Όσο οι οπαδοί λαχταρούν ουσιαστικές μεταγραφές, οι σύλλογοι μπορεί να προτιμήσουν τις επιλογές του… προέδρου, που σπάνια έχουν αγωνιστικά κίνητρα.
Οι ιδιοκτήτες ενός συλλόγου είναι οι τελικοί υπεύθυνοι από τις πιο ασήμαντες ως τις σημαντικότερες αποφάσεις. Εκείνοι παρέχουν τα κεφάλαια και από εκείνους ξεκινά το χτίσιμο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Μερικές φορές όμως το παρακάνουν, φροντίζοντας να προσθέσουν την δική τους «πινελιά» στα πρόσωπα των ρόστερ. Οι επιλογές του προέδρου άλλοτε (πιο σπάνια) δικαιώνονται και άλλοτε δημιουργούν καλτ αναμνήσεις και ιστορίες σαν και την σημερινή.
Το χειμερινό μεταγραφικό παζάρι ήταν πλούσιο για την Άρσεναλ. Σε αποχωρήσεις. Δεκατρεις παίκτες αποχαιρέτησαν μόνιμα, αλλά και προσωρινά τον σύλλογο, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της μεταγραφικής περιόδου «γυρνούσε» γύρω από την αποχώρηση του Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ και την απόκτηση είτε του Ντούσαν Βλάχοβιτς είτε του Αλεξάντερ Ίσακ.
Ο Γκαμπονέζος έφυγε για την Βαρκελώνη, ωστόσο το κενό στην επίθεση θα αναπληρωθεί (;) εσωτερικά, αφού ούτε ο Σέρβος, αλλά ούτε και ο Σουηδός έγιναν παίκτες της Άρσεναλ. Οι μοναδικές τρεις προσθήκες που έγιναν στον σύλλογο ξεκίνησαν με τον Λίνο Σόουζα να εντάσσεται στην Κ-23 από την Γουέστ Μπρομ. Οι άλλες δυο είχαν ένα πιο ιδιαίτερο «χρώμα», αφού μιλάμε για τους Αμερικανούς Ματ Τέρνερ από την Νιου Ίνγκλαντ Ρεβολούσιον και Όστον Τράστι από τους Κολοράντο Ράπιντς.
Σε αμφότερες τις συμφωνίες ασχολήθηκε εξ ολοκλήρου ο Σταν Κρένκε και οι συνεργάτες του, με τον Τράστι μάλιστα να ανήκει στην ομάδα του Αμερικανού προέδρου στο MLS και να θεωρείται «εσωτερική» μεταγραφή, για την οποία ο σύλλογος δεν μπήκε καν στον κόπο να ανακοινώσει στο Twitter. Όσον αφορά τον Τέρνερ, που παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και είναι διεθνής, έκλεισε από τώρα για το καλοκαίρι και φαίνεται πως θα πάρει θέση βασικού… αναπληρωματικού τερματοφύλακα αντί του φευγάτου Μπερντ Λένο.
Πριν σπεύσετε να κατηγορήσετε τους Αμερικανούς επενδυτές, να θυμήσουμε ότι δεν είναι σπάνιο σκηνικό για τα αγγλικά δεδομένα, αφού έχουμε δει να επαναλαμβάνεται σε Τσέλσι και Φίτεσε, Γουότφορντ και Ουντινέζε και πιο πρόσφατα Νότιγχαμ Φόρεστ και Ολυμπιακό. Αντίστοιχα παρόμοιες κινήσεις έχουν εντοπιστεί και στην Λέστερ, η οποία αυτή την στιγμή διαθέτει ήδη έναν ποδοσφαιριστή από την Ταϊλάνδη στις τάξεις τις, ο οποίος φυσικά αποτελεί προσωπική επιλογή του προέδρου Αγιαβάτ Σριβανταναπράμπα.
