Ζώντας στους δρόμους, στιγματισμένος για την ομοφυλοφιλία του, ο έφηβος Ρίτσαρντ Κονέ κατάφερε να ξεπεράσει κάθε προκατάληψη και στα 20 του χρόνια να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Γουίκομ.
«Δεν νομίζω ότι ξεχνάς ποτέ τα λάθη σου, ή τα λάθη που έκαναν οι άλλοι και σε πλήγωσαν, όμως είναι σημαντικό να συγχωρείς και να προχωράς». Η δήλωση αυτή ανήκει στον Τζάστιν Φαζάνου και έγινε το 1994, τέσσερα χρόνια πριν την τραγική αυτοκτονία του Άγγλου ποδοσφαιριστή, που πρώτος έφερε τη λέξη «ομοφυλόφιλος» στο ποδόσφαιρο. Περίπου 30 χρόνια αργότερα η συγκεκριμένη θεματολογία παραμένει ταμπού, όπως αποδεικνύει η ιστορία του Ρίτσαρντ Κονέ, που σε ηλικία 16 ετών εκδιώχθηκε από τους γονείς του και κατέληξε άστεγος όταν έκανε το δικό του coming out.
Γεννημένος στο Αμπιτζάν της Ακτής Ελεφαντοστού, μίας χώρας 30 εκατομμυρίων κατοίκων χωρισμένη κατά το ήμισυ σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς, η ομοφυλοφιλία δεν διώκεται ποινικά, όμως η ομοφοβία και οι προκαταλήψεις βασιλεύουν. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο έφηβος Ρίτσαρντ δεν είχε και πολλές επιλογές. Είτε θα κρυβόταν για όλη του τη ζωή από την οικογένειά και τον περίγυρο του, είτε θα παραδεχόταν την αλήθεια και θα ζούσε με τις συνέπειες.
Για κακή του τύχη η εξέλιξη δεν ήταν καλή ή για να ακριβολογούμε ήταν καταστροφική. Οι γονείς του όχι μόνο δεν έδειξαν κατανόηση, αλλά αποφάσισαν να τον πετάξουν από το σπίτι και να τον υποχρεώσουν σε μία τρυφερή ηλικία να ζήσει στον δρόμο. Δακτυλοδεικτούμενος και απόκληρος, ο Κονέ είχε πια να αντιμετωπίσει ένα εξαιρετικά δυσοίωνο μέλλον. Αν αναλογίζεστε πόσο δύσκολη είναι η ζωή ενός άστεγου στα μέρη μας, φανταστείτε μία τέτοια κατάσταση σε μία τριτοκοσμική αφρικανική χώρα, όπου η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται ως ασθένεια. Ο Ιβοριανός έφηβος δεν έπρεπε να παλέψει για να ζήσει ως ένας κανονικός άνθρωπος, έπρεπε να παλέψει για να ζήσει. Σκέτο.
Wow… Just take in this story ❤️
— Rising Ballers (@RisingBallers_) January 2, 2024
Back in 2019, aged 17… Richard Kone was playing for Ivory Coast at the Homeless World Cup after being kicked out of his home for being gay.
Since coming to England… He's impressed in Non-League, bagging over 100 goals in just 3 seasons for… pic.twitter.com/fMXVSW7tqk
Έχει καταντήσει γραφικό το πόσες φορές έχει ειπωθεί αυτό, όμως μοναδική διέξοδος ήταν το ποδόσφαιρο. Ήδη από τα παιδικά του χρόνια ο Κονέ είχε δείξει σπουδαία τεχνικά χαρακτηριστικά και αυτό που λένε οι Άγγλοι «an eye for goal». Ακόμα και ως άστεγος δεν σταμάτησε να παίζει στις χωμάτινες αλάνες του Αμπιτζάν, χωρίς να αποσκοπεί σε κάτι, απλά για να διασκεδάσει και να ξεχαστεί. Καμιά φορά όμως, εκεί που δεν το περιμένεις, η τύχη μπορεί να σου χαμογελάσει.
