Μπορεί η Νιούκαστλ να ζει μια νέα εποχή, αλλά ένας οπαδός της βίωσε την προσωπική του «αναγέννηση» μέσα από έναν ισπανικό ποδοσφαιρικό σύλλογο της Καστίλλης, που δεν έχει αγωνιστεί ποτέ στην Λα Λίγκα. Και για όλα ευθύνεται ο Άγιος Ιάκωβος και μια ιερή διαδρομή.
Το 2019, 347.578 άτομα διασχίσαν, κυρίως πεζοί, εκατοντάδες χιλιόμετρα από τον αγγλικό νότο ή γειτονικές χώρες της κεντρικής Ευρώπης, με προορισμό τον Καθεδρικό Ναό του Σαντιάγο δε Κομποστέλα στη Γαλικία της βορειοδυτικής Ισπανίας. Στόχος των προσκυνητών, ν’ ακολουθήσουν την Διαδρομή του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα (ισπανικά: El Camino de Santiago) και να προσκυνήσουν τα θαμμένα ιερά λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου.
Ο Άγιος Ιάκωβος, ψαράς στη θάλασσα της Γαλιλαίας και πρεσβύτερος αδελφός του Ιωάννη του Ευαγγελιστή, ήταν μαθητής του Χριστού και βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην Ιερουσαλήμ το 44 μ.Χ. από τον Ηρώδη Αγρίππα Α’. Η ανακάλυψη του λειψάνου του αγίου στην περιοχή αυτή της χριστιανικής Ισπανίας έκανε το Σαντιάγο δε Κομποστέλα τόπο προσκυνήματος. Αυτό το ταξίδι ζωής θα ξεκινούσε και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας και 2.198 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε, πήγε σχολείο, έμαθε μπάλα, θα «ξαναγεννιόταν» ξανά. Μέσα από μια ποδοσφαιρική ομάδα της ισπανικής δεύτερης κατηγορίας.
Ο Κρις Πίτζιον είναι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και ως «γνήσιος» Άγγλος, αγάπησε από μικρός τον ποδοσφαιρικό σύλλογο, που είχε «ριζώσει» στο γενεαλογικό του δέντρο. Ο Κρις γεννήθηκε στο Νιούκαστλ και στην μεγαλύτερη πόλη της βορειοανατολικής Αγγλίας η Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ κυριαρχεί στις καρδιές όλων των κατοίκων της. Ο 41χρονος, όμως, θα έπαιρνε μια μεγάλη απόφαση πριν περίπου 10 χρόνια. Θα περνούσε τρεις εβδομάδες πεζοπορώντας στα μονοπάτια ην Διαδρομή του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα, μια πεζοπορία που ξεκίνησε στο Σεντ Ζεν-Πιέ-Ντου-Πορτ στη Γαλλία και όχι, δεν θα κορυφωνόταν στην Κομποστέλα, αλλά σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, την προτελευταία σημαντική στάση της ιερής διαδρομής, την Πονφερράδα και την έδρα της Πονφερραδίνα.
Η Σοσιεδάδ Ντεπορτίβα Πονφερραδίνα είναι ισπανικός σύλλογος ποδοσφαίρου, που ιδρύθηκε στις 7 Ιούνη του 1922. Αγωνίζεται στο Εστάδιο Ελ Τοραλίν, ένα μικρό, αλλά καυτό στάδιο 8.400 θεατών, που εγκαινιάστηκε το 2000 στον φίλαθλο κόσμο των «La Ponfe». Το συγκεκριμένο και πιο διαδεδομένο ψευδώνυμο της ομάδας συνοδεύουν και το «La Deportiva», όπως και το «Los Blanquiazules», λόγω των γαλανόλευκων χρωμάτων που φορά η ομάδα. Πριν 99 χρόνια, οι ιδρυτές της ομάδας πρότειναν την κατασκευή ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου μέσα στο κάστρο της Πονφερράδα. Ένα κτίσμα γεμάτο ιστορία, το Καστίγιο ντε λος Τεμπλάριος, υψώθηκε αρχικά τον 80 αιώνα και τον 12o ενισχύθηκε από τους Ναΐτες ιππότες. Ο βασιλιάς Alfonso XIII αρνήθηκε την οικοδομική άδεια στο νεοσύστατο σύλλογο, που εν τέλει οδήγησε στην κατασκευή της Σάντα Μάρτα, της πρώτης έδρας της Πονφερραδίνα.
