Μπορεί η Leeds στις αρχές της τρέχουσας χιλιετίας να εντυπωσίασε την Αγγλία και την Ευρώπη και να στιγμάτισε αρκετούς οπαδούς, προσθέτοντας πλήθος στο fan base, που είχε χτίσει ο ιστορικός σύλλογος τα 60s και 70s. Για μένα όμως η αγάπη χτίστηκε σε πιο δύσκολες στιγμές, με τα «Παγώνια» καρφωμένα στην Championship και χαμηλότερα, με ταυτότητα loser και προσμονή για μία αλλαγή που διαφαινόταν, αλλά δεν ερχόταν. Κι όμως η Leeds είναι πια στην Premier League!
Η αλήθεια είναι πως άργησα να αποκτήσω υπολογιστή. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη πριν έρθει στο σπίτι. Γενικώς δεν ήμουν και το παιδί που «ζητούσε». Δεν με ενδιέφερε. Ένας θείος προσφέρθηκε να μου χαρίσει τον παλιό δικό του, οπότε είπα «γιατί όχι;». Ήμουν εκεί, γύρω στα 15-16. Λίγες ώρες πριν τον στήσω στο γραφείο μου, διημείφθη ο παρακάτω διάλογος:
-Τώρα που θα πάρεις υπολογιστή θα με ενημερώνεις και για τα νέα της Leeds.
-Ορίστε;
-Θα μου λες τα νέα της Leeds λέω. Αλήθεια, σε ποια κατηγορία βρίσκεται;
-Που την ξέρεις εσύ την Leeds βρε μάνα;
-Είσαι καλά; Ήμουν τρελαμένη, παλιά, με την Leeds, την παρακολουθούσα. Τότε, βέβαια, έπαιζε στην πρώτη κατηγορία. Θα με ενημερώνεις τώρα έτσι;
Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, του ότι είχα μάνα football lover (sic) στην εφηβεία της και μάλιστα υποστήριζε μια ξένη ομάδα, από τις ιστορικές μεν, όχι από τις πολυδιαφημισμένες δε (ποιος να ξέρει τώρα… Δεν έχω ρωτήσει, ποτέ, πως και γιατί), τα «Παγώνια» εισέβαλαν στην ζωή μου, μαζί με τον πρώτο μου, βαρύ, τεχνολογικό εξοπλισμό. Κάθε Σαββατοκύριακο, λοιπόν, η ίδια ιστορία, η ίδια ερώτηση. Οι απαντήσεις, όμως, δεν ήταν, σχεδόν ποτέ, ευχάριστες. Η γεραρή ομάδα, για την οποία, ως επί το πλείστον, διάβαζα στις εφημερίδες, που έφτασε σε δυο συνεχόμενους ημιτελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων και είχε ως πρωταγωνιστές τους Mark Viduka, Alan Smith, Rio Ferdinand, Ian Harte, Lee Bowyer και Harry Kewell ήταν «ανάμνηση μου μακρινή και παιδική μου φίλη», όπως είχε γράψει κάποτε ο Πυθαγόρας. Στην θέση της βρισκόταν ένας καταχρεωμένος σύλλογος, βυθισμένος στον πάτο της Championship (!), με αφαίρεση βαθμών στην πλάτη, ο οποίος προέβη και στην πώληση του σπουδαιότερου περιουσιακού της στοιχείου, του Elland Road, αναγκαζόμενος να πληρώνει ενοίκιο για να το χρησιμοποιεί! Το breakdown ήταν τόσο ισχυρό που όποια ομάδα πέρασε την ίδια διαδικασία, αργότερα, χαρακτηριζόταν με την φράση «They’re doing a Leeds»!
