Στον χθεσινό τελικό του League Cup ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ, όμως παρότι δεν τα κατάφερε, άφησε την αίσθηση ενός πολύ μαχητικού συνόλου που τα έβαλε με το, εξοπλισμένο με δισεκατομμύρια ευρώ, μεγαθήριο. Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, μπορούμε να βρούμε μια σεζόν με ακόμα χειρότερες συνθήκες για τους «Χωριάτες», που ωστόσο έμελλε να μείνει με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας της.
Αφού πήραμε την απόφαση για την βουτιά στον χρόνο, ας αναδυθούμε στο καλοκαίρι του 1980. Σε μια χρονική περίοδο που οι Robbie Keane, Dirk Kuyt και Wayne Bridge είδαν για πρώτη φορά το φως της ημέρας, με διαφορά μερικών 24ωρων, στο κεντρικό Μπέρμιγχαμ, η ομάδα της Aston Villa προετοιμάζεται για μια μάλλον αδιάφορη ποδοσφαιρική χρονιά. Liverpool, Manchester United, Tottenham και Arsenal ήταν οι αδιαφιλονίκητοι διεκδικητές του τίτλου, χωρίς περιθώριο δεύτερης σκέψης. Προπονητής της ομάδας θα είναι για έβδομη συνεχή σεζόν ο συγχωρεμένος, εδώ και 87 ημέρες, Ron Saunders, με τον οποίο οι «Χωριάτες» κατέκτησαν δυο τίτλους League Cup (1975, 1977). Χωρίς ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και με την πώληση του σπουδαίου σκόρερ Andy Gray στην Wolves να είναι ακόμα νωπή, η Villa δεν μπορεί να πείσει ούτε τον πιο απαισιόδοξο οπαδό της για μια επιτυχημένη, στα μέτρα του δυνατού, σεζόν.
Ο Saunders είχε στην διάθεση του ένα πολύ δεμένο, ειδικά στις διαπροσωπικές του σχέσεις, σύνολο, με τον ίδιο να χαρακτηρίζεται ως ένας άνθρωπος ήπιων τόνων, αφήνοντας την δουλειά του να μιλήσει γι’ αυτόν. Ο σοβαρός τραυματισμός του σταρ της ομάδας Brian Little -ο οποίος του τερμάτισε την καριέρα-, πριν καν ξεκινήσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις έριξαν ακόμα περισσότερα γαλόνια νερό στον μύλο της απαισιοδοξίας. Με αυτά τα δεδομένα ο Saunders σπάει το τότε ρεκόρ ποσού μεταγραφής του συλλόγου, δίνοντας 500,000 λίρες για να πάρει τον Peter Withe από την Nottingham Forrest. Παράλληλα δίνει θέση βασικού επιθετικούδίπλα του στον 19χρονο, προερχόμενο από τις ακαδημίες, Gary Shaw. Το κλασσικό 4-4-2 αποτέλεσε την μόνιμη επιλογή του, με ποδοσφαιριστές που γνώριζαν ο ένας το παιχνίδι του άλλου με κλειστά μάτια και «κούμπωναν» ιδανικά, όσο αφορά τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του καθενός.
Το μεγαλύτερο όπλο αυτής της ομάδας αποδείχθηκε πως ήταν η -κάτι παραπάνω από- άριστη φυσική κατάσταση όλων των ποδοσφαιριστών, μηδενός εξαιρουμένου. Το οικογενειακό κλίμα και το «ένας για όλους και όλοι για έναν» αποτέλεσαν τις ψυχολογικές βάσεις ενός οικοδομήματος, που αν και είχε πίστη, δεν μπορούσε να αντιληφθεί που ήταν το ταβάνι του. Στο εναρκτήριο ματς της σεζόν, στο Elland Road κόντρα στην οικοδέσποινα Leeds, ο Saunders μάζεψε τους ποδοσφαιριστές που επέλεξε για την βασική ενδεκάδα και τους είπε: «Οι οπαδοί θα σας υποστηρίξουν με το 110% της δύναμης τους, μπορείτε να κερδίσετε κάθε παιχνίδι, βγείτε έξω και διαψεύστε τους αμφισβητίες. Είστε διεκδικητές του τίτλου!».
