Στην μεγαλύτερη της ευκαιρία να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από μισό αιώνα, η Τότεναμ έχασε τη θέση στα «αστέρια» για μερικά λαζάνια.
Μάιος, 2006. Λίγες εβδομάδες πριν τη λήξη της σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ, μία ιδιόμορφη κατάσταση είχε δημιουργηθεί στον βαθμολογικό πίνακα. Η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ είχε φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα. Αν νικούσε, θα προκρινόταν στον θεσμό την επόμενη χρονιά ανεξάρτητα από τη θέση της στην τελική βαθμολογία της Πρέμιερ Λιγκ. Τότε, ακόμη, η UEFA επέτρεπε μέχρι τέσσερις ομάδες από το ίδιο πρωτάθλημα να αγωνιστούν στο Τσάμπιονς Λιγκ, οπότε η Τότεναμ θα αποκλειόταν.
Έτσι, λοιπόν, όταν η Τότεναμ επικράτησε εντός έδρας της Μπόλτον με 1-0 στην προτελευταία αγωνιστική, πολλοί οπαδοί της στην εξέδρα φορούσαν φανέλες της Μπάρτσα, τραγουδώντας στη λήξη της αναμέτρησης συνθήματα υπέρ των Καταλανών. Στον τελικό στο Παρίσι, οι ομάδες ήταν ισόπαλες 1-1, όταν το δεξί μπακ από τη Βραζιλία, Τζουλιάνο Μπελέτι, σκόραρε το πρώτο και τελευταίο του γκολ με τα χρώματα της ισπανικής ομάδας σε 103 συμμετοχές, στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Έτσι, η πρόκριση για το Τσάμπιονς Λιγκ θα κρινόταν στην τελευταία αγωνιστική της Πρέμιερ Λιγκ.
Οι «Κανονιέρηδες» είχαν σχετικά εύκολο έργο, αφού θα φιλοξενούσαν την αδιάφορη Γουίγκαν, όμως η Τότεναμ έπρεπε να υπερβεί το εμπόδιο της Γουέστ Χαμ στο Άπτον Παρκ. Κλασικό, πάντοτε αμφίρροπο, λονδρέζικο ντέρμπι, και η αρμάδα του Μάρτιν Γιολ, αποτελούμενη από αστέρες όπως ο Έντγκαρ Ντάβιντς και ο Ρόμπι Κιν, θα χρειαζόταν οπωσδήποτε και μία δόση τύχης για να επικρατήσει, την οποία όμως δεν είχε.
Όλα ξεκίνησαν με την απόφαση των φιλουξενούμενων να διανυκτερεύσουν στο ξενοδοχείο Marriott West India Quay, στο Κανάρι Γουόρφ, τη βραδιά πριν από τον αγώνα. Την εποχή εκείνη, συνηθιζόταν οι ομάδες να μένουν σε ξενοδοχεία εν όψει της επικείμενης αναμέτρησης, ακόμα κι αν η έδρα τους βρισκόταν στην ίδια πόλη με αυτή του αντιπάλου. Οι παίκτες της Τότεναμ θα έτρωγαν σε ιδιωτικό μπουφέ και είχαν να διαλέξουν το γεύμα τους ανάμεσα σε μπριζόλα, μακαρονάδα, κοτόπουλο και λαζάνια, τα οποία τελικά προτίμησαν οι περισσότεροι.
Όλα κυλούσαν ομαλά, ώσπου την επόμενη μέρα, στο πρωινό, δέκα βασικοί παίκτες ανέφεραν ότι όλη τη βραδιά ταλαιπωρήθηκαν από εμετούς. Χρόνια μετά, στην αυτοβιογραφία του, ο Μάικλ Κάρικ θα ανέφερε πως, «Μία φωτιά είχε ανάψει στα σωθικά μου, κι ήταν λες και χυνόταν πάνω της βενζίνη ξανά και ξανά», τονίζοντας μάλιστα ότι είχε κουλουριαστεί στο κρεβάτι προσευχόμενος να περάσει ο αφόρητος πόνος.
Οι ιθύνοντες της ομάδας του Βόρειου Λονδίνου γρήγορα υποπτεύθηκαν τα λαζάνια, που είχαν φάει για δείπνο οι περισσότεροι παίκτες της ομάδας, και προέβησαν στις απαραίτητες κινήσεις για να καθυστερήσουν ή και να αναβάλουν τον αγώνα. Η Αστυνομία κλήθηκε να διερευνήσει το ενδεχόμενο τροφικής δηλητηρίασης, ενώ η Πρέμιερ Λιγκ απέστειλε τον γραμματέα της και έναν γιατρό της Ομοσπονδίας, για να εξετάσουν το ενδεχόμενο αναβολής. Η Γουέστ Χαμ συμφώνησε να καθυστερήσει ο αγώνας, η Αστυνομία όμως είχε διαφορετική γνώμη. Φοβούμενες βίαια ξεσπάσματα των οπαδών, οι Αρχές απέρριψαν το ενδεχόμενο μίας βραδινής αναμέτρησης.
