O Εμάνουελ Αντεμπαγιόρ υπήρξε ένας σπουδαίος φορ των αγγλικών γηπέδων, έχοντας πετύχει σχεδόν 100 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ. Υπάρχει όμως ένα του τέρμα, που σχεδόν κανείς δεν θυμάται πως μπήκε, όλοι όμως -και δη οι οπαδοί της Άρσεναλ- θυμούνται πως πανηγυρίστηκε.
Όταν η Arsenal πριν από περίπου 13 χρόνια ξόδευε τρία εκατομμύρια λίρες για να κάνει δικό της τον Εμάνουελ Αντεμπαγιόρ από τη Μονακό, λίγοι πίστεψαν πως θα φτάσουν να αγαπήσουν τον Τογκολέζο φορ και ακόμα λιγότεροι πως στην συνέχεια θα τον μισήσουν κιόλας. Ο υψηλόσωμος επιθετικός όμως έδειξε την κλάση του από το ντεμπούτο του κόντρα στην Μπέρμιγχαμ, στο οποίο σκόραρε και απέκτησε το προσωνύμιο «Baby Kanu», λόγω του παρόμοιου στυλ παιχνιδιού με τον Νιγηριανό, που υπήρξε ποδοσφαιρικό του είδωλο.
Μετά από 46 τέρματα -εκ των οποίων μερικά αρκετά σημαντικά- σε 104 εμφανίσεις, ο Αντεμπαγιόρ θα μετακομίσει τον Ιούλιο του 2009 στη Μάντσεστερ Σίτι για ένα ποσό κοντά στις 25 εκατομμύρια λίρες, παρά το γεγονός πως το προηγούμενο καλοκαίρι η Άρσεναλ είχε αρνηθεί φημολογούμενες προτάσεις των Μίλαν και Μπαρτσελόνα γι’ αυτόν και του είχε ανανεώσει το συμβόλαιο με βελτιωμένους όρους. Τίποτα όμως δεν ήταν ικανό να χαλάσει την μεταγραφή, αφού καθ’ όλη την χρονιά ο Τογκολέζος φαινόταν απογοητευμένος με την ομάδα και θεωρούσε πως μετά τα 30 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις την σεζόν 2007/08 άξιζε κάτι παραπάνω.
Μάλιστα τότε η Μάντσεστερ Σίτι είχε ήδη κάνει δικούς της τους Κάρλος Τέβεζ και Ρόκε Σάντα Κρουζ, μοιάζοντας να μην χρειάζεται κι άλλον φορ, ενώ και η τεράστια αμοιβή του Αντεμπαγιόρ (150 χιλιάδες λίρες ανά εβδομάδα) θεωρούταν πως θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στην πατρίδα του, που ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Παρ’ όλα αυτά στα μάτια του ήταν η κατάλληλη ευκαιρία και χωρίς καμία χρονοτριβή συναντήθηκε με τον Αρσέν Βενγκέρ, πίεσε για την μεταγραφή και πέρασε ιατρικά. Φυσικά η κίνηση αποδείχθηκε επιτυχημένη με τον υψηλόσωμο επιθετικό να σκοράρει ισάριθμες φορές στα τέσσερα πρώτα ματς του και να πετυχαίνει το πρώτο χατ-τρικ στην ιστορία του συλλόγου στην Ευρώπη.
Αναφέραμε πριν ότι σκόραρε και στα τέσσερα πρώτα του ματς με την φανέλα των «Πολιτών», αυτό όμως που παραλείψαμε να πούμε ήταν πως το τέταρτο παιχνίδι ήταν απέναντι στην πρώην του ομάδα, την Άρσεναλ. Εκείνος ο αγώνας ήταν το πρώτο σοβαρό τεστ της Σίτι μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα των τριών νικών και η παρουσία του Αντεμπαγιόρ, έδινε ένα επιπλέον ενδιαφέρον στον αγώνα. Οι «Κανονιέρηδες» ξεκίνησαν καλύτερα, όμως στο 20′ δέχθηκαν ένα τυχερό γκολ, αφού μετά την κεφαλιά του Μίκα Ρίτσαρντς και την απόκρουση του Μανουέλ Αλμούνια, η μπάλα προσέκουσε στο δοκάρι και στην πλάτη του πεσμένου τερματοφύλακα για να καταλήξει στα δίχτυα.
