West Ham & Moyes: Στο ίδιο έργο θεατές (;)

Από την σεζόν 2016/17 και την καθοριστική απόφαση της διοίκησης να μεταφέρει την έδρα της ομάδας στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, μια σειρά γεγονότων έχουν φέρει την West Ham στις αρχές της νέα δεκαετίας να παλεύει για την παραμονή της στα μεγάλα σαλόνια της Premier League. Μετά από συνεχείς λάθος επιλογές, η απόλυση του Pellegrini και η πρόσληψη του Moyes φαντάζει ως μία λογική λύση. Είναι άραγε μελετημένη ή αποτελεί ακόμα μια βεβιασμένη κίνηση απελπισίας;

 

Όταν στις 22 Μαρτίου 2013 η West Ham αποκτούσε τα δικαιώματα του Ολυμπιακού Σταδίου για 99 χρόνια, σίγουρα ο μεγαλομέτοχος David Sullivan οραματιζόταν μία ομάδα δυνατή, η οποία θα μπορούσε να πλασαριστεί στο «Top-6» του αγγλικού πρωταθλήματος. Η αλήθεια είναι ότι από το 1980 και την κατάκτηση του FA Cup, η ομάδα του Ανατολικού Λονδίνου δεν έχει ξανακατακτήσει κάποιον major τίτλο. Εμφανής επιθυμία των ανθρώπων της ομάδας, λοιπόν, ήταν να «μεγαλώσει», όχι τόσο σε μέγεθος (έχει έναν από τους μεγαλύτερους πυρήνες οπαδών στην Αγγλία), αλλά όσον αφορά το πλασάρισμα της στην ελίτ του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Περίπου εφτά χρόνια μετά, τα «Σφυριά» με τον μέχρι πρόσφατα προπονητή τους Manuel Pellegrini, βρέθηκαν ακόμα και ένα βαθμό πάνω από την ζώνη υποβιβασμού, σε μία χρονιά η οποία ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς. Έτσι, μπαίνοντας στην νέα δεκαετία, με άλλον προπονητή πια, τον David Moyes, η West Ham όχι μόνο έχει μείνει στάσιμη όσον αφορά το προφίλ της σαν ομάδα, αλλά δείχνει εμφανή σημάδια ότι νοσεί σαν «ποδοσφαιρικός οργανισμός».

 

Η έδρα

Βλέποντας πίσω τα γεγονότα των τελευταίων εφτά χρόνων, μπορεί εύκολα κάποιος να βγάλει το συμπέρασμα ότι οι διοικούντες, παρά την διάθεση που έδειξαν στο να βοηθήσουν την ομάδα να αλλάξει ποδοσφαιρικό DNA, αποδείχθηκαν ανίκανοι να τα καταφέρουν. Με τρανταχτό παράδειγμα την μεταφορά της έδρας από το ιστορικό Boleyn Ground στο άχαρο και μη ποδοσφαιρικό London Stadium, την ώρα που ολόκληρο το Upton Park «φώναζε» ότι αυτή η επιλογή θα ήταν καταστροφική για τον σύλλογο.

 

moyes ham

 

Η ομάδα εξορίστηκε ουσιαστικά από το ίδιο της το «σπίτι», ενώ η εξέδρα έχασε την δυναμική της στο αχανές «ολυμπιακό» στάδιο, αποδεικνύοντας πως η «φαεινή» ιδέα απείχε χιλιόμετρα μακριά από την ουσιαστική πράξη. Μεταξύ αυτών, το ακριβό ενοίκιο τους σταδίου, οδήγησε στην τραγική αύξηση των τιμών στα εισιτήρια, δίνοντας έτσι άλλον ένα λόγο στους οπαδούς να εξαγριωθούν. Καλώς ή κακώς, ο σύλλογος δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο.

 

Οι προπονητές και το ρόστερ

Η σεζόν 2015/16 έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο, καθώς όχι μόνο η ομάδα τερμάτισε στην «ευρωπαϊκή» έβδομη θέση, αλλά και με την απόδοση της στον αγωνιστικό χώρο έπεισε το ποδοσφαιρικό κοινό ότι μπορεί να ανέβει επίπεδο. Ήταν μια ευκαιρία την οποία έπρεπε οι διοικούντες να «αρπάξουν από τα μαλλιά». Κι όμως, κατάφεραν να μην την αξιοποιήσουν στο ελάχιστο. Η σεζόν εκείνη αποδείχθηκε «φωτοβολίδα». Ο superstar Dimitri Payet, βλέποντας ότι η ομάδα δύσκολα θα αλλάξει επίπεδο, απαίτησε την μεταγραφή του, ο πρωτομάστορας Slaven Bilic απομακρύνθηκε και ο Moyes ήρθε, καταφέρνοντας να σώσει την ομάδα από τον «κατήφορο» και να ομαλοποιήσει την κατάσταση.

