Ο Φρανκ Μπάρσον υπήρξε ένας από τους σκληρότερους ποδοσφαιριστές της εποχής του. Τόσο σκληρός που, αν και λανθασμένα, η FA τον τιμώρησε με επτάμηνο αποκλεισμό από το ποδόσφαιρο.
Στις 10 Απριλίου του 1891 γεννήθηκε στο Σέφιλντ ο Φρανκ Μπάρσον, ο οποίος ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά των Γουίλιαμ και Άγκνες Μπάρσον. Η ποδοσφαιρική του καριέρα ξεκίνησε από τις ερασιτεχνικές ομάδες στις οποίες έπαιζε όσο εργαζόταν ως σιδεράς. Παρά το γεγονός του ότι ήταν ερασιτέχνης, ο Μπάρσον κατάφερε να ξεχωρίσει και να προσελκύσει το ενδιαφέρον της Μπάρνσλεϊ, η οποία τον απέκτησε και του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί επαγγελματικά.
Φυσικά ο εκρηκτικός του χαρακτήρας δεν άργησε πολύ να φανεί και εντός γηπέδου. Μάλιστα σε έναν αγώνα κόντρα στη Γκρίμσμπι έπεσε πάνω στον διαιτητή του αγώνα και τον έκανε να χάσει τις αισθήσεις του. Φυσικά με αυτή τη συμπεριφορά κατάφερε να «κερδίσει» την αντιπάθεια τόσο των αντιπάλων του όσο και της FA που δεν τον έβλεπε με «καλό μάτι» και αυτό έμελλε να το βρει μπροστά του.
Το 1919, ύστερα από οκτώ χρόνια… τσαμπουκάδων με τη φανέλα της Μπάρνσλεϊ, έφτασε η ώρα για τον Μπάρσον να κάνει το επόμενο «βήμα» στην καριέρα του και να αποχωρήσει για χάρη της Άστον Βίλα που τον απέκτησε για το ποσό των 2.850 λιρών. Φυσικά η αποχώρηση του ήταν επεισοδιακή, μιας και ο παίκτης τσακώθηκε με την πρώην ομάδα του για τα έξοδα του ταξιδιού. Στην Άστον Βίλα παρέμεινε για τρία χρόνια, καταφέρνοντας να γίνεται όλο και πιο αντιπαθής, από μέρα σε μέρα, στους ανθρώπους του συλλόγου. Ο μεγάλος «πονοκέφαλος» της ομάδας ήταν η άρνηση του Μπάρσον να μετακομίσει από το Σέφιλντ στο Μπέρμιγχαμ.
Φυσικά η άρνηση του αυτή δεν οφειλόταν στην αγάπη του για τη γενέτειρα του, αλλά στα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα που είχε στην περιοχή αλλά και στις γνωριμίες που είχε. Συγκεκριμένα, ο Μπάρσον διατηρούσε στενή φιλία με δύο από τα «μεγάλα κεφάλια» της τοπικής εγκληματικότητας, τους Λόρενς και Γουίλιαμ Φάουλερ. Μάλιστα είναι γνωστό πως ο Μπάρσον αντάλλαζε γράμματα μαζί τους όταν είχαν φυλακιστεί για τη δολοφονία ενός ιερέα, την οποία διέπραξαν στη μέρα του τελικού του κυπέλλου Αγγλίας του 1925.
Η ειρωνεία είναι πως στο τέλος της καριέρας του, ο Μπάρσον μετακόμισε τελικά στο Μπέρμιγχαμ και έμενε λίγα λεπτά μακριά από το Βίλα Παρκ. Ωστόσο αυτό δεν ήταν το μόνο πρόβλημα που δημιούργησε στους ανθρώπους της ομάδας. Ο Μπάρσον συνέχισε να είναι προκλητικός κατά τη παραμονή του στην Άστον Βίλα. Μάλιστα, στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας του 1920 μεταξύ της Άστον Βίλα και της Χάντερσφιλντ, ο διαιτητής του αγώνα, Τζακ Χάουκροφτ, προειδοποίησε πριν το παιχνίδι τον Μπάρσον πως στην πρώτη λάθος κίνηση που θα έκανε, θα τον απέβαλε!
Έτσι ο ατίθασος χαφ παρέμεινε ψύχραιμος, αποφεύγοντας το «βρώμικο» παιχνίδι και ανταμείφθηκε γι’ αυτό κατακτώντας τον πρώτο και μοναδικό τίτλο στην καριέρα του. Παρά την κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας, ο παίκτης δεν κατάφερε να «έρθει κοντά» με την ομάδα του, μιας και ο ατίθασος χαρακτήρας του δεν τον άφηνε ποτέ εκτός μπελάδων και δεν του «επέτρεπε» να απολογηθεί γι’ αυτούς. Παρόλα αυτά όμως ήταν τόσο καλός παίκτης που οι άνθρωποι της Άστον Βίλα έκριναν πως άξιζε την ταλαιπωρία.
