Η επανέναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων βρήκε τις ομάδες σε απρόβλεπτες καταστάσεις εκτός πραγματικού ελέγχου, με την απραξία και την απομόνωση να πρέπει να ανταπεξέλθουν στην επερχόμενη κούραση του συνωστισμένου προγράμματος. Οι αγγλικές ομάδες που είχαν απομείνει στην Ευρώπη δεν ήταν λίγες, όμως ανεξάρτητα από το αν θεωρούνταν φαβορί ή αουτσάιντερ αποκλείστηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στο ποδοσφαιρικό τους κοινό.
Όταν πίσω τον Μάρτιο το ποδόσφαιρο μπήκε σε καθεστώς καραντίνας και αυτοπεριορισμού ήταν δεδομένο πως η συνέχιση του θα γινόταν υπό εντελώς διαφορετικές, ειδικές συνθήκες. Η Premier League υπολειπόταν έντεκα αγωνιστικές από το φινάλε και αν και είχε βγάλει βολικά για όλους ήδη πρωταθλήτρια, είχε πολλά να ξεκαθαρίσει σε ότι αφορούσε τα εισιτήρια παραμονής κι Ευρώπης. Τα πράγματα μάλιστα περιέπλεκε το FA Cup, που βρισκόταν στα προημιτελικά, και απαιτούσε 14 από τις 20 ομάδες να πρέπει να εμφανιστούν κάθε εβδομάδα και καλύτερες ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους, που τόσο καιρό είχαν μπει αναγκαστικά στον πάγο.
Από τις έξι υπολοιπόμενες μία είχε έναν περίεργο και άχαρο ρόλο. Στο πρωτάθλημα έπαιζε μόνο από γόητρο, έχοντας σχετικά αδιάφορο και βατό πρόγραμμα και μοναδικό στόχο να κερδίσει στον μεταξύ τους αγώνα την ήδη τροπαιούχο Liverpool. Στο FA Cup είχε πιο βατό δρόμο από τις υπόλοιπες αντιπάλους (Newcastle και Arsenal), θέλοντας έναν ακόμα εγχώριο τίτλο μετά το Community Shield και το League Cup. Στην Ευρώπη δε, μετά και την επικοινωνιακή νίκη -και επίδειξη ισχύος- από την αθώωση για παραβίαση του FFP, η Manchester City θεωρούταν από αρκετούς φαβορί, καθώς εφάρμοζε εκτεταμένο rotation καθόλη την διάρκεια της επανέναρξης, είχε «τρομάξει» στο διπλό στο Bernabeu απέναντι στην Real Madrid και μετρούσε πάνω από τέσσερα γκολ στους μισούς σχεδόν αγώνες που είχε δώσει μέσα στο καλοκαίρι.
Η έτερη ομάδα του Μάντσεστερ ξεκινούσε από πιο αβέβαιη θέση, αλλά με μπροστάρη τον Bruno Fernandes και «όπλο» την φόρμα αρκετών παικτών, κατάφερε να κατακτήσει αήττητη την έξοδο στο Champions League και με πιθανές αντιπάλους τις αδύναμες LASK Linz και Copenhagen στο Europa League, να μοιάζει ικανή να πάει τουλάχιστον ως τον τελικό. Σε ακριβώς αντίθετη θέση η Wolves, αφού το δεμένο σύνολο του Nuno Espirito Santo στερούταν αξιόπιστων εναλλακτικών λύσεων, κουβαλούσε στην πλάτη του πολλούς overachieving (sic) αγώνες και στηριζόταν στην ταχύτητα και ακρίβεια στις αντεπιθέσεις, που θέλοντας και μη είχαν σκουριάσει κατά την περίοδο διακοπής. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ο, προερχόμενος από την Super League, Daniel Podence, που έπαιρνε συχνά πυκνά ανάσες στον Ολυμπιακό, ήταν από τους κορυφαίους της ομάδας. Στην περίπτωση της μάλιστα μοναδικό κίνητρο αποτελούσε η απώλεια του ευρωπαϊκού εισιτηρίου μετά την κατάκτηση του FA Cup από την Arsenal και ο μονόδρομος που έκανε τα όνειρα για κατάκτηση του Europa αυτοσκοπό!
