Η Southampton έχασε το περασμένο καλοκαίρι το «ατού» της, τον Danny Ings. Ο ίδιος θέλησε να αποχωρήσει, θέλοντας κάτι παραπάνω στην καριέρα του. Κάπως έτσι, η ομάδα θεωρήθηκε φαβορί για υποβιβασμό. Τι κινήσεις έγιναν όμως , ποια η τελική φιλοσοφία του συλλόγου, και ποια τα αποτελέσματα; Μήπως τελικά, η ομάδα δεν είναι για «σταύρωμα»-υποβιβασμό;
Τα οικονομικά προβλήματα στους «Άγιους» μετά τα ανοίγματα περασμένων χρόνων εξακολουθούν να υφίστανται, με τον Hasenhuttl να δυσκολεύεται να ενισχύσει την ομάδα, και να προχωρά σε λύσεις διαφορετικές, ίσως και ρισκαδόρικες. Με το δείγμα γραφής όμως που λάβαμε μέχρι στιγμής, δε φαίνονται τόσο άσχημοι.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά. Ο Danny Ings, το μεγάλο επιθετικό «όπλο» της ομάδας αποχώρησε. Έχοντας γνώση των αναγκών του όμως ο Hasenhuttl , προχώρησε στην απόκτηση δυο επιθετικών, με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά κιόλας. Ο Adam Armstrong ήρθε από την Blackburn με σκοπό να δείξει τι αξίζει στο υψηλότερο επίπεδο, σκοράροντας στο ντεμπούτο του. Είναι παίκτης με έκρηξη, ταχύτητα και τεχνική, με 49 γκολ στο ενεργητικό του τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν είναι ίδιος με τον Ings προφανώς, αλλά αποτελεί μια σοβαρή εναλλακτική.
Μαζί με τον 24χρονο επιθετικό, ήρθε ως δανεικός και ο Armando Broja. Ο Αλβανός επιθετικός, ως δανεικός από την Chelsea, ήρθε για να «δοκιμαστεί» σε ένα σημαντικά πιο δύσκολο πρωτάθλημα, σε σχέση με την Eredivisie που βρισκόταν πέρυσι. Σωματικά για την ηλικία του είναι σε πολύ καλό επίπεδο, είναι ήδη διεθνής και βασικός στην εθνική Αλβανίας. Μαζί με τον Che Adams, τον Redmond και τον Walcott (που είναι κυρίως περιφερειακοί επιθετικοί), υπολογίζονται για την κορυφή. Ο Hasenhuttl θα θελήσει να «ανακατεύει» την τράπουλα και να παίζει με διαφορετικά σχήματα, δίχως να εξαρτάται μονάχα από έναν παίκτη, και δίχως να χρησιμοποιεί άλλους αδιάφορους ποδοσφαιριστές, όπως ο Shane Long, που ειλικρινά θύμιζε περισσότερο παίκτη τοπικού. Ακόμα κι ο Elyonnoussi, αποτελεί μέλος του rotation, θέλοντας να αποδείξει ότι αξίζει.
Φυσικά, η επιθετική ισορροπία στο ρόστερ της ομάδας, αποτελούσε μονάχα ένα εκ των προβλημάτων που υπήρχαν. Ένα άλλο, πολύ μεγαλύτερο, ήταν αυτό της άμυνας. Με τον Vestergaard να αποχωρεί, αποκτήθηκε ο Lyanco, ένας στόπερ βασικός σε δυο επτάρες (ναι οκ, δεν ήταν εννιάρες αλλά και πάλι) που δέχθηκε πέρυσι η Torino, και κατά γενική ομολογία ένας στόπερ περιορισμένων δυνατοτήτων. Μέχρι στιγμής, βλέπουμε βασικό τον Stephens με παρτενέρ έναν εκ των Salisu και Bednarek. Ο πρώτος φάνηκε να βρίσκει τα «πατήματά» του επιτέλους, μετά από μια πρώτη στείρα σεζόν. Παρότι δεν «γεμίζουν» το μάτι, στο γήπεδο καθένας προσπαθεί αρκετά.
