Ο Όσκαρ άφησε την Τσέλσι το 2017 για να «ξεπουλήσει» την καριέρα του στην Κίνα. Επτά χρόνια μετά, ήρθε η ώρα να γυρίσει στην Ευρώπη;
Βρισκόμαστε στην Κίνα στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας. Ο τότε αντιπρόεδρος της χώρας, Σι Τζινπίνγκ, φανερά επηρεασμένος από την ανάθεση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Νότια Αφρική, οργανώνει μια εκστρατεία με στόχο την αναγέννηση και την εκτόξευση του κινέζικου ποδοσφαίρου. Το εγχώριο πρωτάθλημα ακόμη βρισκόταν σε σχετικά χαμηλό επίπεδο, με άγνωστους στο ευρύ κοινό ποδοσφαιριστές, οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από τη Λατινική Αμερική. Κυρίαρχη εθνικότητα ήταν φυσικά η Βραζιλία.
Εκείνη την εποχή, στην διάσημη ποδοσφαιρική χώρα, ένας νέος παγκόσμιος αστέρας εντυπωσίαζε με τη φανέλα της Σάντος κι έκανε όλους τους «μεγάλους» της Ευρώπης να τον ορέγονται. Φυσικά μιλάμε για τον Νεϊμάρ. Ο πρώην άσσος των Μπαρτσελόνα και Παρί Σεν-Ζερμέν ωστόσο δεν ήταν ο μόνος, αφού ένας ακόμα νεαρός μεσοεπιθετικός διακρινόταν, αυτήν τη φορά με τη φανέλα της Ιντερνασιονάλ. Ο Όσκαρ ντος Σάντος δεν έκανε φαντεζί ντρίμπλες, όμως ξεχώριζε για τη διορατικότητα εντός του γηπέδου και την εκρηκτικότητά του. Μετά τις κατακτήσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς και του Κόπα Αμέρικα, με την εθνική Κ-20 της Βραζιλίας το 2011, ο Όσκαρ, όπως ήταν ήδη γνωστός, άρχισε να συνδέεται με φήμες για μεταγραφή στη Γηραιά Ήπειρο.
Αν και αρχικά προτίμησε να παραμείνει στο Μπέλο Οριζόντε, τον Ιούλιο του 2012 πήρε τη μεγάλη απόφαση να αποδεχθεί την πρόταση της Τσέλσι, αποφέροντας ένα ποσό της τάξης των 25 εκατομμυρίων λιρών στα ταμεία της ομάδας του. Εκείνη την εποχή, οι «Μπλε» ζούσαν στον απόηχο της μυθικής κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ στο ίδιο μεταγραφικό «παράθυρο» είχε προσθέσει στο ρόστερ κι έναν ακόμα νεαρό αστέρα, τον Εντέν Αζάρ. Η προσθήκη των δύο ανερχόμενων μεσοεπιθετικών έφερε μεγάλες προσδοκίες στο Λονδίνο, όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα.
Η Τσέλσι έμεινε εκτός συνέχειας στο Τσάμπιονς Λιγκ ήδη από τους ομίλους κι απέλυσε τον θριαμβευτή (;) Ρομπέρτο Ντι Ματέο, όμως η χρονιά κατά κάποιον τρόπο σώθηκε. Ο Ράφα Μπενίτεθ ήρθε στον πάγκο μεσούσης της σεζόν, οδήγησε τους «Μπλε» στην 3η θέση της Πρέμιερ Λιγκ κι έφτασε στην κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ, στο δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό τρόπαιο του συλλόγου. Ο Όσκαρ δεν επηρεάστηκε στιγμή από αυτά τα σκαμπανεβάσματα και απέδειξε πως θα απασχολήσει σοβαρά το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, συμπληρώνοντας 64 (!) συμμετοχές και περισσότερα από 4.000 αγωνιστικά λεπτά, έχοντας δώδεκα γκολ και εννέα ασίστ.
Η καθιέρωση του στο αρχικό σχήμα παγιώθηκε με την έλευση του Ζοσέ Μουρίνιο, με τον οποίον μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Επί των ημερών του Πορτογάλου, ο Όσκαρ αποτέλεσε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της ομάδας, αφού είναι 16ος στη σχετική λίστα με τους παίκτες που χρησιμοποίησε περισσότερο ο «Special One» στις δύο του θητείες στον σύλλογο, έστω κι αν συνεργάστηκαν για μόλις δυόμισι χρόνια. Δυστυχώς μετά την αποχώρηση του από τον πάγκο, η θέση του Βραζιλιάνου άσσου έγινε επισφαλής. Οι Γκους Χίντινκ και Αντόνιο Κόντε άρχισαν να τον χρησιμοποιούν σε άλλες θέσεις ή να τον βάζουν ως αλλαγή, κάτι που για τον ίδιον ήταν ακατανόητο – βρισκόταν στην πιο παραγωγική ηλικία του, προερχόταν από ένα καταπληκτικό Παγκόσμιο Κύπελλο (2014) και είχε μόλις κατακτήσει την Πρέμιερ Λιγκ (2014/15).