Λίγους μήνες πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στο Κάρντιφ της Ουαλίας το 2019, η κυβέρνηση της Ακτής Ελεφαντοστού έτρεξε ένα πανεθνικό πρόγραμμα ανεύρεσης ταλέντων, που θα ήθελαν να εκπροσωπήσουν τη χώρα και να διεκδικήσουν μία καλύτερη ζωή. Ο Κονέ, αν και οριακά ξεπερνούσε το όριο ηλικίας των 16 ετών, ήταν από τους πρώτους που εντυπωσίασαν. Μετά από λίγους μήνες προπόνησης, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες διαβίωσης, ο Ιβοριανός έμαθε πως θα βρίσκεται στην τελική αποστολή και θα ταξίδευε στην Ευρώπη για να αγωνιστεί σε μία παγκόσμια ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Η αφρικανική χώρα δεν θα κάνει καμία ιδιαίτερη πορεία στην Ουαλία, σε ένα τουρνουά που κατέκτησε με ευκολία το Μεξικό, όμως ο Κονέ θα κάνει θραύση. Το ενδιαφέρον στο πρόσωπό του γρήγορα θα γίνει μεγαλύτερο και αρκετοί σύλλογοι θα ενδιαφερθούν για την περίπτωσή του, προσφέροντάς του δοκιμαστικά. Μάλιστα η επίσημη ιστοσελίδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου Αστέγων θα του πάρει συνέντευξη και τότε θα έρθει στο φως η πικρή αλήθεια. «Παίζω ποδόσφαιρο από μικρό παιδί. Αυτό είναι το πάθος μου. Απλά αγαπώ το παιχνίδι. Αυτήν τη στιγμή δεν σκέφτομαι κάτι άλλο. Η ζωή μου είναι αρκετά δύσκολη και το ποδόσφαιρο με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να ταξιδέψω στο εξωτερικό: είναι η πρώτη μου φορά σε αεροπλάνο και η πρώτη φορά εκτός της χώρας μου».
«Κατέληξα στους δρόμους γιατί είχα προβλήματα με τους γονείς μου επειδή είμαι ομοφυλόφιλος. Κάποιος φίλος με σύστησε στον πρόεδρο της ομοσπονδίας του ποδοσφαίρου του δρόμου στην Ακτή Ελεφαντοστού. Μου είπε πως θα γίνει σε λίγο καιρό το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων κι αν προπονούμουν σκληρά θα μπορούσα να λάβω μέρος στο πρόγραμμα επιλογής και πιθανόν να ταξιδέψω με την εθνική για να αγωνιστώ. Όταν τα κατάφερα η μητέρα μου μίλησε μετά από αρκετούς μήνες ξανά».
Η ιστορία αυτή έφερε κάποια επιπλέον δημοσιότητα στον νεαρό επιθετικό, που δεν ήταν απαραίτητα καλή. Παράλληλα με τη δυσκολία έκδοσης άδειας εργασίας, το ενδιαφέρον γι’ αυτόν ατόνησε. Έστω κι έτσι όμως ο Κονέ κατάφερε να μείνει στο Νησί, αφού μία ποδοσφαιρική ακαδημία από το Λονδίνο, με το διόλου ευφάνταστο όνομα Λόπες Ταβάρες, από τον ομώνυμο Ισπανό ιδρυτή της, του προσέφερε μία θέση στο δυναμικό της και παράλληλα ένα δωμάτιο για να μένει.
Ο Ιβοριανός δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, γνωρίζοντας πως είναι ίσως η μοναδική που θα έχει στη ζωή του. Φυσικά είχε και την τύχη στο πλευρό του, αφού η ακαδημία έγινε κανονική ομάδα και μετονομάστηκε σε Αθλέτικ Νιούχαμ – διόλου τυχαία το σήμα και το όνομα θυμίζουν Ατλέτικο Μαδρίτης λόγω της αγάπης του Ταβάρες προς τον ισπανικό σύλλογο. Κάπως έτσι βρέθηκε να αγωνίζεται στα «έγκατα» της Non-League και πριν καν ενηλικιωθεί πέτυχε 25 τέρματα σε μιάμιση σεζόν, αναγκάζοντας την Κόλτσεστερ να τον καλέσει για δοκιμαστικά. Δυστυχώς τα προβλήματα με τη βίζα του παρέμεναν, όμως το ενδιαφέρον γι’ αυτόν είχε αναθερμανθεί και μπορούσε άνετα να παίξει σε μία υψηλότερη, πάντα ερασιτεχνική, κατηγορία.