Η Πονφερραδίνα ή Πονφεραντίνα δεν είναι ομάδα με πολλές λάμψεις και «χρυσό» στην ιστορία της. Πέρασε τις περισσότερες δεκαετίες μέχρι και σήμερα στην τέταρτη και τρίτη κατηγορία. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά της, μια ιστορική νίκη με 6-1 εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης της Λα Λίγκα, το 1967, όταν αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία.
Την ακμή της την ζει την τελευταία δεκαετία. Και μέρος αυτής είναι ένας Άγγλος, με το ποδήλατό του και την ακούραστη ψυχή του. Ο Κρις Πίτζιον κατέληξε να μετακομίσει το 2014 σε μια πόλη που φωλιάζει ανάμεσα στα βουνά Ακουιλάνος. Πέρασε το πρώτο από τα δύο χρόνια της ζωής του εκεί κάνοντας ποδήλατο σε κάθε έναν από τους 42 αγώνες πρωταθλήματος της Πονφερραδίνα και συμπληρώνοντας συνολικά 19.000 χιλιόμετρα. Σε όλη την Ισπανία. Με το ποδήλατό του!
«Όταν αντίκρισα το στάδιο “Ελ Τοραλίν” ερωτεύτηκα. Εντυπωσιάστηκα από την ατμόσφαιρα της πόλης, τα μεσαιωνικά κτίρια της, το κάστρο της και τα ορεινά τοπία που την περικλύζουν. Ως φανατικός ποδοσφαιρόφιλος πήγα σε έναν αγώνα της τοπικής ομάδας, που τότε αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία και γρήγορα την ερωτεύτηκα».
Στο τέλος εκείνης της χρονιάς γεννήθηκε και η μικρότερη κόρη του. Ήταν στο Σανταντέρ, όταν η γυναίκα του ξεκίνησε τον τοκετό, οπότε έπρεπε να επιστρέψει για να είναι παρόντας στη γέννα και το επόμενο Σαββατοκύριακο έπρεπε να τρέξει πίσω στην Πονφερράδα για την μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του συλλόγου. Τα μπαράζ για την άνοδο στην δεύτερη κατηγορία.
«Όταν λέω στους ανθρώπους ότι μετακόμισα στην Ισπανία, λένε “ήταν για τον ήλιο και τη θάλασσα”. Αλλά όχι, εκεί είναι κρύα και ορεινά. Υπάρχουν μερικά ειδυλλιακά ποτάμια εκεί και ένα κάστρο των Ναϊτών από τον 12ο αιώνα. Είναι παραμυθένιο μέρος. Έβλεπα ομορφιά σε κάθε γωνιά. Μου αρέσουν οι βόλτες στα βουνά, οι συναντήσεις με τους προσκυνητές που περνούσαν από την πόλη. Λατρεύω απόλυτα τον τόπο, τους ανθρώπους, τη ζεστασιά, το φαγητό. Ειδικά με την κόρη μου, που μεγάλωσε εκεί, έχω αυτή την αμοιβαία σύνδεση με τον κόσμο. Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια».
