Ρόι Χόντσον: Ένα ποίημα σουρεάλ

Έχει περάσει «λατρείες» και «αγάπες» στην μεγάλη καριέρα του. Αν μη τι άλλο όμως, έχει αφήσει το στίγμα του όπου κι αν θήτευσε, και οι «σταθμοί» του ήταν πολλοί. Η πορεία του Ρόι Χόντσον στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο, μοιάζει με μια καλογυρισμένη σουρεαλιστική περιπέτεια. Αναμφισβήτητα πάντως, είναι από τις πιο αμφιλεγόμενες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες στο Νησί.

 

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017, και η Κρίσταλ Πάλας ηττάται στο Τερφ Μουρ από την Μπέρνλι με 1-0. Σπουδαία τα «λάχανα». Κι όμως, εκείνη δεν ήταν μια τυπική ήττα για την Πάλας, ήταν η «ταφόπλακα» στην σύντομη καριέρα του Φρανκ Ντε Μπουρ στο Λονδίνο. Ο Ολλανδός τεχνικός εξαργύρωσε την πολύ καλή δουλειά που έκανε στον Άγιαξ με ένα -αποτυχημένο- πέρασμα από την Ίντερ, πριν η Πάλας επενδύσει επάνω του το καλοκαίρι του 2017.

Η ομάδα δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί στο ιδιότυπο 3-4-3 του, ξεκίνησε την Πρέμιερ Λιγκ με το απόλυτο των ηττών (τέσσερα στα τέσσερα) και μάλιστα δίχως να σκοράρει, και έτσι ο Ολλανδός αποτέλεσε παρελθόν γρήγορα. Ο αντικαταστάτης του, ένα πρόσωπο που «λατρεύεται να μισείται», ο ορισμός του ποδοσφαιρικού σουρεαλισμού, ο Ρόι Χόντσον.

«Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που επιστρέφω στην προπονητική σε επίπεδο συλλόγων, πάντα απολάμβανα τις προπονήσεις σε καθημερινή βάση. Αυτός είναι ο σύλλογος της παιδικής μου ηλικίας και θυμάμαι στα νιάτα μου να παρακολουθώ την Πάλας από την κερκίδα του Χόλμσντεϊλ Ρόουντ. Εκείνο τον καιρό είχα όνειρο να παίξω για αυτή την ομάδα, μετά ως προπονητής σκεφτόμουν να προπονήσω εδώ, αλλά από τότε μεσολάβησε πολύς καιρός», ήταν τα πρώτα λόγια του ως τεχνικός της Κρίσταλ Πάλας.

Ο σύλλογος του νότιου Λονδίνου έγινε ο πέμπτος που αναλαμβάνει ο Χόντσον στην καριέρα του στην Πρέμιερ Λιγκ, όντας πίσω μόνο από τους Μαρκ Χιουζ και Σαμ Αλαρντάις στον εν λόγω στατιστικό, με αμφότερους να έχουν αναλάβει τις τύχες επτά ομάδων.

 

Πλέον απολαμβάνει την πλήρη εμπιστοσύνη του προέδρου των «Αετών», Στιβ Πάρις

 

Στόχος εκείνης της σεζόν, η σωτηρία. Ο Χόντσον τα κατάφερε περίφημα, όσο κι αν αμφισβητήθηκε, οι «Αετοί» σώθηκαν σχετικά άνετα, το ίδιο συνέβη και πέρσι. Φέτος, η Πάλας τα πηγαίνει εξαιρετικά (μέχρι τη διακοπή ελέω κορωνοϊού τουλάχιστον), είναι στην 11η θέση και υπό προϋποθέσεις «γλυκοκοιτάζει» Ευρώπη.

Ο 72χρονος τεχνικός έγινε πλέον ο γηραιότερος που κάθισε ποτέ σε πάγκο ομάδας Πρέμιερ Λιγκ, ξεπερνώντας τον «πολύ» Σερ Μπόμπι Ρόμπσον και ανανέωσε πρόσφατα το συμβόλαιό του με τον σύλλογο για άλλη μια σεζόν, εξαργυρώνοντας την πολύ καλή δουλειά που κάνει εδώ και δυόμιση χρόνια. «Είμαι ευχαριστημένος που το κλαμπ κι εγώ συμφωνήσαμε», δήλωσε μετά την επισημοποίηση της συμφωνίας.

«Στην Χάλμσταντ, έκανα “το νερό – κρασί”»

Και αν όλα όσα συμβαίνουν εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια στην συνύπαρξη Κρίσταλ Πάλας – Ρόι Χόντσον μοιάζουν φυσιολογικά έως βαρετά, έρχονται σε αντίθεση με την όλη σταδιοδρομία του «τρελο-Ρόι» στα γήπεδα, όλα αυτά τα χρόνια. Ας τα πιάσουμε με μια σειρά όμως…

 

 

ΓΥΡΟΛΟΓΟΣ ΚΑΤ΄ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά στοιχεία της πολύχρονης πορείας του 72χρονου Χόντσον στους πάγκους, είναι η τάση του να αλλάζει ανέκαθεν πολλούς «σταθμούς» και να ξαφνιάζει με τις ομάδες τις οποίες αναλαμβάνει. Έχει αλλάξει 12 ομάδες σε έξι διαφορετικές χώρες στην καριέρα του, ενώ έχει αναλάβει και τέσσερις εθνικές ομάδες.

