Αρκεί μια στιγμή για να σε στείλει από τη γη στον ουρανό και μερικά μόνο δευτερόλεπτα μεταξύ του «όχι πάλι» στο «ναι ρε, γαμώτο». Τα παραμύθια δε χρειάζεται να έχουν πάντα ιππότες και δράκους, αλλά αρκεί μια ανατροπή, μια μικρή λεπτομέρεια που θα σε καθηλώσει.
Η «μαγεία» του Anfield
Τρίτη βράδυ. Τελειώνω από δουλειά και γυρίζω σπίτι. Δέχομαι τηλέφωνο από 3-4 φιλαράκια να «αράξουμε» να δούμε το ματς. Ένας μόνο οπαδός της Liverpool ανάμεσα μας. Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο για τα σουβλάκια είχαμε μαζευτεί, παρά για το ματς. Λέγαμε για τη «μαγική» ατμόσφαιρα του Anfield και τις ανατροπές, αλλά δε το πιστεύαμε και πολύ.
Το πρώτο «goal» που ακούστηκε στο 7’, προήλθε μόνο από τον οπαδό της Liverpool, ενώ οι υπόλοιποι ασχολούμασταν ακόμα με το φαγητό. Όσο περνούσε η ώρα και το παιχνίδι «έπαιρνε φωτιά», αρχίσαμε να το νιώθουμε και οι υπόλοιποι. Κάπου εκεί έρχεται το ημίχρονο βέβαια, και η κουβέντα για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν ήταν αναμενόμενη. Περιμέναμε ότι ο Gini θα έπαιρνε θέση στο χορτάρι, αλλά σίγουρα δε περιμέναμε αυτό που θα συνέβαινε 10 λεπτά αργότερα.
Σε διάστημα δύο λεπτών είχαμε «σηκώσει στο πόδι» όλη τη γειτονιά. Η Liverpool ήθελε ένα γκολ για να κάνει τη μεγάλη ανατροπή! Δε μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε, όταν λίγο αργότερα θα τα κατάφερνε. Πολλοί δε πιστεύουν στη «μοίρα» ή στο «πεπρωμένο», αλλά περισσότερο στις συμπτώσεις και τις συγκυρίες. Αυτό το ματς με έκανε να αναθεωρήσω πολλά. Η Liverpool είχε ραντεβού με την ιστορία εκείνο το βράδυ. Μια ιστορία που είχε επαναλάβει το 2005. Αλήθεια, πόσοι θυμάστε σε ποια λεπτά έβαλε τα δύο goals στο δεύτερο ημίχρονο ο Wijnaldum; Στο 54’ και στο 56’ αντίστοιχα. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Το «θαύμα» της Johann Cruyff Arena
Τετάρτη βράδυ. Σκηνικό παρόμοιο. Σχολάω από τη δουλειά και γυρίζω σπίτι. Ίσα που προλαβαίνω τη σέντρα στο match του Amsterdam. Μόνος αυτή τη φορά, καθώς κανείς δεν είχε όρεξη μετά τη τεράστια νίκη της Liverpool, να δει ένα ματς που αναμενόταν κατώτερο από εκείνο της προηγούμενης ημέρας. Αμ δε..
Μέσα μου είχα μεγάλη πίστη στη πρόκριση των «Spurs», όμως το πρώτο μισάωρο, με «προσγείωσε» απότομα. Δίκαιο το προβάδισμα του Ajax, την ώρα που ομάδα Tottenham ήταν σχεδόν… απούσα. Ημίχρονο και τα chats στο κινητό έχουν πάρει φωτιά. Κοινή συνιστώσα των συζητήσεων, η γρήγορη αντίδραση των Λονδρέζων στο δεύτερο ημίχρονο. Όπερ και εγένετο, δια… ποδός Lucas Moura.
Μετά το 2-2, ήμουν σίγουρος ότι το τρίτο goal της Tottenham είναι θέμα χρόνου. Όπως αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, για να απολαύσεις τη χαρά της νίκης ή της πρόκρισης πρέπει να καρδιοχτυπήσεις. Φαντάζομαι ότι από το 70ο λεπτό του αγώνα και μετά, τα νοσοκομεία του Λονδίνου θα είχαν γεμίσει με καρδιακούς! Πάνω κάτω η μπάλα, μια χαμένη εξ’επαφής ευκαιρία η Tottenham, δοκάρι ο Ajax, σε «αναμμένα κάρβουνα» όλοι.
