Καθ’ όλη την διάρκεια του Champions League, η Αγγλία είναι η χώρα με τις περισσότερες ομάδες που το έχουν κατακτήσει (5), ενώ έχουμε δει συγκλονιστικούς «εμφυλίους» σε όλες τις φάσεις της διοργάνωσης. Την Chelsea να αποκλείει τους «Invincibles» το 2004, την Liverpool να αποκλείει τους «Μπλε» με το γκολ-«φάντασμα» του Luis Garcia (πήρε ρεβάνς το 2009), αλλά και την Tottenham να αποκλείει το φαβορί Manchester City το 2019. Ωστόσο, μόλις δύο φορές στην ιστορία, αγγλικοί σύλλογοι έχουν συναντηθεί σε τελικό, το 2008 και το 2019.
Μπορεί ο πρόσφατος εμφύλιος του 2019 να μην παρουσίασε ιδιαίτερο θέαμα, όμως δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο το 2008. Σίγουρα θα θυμάστε τον John Terry να στήνει την μπάλα στην βούλα, γνωρίζοντας πως αν ευστοχήσει θα τυλίξει την πολυπόθητη κούπα με «τα μεγάλα αυτιά» με μπλε και λευκές κορδέλες. Η βροχή όμως και το βρεγμένο χορτάρι προδίδουν τον «Captain, Leader, Legend» της Chelsea, o οποίος γλιστρά και η μπάλα πάει στο δοκάρι. Λίγα λεπτά μετά, ο Van der Sar «ψαρεύει» τον Anelka και χαρίζει το 3ο τους Champions League στους «Κόκκινους Διαβόλους».
Μια στιγμή, ένα πέναλτι, ένα γλίστρημα…
Oι δύο πιο επιτυχημένες αγγλικές ομάδες της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, οι οποίες μοιράζονταν τα πρωταθλήματα από το 2005 έως το 2011, έγραψαν ιστορία στις 21 Μαΐου του 2008 στο στάδιο Luzhniki της Μόσχας, κάνοντας πράξη τον πρώτο αγγλικό «εμφύλιο» σε τελικό Champions League. Εκείνη την σεζόν, η ομάδα του Sir Alex Ferguson είχε κατακτήσει το 17ο πρωτάθλημα της και ήθελε στο φινάλε να πανηγυρίσει το double. Με ένα τρομερό σύνολο και με έναν Cristiano Ronaldo (ο οποίος κατέκτησε την χρυσή μπάλα εκείνη την χρονιά) σε δαιμονιώδη φόρμα, η Manchester United ήταν έτοιμη να γράψει το όνομα της στο τρόπαιο για 3η φορά στην ιστορία της.
Από την άλλη, η Chelsea βρισκόταν σε μια περίεργη χρονιά, αφού είχε απολυθεί ο Jose Mourinho και στο τιμόνι της ήταν πλέον ο Avram Grant, o οποίος κατάφερε σε μια σεζόν αυτό που απαιτούσε τα προηγούμενα χρόνια ο Abramovich από τον «Special One», να οδηγήσει τους «Mπλε» στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, την φορά μάλιστα που αυτός διοργανωνόταν στην πατρίδα του! Οι δύο υπερπλήρεις εκείνη την περίοδο ομάδες, τέθηκαν αντιμέτωπες στον ρώσικο βορρά σε ένα βράδυ, όπου άνοιξαν οι ουρανοί.
Το πρώτο ημίχρονο, βρήκε τους παίχτες της Chelsea «μαγκωμένους» και η Manchester United δεν το άφησε ανεκμετάλλευτο αυτό. Στο 26ο λεπτό, o Scholes παίζει ωραία το 1-2 με τον Brown, αυτός βγάζει την σέντρα και ο Ronaldo με κεφαλιά στέλνει την μπάλα στην δεξιά γωνία του Cech. Στη συνέχεια, ο Τσέχος τερματοφύλακας αρνείται το 2-0, με δύο μεγάλες επεμβάσεις στην κεφαλιά του Tevez και στο σουτ του Carrick στην ίδια φάση. Ο Αργεντίνος χάνει άλλη μια τεράστια ευκαιρία, καθώς δεν μπορεί εξ επαφής να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου εφαρμόστηκε για άλλη μια φόρα «ο άγραφος κανόνας του ποδοσφαίρου» και μετά από ένα μακρινό, αρκετά φιλόδοξο σουτ του Essien η μπάλα φτάνει στον Frank Lampard και αυτός με άνεση ισοφαρίζει!