Με το πέρας της ποδοσφαιρικής του καριέρας το 1976, ο Χόντσον καταπιάστηκε αμέσως με την προπονητική για χάρη της σουηδικής Χάλμσταντ, στην οποία έγινε «κονέ» μέσω του τότε τεχνικού της Μάλμε, Μπομπ Χιούτον. Στο τιμόνι των Σουηδών έμεινε για τέσσερα χρόνια, γνωρίζοντας αρκετές επιτυχίες και κατακτώντας τρόπαια. «Η σπουδαιότερη στιγμή μου ήταν η δουλειά στην Χάλμσταντ, ήταν μια δουλειά όπου έκανα “το νερό-κρασί”», λέει κομπάζοντας, όταν αναφέρεται στην εποχή του στην Σουηδία. Άλλωστε, στην προ-Χόντσον εποχή, η Χάλμσταντ πάλευε να κρατηθεί στην κατηγορία, και εκείνος την οδήγησε στην κορυφή του πρωταθλήματος δις (1976, 1979).

 

Στην Χάλμσταντ έκανε το πρώτο «μπαμ» της καριέρας του

 

Ακολούθησε ένα πέρασμα από την Μπρίστολ Σίτι, πριν «επαναπατριστεί» στην Σουηδία για χατίρι της Έρεμπρο. H ομάδα υποβιβάστηκε, ωστόσο η Μάλμε του πρόσφερε μια νέα ευκαιρία καριέρας. Τον Ιούλιο του 1984 ανέλαβε τις τύχες της και εκεί γνώρισε τις προπονητικές του πιένες. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1986, 1988) και δύο κύπελλα (1986, 1989) και ο κόσμος της Μάλμε λάτρεψε τον «Ρόισον», όπως τον αποκαλούσαν χαρακτηριστικά. Ο Χόντσον είχε φτιάξει το όνομα του ποδοσφαιρικά στην Σουηδία (εξ ου και ο χαρακτηρισμός περί «πατρίδας» παραπάνω), αλλά αναζητούσε πλέον νέες… πολιτείες.

Τον Ιούλιο του 1990, και μετά το τέλος της εποχής του στην Μάλμε, και αφού αρνήθηκε ένα ηγεμονικό συμβόλαιο στους Σουηδούς, η Ξαμάξ του πρόσφερε «γη και ύδωρ» για να μετακομίσει στην Ελβετία. «Το να μετακομίσω σε ένα νέο μέρος, είναι συναρπαστικό. Επίσης το θέμα ήταν οικονομικό. Ακόμα και αν πληρωνόσουν καλά στην Σουηδία, έχανες το 65% λόγω φορολογίας, δεν έμεναν και πολλά πίσω», έλεγε χαρακτηριστικά, μερικά χρόνια αργότερα. Η αγάπη του για τα ταξίδια άλλωστε είναι στεντόρεια δεδηλωμένη: «Είμαι τυχερός που η δουλειά μου με έχει πάει σε πολλά μέρη και πάντα προσπαθώ να βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο για να δω εκκλησίες και αξιοθέατα», δηλώνει πλέον.

 

H Εθνική Ελβετίας μπήκε ξανά στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό «χάρτη», επί των ημερών του

 

Η Ξαμάξ τερμάτισε τρίτη υπό τις οδηγίες του την πρώτη χρονιά, ενώ την δεύτερη προσπάθησε για την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Αφού απέκλεισε την Φλοριάνα για τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Ουέφα, και την Σέλτικ για τον δεύτερο, πάλεψε κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης για τον τρίτο γύρο, αλλά μάταια (νίκη 1-0 στην Ελβετία, ήττα 4-0 στο Μπερναμπέου). Ανάμεσα στο πρώτο ματς και στη ρεβάνς κόντρα στους «Μερένχες», ο Χόντσον αποτέλεσε παρελθόν από την Ξαμάξ, δίνοντας τη σκυτάλη στον Ούλι Στιέλικε, τον οποίο και διαδέχθηκε στην Εθνική Ελβετίας τον Ιούλιο του 1992. Αυτή ήταν και η πρώτη του δουλειά σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Ρομπέρτο Κάρλος: «Δεν ήξερε και πολλά από ποδόσφαιρο»

Οδήγησε τους Ελβετούς για πρώτη φορά μετά το 1966 σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, σε εκείνο των ΗΠΑ το 1994, όπου και έφτασαν μέχρι την φάση των «16». Αφού ολοκλήρωσε την αποστολή του και εξασφάλισε την πρόκριση της Ελβετίας και στα τελικά του Γιούρο 1996, ο Χόντσον επανήλθε στο τιμόνι συλλόγου, φτάνοντας στο μέχρι τότε «πικ» του και αναλαμβάνοντας την Ίντερ, τον Οκτώβριο του 1995. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση της έως τότε καριέρας του.

 

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟ «ΣΤΟΙΧΗΜΑ»

Οι «Νερατζούρι» βρίσκονταν σε περίοδο ανοικοδόμησης, μιας και προσπαθούσαν να επιστρέψουν στην ελίτ του ιταλικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Με ένα καλό «φίνις» στην σεζόν 1995-1996, το σύνολο του Ρόι Χόντσον κατάφερε να εξασφαλίσει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο, τερματίζοντας στην 7η θέση της Σέριε A.