Το ενδιαφέρον μου για τον σύλλογο, παρ’ όλα αυτά παρέμεινε αμείωτο. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτό φέρει και ένας συναρμολογητής παρμπρίζ, ο οποίος αποτέλεσε το πολυβόλο της ομάδας, όταν εκείνη αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία επί τρία συναπτά έτη, ο Jermain Beckford. Δικό του ήταν το τέρμα που έμελλε να τελειώσει το μαρτύριο της League One, σε εκείνη την συγκλονιστική νίκη με ανατροπή επί της Bristol Rovers για την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2009/10. Όπως, επίσης, δικό του ήταν και αυτό που υπέγραψε την μεγαλειώδη πρόκριση επί της Manchester United στο «Θέατρο των Ονείρων» για τον τρίτο γύρο του FA Cup. Όχι ότι αυτό το τελευταίο προσέφερε κάτι στον σύλλογο, πέρα από το δικαίωμα να βαυκαλίζεται. Το ότι δεν υπήρχε σχέδιο και όραμα ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο. Η τρίτη κατηγορία απλώς «ξέρασε» το μέγεθός της. Δεν το άντεξε στους κόλπους της. «I’ve got to breathe, I can’t keep going under», όπως τραγουδούν οι αγαπημένοι μου Evanescence.
Η εφηβεία μου παραλληλίζεται με την μετριότητα, που παρουσίαζε η Leeds στο πρωτάθλημα της Championship. Πριν αναφερθώ, όμως, στις διοικητικές φουρτούνες, θα ήθελα να σταθώ σε κάτι που πάντοτε με εντυπωσίαζε σε αυτήν την ομάδα. Τα σέντερ φορ της! Οι επιλογές των εκάστοτε βασικών επιθετικών της ήταν πιο εύστοχες και από τις εκτελέσεις πέναλτι του πάλαι ποτέ σταρ της ομάδας, Eric Cantona. Ακραιφνείς εκδοχές, πραγματικά, χαρισματικών σκόρερ όπως ο προαναφερθείς Beckford, ο Luciano Becchio, ο Ross McCormack, ο Chris Wood, ο Kemar Roofe (και ας μην ήταν αμιγώς 9αρι), αλλά και παλαιότερα οι Viduka, Smith, Hasselbaink, Yeboah, Bridges! Τρομερά αγαπητοί από το κοινό, με ένα pinch αλητείας και την απαιτούμενη δόση ηγετικής ικανότητας για γαρνιτούρα. Λες και μια αόρατη δύναμη προσπαθούσε να διατηρήσει γοητευτική την ομάδα στα εφηβικά μου μάτια, στην περίοδο των χαμηλών πτήσεων και της γλίσχρας βαθμολογικής συγκομιδής. Με «καψούρευε». Και στο τέλος με κατάφερε…
Ο Ken Bates παραμένει στον προεδρικό θώκο ακόμα και μετά την μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ομάδας μια επενδυτική εταιρία διαχείρισης κεφαλαίων. Η Leeds δεν καταφέρνει ποτέ να ανέβει πάνω από την 13η θέση της βαθμολογίας, με μόνη εξαίρεση την πρώτη της σεζόν στην Championship μετά την επιστροφή (7η). Και κάπου εδώ φεύγει η μιζέρια από την σκηνή και εμφανίζεται ο Billy Idol! «I’m a mad man, I shook up the world, I’m a crazy man!». Αυτά θα μπορούσαν, κάλλιστα, να είναι κουβέντες του παλαβού Ιταλού, που αναλαμβάνει τις τύχες του συλλόγου το 2014, του φιλέριδος Massimo Cellino. Μέσα σε μια τριετία ο Cellino, πέρα από τις, πάντα ενδιαφέρουσες δηλώσεις του, θα καταφέρει να απολύσει έξι προπονητές, να του απαγορευθεί δυο (!) φορές από την FA η δυνατότητα να έχει διοικητικό πόστο στα «Παγώνια» λόγω φορολογικών του ατασθαλιών, να εμποδίσει την είσοδο στο Elland Road στο τηλεοπτικό δίκτυο SkySports (!), την παραμονή μιας αναμέτρηση με την Derby, διότι πίστευε πως η τηλεοπτική προβολή των αγώνων ζημίωναν την ομάδα, τόσο στην προσέλευση φιλάθλων στο γήπεδο, όσο και διαφημιστικά, ενώ φυσικά και να έρθει σε ανοιχτή κόντρα με τους οπαδούς, όταν αποφασίζει να περιορίσει τον αριθμό των εκτός έδρας εισιτηρίων στο ελάχιστο!