Η αρχή όμως όλων αυτών ξεκίνησε το 2007, όταν η Μάντσεστερ Σίτι είχε περάσει στα χέρια του πρώην πρωθυπουργού της Ταϊλάνδης, Θακσίν Σιναβάτρα. Η έλευση του Ασιάτη πολιτικού γέννησε πολλές ελπίδες στους οπαδούς της Μάντσεστερ Σίτι, οι οποίοι μέχρι εκείνη την εποχή, έβλεπαν την ομάδα τους μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με τις μετοχές να ανήκουν κατά πλειοψηφία στο κοινό. Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν, έφτασαν πράγματι παίκτες που είχαν εντυπωσιάσει τις προηγούμενες σεζόν σε άλλους συλλόγους.
Ο Ιταλός Ρολάντο Μπιάνκι από την Ρετζίνα ήταν σίγουρα η πιο ηχηρή από αυτές, δεδομένου ότι είχε καταφέρει να διατηρήσει «μόνος» του την ομάδα στην Σέρια Α, ενώ εξίσου εντυπωσιακές ήταν οι ελεύσεις των Ελάνο, Βαλέρι Μπόζινοφ, Ζεοβάνι, Χαβιερ Γκαρίδο, Βεντράν Τσόρλουκα, Μάρτιν Πετρόφ και Ζέλσον Φερνάντες. Για ολους τους παραπάνω, περίπου 50 εκατομμύρια λίρες βγήκαν από τα ταμεία, την ώρα που μόλις έξι εκατομμύρια έμπαιναν σε αυτά, με την παραχώρηση του Τζόι Μπάρτον.
Πέραν όλων των άλλων κινήσεων, ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον αντικατέστησε τον Στούαρτ Πιρς, ευελπιστώντας ότι ο σύλλογος θα είναι σε θέση να διεκδικήσει ένα από τα ευρωπαϊκά εισιτήρια. Το ξεκίνημα ήταν εντυπωσιακό. Μέχρι και την 13η αγωνιστική, η Μάντσεστερ Σίτι βρισκόταν στην 3η θέση, ατενίζοντας με αισιοδοξία το υπόλοιπο της σεζόν κι ελπίζοντας σε συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Το σύνολο φαινόταν συμπαγές, ενώ τα πρόσφατα αποκτήματα έμοιαζαν να έχουν δώσει μια νέα πνοή στον σύλλογο, ο οποίος απολάμβανε τις «υψηλές πτήσεις». Στις 11 Νοεμβρίου οι «Πολίτες» έρχονται ισόπαλοι στο Φράτον Πάρκ με αντίπαλο την Πόρτσμουθ. Την ερχόμενη εβδομάδα δεν θα υπήρχε αγωνιστική δράση ελέω των εθνικών ομάδων κιι έτσι η Μάντσεστερ Σίτι επέστρεφε στην ενεργό δράση στις 24 του ίδιου μήνα με αντίπαλο την Ρέντινγκ.
Επειδή όμως το Σαββατοκύριακο της διακοπής ήταν παραπάνω ήσυχο από όσο έπρεπε, από το πουθενά, στις 16 Νοεμβρίυο, ο σύλλογος ανακοινώνει την απόκτηση τριών παικτών! Άπαντες αιφνιδιάστηκαν και περίμεναν κάποιο μεγάλο όνομα, αφού εκείνη την περίοδο οι ιθύνοντες βρίσκονταν σε συζητήσεις με την Σαχτάρ για την απόκτηση του Νέρι Καστίγιο. Αντ’ αυτού, βρέθηκαν να διαβάζουν για τρεις… παικταράδες από την Ταϊλάνδη, με τους Τερασίλ Ντάνγκτα, Σουρέ Σούκχα και Κιατπραβούτ Σαϊβέο να γίνονται και επίσημα παίκτες της.
Πριν απορήσετε και εσείς μαζί μας, λίγα χρόνια μετά, ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον μίλησε για την περιπέτεια εκείνης της Μάντσεστερ Σίτι, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι «ο Σιναβάτρα δεν είχε ιδέα από ποδόσφαιρο». Κάτι που δικαιολογείται, εν μέρει, αν αναλογιστεί κανείς ότι κανένας από τους τρεις ποδοσφαιριστές δεν θα μπορούσε να βγάλει βίζα για να εργαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, εξαιτίας της χαμηλής θέσης της Ταϊλάνδης στην κατάταξη της FIFA!