Η δεύτερη σεζόν του ήταν ακόμα καλύτερη, η Ίντερ υπό τις οδηγίες του τερμάτισε τρίτη στο πρωτάθλημα, ενώ έφτασε ως τον -διπλό τότε- τελικό του Κυπέλλου Ουέφα, όπου όμως δεν κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο κόντρα στην Σάλκε (ήττα 1-0 στην Γερμανία, νίκη με 1-0 στο Μιλάνο αλλά στα πέναλτι επικράτησαν οι «Βασιλικοί Μπλε»). Αυτό ήταν και το τελευταίο ματς του στον πάγκο της Ίντερ, τουλάχιστον προσωρινά όπως απεδείχθη.

 

Με τον Πολ Ινς, κατά την συνύπαρξή τους στο Μιλάνο

 

Η θητεία του στην Ίντερ, συνοδεύτηκε με μία από τις πιο «ζουμερές» παρασκηνιακά ποδοσφαιρικές ιστορίες, την κόντρα του με τον Ρομπέρτο Κάρλος. Ο Βραζιλιάνος αριστερός μπακ είχε μετακομίσει στο Μιλάνο εκείνο το καλοκαίρι, ωστόσο ο Χόντσον έβλεπε έναν ποδοσφαιριστή με εξαιρετικές μεσοεπιθετικές αρετές, όχι και αμυντικές. Είχε την τάση λοιπόν να χρησιμοποιεί τον μικρό το δέμας Βραζιλιάνο ως αριστερό χαφ ή στην επίθεση, κάτι που ξεκάθαρα δεν άρεσε στον παίκτη.

Σε συνέντευξή του το 2005 στο FourFourTwo, ο Ρομπέρτο Κάρλος «τα έχωσε» στον Χόντσον ετεροχρονισμένα. «Ο Χόντσον και η παραμονή του στην Ίντερ με κατέστρεψαν. Με έβαζε να παίζω στο κέντρο και αυτό έπρεπε να το πάρω υπόψη ως πιθανή καταστροφή μου σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Δεν είναι πως δεν είχα καλή σχέση μαζί του. Είναι πως δεν ήξερε πολλά από ποδόσφαιρο», τα «φαρμακερά» λόγια του Βραζιλιάνου. «Όταν η Ίντερ ηττήθηκε από την Σάλκε στον τελικό του Κυπέλλου Ουέφα το 1996, ήταν εξ αιτίας του Χόντσον».

 

Η κόντρα του με τον Ρομπέρτο Κάρλος, είναι από τις πλέον γνωστές στην ποδοσφαιρική «πιάτσα»

 

Ακολούθησε η Μπλάκμπερν, αφότου αρνήθηκε στον Μάσιμο Μοράτι την παραμονή στο Μιλάνο. «Θα μπορούσα να είχα μείνει. Μου πρόσφεραν νέο συμβόλαιο, αλλά ένιωθα πως ήθελαν μια αλλαγή. Έτσι, άφησα το συμβόλαιό μου να λήξει. Ο Μοράτι μου είπε “δεν ξέρω γιατί δεν παραμένεις εδώ, αλλά αν είναι αυτό που θέλεις, δεν θα σου σταθώ εμπόδιο”», έλεγε χαρακτηριστικά το 2009 ο Χόντσον, σχετικά με την περιπέτειά του στην Ίντερ. Η Μπλάκμπερν του Χόντσον τα κατάφερε περίφημα τη πρώτη χρονιά, τερμάτισε έκτη στην Πρέμιερ Λιγκ κερδίζοντας εισιτήριο για το Κύπελλο Ουέφα. Η Αγγλία είχε αρχίσει να μαθαίνει από πρώτο χέρι τις προπονητικές ικανότητές του.

«Αρνήθηκα να παραιτηθώ, ήμουν αλαζόνας»

Η δεύτερη σεζόν του στα «Ρόδα» κυλούσε τραγικά, η Μπλάκμπερν σερνόταν στον πάτο της βαθμολογίας και είχε μείνει εκτός Ευρώπης νωρίς από την Λυών, κάπως έτσι ο Χόντσον αποτέλεσε παρελθόν στα τέλη Νοέμβρη του 1999 από το Ίγουντ Παρκ. Όπως αποκάλυψε αργότερα ο Άγγλος τεχνικός, του είχε δοθεί η ευκαιρία να παραιτηθεί και να φύγει με το κεφάλι ψηλά, ωστόσο αρνήθηκε την πρόταση του προέδρου των «Ρόβερς».

«Ο Τζακ Γουόκερ μου πρότεινε να παραιτηθώ και να συνεχίσει να μου πληρώνει το συμβόλαιο. Μου είπε “γιατί δεν παραιτείσαι; Έχεις κάνει ήδη πολλά, η κατάσταση δεν λειτουργεί”. Αρνήθηκα να το κάνω, σαν μεγάλος αλαζόνας που ήμουν τότε. Πίστευα πως αν με κρατούσαν, θα τους έσωζα από τον υποβιβασμό. Δεν του έδωσα άλλη επιλογή από το να με απολύσει».

