Θεωρείται, όχι άδικα, ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών όλων των εποχών, μαχόμενος με τόλμη και πίστη σε κάθε αγώνα. Άλλωστε ο Νεμάνια Βίντιτς ήταν ένα ακόμη «τέκνο» του πολέμου…
To 1980 ήταν περίεργη χρονιά για το παλιό κράτος της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Ο θάνατος του Τίτο, είχε ξεκινήσει να φέρνει τις πρώτες αναταραχές στα Βαλκάνια, προμηνύοντας κατά κάποιο τρόπο την αρχή των Γιουγκοσλαβικών Πολέμων. Έναν χρόνο μετά, οι συγκρούσεις περιορίζονται κατά κύριο λόγο στο Κόσοβο, με τους διαδηλωτές να μάχονται για την -μέχρι και σήμερα- αντιπαλότητα μεταξύ Σερβίας και Αλβανίας. Κάτι περισσότερο από δυο ώρες με το αμάξι και 150 χιλιόμετρα βόρεια των Σερβο-Κοσοβάρικων συνόρων, συναντάμε το Ούζιτσε. Μία φιλήσυχη πόλη 55 περίπου χιλιάδων κατοίκων, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Τζέτινια. Εκεί στις 21 Οκτωβρίου του 1981 το ζεύγος Βίντιτς ζει μία απρόσμενη χαρά μέσα στη δυστοπία του πολέμου. Ο Ντραγκολιούμπ, εργάτης σε εργοστάσιο σιδήρου, και η Ζόρα, τραπεζική υπάλληλος, φέρνουν στον κόσμο τον δεύτερο καρπό του έρωτά τους. Το όνομά του; Νεμάνια.
Παρέα με τον μόλις δυο χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, Ντουσάνκο, ξεκίνησαν να παίζουν ποδόσφαιρο στις αλάνες και τους δρόμους του Ούζιτσε και μαζί θα κατελήγαν να αγωνιστούν στην πρώτη τους ομάδα. Σε ηλικία λοιπόν μόλις έξι ετών, ο Νεμάνια θα περνούσε το κατώφλι των ακαδημιών της Γεντίνστβο Ούζιτσε. Όσο μεγάλωνε, τόσο περισσότερο ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά στα «σπλάχνα» του συλλόγου. Λίγο πριν την εφηβεία μάλιστα, οι διαφορές ήταν… χαοτικές. Η «άνθιση» του όμως πέφτει πάνω στην κλιμάκωση των αναταραχών στην περιοχή. Πολλές οικογένειες μετακομίζουν σε άλλες χώρες, οι Βίντιτς όμως όχι. Έτσι ο Νεμάνια μπορεί να μην αλλάζει χώρα, ωστόσο αλλάζει ομάδα, πηγαίνοντας στη Σλόμποντα.
Η μετακόμισή του εκεί, είναι η αφρομή να συνειδητοποιήσει ότι έχει όλα τα φόντα να γίνει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Διέπρεπε σε περιφερειακά και εθνικά τουρνουά και ήταν θέμα χρόνου να αφήσει πλέον την πόλη του. Ο νέος του προορισμός άγνωστος. Θα ήταν όμως ο πιο κρίσιμος για την εξέλιξη της μετέπειτα καριέρας του. Λίγο πριν γίνει 15 ετών, το 1996, ο Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου, με τις σπουδαίες ακαδημίες και πρωταθλητής Ευρώπης προ τετραετίας (!), έμοιαζε ο ιδανικός για εκείνον σταθμός. Το μόνο που μπορούσε να τα «τινάξει» όλα στον αέρα ήταν ο πόλεμος. Ή μάλλον, ούτε αυτός.
Προοδεύοντας καθημερινά στις εγκαταστάσεις της «Ζβέζντα» και με το ΝΑΤΟ να είναι πια σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τη Σερβία, ο Βίντιτς παρέμενε απόλυτα προσηλωμένος στους ποδοσφαιρικούς του στόχους. Το 2000 γίνεται επαγγελματίας και παραχωρείτε δανεικός στην Σπαρτάκ Σουμπότιτσα, με την οποία και εντυπωσιάζει. Δυστυχώς την ανοδική του πορεία έρχεται να διακόψει μία τραγωδία. Ο κολλητός του στις ακαδημίες, αλλά και στην πρώτη ομάδα του Ερυθρού Αστέρα, Βλάντιμιρ Ντιμίτριεβιτς, καταρρέει στην προπόνηση και η καρδιά του σταματά για πάντα σε ηλικία μόλις 20 ετών!
Ο συντετριμμένος Βίντιτς από εκεί και πέρα παίζει και γι’ αυτόν. Κάθε φορά που φορούσε την φανέλα των «Ερυθρόλευκων», την φορούσε για δύο. Από τότε και για τα επόμενα τρία χρόνια δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ από την ενδεκάδα. Ολοκληρώνει την παρουσία του στην πρωτεύουσα με ένα πρωτάθλημα και δυο κύπελλα Σερβίας και Μαυροβουνίου, με 95 συμμετοχές και 16 τέρματα. Παράλληλα, γίνεται διεθνής με τόσο με την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας (αρχικά) και μετέπειτα με αυτήν της Σερβίας και Μαυροβούνιου.
