Ένας ποδοσφαιρικός ύμνος πηγή έμπνευσης για την δημιουργία δύο διαχρονικών ροκ ύμνων.
Μουσική και ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο και μουσική. Μια σχέση αμφίδρομη. Oι δύο αυτοί μαγικοί κόσμοι ανέκαθεν αλληλοσυμπληρώνονταν στο πέρας των χρόνων.
Η μουσική πάντα «έρεε» μέσα στα γήπεδα, τα πέταλα και τα καθίσματα. Ο φίλαθλος από την αρχή της ιστορίας του ποδοσφαίρου είχε την ανάγκη να φωνάξει. Να φωνάξει ρυθμικά. Και μέσα από τις ρυθμικές κραυγές του να φανερώσει συναισθήματα. Ν’ αποθεώσει, να εμψυχώσει, ακόμα και να χλευάσει. Και τι πιο ιδανικό από το να εμπνευστεί από την μουσική. Και ειδικά από την μουσική της εποχής του. Να υιοθετήσει διαχρονικά hit, να «κόψει» και να «ράψει», δημιουργώντας ανατριχιαστικά όμορφα συνθήματα και ύμνους.
Το 1945, κάπου στο Broadway του Μανχάταν, ακούστηκε για πρώτη φορά μια μελωδία και μερικοί στίχοι, που σήμερα ανατριχιάζουν και συγκινούν εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλους σε όλο τον πλανήτη. Στο μιούζικαλ Carousel, η Christine Johnson τραγουδά ένα «show tune», το «You’ll Never Walk Alone», και αυτό για πρώτη φορά ηχεί στα «αυτιά» της ανθρωπότητας. Το 1956 το μιούζικαλ μεταφέρεται στις μεγάλες οθόνες και μέσω της ομώνυμης ταινίας, η Claramae Turner, αλλά και η Shirley Jones, Αμερικανίδες σταρ της εποχής, το απογειώνουν.
Για τις επόμενες δεκαετίες, αμέτρητοι ερμηνευτές και συγκροτήματα θα το διασκευάσουν και θα το ερμηνεύσουν. Από τον Frank Sinatra και τον Elvis Presley, μέχρι τον Johnny Cash και τους Pink Floyd. Συγκεκριμένα όμως, ήταν μία η διασκευή, που άλλαξε την πορεία του κομματιού στην παγκόσμια ιστορία μια για πάντα.
Τον Οκτώβριο του 1963, μια μπάντα από το Merseyside της Αγγλίας, οι Gerry and the Pacemakers, κυκλοφόρησε τη δικιά της διασκευή του «You’ll Never Walk Alone». Το merseybeat/baroque pop συγκρότημα αμέσως εκτοξεύθηκε! Παρέμεινε στην κορυφή των μουσικών charts του Ηνωμένου Βασιλείου για τέσσερις σερί εβδομάδες, χάρη στη νέα του επιτυχία. Και κάπου εκεί ήρθε και έδεσε αρμονικά το αγγλικό ποδόσφαιρο…
Ο κόσμος της Liverpool Football Club λάτρευε την «ντόπια» μπάντα. Και το «You’ll Never Walk Alone» άρχισε δειλά δειλά να ηχεί στα πέταλα του Anfield και στην «Kop». Από τα τέλη του 1963 μετατράπηκε στον ύμνο του μεγάλου αγγλικού συλλόγου, όταν και άρχισε να παίζει στα μεγάφωνα του γηπέδου πριν και μετά τον αγώνα. Σήμερα αποτελεί το «αίμα», που κυλά στις «φλέβες»του οπαδισμού της Liverpool.
Το 1977, και συγκεκριμένα στις 29 Μαΐου, το Bingley Hall, συναυλιακό κέντρο στο Stafford της Δυτικής Αγγλίας, υποδεχόταν την θρυλική βρετανική μπάντα των Queen. Το συγκρότημα του αείμνηστου Freddie Mercury και των 170-300 εκατομμυρίων πωλήσεων δίσκων παγκοσμίως, περιόδευε σε όλο τον πλανήτη στα πλαίσια του News of the World Tour. Και εκείνη η συναυλία, όντας ήδη μέρος της μουσικής ιστορίας ως κομμάτι του «παζλ» που συνέθεσε ένα εντυπωσιακό και πετυχημένο τουρ, θα ήταν «μαιευτήριο» δύο μελλοντικών μουσικών ύμνων των Queen.