 

Στην Μπλάκμπερν έφτιαξε το όνομά του, όσον αφορά την Πρέμιερ Λιγκ

 

Μετά από την πρώτη περιπέτειά του στην Πρέμιερ Λιγκ, επέστρεψε ως τεχνικός διευθυντής στην Ίντερ, ενώ κάθισε και στον πάγκο της για λίγο προς το φινάλε της σεζόν. Ακολούθησε ένα μονοετές πέρασμα από την Γκρασχόπερς (1999-2000) και εν συνεχεία η Κοπεγχάγη (2000-2001), με την οποία κατέκτησε και τον τελευταίο τίτλο της καριέρας του, το πρωτάθλημα. Επόμενος σταθμός η Ουντινέζε για μισή σεζόν (Ιούλιος 2001-Δεκέμβριος 2001), πριν έρθει η δεύτερη εθνική ομάδα που θα αναλάμβανε και δυστυχώς για εκείνον δεν ήταν ο διακαής πόθος του, η Εθνική Αγγλίας, αλλά τα Ηνωμένα Αραβική Εμιράτα.

Έμεινε περίπου δύο χρόνια εκεί (Απρίλιος 2002 – Ιανουάριος 2004), σε μία ομολογουμένως περίεργη απόφαση καριέρας. «Αυτή ήταν μια περίοδος που δεν ήξερα που πήγαινε η καριέρα μου. Οι περισσότεροι προπονητές που πήγαιναν εκεί, έκαναν πλάκα, εμένα δεν είναι αυτή η φύση μου. Πέρασα το μήνυμά μου στους παίκτες, οι οποίοι έλεγαν ότι ήταν απροπόνητοι. Βασικά ήταν τεμπέληδες. Χρειαζόταν σκληρή δουλειά. Τους έκανα να πιέζουν τον αντίπαλο, όπως το κάνει μια αγγλική ομάδα», δήλωνε.

Τον Ιούλιο του 2004 ακολούθησε η νορβηγική Βίκινγκ, με τον Χόντσον να επιστρέφει στην αγαπημένη του Σκανδιναβία. Εκεί παρέμεινε για ενάμιση χρόνο, μέχρι να παραιτηθεί τον Δεκέμβριο του 2005 για να αναλάβει τα ηνία της Εθνικής Φινλανδίας. Σε ένα «άγευστο» πέρασμα, μόλις το συμβόλαιό του εξέπνευσε, ο Χόντσον αποχώρησε, απορρίπτοντας την πρόταση της φινλανδικής ομοσπονδίας για ανανέωση. Κάπου εκεί ήρθε και η κίνηση που τον επανέφερε στο προσκήνιο.

 

 

ΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ… «ΥΠΟΓΕΙΟ»

Στις 28 Δεκεμβρίου του 2007, η Φούλαμ προχώρησε σε μια κίνηση που συνοδεύτηκε από μεγάλη έκπληξη στο Νησί. Οι «Cottagers» του γνώριμου στα ελληνικά δρώμενα από τη θητεία του στον Απόλλωνα Σμύρνης, Λόρι Σάντσες, έδιναν μάχη για την παραμονή στην Πρέμιερ Λιγκ. O Μοχάμεντ Αλ Φαγιέντ θέλησε να αλλάξει νοοτροπία και φιλοσοφία στην ομάδα, δίνοντας «εισιτήριο» επαναπατρισμού στον Χόντσον, μαζί με μια ευκαιρία να ξαναφτιάξει το όνομά του σε υψηλό επίπεδο. Έκανε το ντεμπούτο του στο εκτός έδρας 1-1 με την Μπέρμινγχαμ και κατάφερε με ένα σερί «τρία στα τρία» στις τελευταίες αγωνιστικές, να σώσει την κατηγορία.

«Το Άνφιλντ; Το Σαν Σίρο και το Ολντ Τράφορντ είναι υπέροχα»

Το καλοκαίρι του 2008 ήταν σημαντικό για την Φούλαμ από πλευράς ενίσχυσης. Στο Κρέιβεν Κότατζ κατέφτασαν οι Μαρκ Σβάρτσερ, Μπόμπι Ζαμόρα, Ζόλταν Γκέρα, Τζον Πάντσιλ και Άντι Τζόνσον, αλλά και ο νεαρός τότε Κρις Σμόλινγκ. Η Φούλαμ διένυσε μια ονειρώδη σεζόν και πήρε το εισιτήριο για το «νεότευκτο» τότε Γιουρόπα Λιγκ, χάρη στην έβδομη θέση της Πρέμιερ Λιγκ.

Η σεζόν 2009-2010 ήταν επική για τον Χόντσον και για την Φούλαμ, μια σεζόν που τον καθιέρωσε στην συνείδηση του αγγλικού κοινού. Η ευρωπαϊκή περιπέτεια πήρε μεγαλύτερες εκτάσεις από ότι μπορεί να υπολόγιζε και ο πλέον αισιόδοξος φίλος των «Cottagers», και η ομάδα έφτασε ως τον τελικό της διοργάνωσης, χάνοντας στην παράταση από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Η φανταστική ευρωπαϊκή κούρσα (απέκλεισε τις ισχυρές Σαχτάρ Ντόνετσκ και Γιουβέντους, την πρωταθλήτρια Γερμανίας Βόλφσμπουργκ και το υπολογίσιμο Αμβούργο, μετά την φάση ομίλων), της στέρησε τη σταθερότητα στο πρωτάθλημα, όπου και τερμάτισε 12η. Για τον Χόντσον όμως, ήταν μια χρονιά μεγάλης αναγνώρισης, καθώς ψηφίστηκε ως Προπονητής της Χρονιάς στην Αγγλία.