 

moyes ham

 

Κι εκεί που περιμένουν όλοι τον Σκωτσέζο να πάρει τα «κλειδιά», σε μια απόφαση εκτός λογικής, αποφασίζεται να έρθει ο Manuel Pellegrini ως κίνηση εντυπωσιασμού ή απελπισίας, ανάλογα την οπτική. Το πλάνο απέτυχε παταγωδώς και πλέον το πισωγύρισμα με την επαναπρόσληψη του Moyes κάνει την ομάδα να φαίνεται μικρή. Κι επειδή πολλές φορές τον προπονητή τον κάνουν οι παίκτες, τα τελευταία χρόνια έχουν δαπανηθεί αφειδώς δεκάδες εκατομμύρια σε αγορές παικτών πρώτης γραμμής.

Ειδικότερα φέτος το καλοκαίρι με τις αγορές των Sebastien Haller (50 εκ. λίρες) και Pablo Fornals (28 εκ. λίρες) οι απαιτήσεις ανέβηκαν, σε ένα ρόστερ ήδη δυνατό, με παίκτες όπως οι Felipe Anderson (38 εκ. λίρες το 2018), Declan Rice (προιόν των ακαδημιών), Issa Diop (25 εκ. λίρες το 2018) και Andriy Yarmolenko (20 εκ. λίρες  το 2018), πάντα πλαισιωμένοι στον αρχηγό και σημαία της ομάδας, Mark Noble. Η απουσία ουσιαστικού μακροπρόθεσμου πλάνου από τον Χιλιανό τεχνικό, άλλοτε πρωταθλητή με την Manchester City, σε συνδυασμό με την έλλειψη απόλυτης πειθαρχίας στα αποδυτήρια είναι οι βασικοί λόγοι, που η ομάδα μέχρι σήμερα δεν έχει αποδώσει.

 

Σχέση διοίκησης και οπαδών

Εκείνο το απόγευμα της 10ης Μαρτίου 2018, θα μείνει στην ιστορία ως ένα μελανό γεγονός. Η West Ham θα αντιμετώπιζε την Burnley και θα γνώριζε την εντός έδρας ήττα με 3-0. Οπαδοί θα εισέβαλλαν στον αγωνιστικό χώρο (ανατριχιαστική εικόνα, ο διαπληκτισμός οπαδού με τον αρχηγό Mark Noble),άλλοι οπαδοί στις κερκίδες θα βιαιοπραγούσαν μεταξύ τους, ενώ ο David Sullivan, ανήμπορος να αντιδράσει, πριν αποφασίσει να αποχωρήσει στο 80′ από το γήπεδο, θα δεχόταν ένα κέρμα από την κερκίδα.

 

moyes ham

 

Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει για τους οπαδούς, οι οποίοι απαιτούσαν άμεσες αλλαγές. Κάπως έτσι, δεν πιστώθηκε χρόνος στον Moyes να ξεδιπλώσει το πλάνο του για το μέλλον των «Σφυριών». Ουσιαστικά, οι οπαδοί δεν θα συγχωρέσουν ποτέ στην διοίκηση την απομάκρυνση της ομάδας από το Upton Park, ενώ στην αντίπερα όχθη, οι άνθρωποι του συλλόγου προσπαθούν με βεβιασμένες κινήσεις να ξανακερδίσουν πίσω το κοινό. Συμπερασματικά, όσο οπαδοί και διοίκηση δεν βρεθούν στην ίδια πλευρά, η ομάδα μόνο με ένα θαύμα θα μπορέσει να ορθοποδήσει και να κοιτάξει μπροστά

Μπήκαμε, λοιπόν στο 2020 και η West Ham με την πρόσληψη του Moyes, δείχνει να έχει διάθεση να ξαναπατήσει στα πόδια της. Ο Σκωτσέζος στο ντεμπούτο του θριάμβευσε επι της Bournemouth με το εμφατικό 4-0, με την εμφάνιση των παικτών να είναι εξαιρετική μετά από αρκετό καιρό, και σήμερα επιβλήθηκε εκτός έδρας της Gillingham για το FA Cup, διατηρώντας τον συγκεκριμένο θεσμό ως ελκυστικό στόχο.  Ο κόσμος φαίνεται να έχει ηρεμήσει και να έχει διάθεση να δώσει χρόνο στον νέο προπονητή, ενώ παράλληλα η φήμη ότι ο Gedson Fernandes θα γίνει κάτοικος Λονδίνου τον έχει ενθουσιάσει. Η συνέχεια μοιάζει υποσχόμενη και μένει να δούμε κατά πόσο η πρόσληψη Moyes κρύβει από πίσω της κάποιο δυνατό πλάνο που επιτέλους θα δώσει στους οπαδούς αυτό που αξίζουν!

 

Συντάκτης: Νίκος Μπαλάσκας