Ο θάνατος του 29χρονου δεξιού μπακ της Μπέρμιγχαμ Σίτι, Τζεφ Χολ ήταν αρκετός για να οδηγήσει τον κόσμο να εμβολιαστεί κατά της πολιομυελίτιδας.
Η πολιομυελίτιδα είναι μια οξεία ιογενής μολυσματική ασθένεια η οποία μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και κάποια από τα συμπτώματα που προκαλεί είναι η μυϊκή αδυναμία, η παράλυση και ο πυρετός. Μιας και ο γράφων όμως δεν είναι ειδικός επί του θέματος, θα ήταν καλύτερο το να επισκεφθείτε κάποια αξιόπιστη ιατρική πηγή για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την πολιομυελίτιδα και το πως αυτή μπορεί αν αποβεί μοιραία για τους ασθενείς. Τη δεκαετία του 1950, εξαιτίας της πολιομυελίτιδας, είχαν χάσει τη ζωή τους πάνω από 3.000 άνθρωποι στην Αγγλία και την Ουαλία. Ωστόσο, λόγω του ότι τα εμβόλια εκείνη την εποχή δεν ήταν ακόμα πλήρως αξιόπιστα, πολύς κόσμος επέλεξε να μην εμβολιαστεί. Αυτό έμελλε να αλλάξει όταν τους «ταρακούνησε» η είδηση του θανάτου ενός ποδοσφαιριστή της Μπέρμιγχαμ Σίτι, του Τζεφ Χολ.
Ο Χολ, γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1929 στο Σκάνθορπ της Αγγλίας αλλά μεγάλωσε στο χωριό Γουίλσντεν, κοντά στο Μπράντφορντ. Έπαιζε ευφώνιο στο συγκρότημα του χωριού του, ενώ βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν εφημεριδοπώλης με τις πρωινές παραδόσεις. Τη συγκεκριμένη δουλειά μάλιστα, συνέχισε να την κάνει ακόμα και όταν η ποδοσφαιρική του καριέρα είχε φτάσει τόσο «ψηλά» που πλέον αγωνιζόταν και με τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Αγγλίας. Το 1950 ήταν η χρονιά εντός της οποίας θα άλλαζε η ζωή του Χολ. Σε έναν αγώνα με μια ομάδα του στρατού, στην οποία έπαιζε ως δεξί μπακ, ο νεαρός Χολ «τράβηξε» την προσοχή του σκάουτερ της Μπέρμιγχαμ Σίτι, Γουόλτερ Τέιλορ, ο οποίος βρισκόταν στις κερκίδες για να παρακολουθήσει αρχικά έναν άλλον παίκτη, ο οποίος τελικά, σε αντίθεση με τον Χολ, δεν τον ενθουσίασε.
Στο τέλος του αγώνα, ο Τέιλορ προσέγγισε τον Χολ προκειμένου να του προσφέρει την ευκαιρία να αγωνιστεί με την Μπέρμιγχαμ, όμως ο νεαρός παίκτης δεν είχε αντιληφθεί το ταλέντο του και έτσι χρειάστηκαν ώρες μέχρι να πειστεί να υπογράψει τελικά, έστω και ως ερασιτέχνης, μιας και ο ίδιος έλεγε στον Τέιλορ πως δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει το επαγγελματικό επίπεδο. Την επόμενη χρονιά έκανε το ντεμπούτο του με την Μπέρμιγχαμ και από το 1953 ήταν σταθερό μέλος της αρχικής εντεκάδας της ομάδας. Το 1950, η Μπέρμιγχαμ είχε υποβιβαστεί από την πρώτη κατηγορία, όμως χάρη στον Χολ και τους συμπαίκτες του, κατάφερε να ξαναβρεθεί σε αυτή ύστερα από πέντε σεζόν. Μάλιστα κατάφερε να «κερδίσει» τις εντυπώσεις, κυρίως χάρη στις ενέργειες του τερματοφύλακα της, Γκιλ Μέρικ, ο οποίος θεωρείται ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες της εποχής εκείνης.