Το δεύτερο ημίχρονο είχε λίγες φάσεις, αλλά δυνατές μονομαχίες και η καταρρακτώδης βροχή δημιούργησε ένα συγκλονιστικό θέαμα. Ένα σουτ του Essien και ένα του Ballack κατέληξαν μακριά από την εστία. Η σημαντικότερη όμως φάση της επανάληψης ήταν ένα εκπληκτικό σουτ του Drogba εκτός περιοχής με την μπάλα να μην του κάνει το χατίρι και να πηγαίνει στο δοκάρι. Έτσι, 90 λεπτά δεν ήταν αρκετά για τις δύο ομάδες να λύσουν τις διαφορές τους, οδηγώντας τες φυσιολογικά στην παράταση.
Αμφότερες μπορούσαν να τελειώσουν το ματς πριν τα πέναλτι. Από τη μια, ο Lampard χτύπησε πρώτος, τραντάζοντας το οριζόντιο δοκάρι και από την άλλη, ο Giggs απάντησε, στέλνοντας την μπάλα προς τα δίχτυα, χωρίς όμως να υπολογίσει τον Terry, ο οποίος «πέταξε» και απομάκρυνε με το κεφάλι. Τα νεύρα όλων ήταν τεντωμένα, οι σκέψεις θολές και σε μια αψιμαχία, ο Drogba χαστουκίζει τον Vidic και αποβάλλεται. Αυτή η κόκκινη ίσως να στέρησε από την Chelsea έναν σημαντικό εκτελεστή για την διαδικασία των πέναλτι, κάτι που όπως θα φανεί έπαιξε τον ρόλο του.
Οι δύο προπονητές κάνουν τις επιλογές τους και οι δέκα πρώτοι «εκλεκτοί» δεν θέλουν να γίνουν μοιραίοι. Για τους «Κόκκινους Διαβόλους» οι Tevez, Carrick, Hargreaves και Nani ευστόχησαν και μόνο o Ronaldo νικήθηκε από τον Cech. Από την άλλη οι Ballack, Belleti, Lampard και Cole δεν έκαναν λάθος, με τον John Terry να είναι ικανός να χαρίσει στους φίλους των «Μπλε» την μεγαλύτερη χαρά στην ιστορία του συλλόγου… αν ευστοχήσει. Όπως σας αναφέραμε και στην αρχή όμως, γλιστρά, αστοχεί και βυθίζεται στο χορτάρι του Luzhniki.
Στην συνέχεια Anderson, Kalou και Giggs σκοράρουν και ο Van der Sar αποκρούει ένα καλοχτυπημένο πέναλτι του Anelka και όλοι τρέχουν να τον αγκαλιάσουν. Ο Rio Ferdinand υψώνει το κύπελλο στους ουρανούς της Μόσχας και ο παρτενέρ του στην Εθνική Αγγλίας, Terry, στοιχειώνεται από εκείνο το βράδυ για μια ζωή. Ή έστω έως το 2012, οταν οι «Μπλε» αλώνουν το Μόναχο, έχοντας μάλιστα υποστεί «σφαγή» στον ημιτελικό του 2009 απέναντι στην Barcelona. Η Manchester United από την μεριά της έδωσε το παρόν σε δύο ακόμη τελικούς, αλλά απέτυχε δις να νικήσει την υπερομάδα των Lionel Messi και Pep Guardiola το 2009 και το 2011.
Τελικά… δεν μπήκε το κερασάκι στην τούρτα
Ο δεύτερος αγγλικός εμφύλιος έλαβε χώρα την 1η Ιουνίου του 2019 στο ολοκαίνουριο Wanda Metropolitano της Μαδρίτης. Αυτή τη φορά, Tottenham και Liverpool διασταυρώνουν τα ξίφη τους και μονομαχούν για τον τίτλο. Οι δύο ομάδες στις προηγούμενες φάσεις της διοργάνωσης σημείωσαν ιστορικές ανατροπές, αφού τα «Σπιρούνια» πέταξαν έξω την Manchester City του Guardiola στους «8», σε μια ρεβάνς που εξελίχθηκε σε «ροντέο» με τους Λονδρέζους να βάζουν το τρίτο γκολ εκτός έδρας και να παίρνουν την πρόκριση.
Στα ημιτελικά αντιμετώπισαν τα τρομερά «μωρά» του Ajax, που εκείνη την σεζόν, κάθε τους ευρωπαϊκό ματς ήταν μια ποδοσφαιρική παράσταση, αλλά στον επαναληπτικό του Amsterdam Arena οι ρόλοι αντιστράφηκαν! Με τον Kane εκτός, ο Lucas Moura αναλαμβάνει να μπει στα παπούτσια του ηγέτη της Tottenham και με μια διθυραμβική εμφάνιση στο δεύτερο -ειδικα- ημίχρονο, πετυχαίνει χατ-τρικ, φέρνοντας τούμπα το ματς και στέλνοντας τους φίλους της Tottenham στους εφτά ουρανούς και στον τελικό του Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία τους!