Ο Ντιέγκο Σιμεόνε προσφέρθηκε να του δώσει μια «σανίδα σωτηρίας» μέσω της Ατλέτικο Μαδρίτης, ενώ κάτι αντίστοιχο επιθυμούσαν και οι ιταλικές Ίντερ, Μίλαν και Γιουβέντους. Παρ’ όλα αυτά, αρνήθηκε μεγαλοπρεπώς σε όλους. Το πού κατέληξε, είτε το γνωρίζετε ήδη, είτε το φαντάζεστε λόγω της εισαγωγής μας. Όσο ο Όσκαρ έφτιαχνε το όνομά του στην Τσέλσι, οι Κινέζοι είχαν αρχίσει να ξοδεύουν πακτωλούς χρημάτων για να αναπτύξουν το άθλημα στην χώρα. Η Κινέζικη Σούπερ Λιγκ από ένα «νεκροταφείο» Λατινοαμερικάνων ποδοσφαιριστών, είχε ξεκινήσει να γίνεται πόλος έλξης για ανερχόμενους ή και φτασμένους ποδοσφαιριστές από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα δεύτερης και τρίτης «ταχύτητας». Ωστόσο μία ομάδα «έβλεπε» ακόμα ψηλότερα – η Κουανγκτσόου Έβεργκραντ είχε προσθέσει στις τάξεις της τους Μαρτσέλο Λίπι και Φάμπιο Καναβάρο.
Αυτό ήταν μόνο η αρχή, αφού τη σεζόν 2016/17, και πιο συγκεκριμένα κατά τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, η Κίνα τρύπησε το «ταβάνι» της. Από τη μία μέρα στην άλλη, σπουδαία ονόματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου όπως ο Εζεκιέλ Λαβέτσι, ο Ζερβινιό, ο Κάρλος Τέβεζ, ο Αλεσάντρε Πάτο και ο Μάριο Σουάρεζ, μετακόμισαν στην ανατολική Ασία για λογαριασμό ομάδων όπως η Σανγκάη Σενχουά, η Τιανζίν δίνονται από τη Σανγκάη Πορτ (κυριολεκτικά λιμάνι της Σανγκάης) για την απόκτηση του Όσκαρ.
Η μετακίνησή του πραγματικά προκάλεσε τεράστιο σοκ στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό. Βλέπετε, ο Βραζιλιάνος δεν ήταν σαν τους άλλους, ένας βετεράνος σε μεγάλη ποδοσφαιρικά ηλικία, που θα κολλούσε τα τελευταία του «ένσημα» στο κινέζικό πρωτάθλημα. Αντ’ αυτού ήταν ένας κορυφαίος μέσος σε ηλικία μόλις 26 ετών, που θα μπορούσε να βρει θέση σε οποιαδήποτε κορυφαία ομάδα της Ευρώπης. Η επιλογή του είχε φυσιολογικά οικονομικά κριτήρια. Ο σύλλογος της Σανγκάης του είχε προσφέρει τον εξωφρενικό μισθό των 26,5 εκατομμυρίων τον χρόνο, ενώ το συμβόλαιό του ήταν τετραετούς διάρκειας και ο παίκτης, στη χειρότερη περίπτωση στα 29 του χρόνια, θα μπορούσε να επιστρέψει στη Γηραιά Ήπειρο, αν το επιθυμούσε.
Από όλα τα κορυφαία clubs, προτίμησε την ομάδα της Σανγκάης. Λίγο αργότερα, αποκαλύφθηκε και το γιατί. Πέραν των 60 εκατομμυρίων που προσέφεραν οι Κινέζοι στην Τσέλσι, «δελέασαν» τον ποδοσφαιριστή με τον τρομακτικά υψηλό μισθό της τάξεως των 26,5 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο. Η αρχική συμφωνία, προέβλεπε παραμονή στην Κίνα για τέσσερα χρόνια. Οπότε και στα 29 του, ο Όσκαρ θα ήταν και πάλι σε εξαιρετική ηλικία να διεκδικήσει θέση σε οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή ομάδα.
