Στις φιλόδοξες ομάδες των χαμηλότερων αγγλικών κατηγοριών, που ίσως σύντομα δούμε στην Πρέμιερ Λιγκ, εξέχουσα θέση έχει η Γουόκινγκ, που βρήκε τους «ξένους» σωτήρες της μέσω του LinkedIn!
Η φετινή χρονιά είναι επετειακή για την Γουόκινγκ και τον κόσμο της. Συμπληρώνονται πια εκατό χρόνια, ένας ολόκληρος αιώνας, απ’ όταν οι «Κάρντιναλς» μπήκαν στο Στάδιο Κίνγκσφλιντ, το γήπεδο που αποτελεί έδρα τους από το 1922 μέχρι και σήμερα. Ο σύλλογος μπορεί να είναι πολύ μικρός κι «ασήμαντος» για να έχει δικό του μουσείο στο γήπεδο, όμως δε θα μπορούσαν να μην υπάρχουν μέσα στοιχεία για την πιο επιτυχημένη περίοδο της ιστορίας του, όταν στην δεκαετία του 1990 κέρδισε τρία FA Trophy σε τέσσερα χρόνια!
Το 1991 έφτασε μέχρι τον τέταρτο γύρο του FA Cup, κερδίζοντας την Γουέστ Μπρομ και πέφτοντας ηρωικά με 0-1 κόντρα στην Έβερτον. Μέσα στα χρόνια, η Γουόκινγκ έχει κερδίσει ακόμη 19 τρόπαια κυπέλλων από διάφορες, άγνωστες στην πλειοψηφία των φιλάθλων, διοργανώσεις, όπως και δύο πρωταθλήματα. Κι όμως, μία απλή αγωνιστική στην League Two, την χαμηλότερη επαγγελματική κατηγορία στην Αγγλία, δεν έλαβε ποτέ χώρα σε αυτό το νοτιοδυτικό προάστιο του Λονδίνου!
Η ομάδα αγωνίζεται από το 2019 ξανά στην Νάσιοναλ Λιγκ, την πέμπτη κατηγορία στην πυραμίδα. Κι αν ένα γκάλοπ στις παμπ γύρω από το γήπεδο της Γουόκινγκ έδειχνε πως ο κόσμος της ομάδας δεν κρατούσε και την αναπνοή του αναμένοντας μία ιστορική άνοδο, το περασμένο καλοκαίρι υπάρχει μία καλή πιθανότητα πως τα πνεύματα ανασηκώθηκαν λίγο. Είτε από ενθουσιασμό, είτε από καχυποψία. Η ιδιοκτησία άλλαξε. Ο σύλλογος πλέον άνηκε σε δύο Αμερικανούς επιχειρηματίες με εμπειρία τριάντα ετών στο… μπέιζμπολ, και μάλιστα σε feeder club. Ξεκίνησε η περίοδος του Ντριού Βολπ και του Τζον Κατζ, που πλέον είναι ο εκτελεστικός διευθυντής της ομάδας.
Παρά το στερεότυπο του άσχετου με το ποδόσφαιρο Αμερικανού, ο Κατζ, που είναι κι ο πιο ενεργός στα καθημερινά θέματα της ομάδας, το ξεφεύγει με ευκολία, δηλώνοντας φίλος του αθλήματος για πολλά χρόνια. «Στους ανθρώπους δεν αρέσει η αλλαγή κι αυτό δεν είναι αποκλειστικότητα των Βρετανών. Είμαι ένας Αμερικανός που άμα πιστέψεις ό,τι διαβάσεις στο ίντερνετ, δε ξέρω τίποτα για το soccer. Δεν έχω καν χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη επί 15 χρόνια, είναι football».
Το πρώτο κομμάτι της μετάβασης του Κατζ από φίλαθλο σε ενεργό παράγοντα ξεκίνησε την άνοιξη του 2016. Το νέο γήπεδο της ομάδας μπέιζμπολ στην Νότια Καρολίνα μόλις είχε ολοκληρωθεί κι ο ίδιος αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του. Με την «ευλογία» της γυναίκας του, που λογικά τώρα το μετανιώνει, επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Μεγάλη Βρετανία και το Λονδίνο, όπου και πήγε να δει έναν αγώνα στην Τότεναμ, ακριβώς μετά την ισοπαλία της με την Τσέλσι, όπου «πέταξε το πρωτάθλημα», όπως λέει κι ο ίδιος.