Τότε, τα «Σφυριά» δέχτηκαν ακόμα και τη λύση της διεξαγωγής του αγώνα σε διαφορετική ημερομηνία, έχοντας όμως προκριθεί στον τελικό του FA Cup, που θα λάμβανε χώρα την επόμενη εβδομάδα, τα πράγματα περιπλέκονταν. Έτσι, τελικά, η Ομοσπονδία αποφάνθηκε ότι η σοβαρότητα της κατάστασης των παικτών της Τότεναμ δεν ήταν αρκετά σημαντική για να διακυβευτεί η ακεραιότητα της διοργάνωσης, στο πλαίσιο της οποίας είθισται όλοι οι αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής να διεξάγονται ταυτόχρονα. Ο αγώνας έπρεπε και θα γινόταν κανονικά.
Στηρίξτε μας στη νέα μας προσπάθεια στο Tik Tok και απολαύστε μία «δόση» Πρέμιερ Λιγκ σε ένα λεπτό!
Στην ατμόσφαιρα επικρατούσε καχυποψία. Ο τότε αμυντικός των «Σπιρουνιών», Κάλαμ Ντάβενπορτ, θα θυμόταν χρόνια μετά ότι τις συζητήσεις μεταξύ των παικτών πριν από τον αγώνα μονοπωλούσαν θεωρίες συνωμοσίας, με ατάκες όπως, «Κάποιος οπαδός της Άρσεναλ πρέπει να δούλευε στην κουζίνα». Όταν τελικά οι παίκτες έφτασαν στο Άπτον Παρκ, στα αποδυτήρια, επικρατούσε χάος.
Ο Διευθυντής Ποδοσφαίρου της Τότεναμ, Ντάμιεν Κομόλι, θυμόταν: «Οι παίκτες έκαναν εμετό στα αποδυτήρια προτού βγουν για προθέρμανση, κι ύστερα γυρνούσαν από την προθέρμανση κάνοντας πάλι εμετό, ανήμποροι να σταθούν στα πόδια τους». Ο Κάρικ έφυγε τρέχοντας από την ομαδική ομιλία του Γιολ για να ξεράσει και, κάπως έτσι, κανείς δεν εξεπλάγη με την ήττα της Τότεναμ με 2-1. Οι παίκτες της ομάδας ήταν σκιές του εαυτού τους στον αγωνιστικό χώρο. Τα πράγματα όμως πήγαν πολύ καλύτερα για την Άρσεναλ, αφού, αν και στο 33′ βρισκόταν πίσω στο σκορ με 2-1, ένα χατ-τρικ του Τιερί Ανρί (ποιου άλλου;) της εξασφάλισε την τελική επικράτηση με 4-2. Η 4η θέση ήταν δική της.
Όμως, το ζήτημα δεν είχε λήξει και εκτός γηπέδων. Ο Πρόεδρος των «Σπιρουνιών», Ντάνιελ Λίβι, μαζί με τον Κομόλι, έλαβαν επίσημα μέτρα, ζητώντας τη διεξαγωγή έρευνας στο ξενοδοχείο και την ιατρική εξέταση των παικτών. Στη συνέχεια, αμφισβήτησαν τη διαχείριση του ζητήματος από την Πρέμιερ Λιγκ, υποστηρίζοντας ότι η Τότεναμ είχε αδικηθεί κατάφωρα. Όμως, όλες τους οι κινήσεις στέφτηκαν με αποτυχία. Στο σκάνδαλο που έμεινε γνωστό ως «Λαζάνια-γκεϊτ» (κατά το Γουότεργκεϊτ), η Υπηρεσία Προστασίας της Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου υποστήριξε ότι δεν ανίχνευσε δείγματα τροφικής δηλητηρίασης στις εξετάσεις που υπέβαλε τους παίκτες. Αντ’ αυτού, εντοπίστηκε ένας ιδιαίτερα μεταδοτικός νοροϊός, με αποτέλεσμα το ξενοδοχείο να απαλλαχθεί από τις κατηγορίες. Τα λαζάνια ήταν… αθώα.
Αντίστοιχη ήταν η τύχη του Λίβι και στην αντιδικία του με την Ομοσπονδία. Η Πρέμιερ Λιγκ υποστήριξε ότι το πρωτόκολλο ακολουθήθηκε κατά γράμμα, έχοντας προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες ήδη από την ημέρα του αγώνα. Συνεπώς, δεν διέτρεχε λόγος επανάληψης της αναμέτρησης. Η Τότεναμ δεν θα αγωνιζόταν στο Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 2006/07. Θα χρειάζονταν άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι η ομάδα να προκριθεί στην κορυφαία διοργάνωση, αυτήν τη φορά υπό την ηγεσία του Χάρι Ρέντκναπ. Όμως, μέχρι και τις μέρες μας, το «Λαζάνιαγκεϊτ» εξακολουθεί να αποτελεί ανοικτή πληγή στο εσωτερικό του συλλόγου του Βόρειου Λονδίνου.