 

Δίνοντας οδηγίες στους παίκτες του, πριν την έναρξη της παράτασης του τελικού του 2010 (Ατλέτικο Μαδρίτης-Φούλαμ 2-1)

 

Η εξαργύρωση της προπονητικής του «κορωνίδας» στην Αγγλία, ήρθε εκείνο το καλοκαίρι, του 2010, όταν και διαδέχθηκε τον Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο της Λίβερπουλ. Με τους «Κόκκινους» ήρθε η απότομη προσγείωσή του όμως. Στο Λιμάνι βιάστηκαν να του κάνουν τριετές συμβόλαιο, το οποίο και «έσπασαν» γρήγορα. Παρά την φαινομενική ενίσχυση το καλοκαίρι με οκτώ μεταγραφές (Τζόντζο Σέλβι, Μίλαν Γιοβάνοβιτς, Ντάνι Γουίλσον, Τζο Κόουλ, Κρίστιαν Πόουλσεν, Ραούλ Μεϊρέλες, Μπραντ Τζόουνς, Πολ Κοντσέσκι), ήταν αρκετά εμφανές πως οι Τομ Χικς και Τζορτζ Τζίλετ είχαν κλείσει την χρηματική «κάνουλα».

Από νωρίς στη θητεία του στο Άνφιλντ, ο Χόντσον επέλεξε τον δρόμο της «διπλωματίας», αλλά φάνηκε να χάνει την «μπάλα». Μετά την πρόκριση κόντρα στην Τραμπζονσπόρ για τα πλέι-οφς του Γιουρόπα Λιγκ, ο Χόντσον έκανε λόγο για «μια σπουδαία ευρωπαϊκή νύχτα», λόγια που σίγουρα δεν ήταν εύηχα στον απαιτητικό κόσμο της Λίβερπουλ.

 

H αποτυχία του στην Λίβερπουλ, «μύριζε» κιόλας από το καλοκαίρι

 

Ο Χόντσον φρόντισε με τις εμφανίσεις της Λίβερπουλ να κάνει τον κόσμο να στραφεί εναντίον του γρήγορα. Το πρώτο πλήγμα ήρθε με τον ντροπιαστικό αποκλεισμό της στο Λιγκ Καπ από την Νορθάμπτον, ομάδα Λιγκ 2 τότε, σε ένα ματς στο οποίο διετέλεσε αρχηγός ο Σωτήρης Κυργιάκος. Η Λίβερπουλ βρέθηκε μέχρι και εντός ζώνης υποβιβασμού λίγο καιρό αργότερα, μετά την εντός έδρας ήττα με 2-1 από την νεοφώτιστη Μπλάκπουλ και η συζήτηση περί απομάκρυνσής του, είχε γίνει ολοένα και πιο θυελλώδης.

Παρά ταύτα, ο Ρόι φαινόταν να παραμένει σε μια δική του πλάνη, αγνοώντας τον χαμό που προξενούσε η δική του προβληματική Λίβερπουλ. Χαρακτήρισε την ήττα στο τοπικό ντέρμπι «μίσους» του Μέρσισαϊντ ως ατυχή, τουλάχιστον έτσι πρόδιδαν τα λεγόμενα του: «Ήταν η καλύτερη εμφάνιση μας στη σεζόν», δήλωνε χαρακτηριστικά μετά το «δύσπεπτο» 2-0 της Έβερτον. «Σήμερα πετύχαμε μια μεγάλη νίκη, και αυτό γιατί δεν έχουμε κερδίσει ξανά εκτός έδρας μέσα στο 2010», τόνιζε δύο εβδομάδες μετά, στο 1-0 των «Κόκκινων» επί της Μπόλτον στο Ρίμποκ Στέιντιουμ.

O κόσμος της Λίβερπουλ «έβραζε» εναντίον του, κυρίως λόγω της αντιμετώπισης που έβγαζε στις συνεχόμενες αποτυχίες της ομάδας, ενώ όσα αλαζονικά έλεγε, του έκαναν τη ζωή δυσκολότερη. «Το Σαν Σίρο και το Ολντ Τράφορντ είναι υπέροχα», δήλωνε μετά από μια δύσκολη νίκη της ομάδας του στο Άνφιλντ, ερωτηθείς για την ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί. Εν τέλει άντεξε ως τον Ιανουάριο, όταν και μετά την ήττα με 3-1 στο Ίγουντ Παρκ από την… «πρώην» του, Μπλάκμπερν, αποτέλεσε παρελθόν.

«Βλέπω το ποτήρι περισσότερο μισογεμάτο παρά μισοάδειο, υπήρξαν αρκετά θετικά στοιχεία», δήλωνε μετά την ήττα-«κύκνειο άσμα» του στους «Κόκκινους», καθιστώντας για άλλη μια φορά σαφές κατά τη θητεία του στο Μέρσισαϊντ, πως ακροβατούσε σε έναν δικό του κόσμο.