Σύμφωνα με τον Brian May, ένα από τα αναπόσπαστα μέλη της μπάντας, σε συνέντευξη του στο Guitar World το 2002, η συναυλία στο Stafford ήταν σαν λίγες άλλες. Το κοινό ήταν παθιασμένο και αφάνταστα ζεστό. Τραγουδούσε μαζί τους κάθε τους κομμάτι από την αρχή του show. Και σε ένα χώρο όπως το Bingley Hall, στενόχωρο και κατακλυσμένο από κόσμο, το πλήθος σε ορισμένες στιγμές της συναυλίας ήταν τόσο δυναμικό, που το συγκρότημα αναγκαζόταν να σταματήσει να τραγουδά. Και απλά τους άκουγε. Τους άκουγε να τραγουδούν με όλη τους την ψυχή. Και τότε ήρθε το encore…
Στο καθιερωμένο και «παραδοσιακό» encore, όπου αποκαλείται το τελευταίο μέρος μιας συναυλίας, που ακολουθείται από την παρότρυνση των θεατών για λίγη ακόμη σκηνική παρουσία και τραγούδι, έγινε κάτι το μαγικό. Το Bingley Hall, μέσα στην ησυχία και με μια άδεια σκηνή μπροστά του, άρχισε να ερμηνεύει το «You’ll Never Walk Alone», με το ίδιο πάθος που ερμήνευσε στιγμές νωρίτερα το Bohemian Rhapsody. Ο Freddie, o Bryan και ο Roger είχαν μείνει έκπληκτοι. Ο Brian May είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στο BBC Radio One τα Χριστούγεννα του ’77:
Κάναμε το encore και στη συνέχεια πήγαμε στα backstage, και ο κόσμος αντί να συνεχίσει να χειροκροτά, μας τραγουδούσε το «You’ll Never Walk Alone». Μας αφήσανε άναυδους και κατάπληκτους. Ήταν πραγματικά μια έντονη συναισθηματικά εμπειρία.
Σ’ εκείνη τη παλιά και ντουμανιασμένη αίθουσα του Stafford, υπό τους ήχους του ύμνου της Liverpool, γεννήθηκε λοιπόν μια ιδέα που θ’ απογείωνε στα ουράνια την μυθική καριέρα και υστεροφημία των Queen.
Ο May, λίγους μήνες αργότερα, θα συνθέσει το «We Will Rock You», ένα από τα πιο πετυχημένα και αναγνωρίσιμα hits της βρετανικής μπάντας, σε μια προσπάθεια να πετύχει την άμεση σύνδεση του κοινού με τον ερμηνευτή. Ο χαρακτηριστικός ρυθμός του κομματιού, βοηθά το κοινό να συμμετέχει άμεσα στην ερμηνεία, μέσω της σωματικής επίκρουσης. Την ίδια περίοδο, ο Freddie Mercury θα συνθέσει και θα γράψει τους στίχους στο «We Are the Champions», ένα κομμάτι με επικό, θα έλεγε κανείς, χαρακτήρα, που έδινε την αίσθηση του ύμνου και του arena rock. Με αυτά τα δύο κομμάτια, οι Queen είχαν την πραγματική δύναμη να δώσουν το «μικρόφωνο» και τα «μουσικά όργανα» τους σε δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που θα γινόντουσαν μέλη της μπάντας και ουσιωδώς θα συμβάλλανε στην ερμηνεία.
Πηγή έμπνευσης και των δύο διαχρονικών κομματιών; Εκείνη η παθιασμένη ερμηνεία του «You’ll Never Walk Alone» στο Stafford, όπως σωστά καταλάβατε. Οι δύο αυτοί μουσικοί ύμνοι θα γίνουν παγκοσμίως αναγνωρίσιμοι και αισίως θα μετατραπούν σε αθλητικούς ύμνους. Μέχρι σήμερα, αμέτρητοι σύλλογοι, φίλαθλοι και φορείς, από δεκάδες αθλήματα, θα χρησιμοποιήσουν τις συγκεκριμένες επιτυχίες των Queen σε γήπεδα, εξέδρες, στάδια, γεγονότα και συνθήματα. Η μελωδία τους, ο ρυθμός τους και οι στίχοι τους, ειδικά στην περίπτωση του «We Are the Champions», θα γίνουν μέσα εμψύχωσης, στήριξης, πνευματικής ανύψωσης και ανάδειξης της εσωτερικής δύναμης, που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Από τον φίλαθλο στον αθλητή και από τον αθλητή στον ίδιο του τον ψυχικό κόσμο. Και για όλα αυτά ευθύνη είχε ένας ποδοσφαιρικός ύμνος…
Μουσική και ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο και μουσική. Μια σχέση αμφίδρομη.