Η ατμόσφαιρα στο παλιό Γουάιτ Χαρτ Λέιν μετά από ένα ακόμη στραβοπάτημα και ήττα με 1-2 από την πολύ δυνατή τότε Σαουθάμπτον δεν πρέπει να ενέπνευσε ιδιαίτερα τον Κατζ, ήταν όμως αρκετό για να γυρίσει πίσω στο σπίτι του και να ανακοινώσει στην οικογένειά του πως «πρέπει να πάω πίσω και να δω περισσότερο ποδόσφαιρο». Το πλαισίωσε στέλνοντας περί τα 40 (!) email στην πλατφόρμα του LinkedIn σε γραφεία ομάδων, όπου παρουσίαζε το ποιος είναι και δήλωνε πως σκοπός του ήταν να συγκρίνει το πως τρέχουν οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι στην Αγγλία, συγκριτικά με αυτούς του μπέιζμπολ στην Αμερική.
Από αυτές τις 40 προσπάθειες, πέτυχε η μία. Ο σύλλογος που ανταποκρίθηκε ήταν η Γουίμπλεντον, μέσω του εμπορικού διευθυντή και συνιδρυτή της υπό νέα μορφή, Ίβορ Χέλερ. «Την επόμενη φορά που ήρθα στο Λονδίνο συναντηθήκαμε και η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο μόνο αυξήθηκε πηγαίνοντας στην Γουίμπλεντον. Η ομάδα πέτυχε έξι ανόδους σε εννιά χρόνια. Ποιος δε θα θελε να το πετύχει αυτό;». Πλέον για τον ίδιο δεν υπήρχε γυρισμός. «Όταν αγαπάς κάτι, το ξέρεις. Αυτή ήταν η εμπειρία που πραγματικά έκανε τη διαφορά για μένα».
Μετά από αυτό, ο Κατζ επισκεπτόταν την Αγγλία τρεις φορές το χρόνο και ήταν η φιλία του με τον Χέλερ που τον βοήθησε να βρει ομάδα για να αναλάβει. Η Γουόκινγκ θεωρείται η μεγαλύτερη ομάδα στην κομητεία του Σάρεϊ και κουβαλάει μία πλούσια non-league ιστορία, όπως αναφέραμε στην αρχή. «Ενθουσιαστήκαμε όταν ακούσαμε για πρώτη φορά πως ενδιαφέρονται για την ομάδα ο Βολπ κι ο Κατζ, υπήρχε ο στόχος της full-time απασχόλησης», δηλώνει ο μέσος και δεύτερος αρχηγός, Μαξ Κρέτσμαρ.
Ο στόχος αυτός μάλιστα ήταν από τους «εύκολους», αφού μία από τις πρώτες αλλαγές υπό την νέα ιδιοκτησία ήταν να γίνουν οι προπονήσεις επαγγελματικές, τόσο ποσοτικά, όσο και ποιοτικά. «Την πρώτη φορά που είδαμε τον Τζον ήταν σε έναν αγώνα μίας κρύας Τρίτης, που φορούσε ένα μάλλινο καπέλο. Συστήθηκε και μας είπε πως μας έχει δει από μακριά και αγαπά το smash-mouth ποδόσφαιρο που παίζουμε. Κανείς μας δεν κατάλαβε τι εννοούσε, αυτοί οι αμερικανισμοί μας ήταν τελείως ξένοι».
Οι νέοι ιδιοκτήτες στην Γουόκινγκ δεν φαίνεται να έχουν πολλά κοινά με τους συμπατριώτες τους στις παραπάνω κατηγορίες της Φούτμπολ και Πρέμιερ Λιγκ. «Ήρθε εδώ με μία πολύ θετική στάση. Δεν ντρέπεται να έρθει στις προπονήσεις να δει πως δουλεύουμε, είναι εύκολος στην επικοινωνία κι αυτό βοηθάει πολύ εμάς τους παίκτες». Η δράση του βέβαια σαν διευθυντής δεν περιορίζεται στο να εμφανίζεται στις προπονήσεις και τους αγώνες.