Η Ευρώπη τον παρακολουθεί στενά, όμως η συγκεκριμένη αγορά φοβίζει. H Σπαρτάκ Μόσχας κινείται έξυπνα και κερδίζει την «κούρσα» της απόκτησής του, τον φέρνει στη ρωσική πρωτεύουσα και παράλληλα γίνεται η ακριβότερη μεταγραφή αμυντικού στη χώρα. Άμεσα ξεχωρίζει, όμως η ομάδα δεν τα πάει καλά. Ο τότε προπονητής της, Αλεξάντρ Στάρκοφς ήταν φανερά μπερδεμένος από το πολυπρόσωπο ρόστερ του, οδηγώντας τους Μοσχοβίτες στην μόλις 8η θέση του πρωταθλήματος και σε «φθηνούς» αποκλεισμούς σε εγχώριο κύπελλο και Ευρώπη. Η επόμενη χρονιά όμως τα αλλάζει όλα.
Ο Λετονός τεχνικός παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο μια διαφορετική, εξαιρετική ομάδα. Από το Λουζνίκι αποχωρούν αρκετοί ποδοσφαιριστές «βαρίδια» και με ένα καλύτερα καταρτισμένο ρόστερ, η Σπαρτάκ φτάνει κοντά στην καταξίωση. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας μπορεί να αποδείχθηκε εμπόδιο ανυπέρβλητο, ωστόσο οι «Κόκκινοι» έκαναν πορεία πρωταθλητισμού, βασιζόμενοι κυρίως στην εξαιρετική άμυνα που έχει στήσει ο Στάρκοφς. Ο Βίντιτς ήταν ακρογωνιαίος λίθος στη λειτουργία αυτής, κάτι που αναγνωρίστηκε και στην εθνική ομάδα.
Όσο λοιπόν η Σπαρτάκ Μόσχας διατηρούσε την καλύτερη άμυνα στην Ρωσία, η ομάδα της Σερβίας και Μαυροβουνίου (τότε ήταν ένα), είχε την καλύτερη άμυνα στον… πλανήτη. Πως έγινε αυτό; Πολύ απλά με τους «Famous Four», όπως ονομάστηκαν αργότερα. Οι Νεμάνια Βίντιτς, Γκόραν Γκαβραντσίτς, Μλάντεν Κρστάγιτς και Ιβίτσα Ντραγκουτίνοβιτς συνέθεσαν μια απίστευτη τετράδα, η οποία οδήγησε την εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, δεχόμενη στα προκριματικά μόλις ένα γκολ (!) σε δέκα αγώνες. Μάλιστα αυτό προήλθε από την Ισπανία και τον σπουδαίο Ραούλ σε ένα ισόπαλο 1-1 στο Βιθέντε Καλντερόν.
Ο Σέρβος άσος είχε πια αποκτήσει εξαιρετική φήμη σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη. Σύλλογοι από την Αγγλία ενδιαφέρθηκαν σοβαρά για την περίπτωση του, με τις Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Άρσεναλ μεταξύ αυτών. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον όμως ήταν αποφασισμένος να τον ορίσει παρτενέρ του Ρίο Φέρντιναντ και έβγαλε χωρίς δεύτερη σκέψη μόλις εφτά εκατομμύρια λίρες από τα ταμεία του συλλόγου ώστε να τον κάνει δικό του, στην ίσως πιο value for money μεταγραφή στην ιστορία των «Κόκκινων Διαβόλων»!
Όσο λοιπόν ο Φέρντιναντ οργάνωνε με ακρίβεια την αμυντική γραμμή και έστρωνε την κατοχή, ο Βίντιτς πήγαινε πάντα πρώτος στην μπάλα, καθώς ήταν εξαιρετικά επιθετικός αμυντικός με σπουδαία φυσική παρουσία. Οι δυο τους ξεκίνησαν μαζί σε 187 παιχνίδια, εκ των οποίων έμειναν αήττητοι στα 158. Από αυτά λοιπόν, στα 91 κατάφεραν μαζί με τον εκάστοτε τερματοφύλακα να διατηρήσουν απαραβίαστη την εστία. Δίπλα τους στην άμυνα, διακρίθηκαν παίκτες όπως οι Γκάρι Νέβιλ και Πατρίς Εβρά, δίνοντας το ελεύθερο στον «Φέργκι» να επικεντρωθεί στο επιθετικό κομμάτι και να απογειώσει παίκτες όπως οι Κριστιάνο Ρονάλντο, Γουέιν Ρούνεϊ και Κάρλος Τέβεζ.
