Το παράκτιο Κρόσμπι των πενήντα περίπου χιλιάδων κατοίκων βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες στο επίκεντρο της βρετανικής -και όχι μόνο- ποδοσφαιρικής επικαιρότητας, χάρη στα ηρωικά κατορθώματα της τοπικής Marine και την επικείμενη αναμέτρησή της με την Tottenham των εφτά κατηγοριών ψηλότερα!
Η πανέμορφη αυτή ήσυχη κωμόπολη σπανίως απασχολούσε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Χτισμένη στα παράλια της Ιρλανδικής Θάλασσας και με πολλές επιρροές από τον πολιτισμό των Βίκινγκς, προφανώς και η αλιεία είναι στις καθημερινές ασχολίες των κατοίκων. Μια καθημερινότητα που έμελλε να αλλάξει εξαιτίας μιας άσημης τοπικής ομάδας. Πριν από 126 χρόνια μερικοί ντόπιοι επιχειρηματίες και ένα σύνολο φοιτητών συναντήθηκαν στο Βατερλό (όχι το γνωστό) του Μέρσεϊσαϊντ για να μιλήσουν για την ίδρυση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που θα εκπροσωπούσε το μητροπολίτικο προάστιο του Σέφτον στις νεοσύστατες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις που δημιουργούνταν στο Νησί. Μη μπορώντας να κατασταλάξουν σε κάποιο όνομα, σήκωσαν το κεφάλι τους, είδαν το κτήριο απέναντι τους και αυτό ήταν. Το ξενοδοχείο Marine στις όχθες του ποταμού Μέρσεϊ, αποτέλεσε τον «νονό» του νεοσύστατου συλλόγου. Έτσι ιδρύθηκε η Marine FC.
Περιοδεύοντας από περιοχή σε περιοχή εντός του Μέρσεϊσαϊντ, η Marine έδινε συνεχόμενα το παρόν σε φιλικά τουρνουά κερδίζοντας την συμπάθεια των κατοίκων. Μια τυχαία επίσκεψη όμως άλλαξε τα δεδομένα για τον σύλλογο. Ο κόσμος που μαζεύτηκε στο φιλικό παιχνίδι της Marine με μια ομάδα εργατών, ήταν αρκετός για να υποδείξει στους τότε ιθύνοντες του συλλόγου ότι έδρα της ομάδας πρέπει να γίνει το Κρόσμπι. Και έτσι έγινε. Το 1903 η Marine καταχωρεί το Κρόσμπι ως έδρα και το Rossett Park γίνεται το «σπίτι» του συλλόγου. Συμμετέχοντας κυρίως στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, ο σύλλογος ποτέ δεν έκανε το μεγάλο ξεπέταγμα. Δεν είχε ποτέ αυτά τα λεγόμενα «Golden years», με μοναδικό achievement να θεωρείτε η συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου Ερασιτεχνών το 1931.
Μπορεί να έχασε με το εκκωφαντικό 7-1 από την Dulwich Hamlet, όμως αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός πως για πρώτη φορά στην ιστορία της ένιωσε την αίσθηση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, με 22.000 θεατές να έχουν κατακλύσει το ιστορικό και πλέον κατεδαφισμένο Boleyn Ground. Από τότε και έπειτα όλα κυλούσαν ομαλά. Το 1974 αποφάσισε να αλλάξει το status της και να μετατραπεί σε επαγγελματικό σωματείο. Αλλά ακόμη και αυτή η αλλαγή δεν σηματοδοτούσε κάτι συνταρακτικό. Το μόνο που θα άλλαζε ήταν το πρωτάθλημα. Από τα τοπικά του Τσέσαϊρ, θα συμμετείχε στα Combined Leagues, ήτοι δηλαδή στην έβδομη κατηγορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Εκεί δηλαδή που αγωνιζόταν μέχρι και πέρυσι.
Και αν αναρωτιέστε αν άλλαξε κάτι, σας διαβεβαιώνω πως μέσα σε αυτά τα περίπου 45 χρόνια δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Ακόμη και ο προπονητής. Το 1972 είχε προσληφθεί ένας συμπαθητικός Άγγλος με το όνομα Roly Howard. O απίθανος αυτός τυπάκος κατάφερε να μπει στο Ρεκόρ Γκίνες το 2004, όταν και αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία του συλλόγου, έπειτα από περίπου 1975 παιχνίδια ενώ κατά την διάρκεια της θητείας του κέρδισε γύρω στα 30 τρόπαια, τα περισσότερα εκ των οποίων σε άκρως τοπικό επίπεδο.
