Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό της Wolverhampton Wanderers και του διασήμου Cirque du Soleil; Μα φυσικά η ιδιοκτησία, μιας και η Fosun International έχει ένα καλό ποσοστό, τόσο από την αγγλική ομάδα, όσο κι από το διάσημο τσίρκο. Αν δεν είναι όμως, μόνο αυτό;
Η σεζόν 2016-2017, ήταν η πρώτη στην οποία οι «Λύκοι» του Wolverhampton τύγχαναν υπό την ιδιοκτησία της προαναφερθείσας εταιρείας. Η ομάδα έκανε μια κακή σεζόν, τερματίζοντας 15η στην Championship, προσλαμβάνοντας ωστόσο μετά το τέλος εκείνης της χρονιάς, τον νυν προπονητή της, Nuno Espirito Santo. Έναν τεχνικό με μεγάλη προϋπηρεσία δίπλα στον Jesualdo Ferreira, στην Porto αλλά και στον «δικό» μας Παναθηναϊκό, είχε ήδη πάρει το χρίσμα του πρώτου προπονητή, έχοντας συλλέξει εμπειρίες σε Rio Ave, Valencia και Porto.
Με τη συνεργασία που «άνοιξε» με την Πορτογαλία, την απόλυτα γνώριμη αγορά του προπονητή, ήδη αποκομίσθηκαν τα πρώτα οφέλη. Σχεδόν 16 εκατομμύρια λίρες δόθηκαν για τον, ως τότε, νεαρότερο αρχηγό της Porto, τον Ruben Neves. Και για ομάδα στη δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας, πρόκειται για μεγάλο ποσό, καθώς και για μεγάλη μεταγραφή. Κι ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής, δεν θα πήγε στη Wolves δίχως να λάβει τα απαραίτητα αγωνιστικά εχέγγυα. Είχε κι άλλους συμπατριώτες, ή πρώην συνεργάτες του Nuno. Παράδειγμα αποτελεί ο Boly, που από τότε αποτελεί βασικό «γρανάζι» της ομάδας. Μεγαλύτερη επιτυχία, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ο Diogo Jota, με την κατάληξή του στη Liverpool, γνωστή. Παίκτες σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία, δεν τους προσεγγίζεις δίχως πλάνο και κυρίως, χωρίς προοπτική. Στην ομάδα βρέθηκε τότε, για μόλις ένα χρόνο, ο Pedro Goncalves, ή αλλιώς Pote. Φέτος κάνει σεζόν καριέρας, στα 22 του, στη Sporting. Ίσως το μόνο μεταγραφικό «λάθος» της ομάδας, με παίκτη από εκείνη την αγορά.
Η επομένη, σεζόν Premier League. Και φαίνεται πως, μονάχα το «ορεκτικό» είχε σερβιριστεί στο Wolverhampton. Κι εννοείται πως, ο «δίαυλος» επικοινωνίας στην ιβηρική χερσόνησο, άνοιξε ακόμα περισσότερο. Ο Rui Patricio και ο Joao Moutinho, παίκτες μεγάλης αξίας και με «χιλιόμετρα» στα ευρωπαϊκά και διεθνή γήπεδα, έως σήμερα αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της ομάδας. Εξαίσια κι η μεταγραφή του Raul Jimenez, γύρω απ’ τον οποίο έχει μάθει να παίζει η ομάδα. Η ενίσχυση ήταν εμφανώς μεγάλη και με ένα «κλειστό» 3-4-3, οι «Λύκοι» κατάφεραν, στην πρώτη τους σεζόν, να τερματίσουν έβδομοι, και να κερδίσουν τη θέση τους στο επόμενο Europa League.