Μάλιστα, σε μια κίνηση απελπισίας, οι οπαδοί της Leeds κάνουν ανοιχτή πρόσκληση στον γνωστό Νεοζηλανδό ηθοποιό και ένθερμο υποστηρικτή της ομάδας, Russel Crowe, να τους βοηθήσει να την πάρουν από τα χέρια του, εκ Σαρδηνίας ορμώμενου, Ιταλού! Το σπαθί του «Μονομάχου» μπορεί να στάθηκε ικανό στο να κερδίσει πέντε βραβεία Όσκαρ, όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση μόνο ένας βασιλιάς Αρθούρος μπορούσε να τραβήξει το Εξκάλιμπερ από την γη της ανυποληψίας. Και αυτός -φαίνεται πως- είναι ο Μιλανέζος businessman, Andrea Radrizzani, ο οποίος ανακοίνωσε ένα ζεστό πρωινό του Μαϊου του 2017, πως εξαγόρασε το 100% των μετοχών, ενώ έναν μήνα αργότερα επαναφέρει το Elland Road στην φυσική του ιδιοκτησία, μετά από 13 χρόνια υποχρέωσης να «εξοφλεί το νοίκι την πρώτη του μηνού» σαν άλλος Ντίνος Ηλιόπουλος στις «Κυρίες της αυλής».
Κι αν κουραστήκατε με τα εξωαγωνιστικά, βάλτε τα ποδοσφαιρικά σας να πάμε για προθέρμανση. Στην τελευταία σεζόν του Cellino, ο Gary Monk φτάνει μια ανάσα από το να επιτελέσει ένα θαύμα θαυμάτων, καθώς κόντεψε, με ενεργό ρόστερ 13-14 παιχτών να επιτύχει την παρουσία της ομάδας στα play-off ανόδου, κάτι που δεν κατέστη δυνατόν, ένεκα της καθίζησης στις τελευταίες αγωνιστικές. Παρένθεσις: Η μακρόχρονη απουσία της Leeds από την μεγάλη κατηγορία και η, μη ρεαλιστική, προσδοκία ανόδου, που πάντοτε καλλιεργούσε το βάρος του ονόματός της, οδηγούσε τους αντίπαλους οπαδούς στο να επιδίδονται σε κάθε λογής (δια βοής) καζούρα. Δεν υπάρχει πιο δημοφιλές σύνθημα στην Μεγάλη Βρετανία από το «Leeds, Leeds are falling apart again» την περίοδο Φεβρουαρίου-Μαϊου, υπονοώντας πως τα «Παγώνια» ορρωδούν κάθε φορά που φτάνουν κοντά στην πηγή.
Αυτό ακριβώς συνέβη την περίοδο 2017/18. Ο, πρώτος κόουτς της νέας εποχής, Thomas Christensen δείχνει να αντέχει στην πίεση και οδηγεί την ομάδα ως την Boxing Day στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Από εκεί και έπειτα ακολουθεί ένα άνευ προηγουμένου collapse, με τέσσερις νίκες σε 22 αγώνες και τον Δανό να απομακρύνεται και το «μπάλωμα» του Paul Heckingbottom να επιστρατεύεται εωσότου ολοκληρωθεί η σεζόν στην 13η θέση του βαθμολογικού πίνακα!