 

Με τον Σωτήρη Κυργιάκο σε προπόνηση στο Μέλγουντ

 

Μετά την «καταιγίδα» στην Λίβερπουλ, ήρθε η ευκαιρία της Γουέστ Μπρόμγουιτς, έναν περίπου μήνα μετά. Ο Χόντσον διαδέχθηκε τον Ντομινίκ Ντι Ματέο, σε μια προσπάθεια να σώσει τη κατηγορία για τους «Baggies». «Παλιά του τέχνη κόσκινο» και τα κατάφερε μια χαρά, παραμένοντας στο «Χόθορνς» για άλλη μια σεζόν. Το 2011-2012 ήταν εξίσου επιτυχημένο για την Μπρομ, ωστόσο στα τέλη Απρίλη του 2012 ήρθε η προσέγγιση από την Εθνική Αγγλίας για να την αναλάβει. Ο Χόντσον δέχθηκε, αφότου πρώτα παρέμεινε στον πάγκο των «Baggies» για να ολοκληρώσει τη σεζόν.

 

 

ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΟΥ «ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ»

Η μεγάλη «καψούρα» του Χόντσον, ήταν ανέκαθεν η Εθνική Αγγλίας. Η αρχή αυτού του έντονου «φλερτ» που του «μπόλιασε» και την ιδέα να αναλάβει τα «Τρία Λιοντάρια», έγινε κατά τη θητεία του στην Μπλάκμπερν. Κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Γιούρο 2000, ο τότε ομοσπονδιακός τεχνικός της Αγγλίας, Γκλεν Χοντλ, δέχθηκε πιέσεις από τα ΜΜΕ να παραιτηθεί μετά την ήττα από την Σουηδία και την ισοπαλία με την Βουλγαρία, με τον Τύπο να προβάρει ως καλύτερο διάδοχο τον Ρόι Χόντσον. Ο Χοντλ άντεξε, και δύο μήνες μετά ήταν που ο Χόντσον αποχώρησε από την Μπλάκμπερν. Η ιδέα όμως είχε ήδη μπει στο μυαλό του για τα καλά.

Η δεύτερη σύνδεσή του με την Εθνική Αγγλίας έγινε όταν ο Στιβ ΜακΛάρεν αποτέλεσε παρελθόν τον Νοέμβριο του 2007, ενώ το όνομα του είχε παίξει έντονα και τον Οκτώβριο του 2000, μετά την αποχώρηση του Κέβιν Κίγκαν. Εν τέλει, η στιγμή του ήρθε το 2012. Τον Φεβρουάριο του ιδίου έτους, λίγους μήνες πριν το Γιούρο που θα διεξαγόταν σε Ουκρανία και Πολωνία, ο Φάμπιο Καπέλο παραιτήθηκε και ο πρόεδρος της FA, Ντέιβιντ Μπερνστάιν, έψαχνε εναγωνίως τον άνθρωπο που θα οδηγούσε τα «Λιοντάρια» στα τελικά της διοργάνωσης. Στις 14 Μαΐου ο Χόντσον υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο και πραγματοποίησε αυτό που τόσα χρόνια ήθελε.

 

Η Εθνική Αγγλίας ήταν το χρόνιο «άχτι» του

 

Με το «καλημέρα σας» όμως, ο εκκεντρικός Ρόι δημιούργησε γκρίνιες με τις αποφάσεις του, αφήνοντας εκτός αποστολής τον Ρίο Φέρντιναντ, επικαλούμενος αγωνιστικούς λόγους. «Θα παίζανε ένα παιχνίδι κάθε τέσσερις μέρες. Ο Ρίο δεν μπορούσε να το κάνει αυτό», υποστήριζε αργότερα ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, παίρνοντας το μέρος του Χόντσον. Βέβαια ο αστικός μύθος ήθελε τον τότε ομοσπονδιακό τεχνικό να αφήνει εκτός τον τότε στόπερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, γιατί δεν ήθελε στα αποδυτήρια την συνύπαρξή του με τον Τζον Τέρι, μιας και ο τελευταίος είχε ανοίξει «βεντέτα» με τον αδερφό του Ρίο, τον Άντον, για φυλετικούς λόγους.

Η στατιστική είναι εντελώς για τον π@@ο

Η Αγγλία προκρίθηκε από εκείνο τον όμιλο, κατόπιν ισοπαλίας με 1-1 κόντρα στην Γαλλία, νίκης με 3-2 απέναντι στην Σουηδία, και μιας «ανώδυνης» ήττας με 1-0 από την συνδιοργανώτρια Ουκρανία. Στα προημιτελικά αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Ιταλία, παρά ταύτα ο Χόντσον κρίθηκε θετικά για την συνολική παρουσία των «Λιονταριών» και για την καλή αμυντική λειτουργία της ομάδας. Η συνέχεια ωστόσο ήταν αντιστρόφως ανάλογη.

 

Με τον Τσέζαρε Πραντέλι, στο κοινό τους «ναυάγιο» στα γήπεδα της Βραζιλίας

 

Η Αγγλία προκρίθηκε «αέρας» στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας το 2014 όντας αήττητη, καλλιεργώντας προσδοκίες για το μεγάλο απωθημένο, την κατάκτηση της παγκόσμιας κορυφής. «Αυτή η ομάδα πιστεύω πως μπορεί να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο», δήλωνε τον Μάιο του 2014 ο Χόντσον.