Η αγαπημένη τριάδα από την Νοτιοανατολική Ασία, δεν φόρεσε ποτέ την φανέλα των «Πολιτών» στις εγχώριες διοργανώσεις, ωστόσο κατάφερε να αγωνιστεί μαζί, σε ένα φιλικό, λίγο μετά την λήξη της σεζόν, απέναντι στην μεικτή ομάδα του πρωταθλήματος της Ταϊλάνδης. Πικρή ανάμνηση θα πει κανείς, ειδικότερα αν σκεφτεί κανείς ότι το ανεπίσημο ντεμπούτο τους, συνδυάστηκε με ήττα. Τι απέγινε όμως στην συνέχεια αυτή η «μαγική» τριάδα;
Ας ξεκινήσουμε τον καλύτερο της «παρέας». Ο Τερασίλ Ντάνγκτα, αφότου παραχωρήθηκε στους Γκρασχόπερς της Ελβετίας με την μορφή δανεισμού, επέστρεψε στο Μάντσεστερ για να αποχωρήσει και πάλι για την Ταϊλάνδη και την Ρατζπράτσα. Γρήγορα βρήκε την χαμένη του φόρμα, σκοράροντας οκτώ φορές σε δέκα παιχνίδια, και αναχώρησε για την Μουανγκτόνγκ Γιουνάιτεντ το 2009, στην οποία και έκατσε μέχρι το 2020.
Για την ακρίβεια, έγινε κάτι σαν λαϊκός ήρωας στο Μουανγκτόνγκ, σκόραρε 117 φορές σε 260 αγώνες, ενώ το 2014 προς έκπληξη όλων, επέστρεψε και πάλι στην Ευρώπη, αυτή την φορά για λογαριασμό της Αλμερία με την μορφή δανεισμού. Αγωνίστηκε έξι φορές στην Λα Λίγκα, ενώ σκόραρε και στο Μπενίτο Βιγιαμαρίν απέναντι στην Μπέτις, βοηθώντας την ομάδα του να αποκλείσει στο Κόπα ντελ Ρέι τους Σεβιγιάνους.
Ο δανεισμός ωστόσο δεν μετουσιώθηκε σε μεταγραφή και επέστρεψε στην χώρα του, μέχρι να αποχωρήσει υπό το ίδιο καθεστώς το 2018 για την Σανφρέτσε Χιροσίμα. Έκανε εξαιρετική σεζόν, σκόραρε έξι φορές σε 32 παιχνίδια, ενώ επέστρεψε και πάλι στην Μουανγκτόνγκ Γιουνάιτεντ, όπου και έμεινε μέχρι το 2020. Το κεφάλαιο έκλεισε οριστικά εκείνη την χρονιά, όπου και πήρε την μεταγραφή για την Σιμίζου Παλς, ενώ φέτος παίζει ξανά στην Ταϊλάνδη για λογαριασμό της Πάτουμ Γιουνάιτεντ!
Μαζί με τον συμπαίκτη του και πρώην παίκτη του Ολυμπιακού, Ντιόγκο, κοντράρονται πλέον στους πίνακες στατιστικής για τον κορυφαίο σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος της Ταϊλάνδης. Μέχρι στιγμής, ο Ντάνγκτα βρίσκεται στην τρίτη θέση με 126 τέρματα, ενώ ο Ντιόγκο στην έβδομη με 102, και πιθανότατα θα αναρριχηθεί ακόμη περισσότερο, αφού χρειάζεται μόλις οκτώ για να προσπεράσει τους Λεάντρο Ασουμπσάο, Πιπόμπ Ον-Μο και Ντράγκαν Μπόσκοβιτς οι οποίοι έχουν αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Ο Σούρε Σούκχα τώρα, ακολούθησε την ίδια διαδρομή με τον Ντανγκντά στην Μάντσεστερ Σίτυ, αφού και εκείνος δόθηκε δανεικός στους Γκράσχοπερς. Ο πολυσύνθετος αμυντικός, μετά την αποχώρηση του από την Αγγλία, επέστρεψε στην αγαπημένη του Τσονμπούρι, στην οποία και έμεινε μέχρι το 2012. Κατά το διάστημα της παρουσίας του στους «Καρχαρίες», εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους κεντρικούς αμυντικούς της χώρας και κέρδος ήταν η μεταγραφή του στην ισχυρή Μπουριράμ Γιουνάιτεντ.