Ξεκίνησε σαν φημολογία. Ανυπόστατη στο πρώτο της άκουσμα. Κι όμως φούντωνε σαν την φωτιά στο τζάκι, με φρεσκοκομμένα κούτσουρα τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, που ολοένα και διασταυρώνονταν. Στο πρόχειρο συναυλιακό μας πάλκο σκάνε μύτη οι Ramones: «Out of the dark walked a strange man». Ο Marcelo Bielsa αναλαμβάνει την Leeds United. Ένας γκουρού του ποδοσφαίρου, ο κορυφαίος θεωρητικός, ίσως, όλων των εποχών, ο άνθρωπος που έχει δηλώσει (χωρίς ίχνος οίησης, πιστέψτε με) πως αν οι ποδοσφαιριστές του δεν ήταν άνθρωποι δεν θα είχε χάσει ποτέ παιχνίδι στην ζωή του. Η μορφή που αποτέλεσε την θρυαλλίδα για την επιστροφή της ομάδας στα «μεγάλα σαλόνια». Ο Pep Guardiola πίνει νερό στο όνομα του. Ο Mauricio Pocchetino στέλνει προσωπική επιστολή στην FA προκειμένου να εγκριθεί η άδεια εργασίας του 63χρονου, τότε, τεχνικού! Το Νησί τον υποδέχεται με τον σεβασμό που του αξίζει. Πέραν της περιβόητης ιστορίας που έλαβε χώρα στην πρώτη του προετοιμασία το καλοκαίρι του 2018, όταν πήρε τους παίχτες και μάζεψαν κάθε λογής απορρίμματα από το προπονητικό κέντρο για τρεις ώρες γιατί «τόσες ώρες χρειάζεται να δουλέψει ο μέσος εργαζόμενος στο Leeds για να μαζέψει τα χρήματα ενός εισιτηρίου και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό», ουσιαστικά ανέλαβε την ομάδα της προηγούμενης σεζόν. Μόνες ουσιαστικές προσθήκες ο Patrick Bamford, ο Barry Douglas (που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν στο ιατρείο) και ο δανεικός από την Manchester City, άγουρος Jack Harrison!
Η Leeds αλλάζει πρόσωπο με το 90% του ρόστερ που βγήκε 13ο την περασμένη σεζόν. Παράγει ποδόσφαιρο, βγάζει ποιότητα, αυτοματισμούς και μια πρωτόγνωρη αίσθηση κυριαρχίας και αυτοπεποίθησης. Οι ακαδημίες ενεργοποιούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα, νεαροί ποδοσφαιριστές όπως οι Conor Shaughnessy, Jamie Shackleton, Tom Pierce, Jack Clarke και Bailey Peacock-Farrell να πάρουν σημαντικές ευκαιρίες, δίχως να διακόψουν στιγμή την πορεία πρωταθλητισμού που ακολουθεί η ομάδα με τον Αργεντίνο στο τιμόνι. Αρκετοί εξ’ αυτών παρέμειναν μέλη του ενεργού ρόστερ, κάποιοι αποχώρησαν φέρνοντας χρήματα στον σύλλογο (χαρακτηριστική περίπτωση ο Clarke που με μισή καλή σεζόν ανάγκασε την Tottenham να απεμπολήσει 11 εκ. λίρες για να τον αγοράσει), ενώ η στελέχωση των μικρών ηλικιακά ομάδων και η ανάπτυξη ποδοσφαιριστών μέσα από τα φυτώρια γίνεται πρώτη προτεραιότητα.
Εδώ, όμως, έρχεται η μικρή λεπτομέρεια που χαλάει την ιστορία της πρώτης σεζόν του Bielsa. Ο Peacock-Farrell, όπως κάθε τερματοφύλακας της ηλικίας του παρουσιάζει αστάθεια στην απόδοση του με αποτέλεσμα να παρθεί η απόφαση για μεταγραφή ενός έμπειρου για την θέση που θα «δέσει» ακόμα περισσότερο το σύνολο. Και κάπως έτσι, στις τελευταίες μέρες των μεταγραφών του Ιανουαρίου του 2019, η Leeds εξασφαλίζει την υπογραφή του 33χρονου Kiko Casilla. Η προϊστορία του σε Espanyol και Real Madrid (έστω και σαν δευτεροτρίτος στην ιεραρχία) σκορπά ενθουσιασμό. Κι εδώ θα ακολουθήσει η προσωπική μου άποψη. Ειλικρινά, δεν έχω ματαδεί πιο ερασιτέχνη, επαγγελματία τερματοφύλακα στην ζωή μου. Με τοποθετήσεις, τουλάχιστον μια 15ετια κάτω από την ηλικία του και ταχύτητα αντίδρασης τουλάχιστον μια 15ετια πάνω! Ο ημιτελικός με την Derby County του Frank Lampard θα μου μείνει αξέχαστος. Μια μετρίως… μέτρια ομάδα ρίχνει τέσσερα γκολ (!) στο Elland Road, σε έναν διαγωνισμό κοροϊδίας από τον Ισπανό κίπερ. Με συγχωρείτε για το hate. Δεν θα καταγράψω τα ακόμη χειρότερα πράγματα που σκέφθηκα πως μπορεί να συμβαίνουν. Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Το γεγονός ήταν ένα. Leeds is falling apart again.