Τα «Λιοντάρια» του ωστόσο «ήπιαν θάλασσα» στα γήπεδα της Βραζιλίας, ήττα από την Ιταλία με 2-1, ήττα επίσης με το ίδιο σκορ από την Ουρουγουάη και ένα «στείρο» 0-0 κόντρα στην Κόστα Ρίκα, έστησαν τον Ρόι στον τοίχο. «Δεν έχω καμία πρόθεση να παραιτηθώ», τα λόγια του μετά την παταγώδη αποτυχία, ωστόσο το γυαλί είχε ήδη ραγίσει.

Μετά το Μουντιάλ, η Αγγλία έδινε ένα τυπικό φιλικό προετοιμασίας κόντρα στην Νορβηγία. Η νίκη με 1-0 δεν έπεισε κανέναν ωστόσο, μιας και η εμφάνιση ήταν τραγική. Ερωτηθείς μετά το ματς σχετικά με τα μόλις δύο σουτ εντός στόχου που είχε η ομάδα, ο Χόντσον εκτροχιάστηκε «η στατιστική είναι εντελώς για τον π@@ο», καταδεικνύοντας την πίεση που του είχε βάλει το κλακάζ στην Βραζιλία.

«Δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε το βάρος, δεν μπορούμε να αλλάξουμε το ότι είχαμε ένα κακό Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν μπορούμε να παίξουμε ξανά τα παιχνίδια κόντρα στην Ιταλία και την Ουρουγουάη, μπορείτε τουλάχιστον να μου δώσετε το δικαίωμα να είμαι ενοχλημένος από τέτοιες ερωτήσεις». Εν τέλει, η ομάδα δεν ζορίστηκε και προκρίθηκε στα τελικά του Γιούρο 2016 στα γήπεδα της Γαλλίας, με τον Χόντσον ωστόσο να βρίσκεται «στα σχοινιά» από τον Τύπο στο Νησί, που τον περίμενε στην γωνία, σε περίπτωση αποτυχίας.

 

Το Γιούρο της Γαλλίας, ήταν ο προπονητικός του «Καιάδας»

 

Στον όμιλο η Αγγλία κατάφερε να προκριθεί σχετικά εύκολα, αν και οι εμφανίσεις της δεν έπειθαν. Προκρίθηκε με πέντε βαθμούς (ισοπαλίες με Ρωσία, Σλοβακία, νίκη κόντρα στην Ουαλία) και είχε φαινομενικά εύκολο έργο στους «16» κόντρα στην «ρούκι» Ισλανδία. Εκεί η Αγγλία υπέστη και το μεγαλύτερο κάζο της, εκεί γράφτηκε και ο επίλογος του Χόντσον στα «Λιοντάρια». Η ήττα με 2-1 και ο αποκλεισμός ακόμα δε μπορεί να «χωνευτεί» από το απαιτητικό έως υπερφίαλο αγγλικό ποδοσφαιρικό κοινό και ο Χόντσον ωθήθηκε σε παραίτηση από τις συνθήκες.

«Είμαι στην ίδια κατηγορία με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον»

«Λυπάμαι που τα πράγματα πρέπει να τελειώσουν έτσι, αλλά αυτά συμβαίνουν. Τώρα είναι πλέον ώρα για κάποιον άλλο να επιτηρεί την εξέλιξη ενός “πεινασμένου” και πολύ ταλαντούχου γκρουπ ποδοσφαιριστών»δήλωνε μετά το ιστορικό παιχνίδι κόντρα στην Ισλανδία, γνωστοποιώντας την παραίτησή του. Παρά ταύτα, την επομένη παραβρέθηκε στην συνέντευξη Τύπου της ομοσπονδίας. «Ένα μεμονωμένο παιχνίδι, προκάλεσε τόσο μεγάλη ζημιά σε εμένα προσωπικά και η ομάδα πρέπει να κοιτάξει μπροστά. Πρέπει να γίνει μεγάλη “ανακατασκευή”. Αν είχαμε παίξει καλύτερα, αυτό ίσως να μην χρειαζόταν».

«Δεν καταλαβαίνω τι κάνω εδώ σήμερα. Αλλά υποθέτω πως κάποιος πρέπει να δεχθεί τα πυρά. Δεν με ανάγκασαν να έρθω. Ήθελα να καταστήσω σαφές πως κανένας σε αυτή την αίθουσα δεν θα μπορεί να πει πως φοβάμαι τα media.», ήταν τα αποχαιρετιστήρια λόγια του. Ο Χόντσον κάθισε στον πάγκο των «Λιονταριών» για 56 παιχνίδια, μετρώντας 33 νίκες.