Η Chelsea δεν θα ήταν δίκαιο να μπει σε αυτήν την συζήτηση, κρίνοντας κι από την κατάσταση της δαιμονισμένης Bayern Munich, που είχε ήδη περάσει με το ευρύ 0-3 από το Stamford Bridge πριν την επιβολή της καραντίνας. Ωστόσο η αναφορά των Βαυαρών αποτελεί άξονα του συγκεκριμένου κειμένου, αφού το σύνολο του Hansi Flick δεν υπακούει στην λογική του και βαδίζει κυνικά, ψυχρά και αήττητα ως την κατάκτηση του Champions League, μετά από αυτές της Bundesliga και του DFB-Pokal. Οι Γερμανοί μετράνε μετά την επανέναρξη μόνο νίκες σε όλες τις διοργανώσεις, έχοντας 3,2 γκολ ανά αγώνα και φυσικά τα αδιανόητα οκτώ (!) γκολ απέναντι στην Barcelona. Αν μπορούμε να διακρίνουμε ένα λογικό πλεονέκτημα αυτό είναι η ταχύτερη επαναφορά σε προπονήσεις και επίσημα ματς από οποιοδήποτε άλλο προηγμένο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Στο ίδιο ζύγι θα μπορούσε κανείς να τοποθετήσει πρωτίστως τις Inter και Sevilla, που αναμετρήθηκαν χθες στον τελικό του Europa League, και φάνηκαν αρκετά συντονισμένες και προσηλωμένες στους στόχους τους, αφού μετά το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα που επίτυχαν στα εγχώρια πρωταθλήματα τους, κατόρθωσαν και την ευρωπαϊκή διάκριση. Σε παρόμοια μοίρα με την Bayern ξέχασαν να χάσουν μετά την καραντίνα (καμία ήττα οι Ισπανοί, μόλις μία η Ιταλοί στα πρωταθλήματά τους), κατέβαζαν σχεδόν απαράβατα την ίδια ενδεκάδα αν και είχαν λύσεις και ήδη από τους πρώτους αγώνες στις αρχές του Αυγούστου έδειξαν πως υπερέχουν έναντι των υπόλοιπων διεκδικητών.
Το παρόν άρθρο δεν θα είχε ιδιαίτερο νόημα αν ο έτερος άξονάς του δεν ήταν το γαλλικό πρωτάθλημα ή η λεγόμενη «Farmer’s League». Στις 28 Απριλίου η γαλλική ομοσπονδία μετά από συνομιλία με τον πρωθυπουργό της χώρας, Edouard Philippe, ανακοίνωσε το τέλος των πρωταθλημάτων λόγω της σοβαρής απειλής του κορωνοϊού και ταρακούνησε την Ευρώπη, αφού τα περισσότερα μεγάλα πρωταθλήματα ήταν υπό αναμονή αποφάσεων ανάλογα με την πορεία της πανδημίας. Πολλοί ίσως το θεώρησαν φυσιολογικό ή αδιάφορο με την Paris Saint-Germain στο +12 έντεκα αγωνιστικές πριν το τέλος, όμως μία μόλις αγωνιστική να παιζόταν, η Angers που κατέληξε 11η θα μπορούσε να είχε ξεπεράσει την 5η Nice και να έπαιζε Ευρώπη! Συνολικά εφτά ομάδες απείχαν λιγότερο από τρεις νίκες μακρυά από τις προνομιούχες θέσεις και μεγαλύτερη αδικημένη από όλες ήταν φυσικά η Lyon, που έτρεχε ένα φοβερό σερί, είχε την καλύτερη διαφορά τερμάτων μετά την πρωτοπόρο PSG και στόχευε μέχρι και την 3η θέση στην οποία βρισκόταν η Rennes, αλλά τελικά δεν βγήκε καν στο Europa!
Η απόφαση των Γάλλων κατακρίθηκε, λοιδωρήθηκε και ίσως «έκλεψε» λίγη ακόμα αίγλη από το σχετικά παρηκμασμένο στις συνειδήσεις των οπαδών εγχώριο πρωτάθλημα, όμως τελικά τουλάχιστον θα βάλει σε σκέψη μερικά κεφάλια στην UEFA και το ποδοσφαιρικό «Big-5». Μπορεί στους ποδοσφαιρόφιλους να μοιάζει αστείο και ανάξιο λόγου, όμως οι παίκτες χρειάζονται μερικά δεδομένα για να αποδώσουν πέρα από τα χρήματα. Η συντονισμένη άσκηση υψηλής ποιότητας, το σταθερό κίνητρο, οι προγραμματισμένες ξεκουράσεις και οι γεμάτες κερκίδες είναι προαπαιτούμενο. Όλα αυτά εν μέσω μιας πανδημίας που απειλούσε καθημερινά ζωές δεν ήταν δυνατά και η γεωπολιτική θέση της Γαλλίας στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου έπαιξε τον δικό της ρόλο στην εφαρμογή μιας φαινομενικά σκληρής απόφασης, που όμως έβαλε τον άνθρωπο ποδοσφαιριστή πάνω από τον ψυχαγωγό!