Η αποτυχία αυτή ήρθε να προστεθεί και στο περίφημο «Spygate». Για όσους δεν ξέρουν πριν από τον αγώνα της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος μεταξύ της Leeds και της Derby, ένας κατάσκοπος, εξουσιοδοτημένος από τον Bielsa πιάστηκε στο προπονητικό κέντρο του αντιπάλου. Ο Αργεντινός τεχνικός, εκτός του ότι πλήρωσε εξ’ ολοκλήρου το πρόστιμο που επιβλήθηκε στην ομάδα για την παράβαση των κανονισμών, κάλεσε τους δημοσιογράφους -οι οποίοι έμειναν ενεοί- σε μια συνέντευξη τύπου που δεν είχε προηγούμενο. Τους παρουσίασε την database του με παιχνίδια της Derby τα τελευταία δυο χρόνια, με κάθε report αγώνα (το οποίο έπαιρνε 4 ώρες για να συμπληρωθεί πλήρως) να αναφέρει και την παραμικρή κίνηση του κάθε παίχτη μέσα στο γήπεδο. Όπως είπε και ο ίδιος: «Σας δίνω αυτή την εξήγηση για να σας κάνω να καταλάβετε γιατί πιστεύω πως δεν κλέβω, κάνοντας κάτι που δεν είναι παράνομο. Ξέρω πως δεν προσπαθώ να πάρω ένα πλεονέκτημα. Έχω ήδη τις πληροφορίες. Επαναλαμβάνω: γιατί το κάνω; Επειδή νομίζω πως είμαι ηλίθιος. Αυτό ήταν όλο, σας ευχαριστώ για την υπομονή σας». Πλήρης δικαίωση του προσωνυμιου που τον ακολουθεί σε όλη του την καριέρα: El Loco.
Φτάνουμε στην αυγή της εφετινής σεζόν. Οι μεταγραφές, ξανά, ελάχιστες. O Helder Costa, ο εκ νέου δανεισμός του πολύ πιο ώριμου αυτήν την φορά Jack Harrison, και ένα νεαρό παιδί δανεικό από την Brighton, ο Ben White, ως αντικαταστάτης στο κέντρο της άμυνας του απερχόμενου Pontus Jansson. Η Leeds μοιάζει πιο συνειδητοποιημένη από ποτέ. Ο White εξελίσσεται στο καλύτερο centre back της κατηγορίας, ο Costa δίνει πολύτιμες λύσεις, ο φυσικός ηγέτης αυτής της ομάδας, Pablo Hernandez, παίζει σαν έφηβος αν και 34χρονος, ενώ οι Mateusz Klich και Kalvin Phillips (προ Bielsa, δανεικός δεξιά και αριστερά ο πρώτος, έρμαιο στην κρητική των οπαδών ο δεύτερος) συνθέτουν ένα γρανιτένιο δίδυμο στην μεσαία γραμμή, που όμοιο του δεν συναντάς εύκολα. Ο Bamford, παρότι εξαιρετικά ράθυμος (και άστοχος) σκοράρει, ο Ayling σκυλί μονάχο στην δεξιά πλευρά και ο Liam Cooper (χρυσή μετριότητα) ξεπερνά τον εαυτό του.