Φυσιολογικό επακόλουθο αυτών, ήταν η κατάκτηση τίτλων. Ο Σέρβος έφυγε με πέντε κατακτήσεις Πρέμιερ Λιγκ, τρία Λιγκ Καπ, πέντε Κομιούνιτι Σίλντ, ένα Τσάμπιονς Λιγκ κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Φυσικά αναρίθμητοι είναι και οι τίτλοι του σε ατομικό επίπεδο. Είναι ο ένας εκ των τεσσάρων ξένων με δύο βραβεία Παίκτη της Χρονιάς στην Πρέμιερ Λιγκ (μαζί με Ντε Μπρούιν, Ανρί και Ρονάλντο), ενώ μπήκε συνολικά πέντε φορές καλύτερη ενδεκάδα της σεζόν και άλλες δύο σε αυτήν ολόκληρης της Ευρώπης. Παράλληλα κέρδισε δύο φορές το βραβείο του καλύτερου Σέρβου Ποδοσφαιριστή και τέσσερις του καλύτερου Σέρβου που παίζει στο εξωτερικό, αν και δεν ξέρουμε πως γίνεται να πάρεις το δεύτερο χωρίς το πρώτο!
Το 2014 ήρθε η στιγμή του Βίντιτς να κλείσει τη θητεία του στην Αγγλία, επιλέγοντας να μην συνεχίσει σε άλλη ομάδα της χώρας, όπως θα έκανε κάθε πιστός «στρατιώτης». Με την απόσυρση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ο Σέρβος ήξερε ότι κι ο δικός του χρόνος μετρά αντίστροφα. Χωρίς τον Σκωτσέζο, έμεινε μόλις μια χρονιά στο Μάντσεστερ. Όσο ο Ντέιβιντ Μόις τα έκανε «μούσκεμα», προσπάθησε με τον Ράιαν Γκιγκς να ηγηθεί στα αποδυτήρια, ωστόσο κάτι τέτοιο κατέστη ανέφικτο. Με έναν συγκινητικό λόγο στο κέντρο του Ολντ Τράφορντ και μέσα σε ένα κλίμα συγκίνησης, ο Βίντιτς ανακοίνωσε την αποχώρησή του.
Το Μιλάνο και η Ίντερ θα ήταν το νέο του «σπίτι», όμως αυτό θα ήταν προσωρινό. Ο Σέρβος αμυντικός δεν μπόρεσε να κατανοήσει ουδέποτε την φιλοσοφία των Ματσάρι και Μαντσίνι. Η κακή του ψυχολογία και η αποτυχία προσαρμογής, τον οδήγησε σε σωρεία λαθών, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ πριν στην καριέρα του. Το ύστατο αντίο ήρθε -χωρίς να το ξέρει- σε ένα ντέρμπι απέναντι στην Γιουβέντους, στο οποίο μάλιστα η Ίντερ ηττήθηκε με 2-1. Κατόπιν αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα στη μέση, που τον άφησε έξω για περίπου πέντε μήνες. Λίγες ημέρες πριν το τέλος της σεζόν επέστρεψε στις προπονήσεις, αλλά δεν έμελλε να αγωνιστεί ξανά σε επίσημο παιχνίδι. Παρά το γεγονός ότι πάλεψε σκληρά να επανέλθει, αναγκάστηκε να ανακοινώσει την επίσημη αποχώρηση του από τους αγωνιστικούς χώρους στα μέσα Ιανουαρίου του 2016, λίγες ημέρες μετά την λύση του συμβολαίου του.
Αφότου «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, η ζωή του άρχισε να κυλά ήσυχα. Ακριβώς το αντίθετο από την παρουσία του εντός του γηπέδου. Η σπουδαία του ποδοσφαιρική καριέρα τον τοποθέτησε στο πάνθεον της ιστορίας του σερβικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου. Αγωνίστηκε σε περισσότερους από 450 αγώνες στην καριέρα του, με την πλειοψηφία αυτών να είναι στο υψηλότερο επίπεδο. Όση όμως προβολή κι αν έχαιρε όσο βρισκόταν εντός των τεσσάρων γραμμών, μακρυά από το ποδόσφαιρο προτίμησε να μένει μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Από την απόσυρσή του και έπειτα, λίγα πράγματα έχουν ακουστεί για εκείνον. Μετακόμισε με την γυναίκα του, Άννα, πίσω στο Βελιγράδι προ διετίας, και διατηρεί μεσιτικό γραφείο εκεί, ενώ παράλληλα μόλις πριν μερικές ημέρες ολοκλήρωσε το πρόγραμμα των FA και UEFA για την απόκτηση του διπλώματος UEFA Pro. Πρόσφατα μάλιστα έδωσε συνέντευξη, στην οποία παραδέχθηκε ότι του προτάθηκε να αναλάβει την Σερβική Ομοσπονδία, ωστόσο έκανε πίσω την τελευταία στιγμή. Οι στόχοι του δεν είναι γνωστοί, όμως έχοντας πια τις ανάλογες πιστοποιήσεις, δεν αποκλείεται ο «στρατηγός» από το Ούζιτσε να επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους, όχι για να πολεμά ο ίδιος, αλλά για να δίνει τα δικά του παραγγέλματα…