«Το γήπεδο είναι στην καλύτερη κατάσταση που έχει υπάρξει. Έχει δημιουργήσει μερικές ζώνες φιλάθλων όπου υπάρχουν ντόπιες μπύρες, προσπαθεί να φέρει την εμπειρία ενός αγώνα μπέιζμπολ. Η επόμενη σεζόν θα είναι μία καλή πρόκληση. Το μπάτζετ ίσως αυξηθεί, θα έρθουν καινούργιοι παίκτες και πρέπει να βρεθεί και νέος προπονητής, υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει». Μία από τις αποφάσεις της νέας διοίκησης που δίχασε τους φιλάθλους, ήταν η απόλυση του επί σχεδόν τέσσερα χρόνια προπονητή, Άλαν Ντόουσον. Ήταν ο λόγος που το 2018 ο Κρέτσμαρ γύρισε το 2018 στη Γουόκινγκ και βρήκε εκεί τον μέχρι πρότινος τεχνικό του, που δούλευαν μαζί στην Χάμπτον εντ Ρίτσμοντ.
Η πορεία όμως της ομάδας μέχρι και το τέλος του Φεβρουαρίου, με δύο νίκες στους τελευταίους 15 αγώνες, ήταν απογοητευτική. Δύο μέρες μετά από μία ακόμη ήττα, εντός έδρας με 0-2 από την Νοτς Κάουντι, ο Ντόουσον, με τον οποίο ο Κατζ λέει πως είναι ακόμη φίλοι, αποτελούσε παρελθόν. Η ομάδα κατάφερε να κάνει ένα σερί τριών νικών με υπηρεσιακό προπονητή και εδώ και λίγες μέρες, μετά τις δηλώσεις του Κρέτσμαρ παραπάνω, ο σύλλογος έχει νέο προπονητή τον Ντάρεν Σαρλ, που άφησε την ανταγωνίστρια στο πρωτάθλημα Γέοβιλ Τάουν για το υποσχόμενο πρότζεκτ της Γουόκινγκ.
«Φοβερός χαρακτήρας», λέει ο Κατζ για τον πρώην προπονητή της Γουόκινγκ. «Ο πιο γενναιόδωρος και ανιδιοτελής άνθρωπος, και η δέσμευσή του στην κοινότητα ήταν απαράμιλλη. Αυτός είναι σύλλογος της κοινότητας κι ο Ντόουσον πραγματικά το γούσταρε αυτό. Δεν ήταν μόνο αγαπημένος του συλλόγου και της διοίκησης, αλλά κι εμού προσωπικά. Άμα δει κανείς τα αποτελέσματα από τον Νοέμβριο και μετά, θα καταλάβει πως δεν είχαμε επιλογή».
«Τώρα που τα πράγματα ηρέμησαν, μπορούμε να συνεχίσουμε τη φιλία μας και είναι πάντα ευπρόσδεκτος πίσω στο γήπεδο. Το ποδόσφαιρο είναι μπίζνα των αποτελεσμάτων και τα αποτελέσματα έλειπαν, οπότε αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι». Ο ίδιος ο Ντόουσον βέβαια φαίνεται πως βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Στον Τύπο βγήκε η είδηση πως απολύθηκε με μία κλήση των 20 δευτερολέπτων και πληγωμένος δήλωσε πως «δεν πρόκειται να ξαναπατήσει το πόδι του στον σύλλογο».
Όλες οι άλλες, πιο ευχάριστες αλλαγές που έχει φέρει η νέα αμερικανική ιδιοκτησία έχουν αλλάξει το πως την βλέπει ο κόσμος της Γουόκινγκ. Τόσο οι φιλοδοξίες που εκφράζονται εκ των έσω, όσο και οι βελτιώσεις στο γήπεδο και την εμπειρία αγώνα, για παράδειγμα με τις ζώνες φιλάθλων, έχουν πείσει μερικούς από τους πιο δύσκολους οπαδούς, που αναπόφευκτα θα υπάρχουν. Ένα σημείο του γηπέδου της ομάδας άλλωστε λέγεται «Moaner’s Corner» (=η γωνία του γκρινιάρη).
«Έχω ήδη μάθει πολλά. Είναι αστείο, ασχολούμαι με το μπέιζμπολ 30 χρόνια και είναι πολύ διαφορετικό συναίσθημα από το ποδόσφαιρο. Εδώ, άμα κάτσω όταν ξεκινήσει ο αγώνας, δεν πρόκειται να σηκωθώ εκτός κι αν πρόκειται για κάτι επείγον. Υπάρχει αυτή η ένταση και το πάθος στην κουλτούρα του ποδοσφαίρου που δε το βλέπεις στις χαμηλές κατηγορίες του μπέιζμπολ. Ο κόσμος εδώ έχει παράδοση να πηγαίνει στην παμπ πριν τον αγώνα, οπότε προσπαθούμε να του δώσουμε λόγους να αλλάξει την ρουτίνα αυτή και να έρχεται στο γήπεδο για περισσότερο».