Παρά την ανοχή της ομάδας, ο Μπάρσον έκρινε πως είχε φτάσει η ώρα να αποχωρήσει από αυτή, όταν τον Μάρτιο του 1922, πριν από έναν αγώνα με τη Λίβερπουλ, κάλεσε έναν φίλο του στα αποδυτήρια και κλήθηκε να απολογηθεί γι’ αυτό, πράγμα που όπως πάντα δεν έκανε και αντ’ αυτού υπέβαλλε αίτημα μεταγραφής. Έτσι, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία αγωνιζόταν στη τότε δεύτερη κατηγορία, τον απέκτησε για 5.000 λίρες και τον έκανε αμέσως αρχηγό της ομάδας!
Εκεί, παρά τους τραυματισμούς που είχε και το «βρώμικο» παιχνίδι που συνέχιζε να κάνει, έγινε πολύ δημοφιλής. Αυτό φυσικά δεν ίσχυε και για τις αντίπαλες ομάδες που συνέχισαν να τον βλέπουν σαν έναν κακό μπελά. Μάλιστα η Τσέλσι ήθελε να προχωρήσει σε αναφορά στις αρχές, προκειμένου να αποτρέψει τον Μπάρσον από το να τσακίσει και άλλους παίκτες. Το τέλος της σεζόν 1924/25, βρήκε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη δεύτερη θέση πίσω από τη Λέστερ, γεγονός που σήμαινε πως από την επόμενη σεζόν θα αγωνίζονταν στην πρώτη κατηγορία και ο Μπάρσον είχε έναν λόγο παραπάνω για να γιορτάσει γι’ αυτό. Σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου του, αν η ομάδα κατάφερνε να ανέβει κατηγορία μέσα στις επόμενες τρεις σεζόν από την άφιξη του, τότε θα του έδιναν μια παμπ άμεσα.
Έτσι, στο τέλος της σεζόν, η παμπ George & Dragon πέρασε στα χέρια του Μπάρσον. Το αστείο είναι πως η χαρά του δεν κράτησε πολύ, μιας και στη βραδιά των εγκαινίων της, η παμπ ήταν ασφυκτικά γεμάτη από θαυμαστές του, οι οποίοι προσπαθούσαν να αποσπάσουν την προσοχή του και αυτό, σε συνδυασμό με την πολλή δουλειά, τον έκανε να καταλάβει πολύ γρήγορα πως δεν είναι γι’ αυτόν η συγκεκριμένη εργασία. Έτσι, μέσα σε μία ώρα, ο Μπάρσον έδωσε τα κλειδιά στον μπάρμαν, λέγοντας του ότι μπορεί να κρατήσει το μαγαζί και έφυγε χωρίς να επιστρέψει ποτέ ξανά!
Λόγω των πολλών τραυματισμών του αλλά και λόγω της ηλικίας του, ο Μπάρσον είχε αρχίσει να πέφτει σε φόρμα. Στην αρχή της σεζόν 1927/28, υπέστη έναν τραυματισμό στη σπονδυλική του στήλη που τον κράτησε εκτός αγωνιστικής δράσης για μήνες και ενώ τον ξεπέρασε, στο παιχνίδι της επιστροφής του έσπασε τη μύτη του. Έτσι η Γιουνάιτεντ αναγκάστηκε να τον θέσει διαθέσιμο προς μεταγραφή. Μόλις κατάφερε να ξεπεράσει και αυτόν τον τραυματισμό, «μετακόμισε» στην Γουότφορντ μαζί με τους συμπαίκτες του Μπίλι Τσάπμαν και Τόμι Μπάρνετ.
Η πορεία του εκεί δεν θα θύμιζε σε τίποτα αυτή στη Γιουνάιτεντ, μιας και έμελλε να αρχίσει η καθοδική του πορεία και να πληρώσει για όλες τις φορές που «ξέφυγε» εντός του αγωνιστικού χώρου. Τον Σεπτέμβριο του 1928, η Γούοτφορντ αντιμετώπισε τη Φούλαμ, η οποία την κατατρόπωσε με 6-2. Εκτός από την βαριά ήττα όμως, αυτό που είχε να αντιμετωπίσει η νέα ομάδα του Μπάρσον, ήταν η αποβολή του από το παιχνίδι για μια κλωτσιά σε αντίπαλο παίκτη και τον τσακωμό με τον διαιτητή που ακολούθησε μετά από αυτή.
