Για να ξετυλιχθεί το «κουβάρι» της σημερινής μας ιστορίας, θα πρέπει να μεταφερθούμε -νοερώς- σε μιαν άλλην εποχή. Σαράντα οκτώ χρόνια πίσω, όπου οι αντιλήψεις του κόσμου, τα ήθη και έθιμα και φυσικά, οι καταστάσεις γύρω από τα ποδοσφαιρικά ζητήματα, ήταν τελείως διαφορετικές.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο καλοκαίρι του σωτήριου έτους 1971. Ο πλανήτης είναι σοκαρισμένος από τον απροσδόκητο θάνατο του Jim Morrison, ο πόλεμος του Βιετνάμ μαίνεται για τα καλά, ενώ οι Pep Guardiola, Fabien Barthez και Roy Keane διανύουν τις πρώτες μέρες της, γεμάτης ποδόσφαιρο αργότερα, ζωής τους. Στον κόσμο του Βρετανικού ποδοσφαίρου, οι μνήμες από την απίστευτη τραγωδία του Ibrox είναι ακόμη νωπές, ενώ ο χουλιγκανισμός αποτελεί μια φρικτή καθημερινότητα για τους Άγγλους ποδοσφαιρόφιλους. Αυτό το τελευταίο μάλιστα, στάθηκε ως αφορμή για να εξελιχθεί η ιστορία που θα διαβάσετε στις παρακάτω γραμμές.
Οι οπαδοί της Manchester United, στα τέλη της σεζόν 1970-71 σε μια αναμέτρηση στο Old Trafford, πέταξαν πέτρες και μαχαίρια(!) στην θύρα των φιλοξενούμενων. Αυτό έφερε ως αποτέλεσμα την επιβολή τιμωρίας από την πειθαρχική επιτροπή, η οποία ανέφερε πως οι «Κόκκινοι Διάβολοι» θα έδιναν τους επόμενους δυο εντός έδρας αγώνες τους μακριά από την παραδοσιακή τους έδρα. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Frank O’Farrell, ο οποίος διαδεχόταν τον τεράστιο Matt Basby -στην δεύτερη του θητεία-. Πολλά χρόνια αργότερα, ο O’Farrell σε συνέντευξη του είχε αναφέρει πως θυμόταν χαρακτηριστικά το πόσο υποστηρικτικές υπήρξαν οι ομάδες με αυτήν την τιμωρία της United, προσφέροντας τα γήπεδα τους για να παιχθούν αυτές οι δυο αγωνιστικές. Πρώτο από όλους ανέφερε τον τότε προπονητή της Liverpool, Bill Shankly, ενώ ο τεχνικός διευθυντής του συλλόγου του Merseyside, Peter Robinson, προσέφερε το Anfield, ως την έδρα για ένα από τα δυο παιχνίδια.
«Προσφερθήκαμε», είπε ο Robinson, «Εκείνοι, μας είπαν ότι με μεγάλη χαρά θα μας προσέφεραν και το δικό τους γήπεδο σε μια ανάλογη περίπτωση. Η Manchester United αναμενόταν να έχει περισσότερους οπαδούς στις κερκίδες και έτσι αποφασίσαμε να τους δώσουμε το Kop». Η απόφαση του να διεξαχθεί εντός έδρας αγώνας της United στο Anfield, με τον χουλιγκανισμό να βρίσκεται στις μεγάλες δόξες του, φαινόταν απίστευτη, ωστόσο ο Robinson φρόντισε για την όσο το δυνατόν ομαλότερη διεξαγωγή της αναμέτρησης. Άλλωστε, όπως συμφώνησαν και οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, η κατάσταση ανάμεσα στους οπαδούς των δυο συλλόγων ήταν εξόχως ηπιότερη σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα.