Μέσα όμως στις πολυάριθμες κατακτήσεις του Cheshire County Cup αλλά και του Liverpool Senior Cup, δεσπόζουν και δυο κατακτήσεις της Northern Premier League στα mid 90s. Κατακτήσεις που ποτέ δεν μετουσιώθηκαν σε άνοδο, μιας και οι γηπεδικές προϋποθέσεις της Conference South/North έκριναν ακατάλληλο το Rossett Park. Κάπως έτσι λοιπόν πέρασαν περίπου 40 χρόνια στην έβδομη κατηγορία. Και αφού δεν μπόρεσε να ανέβει στην Conference πριν μια εικοσαετία, πέρυσι έπεσε στην όγδοη, καταγράφοντας έτσι τον πρώτο της υποβιβασμό στις αγγλικές πλήρως ερασιτεχνικές (και όχι ημι-επαγγελματικές) κατηγορίες. Μέσα όμως από αυτή την κατηγορία θα δώσει το πιο λαμπρό παιχνίδι της ιστορίας της.
Φυσικά δεν μιλάω για τα παιχνίδια με την Ramsbottom, την Ossett United και την City of Liverpool. Προφανώς και αναφέρομαι στο παιχνίδι με την Tottenham, με την αρμάδα του Jose Mourinho να αναμένεται να κάνει την εμφάνιση της Rossett Park στις αρχές του νέου έτους για τον 3ο γύρο του FA Cup. Πως όμως φτάσαμε στο σημείο να αδημονούμε να δούμε τον Son Heung-min και τον Harry Kane να αγωνιστούν απέναντι στους εργαζόμενους και part-timers της Marine;Η περυσινή χρονιά έληξε νωρίς εξαιτίας της πανδημίας. Μόλις στις 14 Μαρτίου καταγράφεται το τελευταίο παιχνίδι της Marine για το πρωτάθλημα με αντίπαλο την Ramsbottom United.
Από εκείνη την ημέρα, η ομάδα «ξαναπάτησε» γρασίδι στις 2 Σεπτεμβρίου για ένα φιλικό με την United Of Manchester. Ούτε λίγο ούτε πολύ σχεδόν έξι μήνες αποχής. Δέκα μέρες αργότερα, οι «Lilywhites» θα έπαιζαν το πρώτο επίσημο παιχνίδι για τον προκριματικό γύρο του FA Cup. Αντίπαλος ήταν η επίσης άσημη Barnoldswick Town της ένατης κατηγορίας, το εμπόδιο της οποίας προσπεράστηκε, αν και δύσκολα με 2-1. Παράλληλα ξεκινούσαν και οι υποχρεώσεις της ομάδας σε πρωτάθλημα και FA Trophy. Τα παιχνίδια αρκετά και συνεχόμενα.
Η ήττα της πρεμιέρας στο πρωτάθλημα από την Dunston UTS δεν επηρέασε κανέναν, με την Marine να ταξιδεύει στην έδρα της Frickley για ένα ακόμη παιχνίδι κυπέλλου. Προς έκπληξη πολλών νικήτρια αναδείχθηκε η ομάδα από το Κρόσμπι, ενώ στην σειρά «μπήκε» και το FA Trophy, με την Tadcaster να μένει εκτός. Οι δύο προκρίσεις συνδυάστηκαν με άλλη μια ήττα στο πρωτάθλημα, αυτή την φορά από την Colne. Για το FA Cup, Runcorn, Nantwich και Chester ακολούθησαν ενώ στο FA Trophy θύματα έπεσαν οι Mossley και Stalybridge Celtic. Long story short, η Marine είχε φτάσει στον πρώτο γύρο του FA Cup, αλλά και στον ίδιο γύρο του FA Trophy. Το πρωτάθλημα έπεσε σε δεύτερη μοίρα, με την ομάδα να βρίσκεται στην ένατη θέση αλλά με τέσσερα λιγότερα παιχνίδια. Αλλά no one gave a shit; Colchester was coming.
Το παραμύθι είχε ξεκινήσει με αντίπαλο μια ομάδα από την ένατη κατηγορία και συνέχισε να εξελίσσεται μετά την πολύ σπουδαία πρόκριση απέναντι στην Chester. Η Marine είχε καταφέρει να μπει από τον προκριματικό γύρο του FA Cup στον πρώτο γύρο, παρέα με τις ομάδες των επαγγελματικών κατηγοριών. Και μια τέτοια ακριβώς θα αντιμετώπιζε εκείνο το βράδυ της εβδόμης Νοεμβρίου. Στο Colchester Community Stadium εκείνο το βράδυ επιτελέστηκε ένα μικρό θαύμα. Η Colchester μπήκε με ένα παραπάνω «μπλαζέ» ύφος στο παιχνίδι το οποίο είχε πληρώσει ακριβά χωρίς καν να το καταλάβει. Ο αμυντικός Anthony Miley είχε δώσει το προβάδισμα στην Marine μόλις στο 22ο λεπτό αλλά στους «U’s» επικρατούσε μάλλον η άποψη του «έλα μωρέ σιγά. Θα το γυρίσουμε». Και όταν ήρθε η ισοφάριση από τον αρχηγό, Harry Pell, οι υποθέσεις περί ανατροπής είχαν ήδη ξεκινήσει παίρνουν «σάρκα και οστά». Λογάριαζαν όμως χωρίς τον «ξενοδόχο». Ο Bayleigh Passant κατέβασε ρολά, οδήγησε το ματς στην διαδικασία των πέναλτι και εν συνεχεία οδήγησε την ομάδα του στη επικράτηση με 3-5. Αυτό ήταν. Η Marine περνούσε στον δεύτερο γύρο.