Ο αγώνας συνεχίστηκε με την Άρσεναλ να έχει την κατοχή, όμως να μην μπορεί να δημιουργήσει και το σκορ παρέμεινε ως την ανάπαυλα. Στο 53′ ο Βενγκέρ, που το καλοκαίρι είχε λάβει αρκετή κριτική για την έλλειψη μεταγραφών, έβαλε έναν παίκτη που δεν είχε φορέσει την φανέλα της ομάδας από τον Ιανουάριο του 2008 -20 μήνες πριν!- και όντως κατάφερε να αλλάξει κάπως το παιχνίδι. Ο Τόμας Ροσίτσκι, στην επανεμφάνισή του μετά τον σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, άρχισε να ελέγχει τον ρυθμό και μόλις εννιά λεπτά μετά την είσοδό του, σέρβιρε τον Ρόμπιν φαν Πέρσι για την ισοφάριση.
Για περίπου δέκα λεπτά οι «Κανονιέρηδες» υπήρξαν καταιγιστικοί, όμως ένα αντιαθλητικό τάκλιν του Αντεμπαγιόρ στον Φαν Πέρσι, που του μάτωσε το πρόσωπο, επέφερε σύρραξη και οι «Πολίτες» ανέκτησαν την αυτοπεποίθησή τους. Δευτερόλεπτα μετά μάλιστα προηγήθηκαν με τον Κρεγκ Μπέλαμι μετά από ασίστ του Ρίτσαρντς, με τους παίκτες του Βενγκέρ ακόμα φανερά εκνευρισμένους με τον πρώην συμπαίκτη τους. Λίγο έλειψε η ταραχή τους να δώσει την ευκαιρία στον Σον Ράιτ-Φίλιπς να τριπλασιάσει τα τέρματα της ομάδας του, όμως όταν απέτυχε σε σχεδόν άδεια εστία ο Τογκολέζος αποφάσισε πως είχε έρθει η δικιά του ώρα.
Έτσι στο 80′ πέτυχε το γκολ που τόσο περίμενε και σχεδόν σιγούρεψε την νίκη για τη Μάντσεστερ Σίτι. Αυτό που ακολούθησε όμως δεν μπορούσε κανείς να το προβλέψει. Ο Αντεμπαγιόρ αντί να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του, άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση σε ένα ανεπανάληπτο σπριντ, που σχεδόν έριξε κάτω τους Κόλο Τουρέ και Ράιτ-Φίλιπς, που έσπευσαν να τον αγκαλιάσουν. Όταν πέρασε πια και το κέντρο ήταν σίγουρο πως δεν πήγαινε στον προπονητή του Μαρκ Χιουζ, ούτε πως θα το αφιέρωνε στον αδιάφορο τερματοφύλακα Σέι Γκίβεν. Το λυσαλλέο βλέμμα του είχε κεντράρει στο πέταλο των φιλοξενούμενων οπαδών, με τον ίδιο μάλιστα να σέρνεται στα γόνατα και να «προσγειώνεται» ακριβώς μπροστά τους, σε ένα από τους πιο «unfair-play» πανηγυρισμούς στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ.
Ο αγώνας από εκεί και πέρα είναι σαν να μην ξεκίνησε ποτέ ξανά. Ελάχιστοι θυμούνται τα εκατέρωθεν γκολ των Ράιτ-Φίλιπς και Ροσίτσκι για το τελικό 4-2, ενώ σχεδόν κανείς δεν μπορεί να φέρει στην μνήμη του πως μπήκε το γκολ του Τογκολέζου και γι’ αυτό επίτηδες παρέλειψα προηγουμένως να αναφέρω τον τρόπο! Φυσικά δεν έχει παρά ελάχιστη σημασία, αφού ήδη ο «ασκός του αιόλου» είχε ανοίξει και μια ανεύ όρων κόντρα είχε ξεκινήσει, με την κίνηση του Αντεμπαγιόρ να θεωρείται πως ξεπερνά τα όρια της ποδοσφαιρικής ηθικής.
Η FA άμεσα του επέβαλε πρόστιμο 25 χιλιάδων λιρών και ποινή δύο αγωνιστικών, που μετέπειτα έλαβε αναβολή ως τον Δεκέμβριο του 2010, αφού αποδεδειγμένα υπήρχαν προκλήσεις των οπαδών προς το μέρος του. Παρ’ όλα αυτά η κοινή γνώμη θεώρησε απαράδεκτη την συμπεριφορά του, αφού ως ποδοσφαιριστής οφείλει να μην αντιδρά έτσι στις προκλήσεις. Όπως και να έχει ο 34χρονος πια επιθετικός ποτέ δεν υπήρξε fan-favourite παρά τις εντυπωσιακές του κατά καιρούς επιδόσεις, ενώ η μεταγραφή του λίγους μήνες πριν συνοδεύτηκε από τους γνωστούς χαρακτηρισμούς του «προδότη» και «πουλημένου».