Κάπου εκεί, όμως, σαν να «πατήθηκε» φρένο. Η ομάδα έπαθε το κλασσικό σύνδρομο «βγαίνω μια χρονιά Ευρώπη κι έπειτα παραθερίζω». Εκτός αυτού, δεν υπήρξε και ουσιαστική βελτίωση στο ρόστερ, με μοναδική καλή προσθήκη αυτή του Daniel Podence, ο οποίος πρόλαβε να παίξει λίγο. Αν και, πρακτικά, αποκτήθηκε για να πάρει θέση ενδεκάδας την επόμενη, την τωρινή, σεζόν, καθώς αναμενόταν η πώληση ενός εκ των Diogo Jota-Adama Traore. Τη φετινή σεζόν, οι «Λύκοι» δείχνουν να νοσούν βαρύτερα. Αν εξαιρέσουμε την προσθήκη του νεαρού Fabio Silva, οι υπόλοιπες σε καμία περίπτωση δεν έχουν προοπτική, και εμφανώς μες στο γήπεδο δεν έχουν ανταποκριθεί. Λόγοι αρκετοί. Το αγωνιστικό σίγουρα δε βελτιώθηκε, η τακτική προσέγγιση που υπάρχει κατέντησε προβλέψιμη. Όπως είπαμε και για τη Sheffield United, όχι απλά η μη εξέλιξη, αλλά και η στασιμότητα, σε αυτό το πρωτάθλημα, μπορούν να «πληγώσουν» βαθιά. Κατ’ εμέ, πάντως, προτεραιότητα έχει το μηδέν πίσω για τη Wolves κι όχι η νίκη, εξ’ ου και δεν λέγεται τίποτε παραπάνω.
Θα ήθελα κυρίως, να σταθώ στο εγχώριο ποδόσφαιρο της Πορτογαλίας. Δεν είναι κοινό μυστικό πως η Wolves λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος της Πορτογαλίας, με την υπόλοιπη Ευρώπη, ως μια πιο προσεγμένη «βιτρίνα» για ποδοσφαιριστές από εκεί. Και προφανώς, αρκετοί έχουν βοηθήσει το σύλλογο, αρκετοί έχουν βελτιωθεί, έχουν «κάνει» όνομα. Αλλά το ταλέντο αυτής της χώρας, όπως και να το κάνουμε, είναι σε ένα βαθμό περιορισμένο. Περιορισμένο όχι ως προς την παραγωγή του. Συνεχώς βγαίνουν νέοι Πορτογάλοι ποδοσφαιριστές, συνεχώς η εθνική τους ομάδα έχει νέα πρόσωπα. Περιορισμένο ως προς τις βιτρίνες μαγαζιών που τροφοδοτεί.
Για να μην το πάμε κι αρκετά μακριά, φέρτε στο νου σας τη γνωστή εταιρεία αθλητικών υποδημάτων, τη Nike. Η συγκεκριμένη εταιρεία αποφάσισε να αποχωρήσει από την Ελλάδα, διατηρώντας μονάχα λίγα καταστήματα, τα οποία και θα έχουν κατά κύριο λόγο τα προϊόντα αυτής της μάρκας. Σκεφτείτε όπου Nike να βάλουμε την Πορτογαλία, κι όπου Ελλάδα την Wolves. Καταλάβατε;
Ας μην πάμε μακριά, αλλά ας ψάξουμε τα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας. Η εθνική ομάδα, έχει ποδοσφαιριστές που βρίσκονται σε αυτά τα πρωταθλήματα, μαζί και στο εγχώριό τους. Η «απορρόφηση» όσων ποδοσφαιριστών ξεχωρίζουν, σε ένα μεγαλύτερο project, είναι δεδομένη. Κι ο ανταγωνισμός μεγάλος. Πόσο εύκολα λοιπόν, ένας Πορτογάλος (ή ένας πορτογαλοθρεμμένος), είτε εξελίξιμος είτε έτοιμος παίκτης, θα διαλέξει τη Wolves; Γιατί αν, ξέροντας ότι μπορεί με δυο καλές σεζόν να καταλήξεις στην Barcelona ή τη Real, τη Manchester City ή τη Manchester United, ή στη Paris Saint-Germain, να διαλέξεις να κατηφορήσεις στο Wolverhampton;
Παραδοσιακά κιόλας, το πορτογαλικό πρωτάθλημα αποτελεί μέγα «αιμοδότη» των μεγαλύτερων. Με τις ισορροπίες όμως στο ποδόσφαιρο, να αλλάζουν από μέρα σε μέρα, πρέπει να εξασφαλίσεις το δικό σου «κομμάτι» από την πίτα, τη δική σου θέση στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη. Εκ του αποτελέσματος, η Wolves βρήκαν μια πιο… προσωρινή θέση. Σαν να είσαι σε κατάστημα παιχνιδιών, και να χαζεύεις το πιο πολυδιαφημισμένο στη βιτρίνα, αλλά το πιο «μέτριο», το οποίο έχει γίνει κίτρινο κιόλας απ’ την μεγάλη έκθεση στον ήλιο. Τώρα που το σκέφτομαι, ένα τέτοιο «παιχνίδι» θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον Traore, που κάνει μια κακή σεζόν, καμία σχέση με τη 1μιση προηγούμενη, όταν και «ακουγόταν» για όλες τις ομάδες. Χωρίς παρεξήγηση, βέβαια, πως να λάβεις στα σοβαρά παίκτη που βάζει λάδι για να γλιστράει και να ξεφεύγει; Το λάδι πάει στη σαλάτα, σε κάνα φαγητό, για να μη μας κολλάνε τα μακαρόνια, όχι στον ποδοσφαιριστή!