Η επιλογή όμως του Κονέ θα είναι να παραμείνει στην Αθλέτικ, στο περιβάλλον που γνωρίζει και νιώθει σιγουριά. Μαζί της θα πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα και την άνοδο στην Έσεξ Σίνιορ Λιγκ, στην ένατη τη τάξει κατηγορία στην Αγγλία, ενώ θα υπογράψει και με την Bloc Talent του ατζέντη Κόλα Αντεγιοντίν, που είχε διακρίνει τη ξεκάθαρη ικανότητά του να σταθεί σε επαγγελματικό επίπεδο. Αυτός θα έτρεχε από εκεί και πέρα τις διαδικασίες… αγγλοποίησής του, ώστε να ανοίξει τα «φτέρα» του και να συστηθεί στο ευρύτερο ποδοσφαιρικό κοινό.
Ως τότε όμως έπρεπε να περιμένει. Και δεν τον πείραζε καθόλου, από τη στιγμή που στο μεσοδιάστημα θα έπαιζε ποδόσφαιρο και θα είχε μία στέγη πάνω από το κεφάλι του. Από το 2021 μέχρι και σήμερα αγωνίστηκε σε 148 αγώνες για την Αθλέτικ και πέτυχε 125 (!) τέρματα, όντας μακράν του δεύτερου το μεγαλύτερο αστέρι της κατηγορίας. «Έμεινε ταπεινός και συνέχισε να αγωνίζεται για τη Νιούχαμ. Είμαι περήφανος για την προσήλωσή του και την υπομονή του να υλοποιήσει το όνειρό του να γίνει επαγγελματιάς ποδοσφαιριστής», θα τονίσει το περασμένο καλοκαίρι ο Αντεγιοντίν.
Τον Αύγουστο του 2023 ο Κονέ επιτέλους θα μπει στην τελική ευθεία για να αποκτήσει την πολυπόθητη βίζα, με διάφορες ομάδες να προσπαθούν να τον δελεάσουν ώστε άμα τη αποκτήσει της να υπογράψει σε αυτές. Μεταξύ των ενδιαφερομένων ήταν σύλλογοι της Πρέμιερ Λιγκ, όπως η Φούλαμ και η Γουέστ Χαμ, όμως ο Ιβοριανός θα πειστεί από το πλάνο της Γουίκομ γι’ αυτόν και θα ξεκινήσει να προπονείται μαζί της, ελπίζοντας η γραφειοκρατεία να ολοκληρωθεί εντός της μεταγραφικής περιόδου. Δυστυχώς αυτό δεν θα συμβεί κι έτσι θα αναγκαστεί να περιμένει πέντε μήνες ακόμα για να μετακινηθεί στους «Τσέρμποϊς», διάστημα στο οποίο θα πετύχει ακόμα 18 γκολ με την Αθλέτικ!
Τελικά με τον ερχομό του 2024 ο Κονέ θα υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και θα ζήσει μία καινούργια ζωή, που ίσως δεν περνούσε καν από το μυαλό του, όταν κοιμόταν στους δρόμους του Αμπιτζάν. Στην παρουσίαση του από τη Γουίκομ, θα καταφθάσει με ένα κοριτσάκι στα χέρια του και μία κοπέλα στο πλευρό του, ζητώντας από τον σύλλογο να σεβαστεί την προσωπική του ζωή και την οικογένειά του και να μην ασχοληθεί με την προ χρόνων συνέντευξή του περί της σεξουαλικότητάς του.
Ίσως ακόμα και η δική μας αναφορά να μην είναι απαραίτητη, να αποτελεί «παραβίαση» της επιθυμίας του ανθρώπου Ρίτσαρντ Κονέ και να ξεφεύγει από τα ποδοσφαιρικά όρια. Είναι όμως χρέος μας στον αγώνα κατά της ομοφοβίας στο ποδόσφαιρο, γιατί ο Ιβοριανός έζησε μία «κόλαση» μιλώντας για την ομοφυλοφιλία του, και δεν έχει καν σημασία αν ήταν απλά μία εφηβική φάση ή αν είναι αμφιφυλόφιλος. Σημασία έχει πως συγχώρεσε τους ανθρώπους που τον πλήγωσαν και μέσω του ποδοσφαίρου κατάφερε να ξεφύγει από την εξαθλίωση και κατά πάσα πιθανότητα την εγκληματικότητα, ή ακόμα χειρότερα τον θάνατο…
