Οι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ήταν κάτι σαν celebrities. Τραβούσαν τα βλέμματα, έκαναν την εργατική τάξη να ταυτίζεται μαζί τους και αποτελούσαν πρότυπα, τα οποία η κοινωνία φυλούσε σαν κόρες οφθαλμού. Γι’ αυτό και μόνο ένας εν ενεργεία επαγγελματίας ποδοσφαιριστής έχει δολοφονηθεί μέχρι σήμερα, ο Tommy Ball το μακρινό 1923!
Πριν από περίπου 100 χρόνια η Newcastle αποφάσισε να αγοράσει έναν πραγματικό «ανθρακωρύχο», κάνοντας δικό της τον ερασιτέχνη Tommy Ball, που είχε ξεχωρίσει στα τοπικά πρωταθλήματα του με τις Wadley και Felling, ομάδες που κατέβαζαν τα ανθρακωρυχεία που τον χρησιμοποιούσαν παράλληλα και ως εργάτη. Ο σκληροτράχηλος αμυντικός, που είχε γεννηθεί το 1900 στο Ντάραμ και μεγαλώσει στο Άσγουορθ, βρέθηκε ξαφνικά στα «μεγάλα σαλόνια» και κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν να συνηθίσει στους ρυθμούς της τότε πρώτης κατηγορίας. Την πρόσκαιρη απογοήτευση ήρθε να περισώσει ξανά η Wadley, με τις «Καρακάξες» να του δίνουν ειδική άδεια να αγωνιστεί στο «εργασιακό» πρωτάθλημα, αφού δεν σκόπευε να του δώσει την παραμικρή ευκαιρία!
Το έμφυτο ταλέντο του όμως δεν ήταν εύκολο να κρυφτεί και παρά τις περιορισμένες τακτικές του γνώσεις και το φορτωμένο κορμί του από τις κακουχίες της δουλειάς του, κέντρισε το ενδιαφέρον μίας άλλης πρωτοκλασάτης ομάδας, αυτήν την φορά της εξάκις -ως τότε- πρωταθλήτριας Aston Villa. Ρόλος του θα ήταν να αντικαταστήσει μακροπρόθεσμα τον σκληρότερο παίκτη της εποχής του, τον Frank Barson, ο οποίος μέσα στην σεζόν είχε δεχθεί τιμωρία εφτά μηνών (!) για ένα σκληρό μαρκάρισμα σε επιθετικό της Fulham και είχε χρειαστεί την συνοδεία αστυνομικής δύναμης για να αποφύγει το λιντσάρισμα από τους μανιασμένους οπαδούς.
Τα δύο πρώτα χρόνια δεν ήταν εύκολα, όμως οι πιο συχνές εμφανίσεις του, η κατάκτηση του FA Cup και οι εφτά λίρες την εβδομάδα που λάμβανε, αποδείχθηκαν αρκετές για να τον κρατήσουν και να του δώσουν κίνητρο. Το 1922 λοιπόν ήταν η χρονιά του. Ο Barson αποχώρησε για την Manchester United, o Ball έγινε εν μία νυκτί βασικός και αναντικατάστατος, ενώ παράλληλα παντρεύτηκε και την ευκατάστατη Beatrice Richards, κόρη ενός προσφιλούς χασάπη και πωλητή πιτών με χοιρινό. Σε ηλικία μόλις 22 ετών είχε ξεχωρίσει ως ένας από τους πιο ελπιδοφόρους αμυντικούς στην χώρα και οι σταθερές «πτήσεις» της Villa στην πρώτη εξάδα της βαθμολογίας, τον έκαναν περιζήτητο στις ακόμα πιο ισχυρές ομάδες.
Τον Οκτώβριο του 1922 πήρε μία απόφαση που έμελλε να του αλλάξει την ζωή ή ακριβέστερα να του την αφαιρέσει. Ο γάμος του με την Beatrice τον έκανε να ψάξει νέο σπίτι και με την βοήθεια της ομάδας νοίκιασε μία αγροικία στο Πέρι Μπαρ του βόρειου Μπέρμιγχαμ. Ιδιοκτήτης και γείτονάς του ήταν ο βετεράνος στρατιώτης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και πρώην αστυνομικός, George Stagg, που μετά από σοβαρούς τραυματισμούς στα πεδία της μάχης στην Αίγυπτο και μερικές αποτυχημένες προσπάθειες να βρει δουλειά στα τοπικά εργοστάσια, είχε πια συνταξιοδοτηθεί και θεωρούταν από τον περίγυρο θερμοκέφαλος και ιδιαίτερα οξύθυμος.
Οι επιτυχίες του Ball με τα χρώματα της Villa άφηναν αδιάφορο τον σπιτονοικοκύρη του, που ερχόταν συχνά σε αντιπαραθέσεις μαζί του, με πρόσχημα τα «άτακτα» κοτόπουλα και τον «φωνακλά» σκύλο του. Μάλιστα ο Stagg είχε προσπαθήσει πολλάκις να καταγγείλει την σύμβαση ενοικίου, όμως η ομάδα μην θέλοντας να αποσπάσει και να ταλαιπωρήσει το «αστέρι» της, είχε τακτοποιήσει χρηματικά το θέμα. Δυστυχώς η αντιπαράθεση των δύο ανδρών έμοιαζε κάθε μέρα να εντείνεται και περίπου έναν χρόνο μετά την έναρξη της «συνεργασίας» τους, ήταν γραφτό να μπει ένα φρικτό και οριστικό τέλος!
