθηκε, για να επιστρέψει στην «αγαπημένη» του Μπόκα. Δε μακροημέρευσε όμως, ξανά. Ο λόγος; Ο τεχνικός της ομάδας, Γκιγιέρμο Σελότο, τον βρήκε στα αποδυτήρια να καπνίζει. Έμεινε εκ νέου ελεύθερος, και στα 30 του χρόνια, είχε σίγουρα ποδοσφαιρικό χρόνο μπροστά του. Η Κιέβο Βερόνα τον προσέγγισε, όμως ο ίδιος απάντησε αρνητικά, υποστηρίζοντας πως θα επικεντρωθεί στη μουσική του καριέρα, και στην μπάντα του, Barrio Viejo.
Σε συνέντευξή του μετά από καιρό, υποστήριξε πως χρησιμοποιήθηκε ως «αποδιοπομπαίος τράγος» από τον Σελότο. Ανέφερε πως δώδεκα παίκτες της Μπόκα κάπνιζαν, ενώ θεώρησε «καψώνι» το γεγονός πως τον έβαλε ως αλλαγή στο τελευταίο λεπτό ενός αγώνα. Για το περιστατικό, ο Σελότο υποστήριξε πως μόλις έπιασε τον Οσβάλντο να καπνίζει, όχι μόνο δεν το έσβησε, αλλά άναψε κι ένα ακόμα, πίνοντας και τη μπύρα του. Σχετικά με το θέμα του τσιγάρου, ο ίδιος δήλωσε πως στην εθνική Ιταλίας όχι μόνο γνώριζαν, αλλά ο προπονητής του ζητούσε και αναπτήρα, για να ανάψει το δικό του. Ο ποδοσφαιρικός «κόσμος», πάντως, δεν τον είχε ξεχάσει, και παρά τα όσα είχαν γίνει, δέχθηκε πρόταση από τη Σεβίλλη του συμπατριώτη του, Πάολο Σαμπάολι. Την απέρριψε βέβαια, για να συμμετάσχει στο Cosquin Rock Festival.
Κάντε ένα Like στη σελίδα μας στο Facebook αν δεν το έχετε ήδη κάνει!
Η τελευταία του ποδοσφαιρική περιπέτεια ήρθε τρία χρόνια μετά, καθώς υπέγραψε για ένα χρόνο με τη Μπάνφιλντ, κάνοντας το επαγγελματικό του ντεμπούτο μαζί της, είκοσι χρόνια μετά. Βεβαίως δεν έπαιξε πολύ, το διάστημα απουσίας του ήταν φανερό κι έτσι πέραν δυο συμμετοχών, δε συνέβαλε στην προσπάθεια της ομάδας του. Λίγο πριν επιστρέψει στην Αργεντινή μάλιστα, συμμετείχε στο ιταλικό «Dancing with the Stars», όπου κι έφτασε ως τον τελικό.
Το «αντισυμβατικό» του χαρακτήρα του, ξεδιπλώθηκε με τον καιρό. Μέσω δηλώσεών του είχε αναφέρει πως «δεν είναι καλός με τους κανόνες του ποδοσφαίρου», ενώ πίστευε πως η ζωή του ποδοσφαίρου είναι ψεύτικη, αφού αν βάλεις γκολ είσαι Θεός, κι αν όχι είσαι σκατά! Γι’ αυτό, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, προτιμούσε τα ξενύχτια, το ποτό και τα μπάρμπεκιου από τα χρήματα και τη δόξα που πρόσφερε το ποδόσφαιρο.
Η συνολική του φιλοσοφία, απεικονίζεται ξεκάθαρα σε μια φράση. «Ο Κριστιάνο Ρονάλντο γυρίζει στο σπίτι του και κάνει γυμναστική. Εγώ γυρίζω σπίτι μου και θέλω να κάνω μπάρμπεκιου με φίλους». Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο δεν άλλαξε ποτέ. Παραπάνω όμως, αγαπούσε τη ζωή του. Δεν ήθελε να δουλέψει σαν τρελός, ούτε να γίνει ο καλύτερος σαν τον Μέσσι, τον οποίο δε ζήλευε, καθώς όπως έλεγε ζούσε σε μια «χρυσή φυλακή». Ο Ντάνι Οσβάλντο ήθελε να κάνει το πάθος του ζωή και τα κατάφερε.
Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καν σαν ένα «What if?!», καθώς έφτασε μέχρι εκεί όπου ο ίδιος επιθυμούσε. Διάλεξε τη ζωή και γι’ αυτό, δε μετάνιωσε ποτέ.
Διαβάστε επίσης: Ο «αυτοκαταστροφικός» τερματοφύλακας, Μαρκ Μπόσνιτς