Εγώ ακόμα εκεί, να το λέω ο τελικός της 1ης Ιουνίου θα είναι υπόθεση αγγλική. Στο 94ο λεπτό ο Llorrente θα πάρει μια κεφαλιά στη καρδιά της άμυνας του «Αίαντα», αλλά θα τη στείλει εκτός. Ο «σπίκερ» της CosmoteTv που περιέγραφε τον αγώνα, κάνει τη δήλωση ότι αυτή μάλλον ήταν η τελευταία φάση του ματς. Αδυνατώ να το πιστέψω ότι μετά από τέτοιο δεύτερο ημίχρονο η Tottenham θα έμενε εκτός.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, ένας γνήσιος «Κανονιέρης» θα χοροπηδάει για την «γκολάρα» του Moura! Έχω δει αμέτρητρες φορές το τέρμα αυτό. Η ανατριχίλα παραμένει ίδια. Δεν υποστήριζα ποτέ τους «Πετεινούς», ίσα ίσα, κι όμως αυτό το goal σίγουρα θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου για πολλά χρόνια. Φυσικά όχι μόνο αυτό αλλά ολόκληρο το διήμερο. Το καλύτερο Champions League όλων των εποχών, κατά την άποψη μου.
Η φετινή διοργάνωση μας δίνει ένα σπουδαίο μάθημα. Είναι γνωστό ότι τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία. Πλέον μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι δε φέρνουν ούτε την επιτυχία, όπως πιστεύουν πολλοί. Η Tottenham ξοδεύοντας το απόλυτο τίποτα, ούτε μια λίρα για μεταγραφές, κατάφερε κάτι το αδιανόητο. Αν τα λεφτά έπαιζαν μπάλα, τότε πολύ πιθανό να βλέπαμε Man.City εναντίον PSG στον τελικό της διοργάνωσης, με νικητή το… πετρέλαιο.
Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε και θα αγαπάμε είναι αυτό που παρακολουθήσαμε στις 7 και 8 Μάη. Επιτέλους, ας αφήσουμε στην άκρη χορηγούς, λεφτά, στοιχήματα και ας απολαύσουμε την ομορφιά που μας χαρίζει η στρογγυλή θεά. Όποιος ουδέτερος δε πανηγύρισε ή έστω δεν χάρηκε τις σπουδαίες επιτυχίες των αγγλικών ομάδων, συγγνώμη, αλλά δεν αξίζει να λέγεται «φίλος του ποδοσφαίρου».
Tottenham – Liverpool λοιπόν. Δύο ομάδες που όσο κι αν φαίνεται περίεργο έχουν πολλά κοινά στη πρόσφατη ιστορία τους. Έχοντας περάσει αρκετές δυσκολίες και οι δύο, έδειξαν να κάνουν ένα «restart» τα τελευταία χρόνια. Δουλεύοντας με υπομονή και επιμονή, έχουν κερδίσει το σεβασμό εντός και εκτός συνόρων. Οι Klopp και Pochettino έχουν δεχτεί δριμεία κριτική, για το γεγονός ότι δεν έχουν καταφέρει να κατακτήσουν κάποιο τίτλο. Από τη δικιά μου οπτική γωνία, οι δύο ομάδες έχουν φτάσει στο τελικό εξαιτίας του σωστού πλάνου, της υπομονής και της δημιουργίας ενός συνόλου σαν οικογένεια. 100% τα εύσημα για αυτά τα στοιχεία πρέπει να πάνε στους δύο προπονητές.
Όταν βλέπω τη Tottenham του Pochettino και τη Liverpool του Klopp, βλέπω κάτι μαγικό. Κάτι που ξεπερνάει πολλές από τις επιτυχίες αγγλικών ομάδων. Και οι δύο τεχνικοί δουλεύουν με το δικό τους μοναδικά ασυμβίβαστο τρόπο, καταφέρνοντας να «ταράξουν τα νερά» του ευρωπαϊκού χάρτη. Το ταξίδι προς τη «Γη της Επαγγελίας» θα φτάσει στο τέλος για έναν από τους δύο, ενώ για τον άλλον μάλλον θα σημειωθεί μια ακόμα αποτυχία. Για εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους πάντως, η όρεξη για τέτοια ποδοσφαιρικά «παραμύθια» μόλις… άνοιξε!
Συντάκτης: Βασίλης Βασιλείου