Παρέμεινε στους πρωταθλητές μια τριετία και στην δύση της καριέρας του αποφάσισε να γίνει «γυρολόγος», φορώντας μέχρι και το 2020 τις φανέλες των Ουμπόν, Ρατσαμπούρι, Μουανγκάν και Καντσαναμπούρι. Στην τελευταία «κρέμασε» τα παπούτσια του σε ηλικία 37 ετών, έχοντας παράλληλα με την εθνική της χώρας του 68 επίσημες συμμετοχές.
Τέλος ο Κιατπραβούτ Σαιβέο, πήρε από την αρχή άλλο δρόμο, πηγαίνοντας στο Βέλγιο και την Κλαμπ Μπριζ ως δανεικός. Φυσικά δεν κατέγραψε καμία συμμετοχή. Μετά την σύντομη ευρωπαϊκή περιπέτεια, επέστρεψε και αυτός στην Τσονμπούρι, στην οποία και παρέμεινε για μια τετραετία. Παρ’ όλα αυτά, βασικός δεν έγινε ποτέ. Ερχόταν κυρίως από τον πάγκο ή ξεκούραζε, σε αγώνες δευτερεύοντος σημασίας, τους συμπαίκτες του και αυτός ήταν ο λόγος που αποχώρησε για την Τσιανγκράι το 2013.
Εκεί ο χρόνος του ήταν σαφώς αυξημένος, κατέγραψε 69 συμμετοχές, μέχρι που έκαναν την εμφάνισή τους οι τραυματισμοί. Έμεινε για αρκετό καιρό εκτός δράσης, επέστρεψε για μόλις δυο μήνες στην Τσονμπούρι και αποσύρθηκε ως παίκτης της Πολίς Τέρο σε ηλικία 32 ετών.
Αυτές οι σχετικές «αστοχίες» δεν προκαλούν εντύπωση, αφού άπαντες ξέρουμε ότι η Ταϊλάνδη δεν είναι η μεγαλύτερη «ποδοσφαιρομάνα» του πλανήτη. Ελάχιστοι ποδοσφαιριστές έχουν διαπρέψει στο ασιατικό στερέωμα και ακόμη περιμένουν στην χώρα, τον άνθρωπο που θα κάνει το μεγάλο «μπαμ» στην Ευρώπη.
Για τους τρεις αυτούς ποδοσφαιριστές, η απόφαση του Σιναβάτρα να τους φέρει στην Πρέμιερ Λιγκ, μπορεί να προσέφερε γέλιο στους φιλάθλους, αλλά για τους ίδιους ήταν μια ιστορία που θα μνημονεύουν σε όλη τους την ζωή. Μπορεί οι δυο από τους τρεις να απέχουν από την ενεργό δράση, όμως ο Ντάνγκτα συνεχίζει ακάθεκτος να σπάει τα δικά του ρεκόρ στο εγχώριο ποδόσφαιρο. Στην εθνική πλέον μοιράζεται τις εμπειρίες του με ένα νεαρό παιδί, που όπως προείπαμε ζει το δικό του παραμύθι με την Λέστερ με τις ευλογίες του… προέδρου, πηγαίνοντας παραδόξως αρκετά καλά. Το όνομα του; Θαναβάτ Σουενγκτσιταβόν!
Συντάκτης: Φάνης Αγριτέλλης
Διαβάστε επίσης από τον αρθρογράφο: Μάξι Ροντρίγκεζ: Ο σωστός μαέστρος, την λάθος εποχή