«Οι ίδιοι άνθρωποι που έξι μήνες πριν με αποθέωναν, σε αυτόν τον αγώνα πετούσαν κάθε είδους προσβολή. Κάθε άνθρωπος μπορεί να λάβει ένα συγκεκριμένο αριθμό προσβολών μέχρι να σπάσει. Η αλήθεια είναι πως η Άρσεναλ δέχθηκε μια προσφορά και ο Βενγκέρ θέλησε άμεσα να συμφωνήσει. Εμένα απλά μου το ανακοίνωσαν και πήγα στην Σίτι. Πριν τον αγώνα όλοι χειροκρότησαν τον Κόλο Τουρέ, όμως εμένα με αποδοκίμαζαν και έδειχναν να με μισούν. Πανηγύρισα έτσι για να τους δείξω πως μάλλον δεν ήταν καλή ιδεά να μου φερθούν με αυτόν τον τρόπο. Τους τιμώρησα».
«Έτρεχα παρασυρόμενος μόνο από το συναίσθημα. Πολλοί λένε πως είχα χρόνο να σκεφτώ, γιατί διέσχισα όλο το γήπεδο. Όμως δεν είναι έτσι. Πέτυχα ένα τέρμα που ουσιαστικά μας έδινε την νίκη και έκανα μόλις δέκα δευτερόλεπτα να φτάσω εκεί. Πιστέψτε με τα συναισθήματα που μου δημιούργησαν όλες οι προσβολές που άκουσα, διήρκεσαν αρκετά παραπάνω. Όταν μπήκε το γκολ ήταν σαν να με έβγαλες από την φυλακή. Είπα πια είμαι ελέυθερος. Ήθελα να το φωνάξω, να τρέξω και να το ζήσω στο μέγιστο».
Η τότε απολογία του Αντεμπαγιόρ δεν φάνηκε αρκετά πειστική με αρκετές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων ο πρώην συμπαίκτης του Τιερί Ανρί και ο ίδιος ο Βενγκέρ, κατέκριναν ακόμα και την «γραμμή υπεράσπισης», κατηγορώντας τον για έλλειψη σεβασμού και άγνοια στο ότι έναν σύλλογο δεν τον αντιπροσωπεύουν μόνο οι οπαδοί. Η όλη υπόθεση όμως φάνηκε πως μόνο μίσος έθρεψε στην καρδιά του Τογκολέζου, που αργότερα στην καριέρα του με δική του πρωτοβουλία έγινε μέλος και της μισητής αντιπάλου της Άρσεναλ, Τότεναμ, στην οποία είχε 35 τέρματα σε 92 συμμετοχές!
«Έπαιξα στον σύλλογο για περισσότερα από τρία χρόνια. Με αγόρασαν για 3 εκατομμύρια και με πούλησαν 27, όμως εγώ κατηγορούμαι πως το έκανα για τα λεφτά. Συναντήθηκα με τον Βενγκέρ όταν ήρθε η πρόταση της Σίτι και μου είπε πως τα λεφτά είναι πολλά και καλύτερα να το δεχθώ, γιατί δεν βλέπει μέλλον για εμένα στην ομάδα. Πραγματικά είχα πρόθεση να μείνω, αλλά το ύφος του υποδήλωνε πως αν έμενα δεν θα έπαιζα. Έτσι έκανα την μεταγραφή και χάρηκα αρκετά γι’ αυτό».
«Την επόμενη μέρα τον είδα να δίνει συνέντευξη τύπου και να λέει πως εγώ παρασύρθηκα από τα πολλά χρήματα και πίεσα με έντονο τρόπο για να φύγω. Αυτό γέννησε μίσος μέσα μου. Στον αγώνα άκουσα αρκετές προσβολές, όμως δεν με πείραζε να λένε για μένα. Τρελάθηκα όμως όταν άκουσα κάποιον να λέει πως ο πατέρας μου πλένει ελέφαντες. Αυτό έθιγε όσα είχα μέσα μου σαν άνθρωπος. Ακόμα και σήμερα όταν βλέπω την Άρσεναλ θέλω να κερδίσει επειδή έπαιξα εκεί, αλλά παράλληλα και να χάσει για το μίσος που μου προξένησε», θα δηλώσει ο Αντεμπαγιόρ μόλις πέρυσι σχετικά με το συμβάν, αποδεικνύοντας πως ο θυμός του δεν θα καταλαγιάσει ποτέ.