Ποιο το αποτέλεσμα για τους «Wolves», εν τοιαύτη περιπτώσει. Να αδυνατούν να γίνουν ένα διαχρονικό όνομα στο χώρο τους, πράγμα στο οποίο έχει πετύχει το Cirque du Soleil. Από την άλλη, όπως ένα κλασσικό «τσίρκο» προσφέρει θέαμα, τέχνη και κυρίως γέλιο στους μικρούς φίλους, έτσι κι η ομάδα κατέληξε, αντί να χρησιμοποιήσει προς όφελός της τις διασυνδέσεις της, να προκαλεί ένα κάποιο γέλιο στους φίλους της στρογγυλής θεάς. Στων οποίων τη κοινή γνώμη, αντί να καταλήξει ένα ενδιαφέρον project, έγινε μια «παρωδιά», ένα προσωρινό «τσιφλίκι» για τους Πορτογάλους μεγαλομάνατζερ, το οποίο ήδη μετά από λίγα χρόνια, δείχνουν να αγνοούν. Ας μην κοροϊδευόμαστε αλλά ειδικά η τρίτη εμφάνιση της ομάδας προκάλεσε δικαιολογημένο γέλιο, κι ας πρόκειται για μια ομάδα που έχει φορέσει ανά τα χρόνια πάμπολλα χρώματα.
Δεν θα μου προξενούσε καμία εντύπωση, κιόλας, αν του χρόνου η πορεία των «Λύκων» ήταν πιο καθοδική. Το να γίνει ασφαλής πρόβλεψη από τώρα, δύσκολο, αν και νομίζω πως οι προσωπικότητες που υπάρχουν, τους δίνουν ένα πλεονέκτημα, έναντι άλλων που θα παλεύουν για την αποφυγή του υποβιβασμού. Ας μην αποκλείουμε τίποτα όμως για του χρόνου. Αν αυτή η χρονιά ήταν ειδικών συνθηκών μια φορά, λόγω COVID-19, η επόμενη και με το Euro στη μέση, ίσως αποδειχθεί πιο περίπλοκη.
Υ.Γ. Δε γνωρίζω τι θα ήθελε να κάνει, μετά την εθνική Πορτογαλίας ο Fernando Santos. Είναι ένας αξιόλογος τεχνικός, με ταλέντο στο να «φτιάχνει» τους ποδοσφαιριστές του και να παίρνει το 100%. Πολύ καλός και στη διαχείριση ανθρώπων, νομίζω θα είχε ενδιαφέρον σε ένα project αλά Wolves, στην Premier League, και στη θέση του Nuno Espirito Santo. Κι άλλοι πολλοί Πορτογάλοι τεχνικοί θα είχε ενδιαφέρον να βρεθούν στο πρωτάθλημα αυτό, μιας και πέρα από παίκτες, η Πορτογαλία παράγει συνέχεια και προπονητές. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να δω κάτι τέτοιο. Και γιατί όχι, ο Nuno να κάνει το αντίθετο δρομολόγιο απ’ τον Santos!
Υ.Γ.2. Η ποδοσφαιρική αγορά της Πορτογαλίας, σίγουρα έχει ακόμα ανοικτές «πόρτες» για τους «Λύκους», αρκετούς νέους και μη παίκτες που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες. Το θέμα είναι, αν θα καταλήξουν να χτυπήσουν αυτές τις «πόρτες», ή θα καταλήξουν λύκοι του Γκρέγκορι, ένα είδος λύκου προς εξαφάνιση, που το συναντάμε μονάχα σε αιχμαλωσία.