Κάπως έτσι Paris Saint-Germain και Lyon εμφανίστηκαν στους αγώνες του Champions League κάθε άλλο παρά αρνητικά επηρεασμένες, κάνοντας τρομερά δύσκολη την ζωή κάθε αντιπάλου. Η αποχή από την δράση, που συχνά γίνεται δικαιολογία σε περίπτωση ήττας, τώρα έσπειρε το στόμα των «προπονητών του καναπέ» με τις προφάσεις των έξτρα διακοπών και των φρέσκων ποδιών. Η αλήθεια όμως είναι πως η απρόσκοπτη προετοιμασία και η καλύτερη ψυχική και σωματική κατάσταση των ποδοσφαιριστών έκανε την διαφορά. Το γαλλικό ποδόσφαιρο κάπως έτσι γύρισε 16 χρόνια πίσω, όταν είχε δύο γαλλικές ομάδες (Marseille και Monaco) στους τελικούς του UEFA Cup και του Champions League και δεν απείχε και πολύ από το να βγάλει εμφύλιο στον κορυφαίο αγώνα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης!
Για τον έναν ή τον άλλον λόγο το αγγλικό πρωτάθλημα, που πέρυσι είχε δώσει τέσσερις φιναλίστ, φέτος απέτυχε να καταφέρει το ίδιο σε φαινομενικά πιο εύκολες αποστολές. Όμως η μονόπλευρη κριτική για την βαρύτητα της φανέλας της Manchester City, τις λάθος και επιφυλακτικές επιλογές του Guardiola, την διαιτητική εύνοια της United, την ανύπαρκτη άμυνα των Lindelof και Maguire, αποτελούν μία εντελώς λανθασμένη προσέγγιση. Στο ποδόσφαιρο παίζουν και οι άλλοι. Ειδικά αυτήν την τόσο ιδιαίτερη χρονιά η αντικειμενική κρίση θολώνει και τα γρήγορα συμπεράσματα μας κάνουν να φανούμε πιο χαζοί παρατηρητές από αυτούς που συνήθως είμαστε. Πόσο εύκολο είναι άλλωστε να κρίνεις έναν ποδοσφαιριστή, έναν προπονητή, μία ομάδα σε έναν τουρνουά λίγων εβδομάδων με μονά παιχνίδια και χωρίς θεατές;
Σε τέτοιες διοργανώσεις η Δανία και η Ελλάδα κατέκτησαν το Euro, η Σενεγάλη και η Νότιος Κορέα υπέταξαν Γαλλία και Ιταλία αντίστοιχα, ο Salvatore Schillaci βγήκε πρώτος σκόρερ σε Μουντιάλ, ο Oleg Salenko πέτυχε έξι γκολ σε όμιλο Παγκοσμίου Κυπέλλου και οι Liverpool και West Ham εντόπισαν τα νέα τους αστέρια στα πρόσωπα των Salif Diao και Enner Valencia. Κάπως έτσι οι unsung heroes των τελευταίων ημερών είναι παίκτες που δεν περιμέναμε, όπως ο Bono της Sevilla, o Caqueret της Lyon, o Bastoni της Inter ή ακόμα και ο Davies της Bayern, που ήρθε από το MLS ως εξτρέμ, και ο Choupo-Moting της PSG, που πέτυχε το πιο σημαντικό γκολ της έως τώρα πορείας της!
Προσωπικά αδυνατώ να θεωρήσω αφελή τον Pep, επειδή δεν έβαλε τον Mahrez και προτίμησε ένα πιο κοντρολαρισμένο κέντρο απέναντι στην Lyon του 3-5-2, ανίκανο τον Solskjaer επειδή δεν ισοπέδωσε την Copenhagen και έφαγε ανατροπή από την Sevilla ή κολλημένο τον Nuno επειδή δεν έπαιξε επιθετικά και θωράκισε τακτικά την κουρασμένη του ομάδα. Το ποδόσφαιρο έχει την δική του άγρια ομορφιά και επιβιώνει ανεξαρτήτων συνθηκών και προσδοκιών. Η φετινή σεζόν το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο…