Το ότι η Leeds δέχεται πιο λίγες ευκαιρίες ακόμα και από την περσινή κυριαρχική σεζόν «επιτρέπει» στον Casilla να μείνει κάτω από τα δοκάρια. Όχι πως δεν θα την έκανε την λαδιά του. Στο εκτός έδρας ματς με την Charlton επιτίθεται με ρατσιστικές εκφράσεις στον επιθετικό των αντιπάλων Jonathan Leko. Η απόφαση αργεί, αλλά είναι καταπέλτης. Οκτώ αγωνιστικές και 60,000 λίρες πρόστιμο! Στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν επιστρατεύεται ο πανύψηλος 20χρονος, δανεικός από την Lorient, Illan Meslier για να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Ο μικρός κρατάει το μηδέν σε εφτά από τα δέκα ματς που κλήθηκε να αγωνιστεί. Το παιχνίδι κόντρα στην Swansea και η νίκη με γκολ στο 90′ από τον Pablo Hernandez, ουσιαστικά σφραγίζουν την άνοδο των «Παγωνιών», έστω και μπροστά σε ομοιώματα οπαδών, λόγω της λαίλαπας του κορωνοϊού. Μου φάνηκε τόσο περίεργη η αίσθηση. Δεν την έχω δει, ποτέ, να παίζει Premier League. Το τελευταίο της ματς στην μεγάλη κατηγορία (ήττα 1-0 από την Chelsea τον Μάη του 2004) δεν υπάρχει ούτε καν σε στιγμιότυπα στο διαδίκτυο! Μια ολόκληρη πόλη γιορτάζει μετά από 16 χρόνια ποδοσφαιρικής θλίψης.
Η άνοδος με βρήκε σε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο στην Αλόννησο. Δεν έσπευσα να ενημερώσω. Περίμενα. Γυρίζοντας παρακολουθώ το πάρτι ανόδου κόντρα στην Charlton και στην συνέχεια την απονομή του πρωταθλήματος. Απροπό, αυτό συνέβη από το laptop μου. Για την ακρίβεια από το τρίτο μου laptop, μετά από εκείνο το χαρισμένο PC προ 13ετιας. Το άρθρο θα κλείσει, όπως άρχισε. Με έναν διάλογο.
-Τι γίνεται, τι βλέπεις εκεί;
-Να έλα να σου δείξω.
-Ποιοι είναι αυτοί;
-Αυτή, μάνα, είναι η Leeds United, ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία.
-(Σάστισμα-συγκίνηση) Σοβαρά μιλάς; (Ναι το χω αυτό, γενικώς χρειάζεται αυτή η ερώτηση, αφήστε τα)
-Ναι σου λέω. Και για αυτό ευθύνεται αυτός εκεί ο τύπος που βλέπεις.
-Αυτός εκεί; Χαμογέλα λίγο βρε. Γιατί είναι έτσι μουντρούχος;
-(Γέλια) Εε, ας πούμε ότι είναι το στυλ του.
-Δηλαδή τώρα η Leeds με ποιες ομάδες θα παίζει;
-Τι με ποιες βρε μάνα; Την Liverpool, την Manchester United, την Arsenal… Θα την βλέπουμε και στην τηλεόραση.
-(Μεγαλύτερη συγκίνηση) Εε, α να χαθείς. Μου έφτιαξες την μέρα. (Φεύγει με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά)
Είναι να μην την υποστηρίζω, όχι πείτε μου εσείς!
Υ.Γ. Αν, λέμε αν, έχετε διαβάσει το προηγούμενο μου άρθρο για την Liverpool, μην μπερδεύεστε. Ναι υποστηρίζω και τις δυο. Την έχω αγκινάρα (την καρδιά) περί τα ποδοσφαιρικά… Συμβαίνει τίποτις;
Υ.Γ.2. Χαζές ερωτήσεις του στυλ «Ποια θα υποστηρίξεις στο μεταξύ τους παιχνίδι;» ακολουθούν αγενείς απαντήσεις του στυλ «Όποια θέλω ρε».
Συντάκτης: Πάνος Κομματέας