Αυτό που δεν περίμενε κανείς όμως, είναι πως η FA, σε αντίθεση με τον διαιτητή που αρκέστηκε στην αποβολή του παίκτη, έκρινε πως το συμβάν αυτό ήταν μια καλή αφορμή για να τιμωρηθεί ετεροχρονισμένα για όλες τις φορές που υπήρξε ατίθασος. Έτσι, χάρη στους συμβούλους της FA που είχαν άχτι τον παίκτη, ο Μπάρσον τιμωρήθηκε με επτάμηνο αποκλεισμό. Οι ίδιοι σύμβουλοι είχαν τη δυνατότητα να απομακρύνουν τον Μπάρσον και από την εθνική ομάδα της Αγγλίας, πράγμα που έκαναν. Έτσι, η μοναδική φορά που φόρεσε τη φανέλα της εθνικής ήταν σε έναν αγώνα κόντρα στην Ουαλία, ο οποίος ήταν ο πρώτος από το 1882 τον οποίο έχασαν οι Άγγλοι από τους Ουαλούς!
Ο Μπάρσον είχε σχολιάσει το γεγονός αυτό αναφέροντας πως η αυστηρότερη τιμωρία που μπορούσε να φανταστεί ήταν αυτή του αποκλεισμού ενός μήνα, ενώ έκανε επίκληση στο συναίσθημα λέγοντας πως ήταν παντρεμένος με τρία παιδιά και καλούνταν να περάσει επτά μήνες χωρίς να δουλεύει. Ακόμα, εξήγησε από τη δική του πλευρά τη φάση για την οποία τιμωρήθηκε. Συγκεκριμένα ανέφερε πως ο αντίπαλος παίκτης του είχε πιάσει το πόδι και πως αυτό που ο διαιτητής πέρασε για κλωτσιά, στην πραγματικότητα ήταν η προσπάθεια του Μπάρσον να το ελευθερώσει και να συνεχίσει το παιχνίδι.
Με την εκδοχή του συμφώνησαν τόσο η ομάδα και ο προπονητής της Τζον Κίλμπι, όσο και οι οπαδοί της, οι οποίοι μάζεψαν υπογραφές προκειμένου η FA να επανεξετάσει την άδικη, γι’ αυτούς, τιμωρία που επέβαλλαν στον Μπάρσον. Την αίτηση τους μετέφερε ο δήμαρχος της πόλης, Άλνντερμαν Ράστον, ο οποίος φτάνοντας στα γραφεία της FA, ανέφερε πως μπορεί ο ίδιος να μην έχει υπογράψει την αίτηση, όμως την υποστηρίζει και συμφωνεί. Όμως η στάση του δημάρχου άλλαξε όταν οι άνθρωποι της FA του έδωσαν να διαβάσει τον φάκελο που είχαν για τον τιμωρημένο παίκτη. Τότε ο Ράστον τους ζήτησε να καταστρέψουν την αίτηση που τους είχε πάει νωρίτερα, πράγμα που έκαναν.
Οι οπαδοί της Γουότφορντ δεν το άφησαν να περάσει έτσι και έκαναν ακόμα μια αίτηση μαζεύοντας ακόμα περισσότερες υπογραφές αυτή τη φορά. Ωστόσο, η FA την αγνόησε και αυτή και αρνήθηκε να επανεξετάσει την τιμωρία του Μπάρσον. Έτσι, ο τελευταίος αναγκάστηκε να υποστεί την τιμωρία του και δεν ξανάπαιξε ποτέ με τη φανέλα της Γουότφορντ. Στους επτά αυτούς μήνες δούλεψε στην παμπ King William IV για να καλύψει τα έξοδα του. Μόλις πέρασαν οι επτά μήνες, «μετακόμισε» στη Χάρτλπουλ και αργότερα στη Γουίγκαν Μπόροου. Ο Μπάρσον φρόντισε ο τελευταίος αγώνας της καριέρας του, κόντρα στην Άκρινγκτον Στάνλεϊ, να τελειώσει όπως και πολλοί άλλοι, με αποβολή του ίδιου ύστερα από «βρώμικο» παιχνίδι και τσακωμό με τον διαιτητή!
Διαβάστε επίσης από τον αρθρογράφο: Τζεφ Χολ: Ο παίκτης του οποίου ο θάνατος «οδήγησε» τον κόσμο στο να εμβολιαστεί για τη πολιομυελίτιδα