 

 

ΕΝΑΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ «ΑΛΑΖΟΝΑΣ»

Ο Ρόι Χόντσον είναι αναμφίβολα μια προσωπικότητα που έχει αφήσει έντονα το στίγμα του στο αγγλικό ποδόσφαιρο, αλλά και στο ευρωπαϊκό. Μπορεί το να συμπεριληφθεί στην αγγλική προπονητική ελίτ να μην ακούγεται «εύηχο», ωστόσο τα επιτεύγματά του δεν είναι ασήμαντα. Δυνατό του σημείο ήταν πάντοτε η επικοινωνία με τους παίκτες του, αυτό είναι κάτι που επιβεβαίωσε και ο Γκάρι Νέβιλ, βοηθός του στην Εθνική Αγγλίας:

«Ο λόγος για τον οποίο μπορεί να επικοινωνεί ακόμα με τους παίκτες, παρά τη διαφορά ηλικίας, είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Έχει πάθος για το ποδόσφαιρο. Οι παίκτες τον εμπιστεύονται. Ξέρουν πως δεν προσπαθεί να τους καπελώσει. Προσπαθεί να τους βελτιώσει, είναι προσαρμοστικός».

 

Νέβιλ και Χόντσον συνεργάστηκαν στα «Τρία Λιοντάρια»

 

Τον χαρακτήρισε πολλές φορές στην καριέρα του η αλαζονεία και ο κομπασμός όμως, αυτός ήταν και ένας από τους λόγους για τους οποίους πολλές φορές αποτέλεσε αντικείμενο χλεύης. «Τα ρεκόρ μου, αν οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν να τα μελετήσουν, με τοποθετούν στην ίδια κατηγορία με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Αλλά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να δει τι έχω κάνει εκτός Αγγλίας», ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια του στην Daily Star. Για την ιστορία, ο Χόντσον έχει στην «τροπαιοθήκη» του τέσσερα πρωταθλήματα Σουηδίας (από δύο με Χάλμσταντ και Μάλμε), ένα Δανίας με την Κοπεγχάγη και δύο κύπελλα Σουηδίας, αμφότερα με την Μάλμε.

«Θα σταματήσω, όταν δεν θα το απολαμβάνω άλλο πια»

Κατηγορήθηκε επίσης πως οι τεχνικές του δεν εξελίχθηκαν μέσα στο χρόνο, πως παρά την εξέλιξη του αθλήματος, αυτός έμενε να κομπορρημονεί για το παρελθόν και δεν φρόντισε να ακολουθήσει τις επιταγές της εποχής. Σε ερώτηση που του έγινε το 2010 και ενώ ήταν στην Λίβερπουλ, για το αν η στρατηγική που ακολουθούσε στους «Κόκκινους» ήταν η ίδια με της εποχής του στην Σουηδία, απάντησε οργισμένος: «Πόσους συλλόγους ανέλαβα όλα αυτά τα 35 χρόνια; Πως εννοείτε το αν οι μέθοδοί μου “μεταφράζονται”; “Μεταφράστηκαν” από την Χάλμσταντ στην Μάλμε, στην Έρεμπρο, στην Ξαμάξ, στην Εθνική Ελβετίας. H ερώτησή σας είναι πιστεύω ειλικρινά προσβλητική».

 

Μια ποδοσφαιρική ζωή, γεμάτη «ιντριγκαδόρικες» ιστορίες

 

Ο Ρόι Χόντσον είναι αναμφίβολα μια αμφιλεγόμενη, σουρεαλιστική και λίγο «καλτ» προσωπικότητα. Φρόντισε άλλωστε ο ίδιος μέσα σε αυτά τα 45 (!) χρόνια καριέρας για αυτό, με αποφάσεις, επιλογές, δηλώσεις του. Ενδεχομένως να έκανε λάθος επιλογές, ίσως δεν εκμεταλλεύτηκε το καλό μομέντουμ που του έδιναν οι τότε επιτυχίες του στην Σουηδία, ίσως κινήθηκε βάσει απωθημένων.

Μπορεί η μεγάλη ευκαιρία που του πρόσφερε η γερμανική ομοσπονδία τον Σεπτέμβρη του 1998 να διαδεχθεί τον Μπέρτι Φογκτς στο «τιμόνι» της «Νασιοναλμανσάφτ», να του είχε αλλάξει την καριέρα. Πολλά τα «ίσως» και τα «αν». Ο «γερο-Ρόι» ήταν πάντα λίγο υπερφίαλος, λίγο αιθεροβάμων, αλλά και τολμηρός, ικανός. Πλέον, λίγο πιο προσγειωμένος και πιο έμπειρος από ποτέ, καθοδηγεί την Κρίσταλ Πάλας σε ακόμα μια χρονιά κανονικότητας.

«Πάντα υποσχόμουν στον εαυτό μου και στην γυναίκα μου, πως όταν δεν θα το απολαμβάνω πια και δεν θα μπορώ να διαχειριστώ το στρες και την πίεση που προκύπτουν από μια τέτοια δουλειά, δεν θα παρατείνω άλλο την καριέρα μου. Η χαρά του να νιώθεις ικανός και να έχεις ενέργεια και ενθουσιασμό, είναι οι πολλοί και σημαντικοί παράγοντες στην απόφαση να συνεχίζω».

Ξέρει πια άλλωστε πως ο χρόνος είναι αμείλικτος, το παραδέχεται. Μέχρι τότε, θα απολαμβάνει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο από την άκρη του πάγκου, αφήνοντας μια ακόμα υπόσχεση για κάποιο πιθανό νέο «ποίημα σουρεάλ».