Την Παρασκευή, 20 Αυγούστου του 1971 -ημέρα μερικής έκλειψης ηλίου- λοιπόν, η Manchester United έρχεται ως γηπεδούχος στο Anfield για να αντιμετωπίσει την νταμπλούχο της προηγούμενης σεζόν Arsenal, στο πλαίσιο της τρίτης αγωνιστικής της σεζόν 1971-72. Το ζέσταμα των ομάδων θα είναι κάπως επεισοδιακό, αφού μερικοί οπαδοί εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο για να δημιουργήσουν πρόβλημα. Τα πνεύματα ηρεμούν σχετικά γρήγορα και έτσι το ιστορικό παιχνίδι θα ξεκινούσε κανονικά μπροστά σε 27649 θεατές. Βέβαια, οι ντόπιοι δεν αντιμετώπισαν με ιδιαίτερη χαρά το γεγονός της παρουσίας «αλλόθρησκων» οπαδών στο Anfield. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικό δημοσίευμα της εποχής: «Περίπου 100 οπαδοί εκδιώχθηκαν από το γήπεδο. Τα παράθυρα κάποιων σπιτιών ήταν σπασμένα, ενώ 600 άτομα κρατήθηκαν για έλεγχο από την αστυνομία, όταν συνελήφθησαν να πετούν τούβλα στους συγκεντρωμένους οπαδούς της Manchester United».
Ο αγώνας ξεκινά εξαιρετικά για τους φιλοξενούμενους, καθώς μόλις στο 4ο λεπτό, ο Σκωτσέζος αμυντικός Frank McLintock, βάζει τους «Κανονιέρηδες» μπροστά στο σκορ! Η ομάδα του O’Farrell αρκείται σε μια μάλλον μέτρια εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο, με αποτέλεσμα οι ομάδες να πάνε στο ημίχρονο με το σκορ στο 0-1. Στην επανάληψη, οι «γηπεδούχοι» σάλπισαν για μια αντεπίθεση διαρκείας. Λίγα λεπτά μετά το σφύριγμα της έναρξης για το δεύτερο μέρος, συνέβη κάτι που σήμερα θα φαινόταν τουλάχιστον ουτοπικό. Ο Alan Gowling πέρασε την μπάλα πάνω από το σώμα του ανήμπορου να αντιδράσει Bob Wilson και ισοφάρισε για την United, με το Kop να ξεσπά σε ξέφρενους πανηγυρισμούς! Τρέλα, σουρεαλισμός, απίστευτο κι όμως αληθινό! Η αλήθεια είναι πως μια τέτοια στιγμή δεν ξεχνιέται εύκολα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
Ένας δημοσιογράφος του Guardian, πριν από λίγα χρόνια συνομίλησε με τον σκόρερ του ιστορικού τέρματος, μα εκείνος δεν έδειξε να έχει ιδιαίτερες μνήμες από αυτό το ματς! «Δεν το θυμάμαι καθόλου», ανέφερε ο Gowling. «Με ποιον παίζαμε; Η United έπαιξε εντός έδρας στο Anfield; Τι είπες τώρα;», ρωτούσε έκπληκτος. Του φάνηκε τόσο αδιανόητο που έπρεπε να του δείξουν φωτογραφία του από εφημερίδα της εποχής για να το πιστέψει!
Στο παιχνίδι μας, η ολική ανατροπή ήρθε από απευθείας εκτέλεση φάουλ του θρυλικού Sir Bobby Charlton, ενώ το τελικό 3-1 διαμόρφωσε στις καθυστερήσεις ο τωρινός βοηθός του Pep Guardiola στην Manchester City(!), Brian Kidd. «Πίστευα πως είχα κερδίσει μόνο ένα ματς στο Anfield, τον Δεκέμβρη του 1969 (με σκορ 1-4). Ε τώρα θα προσθέσω ακόμα ένα», θα πει σε σχετική ερώτηση, αστειευόμενος, ο άνθρωπος που υπερασπίστηκε τα δοκάρια της Manchester United, Alex Stepney. Όσο αφορά τον αμυντικό των τότε νικητών, David Sadler, αποκρίθηκε με έναν εξίσου περίεργο τρόπο: «Έπαιζα κι εγώ;», είπε όταν προσπάθησαν να του θυμίσουν τα γεγονότα. Ο μόνος που έδειξε να θυμάται αρκετά πράγματα από εκείνο την εποχή ήταν ο George Sephton, γνωστός και ως «η φωνή του Anfield». Ήταν η πρώτη του εβδομάδα στην δουλειά (εκφωνητής του γηπέδου) και όταν το ανακάλεσε στην μνήμη του, χαρακτήρισε την ατμόσφαιρα «περίεργη». «Ήταν Παρασκευή βράδυ και το γήπεδο ήταν μισογεμάτο, ενώ επικρατούσε ησυχία. Αν το ματς γινόταν τώρα, θα υποστήριζα σίγουρα την Arsenal. Τότε, ήταν απλά ένα έξτρα παιχνίδι μέσα στην εβδομάδα, κάτι που σήμαινε πως θα έπαιρνα ένα ακόμα μεροκάματο που το χρειαζόμουν ως νιόπαντρος. Δεν θυμάμαι να έπαιξα το ‘You Will Never Walk Alone’ εκείνο το βράδυ. Δεν βάζω και το χέρι μου στο Ευαγγέλιο, αλλά νομίζω πως δεν το έκανα».
Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση για την Manchester United, ήταν η κατάκτηση των τριών βαθμών. Και αυτό, γιατί σε οικονομικό επίπεδο, ο αγώνας αυτός δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο για τα ταμεία του συλλόγου! Αρχικά, το 15% των εισπράξεων δόθηκε στην Liverpool για την παραχώρηση του γηπέδου. Στην συνέχεια, η FA της επέβαλε να αποζημιώσει την Arsenal, διότι ο κανονισμός της εποχής υποχρέωνε τους συλλόγους να μοιράζονται τα έσοδα από τα εισιτήρια των ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων. Οι, σχεδόν 28000 άνθρωποι που βρέθηκαν στο Anfield όμως, ήταν απείρως λιγότεροι από τους 48000 που είχαν πάει στο παιχνίδι της προηγούμενης χρονιάς στο Old Trafford, έπρεπε με κάποιον τρόπο να καλυφθεί η χασούρα των Λονδρέζων!
Κερδισμένη βγήκε και η έτερη ομάδα του Merseyside, Everton που έπαιζε στο Goodison Park την επόμενη ημέρα. Συμφωνήθηκε λοιπόν να αποζημιωθεί και εκείνη αν η προσέλευση στο δικό της ματς ήταν κάτω από 46000 κόσμου! Τα χρόνια πέρασαν και αυτό το παράδοξο περιστατικό που πέρασε στην ιστορία, περιέργως, ξεχάστηκε. Όπως ξεχάστηκε και η επόμενη «εντός έδρας» μάχη των κόκκινων του Manchester στο Victoria Ground της Stoke City (πήρε το League Cup εκείνη την σεζόν), το οποίο έληξε και αυτό με σκορ 3-1 χάρη στα γκολ των Best (χ2) και Gowling. Στο τέλος εκείνης της σεζόν η Arsenal υποχρεώθηκε να παραδώσει τα σκήπτρα του πρωταθλήματος στην Derby County και τον τίτλο του Κυπελλούχου στην Leeds United! Ωραίες εποχές…
Αλήθεια, μπορείτε να βάλετε με τον νου σας τι θα συνέβαινε, αν η παραχώρηση γηπέδου μεταξύ δυο «εχθρικών» σωματείων, λάμβανε χώρα στις μέρες μας; Και αν στην Αγγλία ο φόβος φυλάει τα έρμα (τουλάχιστον εντός γηπέδου), κάντε τον παραλληλισμό με το τι θα γινόταν στην χώρα μας. Δεν απαιτεί ιδιαίτερη φαντασία. Θα αποτελούσε μια ακόμη σκληρή συνειδητοποίηση του πολιτισμικού μας επιπέδου…
Για την ιστορία, οι συνθέσεις της ιστορικής αυτής αναμέτρησης ήταν οι εξής:
MANCHESTER UNITED: Alex Stepney, Steve James, David Sadler, Tommy O’Neil, Tony Dunne, Willie Morgan, George Best (John Aston) , Bobby Charlton, Alan Gowling, Brian Kidd, Denis Law
ARSENAL: Bob Wilson, Pat Rice, Frank McLintocκ, Peter Simpson, Peter Storey, Bob McNab, George Armstrong, Eddie Kelly, Ray Kennedy, John Radford, George Graham
Συντάκτης: Πάνος Κομματέας