Η κριτική που δέχθηκε ήταν δριμεία, ωστόσο ο κόσμος αγνοούσε το πόσα άτομα εξαρτιόνταν οικονομικά από τον Βραζιλιάνο άσσο. Η κατάσταση στη χώρα της Λατινικής Αμερικής δεν είναι δα άγνωστή, αφού πάμπολλοι ποδοσφαιριστές άφησαν πίσω τους τη φτώχεια και την εγκληματικότητα, ελπίζοντας πως το ποδόσφαιρο θα τους δώσει το δικαίωμα, σε εκείνους και την οικογένεια τους, να ζήσουν αξιοπρεπώς. Ο Όσκαρ είχε μεγαλώσει σε μία από τις φτωχότερες συνοικίες του Σάο Πάολο και δεν μπορούσε με τίποτα να ξεπεράσει τα βιώματα, τις στερήσεις που είχε συναντήσει εκεί. Έτσι, ήδη από τα πρώτα χρήματα που του απέφερε το ποδόσφαιρο, «επέστρεψε» ένα κεφάλαιο σε συγγενείς και φίλους, ώστε να ξεφύγουν από τις κακουχίες.
Oscar for Brazil U20… #CFC pic.twitter.com/mdfz758Yxl
— Chelsea FC (@ChelseaFC) October 9, 2013
Όσο ο ευρωπαϊκός Τύπος τον αποκαλούσε «άπληστο» και «φιλοχρήματο», ο Βραζιλιάνος άσσος έπαιζε ένα ποδόσφαιρο χωρίς την πίεση και τις απαιτήσεις της Ευρώπης, εξασφαλίζοντας παράλληλα τα προς το ζήν για δεκάδες οικογένειες πίσω στην πατρίδα του. Αυτός είναι ο λόγος που ο Όσκαρ μετά από επτά χρόνια, παραμένει ακόμη στην Κίνα. Που δεν βιάστηκε να γυρίσει μόλις εξασφαλίστηκε οικονομικά, όπως έπραξαν τόσοι και τόσοι άλλοι. Παίκτες όπως ο Χούλκ, ο Άλεξ Τεσέιρα, ο Γιανίκ Καράσκο φόρεσαν φανέλες ομάδων της Κίνας, ωστόσο μετά το μεγάλο οικονομικό κραχ κατά την περίοδο της πανδημίας, αποχώρησαν κακήν κακώς.
Τα οικονομικά δεδομένα άλλαξαν ριζικά, οι σπουδαίοι παίκτες είναι πια ελάχιστοι, ενώ και στο μισθολογικό κομμάτι μπήκε ένα είδους «salary cap», για να μπορούν να είναι οι σύλλογοι οικονομικά βιώσιμοι. Ο Όσκαρ όμως ακόμα εκεί. Παρά τις δυσκολίες και τις αναποδιές που προέκυψαν, η Σανγκάη φρόντιζε να του παράσχει όλα όσα χρειαζόταν για να τον κρατήσει στη χώρα. Παράλληλα ο ίδιος είναι το πρότυπο του επαγγελματία, δηλώνει ευτυχισμένος, τόσο αυτός, όσο και η οικογένειά του, ενώ τα τελευταία χρόνια αποτελεί μέντορα των νεότερων γηγενών παικτών, που μπορεί να υπολείπονται σε ταλέντο, όχι όμως και διάθεση.
Το συμβόλαιό του εκπνέει τον προσεχή Νοέμβριο και στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση ανανέωσης. Ο ίδιος ίσως πιστεύει ότι θα έχει την ευκαιρία για ένα πέρασμα από την Ευρώπη, πριν κλείσει την καριέρα του στη Βραζιλία. Μπορεί ο κόσμος να τον ξέχασε, αλλά οι ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου όχι. Από την στιγμή που «πάτησε» τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, Τσέλσι, Μπαρτσελόνα και Μίλαν μεταξύ άλλων, εξέφρασαν το ενδιαφέρον να τον εντάξουν στο δυναμικό τους.
Η ιστορία του Όσκαρ μοιάζει μοναδική και ίσως δεν έχει «γράψει» ακόμα τα τελευταία της κεφάλαια. Το σίγουρο είναι πια πως δεν πήγε στην Κίνα για μία ξεπέτα. Δεν εγκατέλειψε το «καράβι» στην πρώτη φουρτούνα. Αλλά παρέμεινε για επτά συναπτά έτη, ένα αεικίνητο «γιοτ» που έπλεε στο λιμάνι της Σανγκάης…