«Είναι τα μικρά πράγματα που βελτιώνουν την εμπειρία, αλλά ξέρουμε ότι ο μεγαλύτερος παράγοντας είναι όλα όσα συμβαίνουν μέσα από τις άσπρες γραμμές στο χορτάρι». Σε αυτό το χορτάρι, ο τελευταίος αγώνας της ομάδας την είδε να επανέρχεται στις ήττες. Η φιλοξενούμενη Σόλιχολ Μουρς ανέτρεψε το προβάδισμα με 2-1 της Γουόκινγκ κι έφυγε από το Κίνγκφιλντ Στέντιουμ με τους τρεις βαθμούς, κάνοντας την πορεία στις θέσεις των πλέι-οφ που η Γουόκινγκ ευελπιστεί σύντομα να βιώσει.
Μία άλλη ομάδα που ο Κατζ βλέπει σαν παράδειγμα προς μίμηση, είναι η Σάτον Γιουνάιτεντ, «κοντοχωριανή» της Γουόκινγκ. Δέκα χρόνια πριν η ομάδα με το μοναδικό ψευδώνυμο «Amber and Chocolate» μόλις είχε προβιβαστεί στην Κόνφερενς Σάουθ, τον νότιο όμιλο της έκτης κατηγορίας. Το 2016 κέρδισε μία νέα άνοδο στο κύριο πρωτάθλημα της Κόνφερενς και πέρυσι κατέλαβε την πρώτη θέση και κέρδισε μία ιστορική άνοδο στην League Two, για πρώτη φορά στην ιστορία της (ήταν η δεύτερη σερί χρονιά που μια νεοφώτιστη ομάδα έφτασε στην Φουτμπολ Λιγκ, μετά την Χάρογκεϊτ Τάουν το 2020).
Φέτος όχι μόνο στέκεται άξια κόντρα σε ομάδες με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ κι εμπειρία στον επαγγελματισμό, αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην 10η θέση, μόλις δύο βαθμούς πίσω από τα πλέι-οφ και την ελπίδα μίας ακόμη ανόδου. Λίγο πριν την λήξη της πρώτης σεζόν για την αμερικανοκρατούμενη Γουόκινγκ, το ισοζύγιο κρίνεται θετικό. Αφού περάσει κανείς το πρώτο σοκ της συνειδητοποίησης πως οι ξένοι (πλούσιοι) ιδιοκτήτες έχουν φτάσει τόσο βαθιά όσο είναι η πέμπτη κατηγορία (κι η Γουόκινγκ σίγουρα δεν είναι το μόνο κρούσμα), καταλαβαίνει πως εδώ η ζαριά μπορεί να ήρθε λίγο διαφορετική.
Εδώ έχουμε ιδιοκτήτες που όχι μόνο δίνουν το παρών στους αγώνες, αλλά πηγαίνουν και στις προπονήσεις και μιλάνε με τους παίκτες με τόνο που δεν προσπαθεί να εδραιώσει μία απόσταση με επίδειξη εξουσίας, όλα αυτά ενώ η μόνιμη κατοικία τους βρίσκεται έναν ωκεανό μακριά. Αντί να κρατάνε τους οπαδούς μακριά και να τους βλέπουν σαν πορτοφόλια, εδώ τους καλούν στο γήπεδο ώρες πριν τον αγώνα και προσπαθούν να τους πείσουν να μείνουν για πάνω από τις δύο ώρες του αγώνα.
Ο Κατζ συγκεκριμένα, παρουσιάζει τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού, παρότι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από την τελευταία φορά που ήταν ένα.Όπως είπε κι ο ίδιος, «αυτός ο σύλλογος είναι ένας σύλλογος της Φούτμπολ Λιγκ. Απλά δεν έχουμε φτάσει στην Φούτμπολ Λιγκ ακόμη». Κι αν εν τέλει δεν παραδώσουν μαθήματα στο χορτάρι, τότε σίγουρα θα έχουν παραδώσει μαθήματα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζει έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο κάποιος που θέλει να λέγεται «ιδιοκτήτης» του. Κι όλη αυτή η ιστορία, χάρη σε ένα μήνυμα στο LinkedIn που πήρε απάντηση!