Τον Μάρτιο του 1959, ο Χολ, ο οποίος μέχρι τότε απολάμβανε μια καριέρα που δεν μπορούσε να φανταστεί όταν υπέγραφε με τον Τέιλορ, ετοιμαζόταν να κάνει την 227η εμφάνιση του στο πρωτάθλημα με τη φανέλα της Μπέρμιγχαμ, σε έναν αγώνα κόντρα στη Πόρτσμουθ. Όπως δήλωσαν αργότερα, οι άνθρωποι που ήρθαν σε επαφή μαζί του πριν από τον αγώνα, κατά τη διάρκεια αυτού αλλά και στο τέλος του, δεν παρατήρησαν σε αυτόν τίποτα το ασυνήθιστο που θα μπορούσε να προδώσει αυτό που θα ακολουθούσε δύο ημέρες μετά. Ο Ρον Νιούμαν της Πόρτσμουθ, είχε δηλώσει πως «Ο Τζεφ έπαιξε καλά και δεν παρατήρησα τίποτα το διαφορετικό σε αυτόν. Ήταν πολύ ήσυχος σε όλο το παιχνίδι αλλά έτσι συνήθιζε να είναι. Στο τέλος μιλήσαμε κιόλας αλλά μόνο για τον αγώνα». Ωστόσο, το συμβάν το οποίο θα έπρεπε να έχει κινήσει την περιέργεια των γύρω του, ήταν η δυσκολία στην κατάποση για την οποία είχε παραπονεθεί το προηγούμενο βράδυ. Αντ’ αυτού οι γιατροί έκριναν πως πρόκειται για ένα απλό κρυολόγημα και έτσι «έδωσαν» το πράσινο φως για να αγωνιστεί κανονικά στον αγώνα που έμελλε να είναι και ο τελευταίος της ζωής του.
Το πρωί της επόμενης ημέρας, ο Χολ πήγε να παρακολουθήσει τον αγώνα μιας ομάδας παιδιών που προπονούσε μαζί με τον Ρέι Μπάρλοου της Γουέστ Μπρομ, ο οποίος μάλιστα είχε νοσήσει και αυτός από πολιομυελίτιδα, σχεδόν μια δεκαετία πριν. Η ομάδα που προπονούσαν θα έπαιζε κόντρα σε μια ομάδα που εκπροσωπούσε τη Λιντς Γιουνάιτεντ και προπονούνταν από τους επιθετικούς της ομάδας, Ντον Ρέβι και τον Βορειοϊρλανδό Γουίλμπουρ Κους, στα πλαίσια ενός τηλεοπτικού τουρνουά. Ο Μπάρλοου ανέφερε πως ούτε αυτός παρατήρησε κάτι το ασυνήθιστο στον Χολ, μιας και εκείνη τη μέρα φαινόταν αρκετά φυσιολογικός. Ωστόσο, μία ημέρα μετά τον αγώνα, ο Χολ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου και διαγνώσθηκε με πολιομυελίτιδα και ο αγγλικός σύλλογος μπήκε σε καραντίνα. Μάλιστα, ο τότε προπονητής της Μπέρμιγχαμ, Κεν Φις, πέρασε ο ίδιος με ταξί από τα σπίτια των παικτών προκειμένου να τους ανακοινώσει τα νέα για τον Χολ και να τους παροτρύνει να μείνουν στα σπίτια τους. Σε καραντίνα μάλιστα μπήκαν και οι παίκτες της Πόρτσμουθ αλλά και των Νότιγχαμ Φόρεστ, Γουλβς και Λέστερ, οι οποίες είχαν αγωνιστεί πρόσφατα κόντρα στη Μπέρμιγχαμ.