Χωρίς να έχουμε περαιτέρω πληροφόρηση, τα απορημένα βλέμματα, μάλλον έκαναν την εμφάνιση τους για το τελευταίο κομμάτι της ομιλίας. Απροπό, η ενδεκάδα εκείνου του αγώνα αποτελούνταν από τους Jimmy Rimmer, Kevin Swain, Gary Williams, Ken McNaught, Eamonn Deacy, Des Bremner, Gordon Cowans, Tony Morley, Dennis Mortimer, Gary Shaw και Peter Withe. Γιατί είναι τόσο σημαντική η αναφορά των ποδοσφαιριστών; Μα γιατί αυτοί οι έντεκα συν τους Devin Geddis, Colin Gibson και Allan Evans, θα ήταν οι μοναδικοί από το 33μελες ρόστερ που θα έπαιρναν μέρος σε όλες τις διοργανώσεις!
Σε αυτό το σημείο να αναφερθούμε λίγο και στις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Καταρχάς το βαθμολογικό σύστημα έδινε δυο βαθμούς για την νίκη, έναν για την ισοπαλία και κανέναν για την ήττα, ενώ οι ομάδες δικαιούνταν μόλις μια αλλαγή σε κάθε αγώνα. Ο ρυθμός ήταν σαφώς κατώτερος από αυτόν της εποχής μας, ωστόσο οι, σε πολλές περιπτώσεις, απαράδεκτοι αγωνιστικοί χώροι, μαζί με το pure and genuine (sic) ποδοσφαιρικό ξύλο εκείνων των ημερών καθιστούσαν τον αριθμό «14» για αριθμητική αναπαράσταση του ενεργού ρόστερ μιας ομάδας που -τελικά θα- έκανε πρωταθλητισμό, πρακτικά αδύνατο. Τέλος, οι ομάδες τις πρώτης κατηγορίας ήταν 22, όπερ έδει δείξαι 42 αγωνιστικές!
Το ξεκίνημα είναι αρκετά καλό, όχι όμως τόσο εντυπωσιακό, ώστε να υποψιάσει τον οποιονδήποτε ποδοσφαιρόφιλο για το τι θα ακολουθούσε. Οι δυο συνεχόμενες ήττες από Ipswich και Everton (5η και 6η αγωνιστική), θα δώσουν την θέση τους σε ένα σερί 12 αγώνων χωρίς ήττα μέχρι τα μέσα του Νοέμβρη. «Από τον δεύτερο μήνα της σεζόν, υπήρχε η αίσθηση σε όλους μας πως μπορούμε να πετύχουμε κάτι σπουδαίο», θα δηλώσει αργότερα ο Gary Shaw. «Ξέραμε πως θα υπάρξουν δυσκολίες και αρκετές φορές παίζαμε τραυματίες. Εκείνη την εποχή έπρεπε να το κάνεις. Υπήρχε η δυνατότητα μιας αλλαγής, αλλά δεν θυμάμαι να την χρησιμοποιήσαμε σε πολλά παιχνίδια».
Οι «Χωριάτες» συνέχισαν να βρίσκονται κοντά στις πρώτες θέσεις, όμως η τοποθέτηση τους ως διεκδικητές του τίτλου στην συνείδηση των οπαδών, ήρθε στον θρίαμβο με 2-0 επί της Liverpool του αξεπέραστου Bob Paisley, στις αρχές του Γενάρη του 1981. Τα απίθανα εκείνης της σεζόν δεν σταματούν εδώ. Οι προαναφερθείσες τέσσερις επικρατέστερες για την κατάκτηση του πρωταθλήματος είχαν μείνει πίσω από νωρίς, έχοντας αφήσει στο πόδι τους την εκπληκτική Ipswich, του, αργότερα Sir, Bobby Robson! Η επική μάχη μεταξύ των δυο δόθηκε την 38η αγωνιστική στο Villa Park. Ο Allan Brazil άνοιξε το σκορ για τους φιλοξενούμενους στο πρώτο ημίχρονο, για να έρθει η νέα ψυχρολουσία στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, χάρη στο εκπληκτικό γκολ του Eric Gates για το 0-2! Η απάντηση από τον Gary Shaw ήταν άμεση, ωστόσο δεν μπόρεσε να αποτρέψει το διπλό τίτλου των «Μπλε», μέσα στο Μπέρμιγχαμ!