Η σεζόν 1923/24 είχε ξεκινήσει ιδανικά για τους «Χωριάτες», με την ομάδα τον Νοέμβριο να βρίσκεται 3η στην βαθμολογία και σε απόσταση αναπνοής από την πρωτοπόρο Huddersfield. O νεαρός αμυντικός ήταν πραγματικά απροσπέλαστος και οι φήμες για άμεση κλήση στην Εθνική Αγγλίας περίμεναν τον πρώτο διαθέσιμο αγώνα για να επιβεβαιωθούν. Στις 10 Νοεμβρίου ο σύλλογος πραγματοποίησε μία μεγάλη νίκη στην έδρα της Notts County και την επόμενη μέρα είχε «οργανωθεί» γλέντι στην τοπική Church Tavern, με τον Ball να είναι φυσικά μεταξύ των συμμετεχόντων, πίνοντας αρκετές πίντες μπύρας με τους συμπαίκτες του.
Γυρίζοντας σπίτι λίγο πριν τα μεσάνυχτα, αποφάσισε να βγάλει τον σκύλο βόλτα ενώ η σύζυγός του ετοίμαζε κάτι πρόχειρο να φάει για να ισορροπήσει την ποσότητα αλκοόλ, που έρεε στο αίμα του. Λίγα λεπτά αργότερα ένας πυροβολισμός ακούστηκε και οι γείτονες έτρεξαν πανικόβλητοι. Η Beatrice είδε τον Tommy να κρατά το ματωμένο στήθος του, ενώ μία δεύτερη σφαίρα πέρασε ξυστά από το κεφάλι του και χτύπησε τον τοίχο του σπιτιού. Ο Stagg γονάτισε στο έδαφος σαστισμένος, ενώ ο ποδοσφαιριστής της Villa ψυχορραγούσε δίπλα του, αδυνατώντας να κρατηθεί στην ζωή.
Η αστυνομία δεν άργησε να καταφθάσει και να συλλάβει τον δολοφόνο, όμως ήταν ήδη αργά για τον Ball, που στιγμιαία είχε τερματίσει την καριέρα του, έχοντας 77 συμμετοχές στην πρώτη κατηγορία. «Μαλώσαμε για τον θόρυβο που έκανε. Με κατηγόρησε πως είχα προσπαθήσει να δηλητηριάσω τον σκύλο και τα κοτόπουλα. Τράβηξα το 12άρι μου και όταν ήρθε κοντά μου προσπάθησα να τον εκφοβίσω, σπρώχνοντας με την κάννη του όπλου. Αυτός ήταν εμφανώς μεθυσμένος και πήγε να μου το αρπάξει. Εγώ προσπαθώντας με δύναμη να το κρατήσω, έπεσα πίσω και αυτό εκπυρσοκρότησε χτυπώντας τον κατάστηθα. Δεν προσπάθησα να διαφύγω και έμεινα δίπλα του, προσπαθώντας να τον κρατήσω στην ζωή μέχρι να φτάσει ο γιατρός και η αστυνομία», θα είναι η ολίγον διαφορετική εκδοχή του δράστη.
Η δίκη που έγινε τον Φεβρουάριο του 1924 έφερε στο φώς μία ακόμα παραλλαγμένη ιστορία, που ήθελε τον σκύλο να έχει ξεφύγει από τον Ball και αυτόν να σκαρφαλώνει στον διπλανό φράχτη, με τον Stagg να τον πετυχαίνει καταλάθος ενώ πυροβολούσε για εκφοβισμό. Παρά την ισχυρή μαρτυρία της Beatrice, αλλά και την περιγραφή του χαρακτήρα του από τον προπονητή του, Alfred Miles, ο δικαστής έδειξε έλεος στον δολοφόνο και δεν τον καταδίκασε με την θανατική ποινή, αλλά με ισόβια κάθειρξη. Μόλις τρία χρόνια μετά το συμβάν διεγνώσθη με μετα-τραυματικό στρες και σχιζοφρένεια και μεταφέρθηκε στην ψυχιατρική φυλακή του Broadmoor, όπου πέθανε το 1966 σε ηλικία 87 ετών! Πάντως υπάρχει και μία συνομωσία πως δεν πήγε ποτέ στο συγκεκριμένο άσυλο, αφού εκτελέστηκε από οπαδούς της Aston Villa, που ζητούσαν δικαίωση για τον χαμό του ποδοσφαιριστή τους!
Η κηδεία του Ball ήταν ένα μοναδικό για την εποχή συμβάν, αλλά και ανεπανάληπτο μέχρι και σήμερα, αφού στην Αγγλία δεν έχει δολοφονηθεί άλλος εν ενεργεία επαγγελματίας ποδοσφαιριστής! Η τελετή πήρε μορφή λαϊκού προσκυνήματος, με συμπαίκτες και φιλάθλους να τιμούν την μνήμη του, ενώ σε έρανο που έγινε στο επόμενο παιχνίδι των «Χωριατών» συγκεντρώθηκε το ποσό των 127 λιρών, που σήμερα αντιστοιχεί σε περισσότερες από 70,000! Ο τάφος του με τα χρόνια παραμελήθηκε και μόλις πρόσφατα ανακαινίστηκε πλήρως από τους οπαδούς της Villa, με μπροστάρη των Jeff Hilliar, που έχουν εναποθέσει ένα κασκόλ, το οποίο βρίσκεται μόνιμα τυλιγμένο στο μνήμα. Λίγο παρακάτω ένα συγκινητικό ποίημα στέκει εκεί για να τον θυμίζει:
«Twas on a Sabbath evening in drear November days
Two friends were heard creating, in Perry Barry’s byways
High words just fed the anger, now this young man’s life is fled.
A shot and then another! And Thomas Ball lies dead».