Στα μπακ μια απ’ τα ίδια, με την αποχώρηση του Bertrand να αφήνει την ομάδα δίχως κανέναν αριστερό μπακ. Αποκτήθηκε ο Perraud από την Brest, του οποίου τα πρώτα δείγματα γραφής δεν ήταν τόσο άσχημα. Βέβαια, κι εκεί είδαμε ο Hasenhuttl να πειραματίζεται, τοποθετώντας τον Walker–Peters, που δεν βρίσκει χώρο στο «δικό του» δεξί άκρο, αφού παίζει ο νεαρός Livramento, που αν και έπεσε στα «βαθιά», ανταποκρίθηκε. Και περιμένουμε να δούμε ακόμα τον Simeu, τον αριστερό μπακ Thierry Small. Κι οι τρεις δίχως εμπειρία από πρώτη ομάδα.
Όλοι αυτοί, μαζί με ήδη υπάρχοντες νεαρούς του ρόστερ όπως ο Djenepo, ο Smallbone, o Tella, ο Diallo (όλοι από 23 ετών και κάτω), δείχνουν πως οι «Άγιοι» αλλάζουν οριστικά πλεύση. Με την περιορισμένη άλλωστε οικονομική πολιτική που ακολουθεί ο σύλλογος, η ομάδα είτε θα ξεπουλούσε και θα έπεφτε αγωνιστικά, είτε θα προσπαθούσε σιγά σιγά να βρει την κανονικότητά της. Άλλωστε, η «κανονικότητα» της Southampton πρότασσε μεταγραφές από μικρές αλλά άκρως ενδιαφέρουσες ποδοσφαιρικές αγορές, καθώς και την προώθηση κατά κύριο λόγο νεαρών σε ηλικία παικτών.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να πει από τώρα αν αυτό θα επιτύχει ή όχι. Άλλωστε, σε αυτό το μεταβατικό στάδιο η Southampton βρίσκεται κυριολεκτικά εδώ και χρόνια. Αν θα μπορέσει αγωνιστικά να σταθεί, είναι πολύ νωρίς ακόμα για να το κρίνουμε. Τα δείγματα μέχρι και την πέμπτη αγωνιστική, δείχνουν πως η ομάδα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια στον αγωνιστικό χώρο, ενώ με το πρόγραμμα που είχε, σίγουρα ανταποκρίθηκε θετικά.
Οι ισοπαλίες με τις Manchester United, West Ham και Manchester City, ομάδες σαφέστατα καλύτερες, αποδεικνύουν ότι πράγματι κάτι αλλάζει. Πέρυσι, η Southampton αν της «στράβωνε» ένα παιχνίδι, δεν είχε τη δυνατότητα να αντιδράσει. Πλέον, έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει και να αποδειχθεί πολύ πιο σοβαρή. Ακόμα και με τη Newcastle, έμεινε δυο φορές πίσω στο σκορ, αλλά πήρε την ισοπαλία.
Στον τρόπο παιχνιδιού της, φαίνεται εξίσου πιο σοβαρή. Ο Hasenhuttl έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην άμυνα, και πράγματι μέχρι στιγμής η ομάδα δεν τα πάει άσχημα. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως ο McCarthy δεν είναι ο πιο σταθερός τερματοφύλακας του πρωταθλήματος, ενώ το ίδιο ισχύει για τους υπόλοιπους της άμυνας. Και στην επίθεση, ναι μεν τα πρόσωπα άλλαξαν σημαντικά, αλλά η ομάδα παραμένει επικίνδυνη.
Βέβαια, λείπει ακόμα η αυτοπεποίθηση, μαζί και το καλώς εννοούμενο ποδοσφαιρικό «θράσος». Αυτό αποκτάται με τον καιρό, με τη «χημεία», κι ίσως και με τις νίκες, που ακόμα δεν έχουν έρθει. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν, σε όλα τα επίπεδα, η Southampton θα πληρώσει τελικά τις «αμαρτίες» του παρελθόντος, των αχρείαστων μεταγραφών και των περιττών επενδύσεων, ή θα καταφέρει, διατηρούμενη στο υψηλότερο επίπεδο της Premier League, να θυμίσει τι πραγματικά είναι.
Είναι κι ένα εξαιρετικό παράδειγμα η Southampton. Τα λεφτά σε κάθε σύλλογο, δεν φέρνουν την ευτυχία. Αλλού θα πετύχει, αλλού όχι.