Όπως φαίνεται, όμως, η κατάκτηση του τίτλου για την Aston Villa ήταν γραμμένη στα άστρα. Η Ipswich νικημένη από τους τραυματισμούς, το γεγονός πως είχε παιχνίδια λιγότερα, λόγω βεβαρημένου προγράμματος, αλλά και η εκπληκτική της πορεία σε FA Cup και UEFA Cup, την οδήγησε στο να κάνει τέσσερις ήττες στα τελευταία πέντε ματς πρωταθλήματος! Η ομάδα του Saunders κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα (60 βαθμοί έναντι 56 της Ipswich) ύστερα από 71 ολόκληρα χρόνια, το έβδομο της συνολικά και το τελευταίο μέχρι την ώρα που μιλάμε, με έναν άνευ προηγουμένου άθλο! Σε αυτό το σημείο να πούμε πως οι υπόλοιπες ομάδες της κούρσας δεν έμειναν διόλου παραπονεμένες. Η Liverpool κατέκτησε το τρίτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της, όπως και το League Cup, η Tottenham πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη της το FA Cup και η Ipswich έκανε την έκπληξη σηκώνοντας το UEFA!
Μερικά από τα απίστευτα στατιστικά που οδήγησαν την Villa στον τίτλο: Επτά (!!!) ποδοσφαιριστές της δεν έχασαν ούτε παιχνίδι σε μια σεζόν 42 αγωνιστικών με τους υπόλοιπους να έπονται με 40, 39, 36, 22, 21, 9 και 9. Σκόρερ χρίστηκαν οι οκτώ από τους 14!
Πιο αναλυτικά:
Τερματοφύλακας:
Jimmy Rimmer (42 συμμετοχές)
Αμυντικοί:
Ken Mc Naught (42 συμμετοχές)
Kenny Swait (42 συμμετοχές)
Allan Evans (39 συμμετοχές, 7 γκολ)
Collin Gibsonn (21 συμμετοχές)
Gary Williams (22 συμμετοχές)
Eamonn Deacy: (9 συμμετοχές, ο μοναδικός αποθανών από τους 14)
Μέσοι:
Des Bremner (42 συμμετοχές, 2 γκολ)
Gordon Cowans (42 συμμετοχές, 5 γκολ)
Dennis Mortimer (42 συμμετοχές, 4 γκολ, αρχηγός)
Tony Morley (42 συμμετοχές 10 γκολ)
Επιθετικοί:
Gary Shaw (40 συμμετοχές, 18 γκολ)
Peter Withe (36 συμμετοχές, 20 γκολ)
David Geddis (9 συμμετοχές, 4 γκολ)
Ερχόμενοι ξανά στο σήμερα, τα επιτεύγματα αυτής της ομάδας, μπορούν να προκαλέσουν μόνο θαυμασμό και επιδοκιμασία. Άλλωστε, η ίδια ομάδα την επόμενη σεζόν αψήφησε τον νόμο των φαβορί και κατέκτησε το μοναδικό της Κύπελλο Πρωταθλητριών, αφήνοντας, την ισχυρή Bayern Munchen, στα κρύα του λουτρού. Ο Saunders, βέβαια δεν ήταν εκεί. Μια διαφωνία όσο αφορά το συμβόλαιο του ήταν ικανή για να φέρει την ρήξη μεταξύ αυτού και της διοίκησης τον Φλεβάρη του 1982. Ο βοηθός του, Tony Barton, μπορεί να μπήκε στο πάνθεον, ως ο προπονητής που σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο, 3,5 μήνες αργότερα, όμως, όλοι ξέρουν πως και αυτό ήταν έργο Saunders.
Μια ρομαντική ποδοσφαιρική ιστορία από εκείνες που έχουν, σχεδόν, εκλείψει. Για τους ρομαντικούς ποδοσφαιρόφιλους πάντα αποτελούσε ευλογία, μια Aston Villa του 1981, μια Leeds του 1992, μια Blackburn του 1995, μια Leicester του 2015. Ομάδες κόντρα στην λογική, στα φαβορί, ίσως και στην ίδια την φύση. Μια υπενθύμιση της γοητείας του ποδοσφαίρου. Ίσως και μια απόδειξη πως η σκληρή δουλειά,η ταπεινότητα και η γνώση του αντικειμένου, ακόμα και με λιγότερο φανταχτερά υλικά μπορεί να φέρει αποτελέσματα πέρα από κάθε φαντασία.
Συντάκτης: Πάνος Κομματέας