Οι κάτοικοι της πόλης τον ερωτεύτηκαν. Έβλεπαν έναν τρελό αδύνατο Άγγλο ν’ ακολουθεί την μικρή τους ομάδα σε κάθε παιχνίδι, εντός και εκτός, με το ποδήλατό του. Έγινε η ανεπίσημη μασκότ για την ομάδα και τους οπαδούς της «La Ponfe». Το 2019, ο Πίτζιον πραγματοποίησε το όνειρό του και ταξιδεύοντας μέσω της Κοπεγχάγης πρόλαβε και ήταν παρών στα play-offs του προβιβασμού για την Σεγκούντα Ντιβίζιον. Μετά από εκείνο το ταξίδι κατέληξε καλεσμένος στα αποδυτήρια, μίλησε στο ραδιόφωνο της πόλης και αντιμετωπίζονταν σαν διασημότητα από τους κατοίκους της πόλης. Όλοι θέλανε μια φωτογραφία με τον «Ingles Loco», που τα τελευταία πέντε έτη λάτρευε την ομάδα τους όσο κανένας άλλος. Εν τέλει η Πονφεραντίνα κέρδισε την άνοδο για τη Σεγκούντα και ο Κρις προσκλήθηκε από τον δήμαρχο για μια αξέχαστη ομιλία από το μπαλκόνι του δημαρχείου. Αποθεώθηκε από χιλιάδες κόσμο στην κεντρική πλατεία της μεσαιωνικής πόλης. Οι Καστιγιάνοι τραγουδούσαν ρυθμικά το «Chris is on fire», το δημοφιλές σύνθημα, εμπνευσμένο από το 90’s hit «Freed From Desire by gala», που χρησιμοποίησαν οι οπαδοί της Γουίγκαν ως άσμα λατρείας στον Βορειοϊρλανδό επιθετικό Γουίλ Γκριγκ.
«Με κάλεσαν να συναντήσω τον δήμαρχο της πόλης στο δημαρχείο και τα μέσα ενημέρωσης μου ζήτησαν να μιλήσω μπροστά σε 6.000 οπαδούς. Οι παίκτες άρχισαν να τραγουδούν το “Chris is on Fire!”. Ήταν μια εντελώς σουρεαλιστική εμπειρία. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, εξακολουθώ να τσιμπάω τον εαυτό μου. Πέρα από τις γεννήσεις των παιδιών μου, είναι το καλύτερο Σαββατοκύριακο της ζωής μου μακράν».
Τώρα μπορεί να γύρισε με την μεγαλύτερη, πια, οικογένεια του στο Γιορκ της Βόρειας Αγγλίας, αλλά ως επίσημο μέλος και κάτοχος διαρκείας, ο Πίτζιον επιστρέφει στο Ελ Τοραλίν 10 με 14 φορές κάθε σεζόν για να παρακολουθήσει την μεγάλη του ισπανική αγάπη, αν και δεν μπορούσε να ταξιδέψει συχνότερα, λόγω της πανδημίας. Το τελευταίο του ταξίδι ήταν στην Τενερίφη τον Μάρτιο του 2020, περνώντας όλη τη νύχτα έξω από το αεροδρόμιο του νησιού, προτού οι παίκτες του αγοράσουν καφέ και σάντουιτς κατά την άφιξή τους. Έπρεπε κάπως να φροντίσουν τον πιστό τους ακόλουθο.
«Αν θέλετε μια ατμόσφαιρα όπως της γερμανικής Μπουντεσλίγκα ή της Πρέμιερ Λιγκ, δεν πρόκειται να τη βρείτε στην ισπανική Σεγκούντα. Αλλά το οπαδικό κλίμα είναι όμορφο με τον δικό του τρόπο, το πάθος είναι ακριβώς το ίδιο, ο κόσμος αγαπά το κλαμπ του όπως κάθε φίλαθλος και δεν έχει σημασία αν έχεις πέντε άτομα να τραγουδούν μαζί ή 50.000, η αίσθηση ότι είσαι μέρος αυτού είναι η ίδια. Για μένα, δεν υπάρχει μέρος που θα προτιμούσα να είμαι από το στάδιο Ελ Τοραλίν και να τραγουδήσω δίπλα στους φίλους μου».
Ο έρωτας δεν ξέρεις από που θα σε χτυπήσει, ούτε σε ποια χρονική περίοδο της ζωής σου, ούτε σε πια περίσταση, Δεν έχεις ιδέα τι μορφή θα έχει, τι εθνικότητα, που θα σε φτάσει και πόσο μακριά. Αυτή ήταν η ιστορία του Κρις Πίτζιον, ενός 41χρονου προσκυνητή από το Νιούκαστλ, που ερωτεύτηκε παράφορα (και ποδοσφαιρικά) στην Πονφερράδα της Καστίλλης και Λεόν.
Διαβάστε επίσης από τον αρθρογράφο: Nile Ranger: Το πιο «κακό παιδί» του αγγλικού ποδοσφαίρου