Τα μέσα της εποχής, όπως είναι λογικό, έσπευσαν να ενημερώσουν τον κόσμο για την κατάσταση της υγείας του 29χρονου δεξιού μπακ της Μπέρμιγχαμ, ο οποίος νοσηλευόταν στον θάλαμο 22 του νοσοκομείου Λιτλ Μπρόμιτς. Η κατάσταση της υγείας του ήταν κρίσιμη και μέσα σε ένα 24ωρο από τη διάγνωση του χρειάστηκε να κάνει τρεις επεμβάσεις. Μέσα στο επόμενο δεκαπενθήμερο, η υγεία του πέρασε από διάφορα στάδια, μέχρι που το πρωί της 4ης Απριλίου, ο Χολ απεβίωσε, μη καταφέρνοντας να κερδίσει τον σημαντικότερο αγώνα της ζωής του και αφήνοντας το εγχώριο ποδόσφαιρο «φτωχότερο». Η κηδεία του 29χρονου ποδοσφαιριστή έγινε πέντε μέρες μετά, στο χωριό που μεγάλωσε, ενώ τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, λίγο πιο πέρα από το γήπεδο της ομάδας στην οποία μεγαλούργησε. Εκεί, ο Σεβασμιότατος Η.Β. Μάρλοου, ανέφερε στους παρευρισκόμενους που είχαν γεμίσει ασφυκτικά την εκκλησία, πως ελπίζει ο θάνατος του Χολ να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με την πολιομυελίτιδα. Πράγμα το οποίο συνέβη όντως.
Εκείνη την εποχή υπήρχε διαθέσιμο εμβόλιο για την πολιομυελίτιδα, όμως υπήρχε μια γενικότερη δυσπιστία παγκοσμίως, λόγω του ότι στις ΗΠΑ από τις οποίες εισήγαγαν το εμβόλιο και στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπήρχε από τον κόσμο η αίσθηση πως κυκλοφορήσει βιαστικά στην αγορά. Η δυσπιστία μάλιστα είχε ενισχυθεί από το γεγονός του ότι σε κάποιες περιπτώσεις, η ασθένεια προκλήθηκε λόγω του εμβολίου. Δείγμα της δυσπιστίας αυτής είναι και το ότι ενώ η έντονη σωματική άσκηση «βοήθησε» στην εξάπλωση της ασθένειας, καμία από τις αγγλικές ομάδες δεν είχε προχωρήσει σε εμβολιασμό των παικτών της, γεγονός που ενίσχυε ακόμα πιο πολύ τον φόβο των ανθρώπων. Έτσι, τα μέσα ενημέρωσης της εποχής, με πρωτοπόρο τη Μπέρμιγχαμ Ποστ, αποφάσισαν να κάνουν πράξη την επιθυμία του Σεβασμιότατου και χρησιμοποίησαν τον θάνατο του Χολ, προκειμένου να μεταπείσουν τους φοβισμένους πολίτες και τα κατάφεραν!
Τις επόμενες ημέρες, υπήρξε μια οργανωμένη καμπάνια από τα μέσα ενημέρωσης, τη κυβέρνηση αλλά και τη σύζυγο του Χολ, που είχε σαν στόχο το να ενημερώσει σωστά τον κόσμο και να του δώσει να καταλάβει δεν είναι το εμβόλιο η πραγματική απειλή αλλά η ίδια η ασθένεια. Η καμπάνια, ευτυχώς ήταν τόσο πετυχημένη, που από εκεί που ο κόσμος δεν τολμούσε να πάει να εμβολιαστεί, ξαφνικά υπήρξε τόσο μεγάλη ζήτηση, που στις 16 Απριλίου η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως υπάρχει έλλειψη του εμβολίου και έκανε λόγο για «μια άνευ προηγουμένου ζήτηση». Μάλιστα, τέσσερις μέρες μετά οι κλινικές του Μπέρμιγχαμ έκλεισαν επειδή δεν τους είχαν απομείνει άλλα εμβόλια, ενώ δύο μέρες μετά έκλεισαν και αυτές του Μάντσεστερ και στάλθηκαν εκτάκτως και άλλα από τις ΗΠΑ.
Έτσι, ο Τζεφ Χολ, στη σύντομη ζωή του κατάφερε να χαρίσει με το ταλέντο του πολλές χαρές στους οπαδούς και τους συμπαίκτες του στη Μπέρμιγχαμ, ενώ μετά τον θάνατο του και λόγω αυτού, κατάφερε, έστω και έμμεσα να τους παροτρύνει να «θωρακίσουν» τους οργανισμούς τους κάνοντας το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας, το οποίο αν είχε κάνει και ο ίδιος, ίσως και να μην είχε αυτό το άδικο τέλος.