Ήδη είχαν ξεκινήσει να γίνονται πραγματικότητα τα όνειρα μιας δυνατής κλήρωσης. Αλλά η κληρωτίδα ήταν μάλλον ευγενική και έφερε στο διάβα τους την Havant & Waterloovile. H ομάδα της Conference South θα επισκεπτόταν το Rossett Park, ενώ η Marine δεν έδειχνε διάθεση να αποχωρήσει από την διοργάνωση αν δεν παίξει με έναν δυνατό αντίπαλο. Όλα πήγαν ρολόι. Η Marine είχε υποχρεώσει σε ισοπαλία τους «Hawks» στην κανονική διάρκεια του αγώνα, ενώ σημαντικό ρόλο διαδραμάτιζε το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι θα αγωνίζονταν με παίκτη παραπάνω σε όλη την διάρκεια της παράτασης. «Ο Θεός ήταν με την Marine», είπαν μερικοί ντόπιοι μετά το τέλος του αγώνα και δεν μπορώ να διαφωνήσω. Σαν «από μηχανής Θεός» στο 120ο λεπτό, ο αρχηγος και γυμναστής στο επάγγελμα, Niall Cummins εκμεταλλεύτηκε την απίθανη κεφαλιά πάσα του Josh Hmami και με την πλάτη, ξανατονίζω ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ, έβαλε το νικητήριο γκολ.
Και ναι φίλες και φίλοι που διαβάζετε ετούτες εδώ τις γραμμές αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου. Μια ομάδα από την όγδοη κατηγορία, με έναν τερματοφύλακα που βγήκε με την επίσημη εμφάνιση της ομάδας να πάρει μπύρες από το διπλανό περίπτερο, με έναν γυμναστή 33 ετών που σκοράρει με την πλάτη, και έναν αμυντικό διεθνή με την εθνική ομάδα της Αγίας Λουκίας, θα αντιμετωπίσει την Tottenham του Jose Mourinho, των πολλών αστέρων και των πολλών μα πολλών εκατομμυρίων. Η Marine έχει ήδη συγκεντρώσει 170 χιλιάδες λίρες από την συμμετοχή της στο FA Cup, εξασφαλίζοντας το μπάτζετ τουλάχιστον των δύο επόμενων σεζόν και το παραμύθι συνεχίζεται. Και συνεχίζεται σε ένα γήπεδο που στην περίμετρο του έχουν τοποθετηθεί αριθμοί, για να γνωρίζουν σε πιο σπίτι να χτυπήσουν οι παίκτες για να τους επιστραφούν οι μπάλες που έχουν πέσει στους καλοδιατηρημένους κήπους. Απλά φανταστείτε τον Gareth Bale να χτυπάει το κουδούνι της κυρίας Jackson για να πετάξει την μπάλα πίσω στον αγωνιστικό χώρο.
Το παιχνίδι ανάμεσα στην Marine και την Tottenham είναι το απόλυτο όνειρο. Όχι για το υπερθέαμα που θα μας προσφέρει, αλλά γιατί μέσα από αυτό προκύπτει κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Είναι το απόλυτο όνειρο των παιδικών μας χρόνων που μερικοί τύποι από το Κρόσμπι θα κάνουν πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα και ένα flashback στους παίκτες της Tottenham που σίγουρα, θα σκεφτούν τα παιδικά τους χρόνια όταν έκαναν τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά βήματα στα γηπεδάκια της γειτονιάς.
Μέχρι λοιπόν εκείνο το παιχνίδι, η Marine συνεχίζει τις υποχρεώσεις της σε FA Trophy και Northern Premier League Division One, η Tottenham συνεχίζει να μάχεται για την κατάληψη της πρώτης θέσης στην Premier League και την πρωτιά στον όμιλο του Europa League, και εγώ θα περιμένω το μαγικό βράδυ της ενάτης Ιανουαρίου για να ελπίζω σε ένα ακόμα θαύμα.
Συντάκτης: Φάνης Αγριτέλλης