Από την άλλη, η Liverpool μετά την ήττα με 3-0 στο Camp Nou, είχε ελάχιστες πιθανότητες πρόκρισης απέναντι στην Barcelona και με τις απουσίες του Salah και του Firmino το έργο της δυσκόλευε ακόμα περισσότερο. Η φανέλα, το Anfield, το «You ‘ll Never Walk Alone» και η αποφασιστικότητα των παιχτών και του Klopp όμως θα βοηθήσουν στο να γραφτεί μια ποδοσφαιρική «ραψωδία» εκείνο το βράδυ, με τον -παγκίτη- Origi και τον άνθρωπο των κρίσιμων γκολ Wijnaldum να σκοράρουν από δύο φορές και να οδηγούν την Liverpool στην Μαδρίτη, τσεκάροντας το εισιτήριο για τον αγγλικό εμφύλιο, κάτι που εκείνη την σεζόν συνέβη και στον τελικό του Europa League, με τις Arsenal και Chelsea.
Το Champions League εκείνης της σεζόν ήταν από τα καλύτερα της τελευταία δεκαετίας, καθώς είδαμε τρομερό ποδόσφαιρο και συγκλονιστικά νοκ άουτ, με ευχή όλων να είναι ο τελικός να βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Στο τέλος όμως, είπαμε μακάρι να είχε τελείωσει στα ημιτελικά! Οι δύο ομάδες παρατάχθηκαν χωρίς καμία απουσία, αλλά η μη χρησιμοποίηση του Lucas Moura στο αρχικό σχήμα από τον Pochettino δημιούργησε ερωτηματικά, διότι θεωρήθηκε άδικο να μην ξεκινήσει τον παίκτη, που του χάρισε την πρόκριση και βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση εκείνη την περίοδο.
Την ανασφάλεια των «Σπιρουνιών» θα έρθει να επιβεβαιώσει μόλις στο πρώτο λεπτό ο Sissoko! Θα κάνει χέρι, η Liverpool θα κερδίσει πέναλτι, ο Salah θα ευστοχήσει και όλοι σκεφτήκαμε πως δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερη αρχή για την εξέλιξη του παιχνιδιού, που προμηνύοταν ματσάρα. Δυστυχώς αυτές οι σκέψεις δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, αφού το πρώτο ημίχρονο έληξε με δύο καλά σουτ του Alexander-Arnold και του Robertson και τίποτα παραπάνω. Στην επανάληψη τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, αλλά δεν έκρυβαν συγκινήσεις. O Milner έκανε ένα σουτ το οποίο πέρασε λίγο έξω και μετά η Tottenham έψαξε το γκολ τη ισοφάρισης.
Στην πρώτη ουσιαστικά σημαντική της φάση, ο Son θα σουτάρει έξω από την περιοχή, αλλά ο Alisson είχε καλή τοποθέτηση και απέκρουσε εύκολα, ενώ μετά από λίγα δευτερόλεπτα η μπάλα έφτασε στον Moura, ο οποίος μέσα από την περιοχή σούταρε αδύναμα. Μια επικίνδυνη εκτέλεση φάουλ από τον Eriksen ακολούθησε (μπλόκαρε ξανά ο Βραζιλιάνος πορτιέρο), πριν το κύπελλο καταλήξει οριστικά στους «Κόκκινους», αφού στο 87′, o Origi με ένα διαγώνιο σουτ εξασφάλισε την νίκη και εκπλήρωσε την υπόσχεση του Klopp όταν είχε έρθει στην Liverpool, η οποία ήταν πως αν μέσα σε διάστημα τεσσάρων χρόνων δεν έχει κατακτήσει κάποιον σημαντικό τίτλο, θα πάει να προπονήσει μια ομάδα στην Ελβετία! Την γλίτωσε λοιπόν ο Γερμανός, όχι όμως και τα μάτια μας στον τελικό.
Αν θυμάστε σε εκείνο το παιχνίδι είχε εισβάλει ημίγυμνη μια ξανθιά γυναίκα, η Kinsey Wolanski. Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι που υποστηρίζουν, ότι αυτή η εισβολή ήταν ό,τι καλύτερο έδωσε ο αγγλικός «εμφύλιος» στην Μαδρίτη…
Συντάκτης: Χρήστος Γκοτζιάς
